Εκατό ημέρες μοναξιάς

Οι πρώτες εκατό ημέρες κεντροαριστερής διακυβέρνησης εξαντλήθηκαν, αφήνοντας πίσω τους την οσμή από τρία νομοσχέδια και μία τροπολογία. Το νομοσχέδιο για τους οικονομικούς μετανάστες, ο νέος εκλογικός νόμος και ο νέος αυτοδιοικητικός χάρτης της χώρας. Η τροπολογία αφορά, βεβαίως, τη νυχτερινή επιδρομή στην τσέπη των πολιτών με τις φορολογικές επιβαρύνσεις.

Το νομοσχέδιο για τους μετανάστες, αφού πέρασε από το στίβο της τηλεοπτικής επικοινωνίας σε απευθείας σύνδεση με την αίθουσα συνεδριάσεων του υπουργικού συμβουλίου, παρόντος (για πρώτη φορά από την τρίτη δεκαετία του 19ου αιώνα και με μία εξαίρεση το 1944) του αρχιεπισκόπου Αθηνών κ. Ιερώνυμου, κατέληξε στα ηλεκτρονικά γρανάζια του διαδικτύου. Η παρουσία του κ. Ιερώνυμου είχε κατά τους πρωθυπουργικούς συμβούλους την έννοια της διαβεβαίωσης πως ο χωρισμός κράτους και Εκκλησίας αποτελεί αναχρονιστικό αίτημα. Ουδείς μέμφεται την καλοπροαίρετη πρόθεση του πρωθυπουργού να εισάγει συνθήκες Σκανδιναβίας στη Μέση Αγουλινίτσα. Αντιθέτως. Παρόλ’ αυτά η δημοκρατική διαδικασία της διαβούλευσης μέσω διαδικτύου, αν δεν χρησιμοποιείται ως άλλοθι, δεν θα ήταν δυνατόν να υποκαταστήσει την πολιτική βούληση μιας κυβέρνησης που εξελέγη πρόσφατα με σαφή πλειοψηφία και ακόμη σαφέστερη διαφορά από το δεύτερο κόμμα της Δεξιάς. Με λίγα λόγια, η διαδικτυολαγνεία ως μέσο δημοκρατικής επίφασης δεν είναι δυνατόν να υποκαθιστά τη διακυβέρνηση. Το ΠΑΣΟΚ εξελέγη μεταξύ των άλλων για να αλλάξει άρδην το καθεστώς διαβίωσης, κοινωνικής ενσωμάτωσης, πολιτικής αποκατάστασης και ρύθμισης των σημαντικών προβλημάτων των μεταναστών, παρανόμων και νομίμων. Η διαβούλευση απλά έδωσε την ευκαιρία σε αυτό το μεγάλο ποσοστό των Νεοελλήνων να εκφράσουν την ξενοφοβία τους και τον αυταρχισμό τους με ένα εμετικό παραλήρημα ακροδεξιού εθνικισμού και δυστυχώς και αριστερόστροφου λαϊκισμού περί αγοράς εργασίας κ.λπ. Άλλωστε, η πρόσφατη ιστορία μάς δίδαξε πως ένα μεγάλο ποσοστό των Γάλλων κομμουνιστών μετεξελίχθηκε σε πυρήνα της πολιτικής ισχύος του ακροδεξιού Λεπέν. Στην Ελλάδα όλα επαναλαμβάνονται ως φάρσα.

Το δεύτερο νομοσχέδιο, που αφορά τον εκλογικό νόμο και διαμέσου αυτού την πάταξη της παθογενούς διαφθοράς των πολιτικών, παρά τη διαβούλευση και τη διαδικτυολαγνεία, δεν έχει απολύτως καμία τύχη. Το σύνολο της Νέας Δημοκρατίας και η πλειοψηφία των βουλευτών του ΠΑΣΟΚ δεν θέλουν να ακούσουν για το περιεχόμενο του νέου αυτού νόμου, όπως δεν θέλουν να ακούσουν για τη μείωση των αποδοχών τους. Πρόκειται για μία συλλογική αποδοχή του γονιδιώματος της πολιτικής διαφθοράς, που τους ενισχύσει και τους βολεύει.

Το τρίτο νομοσχέδιο, υψίστης σημασίας, αφορά το νέο αυτοδιοικητικό χάρτη της χώρας. Επίσης σε διαδικασία διαβούλευσης διά του ίντερνετ, το νομοσχέδιο αυτό είναι απλά πολύ ακριβό για να μπορέσει να υλοποιηθεί εντός της τετραετίας. Θα κοστίσει τουλάχιστον 4 δις δυσεύρετων ευρώ. Η κυβέρνηση το γνωρίζει και ο εκπρόσωπός της κ. Πεταλωτής δήλωσε, είναι η αλήθεια, πως θα ήταν ένδειξη επιπολαιότητας εκ μέρους της κυβέρνησης να προχωρήσει στην υλοποίησή του αν προηγουμένως δεν έχουν διασφαλιστεί τα κονδύλια.

Ως προς την τροπολογία που κατατέθηκε νύχτα, παρά τις προηγούμενες δεσμεύσεις του ΠΑΣΟΚ πως δεν προτίθεται να συνεχίσει τη γνωστή φαύλη διαδικασία των τροπολογιών στην ουρά άσχετων νομοσχεδίων, είναι η μόνη ενέργεια που ομολογουμένως ολοκληρώθηκε επιτυχώς. Ήταν μία επίδειξη κυβερνητικής αποτελεσματικότητας που αφορούσε άμεσα τον εισπρακτικό μηχανισμό φορολόγησης πολιτών, αγαθών τε και γονικών  παροχών.

