Πριν από λίγες μέρες συμπληρώθηκε ένας χρόνος από το θάνατο του Λεωνίδα Κύρκου (Λ.Κ.). Κάποιοι από εκείνους που κατά καιρούς συμπορεύτηκαν μαζί του πήγαμε να αφήσουμε ένα λουλούδι στον τάφο του για να τον θυμηθούμε. Να θυμηθούμε όχι μόνο ένα γλυκό άνθρωπο και χαρισματικό συνομιλητή, αλλά και τον πολιτικό των τομών και των υπερβάσεων, της γόνιμης σκέψης και της ριζικής ανανέωσης του σκουριασμένου ιδεολογικοπολιτικού οπλοστάσιου της παραδοσιακής Αριστεράς.
Τι θα έλεγε, άραγε, ο Κύρκος για όσα συμβαίνουν σήμερα, για τη σημερινή κυβέρνηση αλλά και για τη σημερινή αξιωματική αντιπολίτευση; Εδώ και πολλά χρόνια, ο Λ.Κ. πίστευε βαθιά στην ανάγκη να υπερβεί η Αριστερά την πιο βαριά ίσως από τις παιδικές ασθένειές της: το να διαμαρτύρεται απλώς για ό,τι συμβαίνει και να το καταγγέλλει, δίχως ποτέ να αναλαμβάνει τις ευθύνες που της αναλογούν ανεξάρτητα από το τυχόν πολιτικό κόστος που θα έχουν οι επιλογές της.
Γι’ αυτό ο Κύρκος δεν δίστασε να πάει κόντρα στο ρεύμα το 1974, όταν η χώρα έπλεε σε πελάγη «αντιιμπεριαλιστικής» ρητορείας. Γι’ αυτό ποτέ δεν υιοθέτησε τη λογική του άσπρο-μαύρο, του «τι λάχανα, τι μπρόκολα;», όπως είχε χαρακτηρίσει ο «σοφός» ηγέτης Χαρίλαος Φλωράκης τη μεταπολίτευση – την ίδια λίγο-πολύ εποχή ο Ανδρέας Παπανδρέου μιλούσε για «αλλαγή νατοϊκής φρουράς»! Αυτή του τη στάση, όπως και τη γενικότερη επιλογή να αρχίσει η Αριστερά να βλέπει πιο πέρα από τη μύτη της και από τον περίκλειστο χώρο των αυτοεπιβεβαιώσεών της, ο Λ.Κ. και η ανανεωτική Αριστερά την πλήρωσαν με παρατεταμένη εκλογική καχεξία, αλλά και με χαρακτηρισμούς όπως «καραμανλική Αριστερά», «δεξιός οπορτουνισμός», «Αριστερά των σαλονιών» και άλλα πολλά.
Είμαι βέβαιος ότι θα γινόταν έξαλλος ο Λ.Κ. βλέποντας σήμερα τον τρόπο με τον οποίο πολιτεύεται η Αριστερά που στεγάζεται κατά κύριο λόγο στον ΣΥΡΙΖΑ. Μια Αριστερά που δείχνει καθημερινά πώς ο αρτηριοσκληρωτικός και στείρος νεομπολσεβικισμός μπορεί κάλλιστα να συνδυάζεται με τον κουτοπόνηρο πολιτικαντισμό και τον παλαιοπασοκικού τύπου λαϊκισμό (εξού και η προσπάθεια του Τσίπρα να λεηλατήσει χαλκώματα και ρετάλια από τις αποθήκες του ΠΑΣΟΚ, μηδέ και της ίδιας της επετείου της 3ης του Σεπτέμβρη εξαιρουμένης). Ασφαλώς και θα του σηκώνονταν οι τρίχες του Λ.Κ. ακούγοντας τον πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ να λέει («Βήμα», 2/9/12) πως «η Ελλάδα δεν βρίσκεται εκεί που βρίσκεται εξαιτίας των διαρθρωτικών προβλημάτων της οικονομίας της, αλλά εξαιτίας της τρομακτικής ύφεσης που προκλήθηκε τα δυόμισι τελευταία χρόνια» (ώστε, λοιπόν, δεν έχουμε διαρθρωτικά προβλήματα!). Ή ακούγοντας τον ΣΥΡΙΖΑ από τη μια να μιλάει για καταπολέμηση της φοροδιαφυγής, και μάλιστα ως εναλλακτική λύση απέναντι στην όποια περικοπή αποδοχών, και από την άλλη στελέχη του να καταδικάζουν την προσπάθεια να χτυπηθούν ακραίες εκφάνσεις του φαινομένου (βλ. Ύδρα), θεωρώντας τους ελέγχους πλήγμα κατά των λαϊκών (sic) στρωμάτων και επικοινωνιακό σόου της κυβέρνησης!
Αυτήν ακριβώς την «Αριστερά», των Λαφαζανοστρατούληδων και των Δριτσαίων, της ανευθυνότητας και της στενοκεφαλιάς, του λαϊκισμού και του βερμπαλισμού, απεχθανόταν βαθιά ο Λεωνίδας Κύρκος. Τον θυμάμαι κάποτε να λέει ότι η ανανεωτική Αριστερά «θυμίζει τεράστιο εργοστάσιο παραγωγής πολιτικών ιδεών, με υποτυπώδες όμως δίκτυο διανομής». Φοβάμαι ότι ο ΣΥΡΙΖΑ θυμίζει το ακριβώς αντίθετο: ένα εκτεταμένο (πια) δίκτυο διανομής σε όλη τη χώρα, που όμως δεν έχει την παραμικρή πρωτότυπη ή ενδιαφέρουσα πολιτική ιδέα να διανείμει.
12°
