Edito 405

Όλα αυτά τα χρόνια που κυκλοφορεί η ATHENS VOICE, με όλες τις κυβερνήσεις, η εφημερίδα δεν παίρνει την κρατική διαφήμιση που της αναλογεί σύμφωνα με την αναγνωσιμότητά της. Μην κοιτάτε που δεν το γράφω. Δεν το γράφω αφενός γιατί δεν θέλω να θεωρηθεί πίεση και αφετέρου γιατί το έχουμε αποδεχθεί. Αφού ξέρουμε πώς παίζεται το παιχνίδι και αφού δεν το παίζουμε έτσι κι εμείς, λογικό είναι να είμαστε εκτός. Κάνω, βέβαια, λάθος. Γιατί η διαπλοκή και η αδιαφανής διανομή του δημόσιου χρήματος δεν είναι δικό μου πρόβλημα, είναι πρόβλημα όλων. Είναι το πρόβλημα, μάλλον, όλων.

Αρκετές φορές οι άλλες εφημερίδες δημοσιεύουν το top-100 των ΜΜΕ που λαμβάνουν μερίδιο από την κρατική διαφήμιση. Όλα αυτά τα λαχεία και τα ταμιευτήρια και οι κρατικές τράπεζες και οι ΔΕΚΟ και οι οργανισμοί διαφημίζονται στα πιο απίθανα έντυπα. Η A.V. είναι μία από τις μεγαλύτερες ελληνικές εφημερίδες, οι 5-6 μεγάλες κυριακάτικες και μετά αυτή. Όμως ποτέ δεν έχει βρεθεί ούτε καν σε αυτή τη λίστα των 100 Μέσων που φιλοξενούν την κρατική διαφήμιση.

Εντούτοις, είναι η πρώτη φορά που νιώθω μια ανακούφιση απ’ αυτό το γεγονός. Γι’ αυτό άλλωστε και το γράφω. Ίσως ήταν καλό για μας που δεν είχαμε περισσότερα. Γιατί απ’ αυτή τη λίγη έστω κρατική διαφήμιση που τοποθετήθηκε στην εφημερίδα τα τελευταία αρκετά χρόνια, το κράτος μάς οφείλει, ας πούμε, 100 χιλιάδες. Γιατί το κράτος δεν πληρώνει, καθυστερεί, κουρεύει, διαγράφει τα χρέη του. Όταν λέμε 100 χιλιάδες, εννοείται ότι εμείς έχουμε ήδη πληρώσει γι’ αυτά τα λεφτά άλλα τόσα σχεδόν σε ΦΠΑ, φόρους, έκτακτες εισφορές, κόστος παραγωγής, τόκους δανείων κ.λπ. Δηλαδή με έναν πρόχειρο υπολογισμό, το ευρύτερο δημόσιο μάς έχει στοιχίσει το αντίστοιχο του ετήσιου μισθού 10 εργαζομένων.

Δηλαδή μόνο από τα χρέη του, το κράτος είναι υπεύθυνο για την απώλεια 10 θέσεων εργασίας. Χωρίς να υπολογίσουμε τα υπόλοιπα, τις αυξήσεις των φόρων, τις αυξήσεις των ασφαλιστικών εισφορών, τις αυξήσεις στους λογαριασμούς, τις εισφορές αλληλεγγύης και όλα τα άλλα. Μόνο από χρέη.

Είναι τώρα τόσος καιρός που κόμματα, ΜΜΕ, κοινή γνώμη, όλος ο δημόσιος διάλογος, συζητάει για τα Μέτρα. Χρόνια συζητάει για τα μέτρα. Πόσο θα μειωθούν οι μισθοί στα ειδικά μισθολόγια και πόσο οι συντάξεις. Κάπου χαμένη σ’ αυτή τη συζήτηση, σε μια μικρή παράγραφο στις εφημερίδες, είναι η είδηση ότι το κράτος χρωστάει 8 δις. Αν κάποιος έχει όρεξη και κάνει την ίδια διαίρεση, θα βρει πόσες 10δες χιλιάδες, 100άδες χιλιάδες ίσως απολύσεις είναι αποτέλεσμα της στάσης πληρωμών από το κράτος.

Το κράτος έχει κάνει στάση πληρωμών, δεν πληρώνει τα χρέη του. Δεν επιστρέφει το ΦΠΑ. Δεν εκταμιεύει τα ΕΣΠΑ. Και το ακόμα χειρότερο, σιωπηλά μειώνει κάθε τρίμηνο τις δημόσιες επενδύσεις. Αυτές που το σχέδιο προέβλεπε αντιθέτως να αυξηθούν για να καταπολεμηθεί η ύφεση. Αντί γι’ αυτό, έχουν σχεδόν εκμηδενιστεί. Δηλαδή το κράτος δεν επιτελεί το ρόλο του, δεν κάνει τη δουλειά του, δεν φτιάχνει δρόμους, γέφυρες, σχολεία, εργοστάσια επεξεργασίας απορριμμάτων, μετρό, λιμάνια. Μειώνει τις υπηρεσίες του για να μη μειώσει το καταναλωτικό του κόστος.

