Ένα καράβι στον ορίζοντα, ένα σκονισμένο αυτοκίνητο, μια γρατσουνιά στην πόρτα, ένα βαθούλωμα στο φτερό, ένα πράσινο φουστάνι, βότσαλα στην άμμο, ξενοδοχεία χωρίς όνομα, λιωμένα παγωτά από την καντίνα, beach bar με λάθος μουσική, τσιγάρα στο κατάστρωμα, καφέδες, μπαρ χωρίς ταμπέλες, απεγνωσμένα μηνύματα. Γιατί φεύγεις; Φεύγω για να μείνω.
Οδηγίες, τα δωμάτια τα λένε Ακρογυάλια, τις ταβέρνες Απόλαυση, χάνεσαι. Αγροτικοί δρόμοι, σκουριασμένα τρακτέρ, καλαμιές, χώμα, νυχτερινό οδήγημα με το φως του φεγγαριού. Στην άμμο το αμάξι βουλιάζει, πλανάρει σαν σκάφος, στιγμιαία αδρεναλίνη, τσιγάρο. Διόδια, εθνική οδός. Νησιώτικοι δρόμοι στενοί, δίπλα γκρεμός. Χωρίς ταμπέλες. Χωριά με άγνωστα ονόματα. Μηχανάκια. Έχουμε χαθεί. Δεν ξέρουμε πού πάμε. Πράγμα που συμπυκνώνει και την ιστορία της ζωής μας.
Ένα μικρό αγοράκι, ο πατέρας του κοιμάται στην άμμο. Πλησιάζει, τον φιλάει στο πόδι, τον χαϊδεύει, γλυκούλη μου του ψιθυρίζει σιγανά μην τον ξυπνήσει. Είναι μόλις 4 χρονών κι όμως στην τρυφερότητα της φωνής του υπάρχει οίκτος, έχει καταλάβει πόσο δύσκολο είναι να είσαι ενήλικος.
Κρατάει την μπάλα της σφιχτά, τη δίνει μόνο σε όποιον θέλει αυτή, όταν χαμογελάει αστράφτει. Κάποιος απότομα της παίρνει την μπάλα για να παίξουν οι μεγάλοι.
Ξαφνικά δάκρυα άηχα κυλάνε στο όμορφο μουτράκι της, σταγόνες πέφτουν στην άμμο σιωπηλά. Της δίνω την μπάλα, την παρηγορώ, της μιλάω σιγανά, συμβαίνουν αυτά τα πράγματα στη ζωή Λίλα, μας παίρνουν τα παιχνίδια μας. Δεν μου απαντάει, δεν με κοιτάει, δεν μου μιλάει, δεν την προστάτεψα, δεν είμαι φίλος της, δεν θα μου ξαναμιλήσει ποτέ. Ετοιμάζεται να μεγαλώσει, να γίνει γυναίκα, μαθαίνει τους τρόπους να τιμωρεί έναν άντρα. Ένα κορίτσι 15 χρονών παίζει βόλεϊ, μεγαλώνει, δοκιμάζει τη δύναμή της στους άντρες, μετράει την επίδρασή της με καρφιά στο βόλεϊ. Στις παραλίες κοιτάς τα κορίτσια, δεν υπάρχει τίποτα πιο ενδιαφέρον να δεις το καλοκαίρι. Πρώτη φορά παρατηρούσα τα παιδιά. Βλέποντάς τα διακρίνεις τους μελλοντικούς μεγάλους, αυτό που θα γίνουν.
Βάρκες με μοναχικούς άντρες που ψαρεύουν, ηλικιωμένοι τρώνε μόνοι τους. Ένα κορίτσι θέλει να ακούσει Britney Spears. Ο dj της κάνει πάντα τα χατίρια. Όχι αυτή τη φορά. Τζαζ, μετά βραζιλιάνικα. Βάφλες σοκολάτα. Φρέντο σκέτο. Περιέ; Ιόλη έχουμε. Γιατί δεν πίνεις; Νυχτερινές διαδρομές, φώτα απέναντι που τυφλώνουν, τσιγάρο, στροφές, σκοτεινά βενζινάδικα, τηλέφωνα, διακοπές στις στροφές, μάταιες κλήσεις χωρίς νόημα, κομμένες φράσεις μισές, μόνο να τις μεταφράσεις μπορείς, γερνάω παιδί μου, φοβάμαι, είσαι κάπου γύρω;
Κάποιοι λείπουν, έρχονται καινούργιοι, νέοι φίλοι, γνωριμίες του καλοκαιριού, σπάνια θα κρατήσουν, η πόλη είναι σκληρή, μόνο το καλοκαίρι είναι ανοιχτό, χαλαρό, υπομονετικό. Συζητήσεις πολιτικές μετά από 3 καραφάκια ρακί. Καμιά πολιτική συζήτηση δεν βγάζει πουθενά το καλοκαίρι, μόνο αποκαλύπτει χαρακτήρες.
