Πρέπει να ήταν 20 Αυγούστου, όταν βασάνισα μια σερβιτόρα στη Νίσυρο. Ζήτησα απόδειξη για την μπίρα και μου είπε ότι το αφεντικό τής απαγορεύει να ακουμπάει την ταμειακή μηχανή. Περίμενα να έρθει το αφεντικό από την άλλη επιχείρηση που διατηρεί, προκειμένου να ακουμπήσει τα δάχτυλα στην ταμειακή. Ήρθε. Έκοβε απόδειξη, αλλά θα ήταν ευτυχής αν έκοβε το κεφάλι μου. Αμοιβαία τα αισθήματα. Αν αυτός περιμένει έναν Αύγουστο για να δουλέψει, εγώ δουλεύω όλο το χρόνο περιμένοντας τον Αύγουστο για να τον πληρώσω. Επειδή, όμως, είμαστε πολιτισμένοι άνθρωποι, τον άκουσα να μου λέει ότι εγώ και αυτός δεν διατηρούμε ακριβώς την ίδια σχέση με το ελληνικό κράτος. Εγώ έχω δρόμους, νοσοκομεία, αστυνομία και σχολεία. Στο νησί τα ίδια αγαθά διατίθενται σε δείγμα. Του έδωσα έναν πόντο, αλλά δεν του επέτρεψα να κερδίσει το παιχνίδι. Του εξήγησα ότι αν όντως η φοροδοτική μας συνεισφορά βασίζετο στην αρχή της πλήρους ανταπόδοσης, τότε ο ίδιος θα έπρεπε να μου φέρει την μπίρα στο σπίτι και μάλιστα κολυμπώντας. Πληρώνω εγώ για τον ίδιο, υποθέτω και για την οικογένειά του. Δεν θα είχα καμία αντίρρηση να τον υιοθετήσω, αν παίζαμε το Action Aid. Ο τύπος, όμως, κερδίζει σε δύο μήνες όσα βγάζω εγώ σε δώδεκα. Και πρέπει να ζήσει πολλά χρόνια για να πληρώσει στην εφορία όσα δίνω εγώ σε δέκα. Συνέβη και με τον καλό κύριο που νοικιάζει ομπρέλες στην Κω. Μου είπε ότι, αν κόψει αποδείξεις, δεν θα του μείνει τίποτα για να βγάλει τη χρονιά. Εγώ πάλι δεν μπορούσα να καταλάβω για ποιο λόγο πρέπει να ζεις έναν ολόκληρο χρόνο νοικιάζοντας ομπρέλες τον Αύγουστο.
Ξέρω ότι θα ακουστεί προκλητικό, γι’ αυτό και το σημειώνω: σε σχέση με αυτούς τους τύπους, ο Τόμσεν μου φαίνεται άνθρωπος με τον οποίο θέλω να πάω γα μπίρες. Και μετά να κλάψω στον ώμο του για τα όνειρα που μου στέρησε η κρίση, για την κάρτα που φούσκωσε και δεν κινείται, για την πραγματική δυστυχία που βλέπω και πέφτει επάνω μου, έστω σαν σκιά. Τον Αύγουστο, που λέτε, έγινα μια γραφική φιγούρα που ζητούσε αποδείξεις και έκανε κήρυγμα περί φορολογικής ηθικής στην Κω και στη Νίσυρο. Ασφαλώς θα μπορούσα να είμαι στη Ρόδο ή στη Λευκάδα – και στα δύο νησιά το ΣΔΟΕ κατέγραψε λαμπρές επιδόσεις. Θα μπορούσα να είμαι οπουδήποτε στην Ελλάδα, δεν έχει σημασία. Ο λογαριασμός στο εστιατόριο ήταν 50 ευρώ. Ο σερβιτόρος έφερνε απόδειξη για 120 ευρώ – ήταν από το διπλανό τραπέζι των Ιταλών. Δεν νομίζω ότι υπάρχει αλλοδαπός που έφυγε από τη χώρα με πραγματική απόδειξη στις αποσκευές του, έτσι για να τη δείξει στην πατρίδα του, μήπως και καταλάβουν πού αρχίζει και πού τελειώνει το πρόβλημα στην Ελλάδα. Και αν το καλοκαίρι τα έσοδα παρουσιάσουν μικρή αύξηση, αυτό θα οφείλεται στο φόβο των επιχειρηματιών που, για καλό και για κακό, έδιναν απόδειξη σχεδόν σε όλους τους Έλληνες πελάτες. Τι θέλω να σας πω; Τίποτα. Προσπαθώ να σας δείξω μια καλή κατεύθυνση για να στρέψετε το μίσος σας. Σε λίγες μέρες δημόσιοι υπάλληλοι και συνταξιούχοι θα βλέπουν τη ζωή σαν ολόγραμμα – θα είναι εκεί, αλλά δεν θα μπορούν να ακουμπήσουν. Οι πλατείες θα γεμίσουν, η αγανάκτηση θα γίνει κύμα για να καβαλήσει ο λαϊκισμός. Θα μιλήσουν «για αυτούς που μας έφεραν εδώ» και τους «τοκογλύφους της τρόικας». Οι άλλοι θα πουν για τις μεταρρυθμίσεις που πρέπει να γίνουν, αν και εννοούν μόνο τις νέες επιβαρύνσεις κατά μισθωτών και συνταξιούχων. Κανένας, όμως, δεν θα μιλήσει για τον μέσο τσόγλανο που τώρα φοροδιαφεύγει κρύβοντας τα λεφτά στο μαξιλάρι. Τρία καταραμένα χρόνια και ακόμα δεν έχουν τολμήσει να θεσπίσουν καινούργιο φορολογικό νόμο με αντικειμενικά κριτήρια. Αν πληρώναμε φόρους δεν θα το ζούσαμε όλο αυτό. Δεν θα πεθαίναμε έτσι. Τώρα, λοιπόν, που σας ζητούν να πληρώσετε αυτό το εξωφρενικό νούμερο στην εφορία, θυμηθείτε ότι δεν πληρώνετε την τρόικα. Πληρώνετε το φοροφυγά και εκείνους που αρνούνται να τον συλλάβουν. Μισείτε, αλλά μισείτε σωστά.
5°
