Στιγμιαίος δικτάτορας

Ένα application για τη Χρυσή Αυγή θα έκανε σουξέ. ΧΑbeat, όπως Taxibeat. Εν προκειμένω το beat προέρχεται εκ του «βαράω». Ο χρήστης θα μπορούσε να δει στο χάρτη πού βρίσκεται το πλησιέστερο κλιμάκιο της οργάνωσης, ζητώντας άμεση επέμβαση στο χώρο του. Εν συνεχεία θα βαθμολογούσε τον επικεφαλής, ο οποίος μετά από συγκεκριμένο αριθμό πόντων θα απολάμβανε ως επιβράβευση μία ιδεολογική συζήτηση με τον αρχηγό ή μία δημόσια εμφάνιση με τον Ηλία Κασσιδιάρη. Η εφαρμογή θα διατίθετο μόνο σε Android γιατί, αν μη τι άλλο, με Άνδρες έχει να κάνει.

Το ξέρω ότι είναι γελοίο, αλλά είναι και θέμα χρόνου. Ούτως ή άλλως, η καλή οργάνωση ετοιμάζει call center για Έλληνες. Στην πραγματικότητα, δεν της χρειάζεται. Είναι παντού. Σε πρώτες εφημερίδες και δεύτερα κανάλια. Σε μεστή αρθρογραφία και σε φούσκες, όπως αυτή που ακουμπάτε τώρα τη ματιά σας. Μπορεί τα μαρμαρένια αλώνια να βρίσκονται σε πανηγύρια, όμως αυτό δεν πρέπει να ανησυχεί τους αγωνιστές. Οι πατριώτες θα πρέπει να ανησυχήσουν στα σοβαρά όχι όταν συγκρουστούν με το καθεστώς, αλλά όταν κυκλοφορήσει το πρώτο καλό ανέκδοτο για χρυσαυγίτες. Άκουσα ένα, το βρήκα κρύο. Δεν ξέρω άλλο. Ίσως κανένας να μη βρίσκει κάτι αστείο, ίσως, πάλι, όλο αυτό να μην είναι τίποτα άλλο παρά ένα μεγάλο ανέκδοτο. Και για να είμαι ειλικρινής θα σας πω ότι εμπιστεύομαι τον Έλληνα και κυρίως την Ιστορία, που με το ένα βήμα τραντάζει αυτό τον τόπο και με το άλλο γλιστράει, κάνει μία θεαματική τούμπα στον αέρα και σκάει κάτω σαν χοντρό καρπούζι. Διαβάζω όλα αυτά περί Βαϊμάρης, τα φίδια, τα αυγά και τα πασχάλια, τη νομοτέλεια της κρίσης και την ταπεινότητα των ενστίκτων.

Τίποτα δεν μπορεί να σταθεί μπροστά στον ελληνικό χαβαλέ. Καμία δύναμη και κανένα ρεύμα δεν μπορεί να αντισταθεί στην κοσμική ενέργεια αυτού του τόπου, που έχει τη μοναδική ροπή προς τη γελοιοποίηση και των εξευτελισμό των πάντων. Μου θυμίζει εκείνη τη διαφήμιση με τη ληστεία της τράπεζας. Μόνο που τώρα ο πρωταγωνιστής φωνάζει: «Ρε παιδιά, ελάτε να οργανωθούμε να κάνουμε έναν εμφύλιο της προκοπής». Το γελοίο της κρίσης βρίσκεται σε πρόσωπα και συμπεριφορές που υπό φυσιολογικές συνθήκες δεν θα είχαν ανθίσει στον εθνικό μας λαχανόκηπο. Ελάτε να μαζέψουμε μαζί μερικές εικόνες. Πολίτες στα πανηγύρια χειροκροτούν χρυσαυγίτες. Συζητάμε πάλι για τον εμφύλιο, τους κομμουνιστές και τους ταγματασφαλίτες. Και πιο πέρα. Ο Καμμένος στέλνει tweets στον Ομπάμα (και δεν του το έκανε «αμένσιοτο»;) και προειδοποιεί τους προδότες με ειδικά δικαστήρια, που δεν αποκλείεται να στήσουν μαζί με τον Μιχαλολιάκο. Χιλιάδες ειδικοί επί των οικονομικών ανά τη χώρα συνδέουν τη χρεοκοπία με τα πετρέλαια και την ανάγκη των ΗΠΑ να ασκήσουν έλεγχο στη χώρα μέσω του ΔΝΤ, ενώ μόνο τυχαία δεν είναι η προσέγγισή μας με το Ισραήλ, που ελέγχει το παγκόσμιο τραπεζικό σύστημα. Στο Facebook υπάρχουν πολλές σελίδες για τους ψεκασμούς από αέρος. Χιλιάδες συμπατριώτες μας, άνθρωποι που ζουν δίπλα μας, πιστεύουν ότι κάθε μέρα απογειώνονται αεροσκάφη με σκοπό να μας ποτίσουν ουσίες κατασταλτικές για τα μαχητικά αντανακλαστικά μας.

Οι γέροντες της Ορθοδοξίας έχουν ξανανιώσει. Ο Παΐσιος πρέπει να έχει μεγαλύτερο κοινό ακόμα και από τον Καζάκη. Στην τηλεόραση παίζουν κυρίως τουρκικές σειρές που συντροφεύουν ηλικιωμένες κυρίως, λίγο πριν επιλέξουν αριθμό για το ραντεβού τους με τον ΕΟΠΥΥ. Όλα αυτά, λοιπόν, έρχονται και σκάνε σαν κροτίδες στο μυαλό σου. Τα βρίσκεις φασιστικά, ολοκληρωτικά, χυδαία, αντιαισθητικά, γελοία, ίσως και επικίνδυνα. Προσβάλλουν τη δημοκρατία, την άποψή σου για τον κόσμο, την αισθητική σου για τον πολιτισμό. Και θέλεις να τα ισοπεδώσεις, να τα μαζέψεις όπως το μαχαίρι του βούτυρο. Θέλεις να τα ξεριζώσεις. Θέλεις να γίνεις ο μεγαλύτερος φασίστας που υπήρξε, ένας στιγμιαίος δικτάτορας. Και δεν είναι μαζί μας ο μακαριστός να σου απαλύνει τη ψυχή. Φαντάζεσαι να ήταν;