Οφείλουμε να ομολογήσουμε πως χρειάστηκε η επιστράτευση του τηλεοπτικού φακού για να πεισθούν οι πρωταγωνιστές του ελεγκτικού μηχανισμού των Βρυξελλών πως οι σχέσεις μεταξύ του Γιώργου Παπακωνσταντίνου και της Λούκα Κατσέλη εξακολουθούν να είναι ομαλές. Χρειάστηκε να κινητοποιηθεί το Μαξίμου, αλλά και να αποσταλούν δελτία τύπου των πολιτικών γραφείων, για να μην πεισθούν τελικά οι πολίτες πως οι σχέσεις μεταξύ Άννας Διαμαντοπούλου και Μιχάλη Χρυσοχοΐδη είναι ομαλές. Πρόκειται για πρώην πολιτικούς συμμάχους (η τρόικα Μιχάλης, Άννα και Γιάννης Φλωρίδης) του πάλαι ποτέ ενεργού εκσυγχρονισμού που τελικά είχε ημερομηνία λήξης και χωροταξικά τοποθετείται σε ένα μαγαζί της Θεσσαλονίκης, ένα μοιραίο απόγευμα κατά την περίοδο κυριαρχίας του Κώστα Σημίτη.

Στον τομέα της Δημόσιας Τάξης υπήρξε ομολογουμένως πρόοδος. Η στρατικοποίηση της περιοχής Εξαρχείων με τη δημιουργία check points τύπου Τσάρλι στο Βερολίνο, μείωσε τις συχνές εκρήξεις κοινωνικής αναταραχής, την ίδια ώρα που σημειώνονταν εκρήξεις βομβών στην Εθνική Ασφαλιστική, μπροστά από το Κοινοβούλιο για πρώτη φορά στη Μεταπολίτευση, σε κατοικίες βουλευτών κ.λπ. Δεν ξεχνά κανείς την επιδρομή στο Α.Τ. Αγίας Παρασκευής, την υπόθεση «Χύτρα» των διαφόρων «Πυρήνων» και κυρίως την «προστατευτική στάση» οργάνων της τάξης έναντι πολιτών, μεταναστών, νεαρών. Αυτή η τελευταία μαζική επιμόλυνση δημοκρατικών αξιωματικών από την αξιοκατάκριτη μανία βασανισμού και κακοποίησης πολιτών συνοδεύτηκε από μία γαλαντόμα πρόθεση του αρμοδίου υπουργού να θέτει σε διαθεσιμότητα τους λεγομένους επίορκους αξιωματικούς. Διά αυτού του τρόπου επετεύχθη η πολύτιμος «ισορροπία» μεταξύ της –και τυπικά– άρσης του «άδειου πουκάμισου» που κατά τον κ. Χρυσοχοΐδη είναι το πανεπιστημιακό άσυλο, της περικύκλωσης με ενστόλους των Εξαρχείων, της σταδιακής επέκτασης των επιπτώσεων λόγω παράπλευρων απωλειών στη μάχη κατά της τρομοκρατίας κλπ… κλπ...! Κατά τα άλλα, για λόγους ανεξήγητους, η ανεξάρτητη Δικαιοσύνη επιμένει στη διεξαγωγή της δίκης Γρηγορόπουλου στην Άμφισσα και μάλιστα το επιτυγχάνει παρά τις περί του αντιθέτου λογικές ενστάσεις.

Στον τομέα του Πολιτισμού υπήρξε αναμφίβολα μεγάλη πρόοδος. Ο πολίτης αιφνιδιασμένος παρακολουθεί το νέο μοντέλο αισθητικής στη δημόσια τηλεόραση, παρατηρεί τις ριζικές αλλαγές στη διαχείριση των κερδών του ΟΠΑΠ, αφουγκράζεται τη λυσσώδη μάχη που δίνει η νέα διακυβέρνηση για την αλλαγή καθεστώτος στους διά βίου ελεγκτές της πνευματικής ζωής του τόπου, κυρίως των επιζώντων επιγόνων του αποβιώσαντος Χρήστου Λαμπράκη. Τέλος, καθίσταται σαφές πως ο πολίτης αισθάνεται λυτρωμένος μετά την υπόγεια εξαγορά εντύπων, την αλλαγή πακέτων μετοχών κάτω από το τραπέζι σε σημαντικά συγκροτήματα Τύπου της χώρας και τέλος την υπόγεια διαδρομή μεγαλοδημοσιογράφων που διαδραματίζουν ρόλο μεσίτη μεταξύ των πρώην και των πιθανών επόμενων αφεντικών.

Οι εκατό πρώτες ημέρες έληξαν ανεπιστρεπτί, αλλά δύσκολα κανείς είναι σε θέση να εντοπίσει ένα βάσιμο λόγο για να τις καταγράψει εκτός… από την πανθομολογούμενη αλλαγή πολιτικού κλίματος. Πρόκειται για μία θεωρητική προς το παρόν προσέγγιση, όπου ο Γιώργος Παπανδρέου, κυβερνώντας on line και με το χαμόγελο ζωγραφισμένο στα πρόσωπό του, κερδίζει την ψυχή των συμπολιτών του. Ενδεχομένως, πρόκειται για νέο στρατηγικό εύρημα που θα αναστατώσει στο μέλλον το περιεχόμενο της διδασκαλίας των Πολιτικών Επιστημών. 

n.georgiadis1@yahoo.com