Παραδόξως κανείς δεν μιλάει γι’ αυτά. Κανείς δεν ενδιαφέρεται. Τα κόμματα συναγωνίζονται στη δήθεν φιλολαϊκότητα με ρελάνς υπεράσπισης του δημοσίου. Το οποίο δεν πρέπει να θιγεί καθόλου. Ποιο δημόσιο, όμως, υπερασπίζονται; Όχι το δημόσιο των υπηρεσιών προς τους πολίτες του. Γιατί αυτό έχει συρρικνωθεί τελείως. Αλλά το δημόσιο της γραφειοκρατίας.

Γιατί αυτό γίνεται αυτό τον καιρό. Ακόμα κι όταν κόβουν μισθούς, μειώνουν τις αποδοχές στο δημόσιο προκειμένου να διαφυλάξουν άθικτες τις δομές του αχανούς κράτους. Τους χιλιάδες άχρηστους οργανισμούς, τα Διοικητικά Συμβούλια, τις αμειβόμενες επιτροπές, τους διορισμούς θυγατέρων στη Βουλή και την ΕΡΤ, τους «μετακλητούς» υπαλλήλους στους βουλευτές, τις αποσπάσεις, τις «θέσεις ευθύνης», τα τμήματα με τμηματάρχες χωρίς υπαλλήλους, τα ειρηνοδικεία χωρίς αποφάσεις, τα στρατόπεδα σε κάθε γωνιά, τα ΑΕΙ σε κάθε πόλη και τα ΤΕΙ σε κάθε χωριό χωρίς φοιτητές, τις χρεοκοπημένες ΔΕΚΟ. Κόβουν μισθούς για να μην κόψουν τις δομές που αναπαράγουν τη γραφειοκρατία και το κομματικό κράτος. Τι κρίμα που όσοι απεργούν τώρα, ποτέ δεν διαμαρτυρήθηκαν για όλα τα προηγούμενα…

Ο διάλογος γίνεται εσωτερικά στα πλαίσια του πελατειακού κράτους. Οι αντιθέσεις είναι «εντός». Για τους εκτός παιχνιδιού δεν υπάρχει καμία μέριμνα, καμία φροντίδα. Κόκκινες γραμμές γι’ αυτούς δεν υπάρχουν. Γι’ αυτό, ο αριθμός αυτός που θα ’πρεπε να μας απασχολεί πρωτίστως, τα 8 δις χρέη προς τον ιδιωτικό τομέα, δεν υπάρχει καθόλου στην επικαιρότητα. Κι ας σημαίνουν ύφεση. Κι ας σημαίνουν ανεργία.

Είναι ευχάριστες οι μειώσεις μισθών, είναι δίκαιες; Όχι. Όχι όλες, τουλάχιστον. Δεν είναι όμως περίεργο ότι 3 χρόνια τώρα αυτοί που αντιδρούν με μεγαλύτερη αδιαλλαξία είναι οι περισσότερο ευνοημένοι από το σύστημα που κατέρρευσε; Αυτοί που έχουν μια σχετική έστω ασφάλεια; Και με εκείνους που πραγματικά αντιμετωπίζουν πρόβλημα επιβίωσης δεν ασχολείται κανένας. Δεν λέω ότι δεν θα ’πρεπε να συζητάμε για τα 11,5 δις. Αλλά δεν είναι περίεργο ότι για τα 8 δις που σημαίνουν ανεργία, δεν μιλάει κανείς;

Υπάρχουν 2 εκατομμύρια περίπου άνθρωποι που βλέπουν καθημερινά τις δουλειές τους να καταρρέουν. Υπάρχουν 1 εκατομμύριο 200 χιλιάδες άνεργοι. Υπάρχουν 100άδες χιλιάδες νέοι που κάθε χρόνο ενηλικιώνονται και δεν βλέπουν κανένα επαγγελματικό μέλλον. Γι’ αυτούς δεν υπάρχει πολιτική έκφραση. Το πολιτικό σύστημα, συμπολιτευόμενο και αντιπολιτευόμενο, αντιπροσωπεύει τους «εντός». Τρία χρόνια τώρα συζητάει αν θα συγχωνεύσει την Εθνική Επιτροπή Γάλακτος με τον Οργανισμό Γάλακτος και Κρέατος. Τουλάχιστον έκλεισαν το γυμναστήριο του Πασόκ.