Δαγκώνει τα χείλη και τρεμοπαίζει τα βλέφαρα όπως κάνουν οι άνθρωποι που αγωνίζονται να μην κλάψουν. Γύρισα πίσω και κοίταξα το λιμάνι πριν μπω στο πλοίο και σκέφτηκα, θα το ξαναδώ; Τι θα έχει συμβεί μέχρι του χρόνου; Θα είμαστε ακόμα μαζί; Φοβάται το μέλλον γιατί ξέρει πως δεν μπορεί να το ελέγξει. Προσπαθεί να το κάνει τέλειο κι έτσι δεν απολαμβάνει τη στιγμή, είναι σαν να προσπαθεί να μείνει ανικανοποίητη. Αν μπορούσα θα την πλησίαζα και θα της έλεγα ιστορίες για τη ζωή, ιστορίες για να την καθησυχάσω. Όμως δεν μπορώ, κανείς δεν μπορεί, πρέπει να τις μάθει μόνη της.
Δυο κορίτσια κάνουν ένα tattoo αστεράκι στον καρπό και στο πόδι. Τρώνε frozen yogurt. Φωτογραφίζονται. Μετά στέλνουν τις φωτογραφίες αντί για μηνύματα. Με πεθύμησες; Σου στέλνω το σώμα μου. Ενστικτωδώς ξέρουν ότι η πιο οδυνηρή απουσία είναι η σωματική. Φτιάχνω τη βαλίτσα μου. Δεν παίρνω μαζί μου όσα ρούχα θέλω να βάλω, αλλά όσα θέλω να σου δείξω. Έγραφα το CD των φετινών διακοπών. Κοίταξε τώρα στο παράθυρο το φεγγάρι καθώς οδηγείς. Ξέρουν ότι οι λεπτομέρειες είναι που σε κρατούν αιχμάλωτο, οι στιγμές που θα θυμάσαι. Αυτό είναι η ζωή, πολλές μικρές στιγμές που αξίζουν να θυμάσαι, δεν υπάρχει τίποτα που πρέπει να τελειοποιηθεί, τίποτα να γίνει καλύτερο, μόνο αυτό που ζούμε τώρα, έτσι όπως το ζούμε.
Στα σκονισμένα τζάμια γράφουν ονόματα, μηνύματα σε ξένες γλώσσες. Ντοσβιντάνια. Το επόμενο καλοκαίρι θα ’ρθουμε πιο κοντά. Ό,τι θες εσύ. Πλένω το αυτοκίνητο με βαριά καρδιά. Όσα γράφτηκαν με το δάχτυλο στο σκονισμένο αμάξι είναι αποδείξεις ότι αυτό το καλοκαίρι πέρασα καλά, κοιτάζω με φόβο το νερό να ξεπλένει τη σκόνη. Μήπως ξεχάσω;
Η Vodafone σας αποστέλλει δωρεάν τις ρυθμίσεις για να έχετε ίντερνετ στο κινητό σας. Για αποδοχή πιέστε «ναι». Πού είναι το ναι; Για λόγους ασφαλούς ναυσιπλοΐας το καράβι ελαττώνει ταχύτητα καθώς εισέρχεται στο λιμάνι του Πειραιά. Χυμένοι καφέδες στο κατάστρωμα. Σκυλιά γαβγίζουν παραπονεμένα στα κλουβιά. Οι κύριοι οδηγοί παρακαλούνται να προσέλθουν στα αυτοκίνητά τους, καυσαέριο στις ράμπες. Φώτα στο λιμάνι, σκοτεινή Πειραιώς. Γυρίσατε; Εμείς γυρίσαμε.
Μια προσπάθεια να σκιαγραφηθεί η εικόνα της πλέον εύλογης και πιθανής απόφασης του Διεθνούς Δικαστηρίου της Χάγης, στην υποθετική περίπτωση κοινής ελληνο-τουρκικής προσφυγής σε αυτό
Κανείς δεν θα εκπλαγεί αν οι εποχιακοί πυροσβέστες που μπουκάραν στο υπουργείο Πολιτικής Προστασίας πάρουν μέρος στον επόμενο διαγωνισμό για τις προσλήψεις εποχιακών, προσληφθούν ή μονιμοποιηθούν
