Αίτια, συμπτώματα και θεραπείες της εξουσιολειχίας

Προδημοσίευση του editorial του "Athens Review of Books" Σεπτεμβρίου

Δεν φταίν’ οι λείχοι αν οι κυβερνήσεις αλλάζουν.

Αυτοί πάντα με την κυβέρνηση είναι.

Η εξέταση των πολιτικoϊατρικών φαινομένων παρουσιάζει πάντοτε μεγάλο επιστημονικό ενδιαφέρον. Η ανάλυσή τους, τόσο από πλευράς εμπειρικής παρατήρησης, όσο και η ένταξή τους στα πλαίσια της επιστημονικής θεωρίας, καλύπτει μια πλειάδα κλάδων των φυσικών τε και κοινωνικών επιστημών. Ιδίως όταν πρόκειται για φαινόμενα που εμφανίζουν μαζικό χαρακτήρα, όπως η πρόσφατη ραγδαία –πλην μη απρόβλεπτη– επιδημία εξουσιολειχίας, η οποία μαστίζει μετεκλογικώς τα διεμπλεκόμενα ΜΜΕ και τις αποφύσεις τους.

Στο δίμηνο που πέρασε από την συγκρότηση της νέας κυβέρνησης, επί της ουσίας δεν έγινε σχεδόν τίποτε, πέραν της φραστικής εκδήλωσης προθέσεων και των ατελείωτων διαπραγματεύσεων, αποκλειστικά μεταξύ των κυβερνητικών εταίρων (ίσως αυτό να εννοούσαν υποσχόμενοι …αναδιαπραγμάτευση!) για το είδος των οριζόντιων περικοπών σε μισθούς και συντάξεις, που ομοθύμως και με κάθε δυνατό τρόπο προεκλογικά και οι τρεις τους είχαν διαψεύσει. Σε κρίσιμα ζητήματα στον δημόσιο τομέα πήγαμε πολύ πίσω σε σχέση ακόμη και με την προηγούμενη κυβέρνηση (χαρακτηριστικότερη η αντικατάσταση έμπειρου εισαγγελέα από τον τέως έφορο Μεσσήνης στη θέση του επικεφαλής του ΣΔΟΕ). Οι αποκρατικοποιήσεις έμειναν παγωμένες καθώς το σχετικό Ταμείο αφέθηκε ουσιαστικά από τον Ιούλιο χωρίς διοίκηση, ενώ το θετικό κλίμα που δημιούργησε η (στανική) ψήφος του αναγκαίου τμήματος του λαού υπέρ της ευρωπαϊκής πορείας της Ελλάδας έμεινε ανεκμετάλλευτο λόγω της ουσιαστικής απουσίας της χώρας από την κρίσιμη σύνοδο κορυφής του Ιουνίου.

Το καλοκαίρι (το οποίο οι σώφρονες κυβερνήσεις χρησιμοποιούν για να προωθήσουν δύσκολα μέτρα) συνέπεσε αυτή τη φορά με τις πρώτες εξήντα ημέρες της νέας κυβέρνησης (η παραδοσιακή περίοδος μέγιστης πολιτικής ανοχής), προσφέροντας μια μοναδική ευκαιρία στους κυβερνώντες να περάσουν χωρίς χρονοτριβές τα μέτρα κοινωνικά δίκαιων περικοπών που ήταν ήδη γνωστό από το 2010 ότι θα έπρεπε να εξειδικεύσουν και τα οποία όφειλαν προφανώς να έχουν ήδη μελετήσει ενδιαμέσως και συμφωνήσει μεταξύ τους πριν καν σχηματίσουν κυβέρνηση. Έτσι ώστε να μπορούν να διεκδικήσουν ίσως το φθινόπωρο ένα πακέτο πρόσθετων διευκολύνσεων από την Ένωση (με τη μορφή επενδύσεων, πρόσθετης χρηματοδότησης του ιδιωτικού τομέα, κάποιων ελαφρύνσεων όσων βρίσκονται σε οικονομική απόγνωση κ.λπ.).

Αντ’ αυτού –με εξαίρεση την Μπαμπινιωτικής εμπνεύσεως οπισθοδρόμηση της ήδη βραδυπορούσας ημιμεταρρυθμίσεως στα Πανεπιστήμια–, τίποτε δεν συζητήθηκε ούτε και φυσικά ψηφίστηκε στη Βουλή. Το… Πανεπιστήμιο Στερεάς Ελλάδος, λόγου χάρη, εξακολουθεί να «λειτουργεί» αντί να έχει κλείσει προ πολλού ως άχρηστο – μαζί με άλλα ισόκυρα καθιδρύματα.

Με τα δεδομένα αυτά η μηντιακή έκρηξη επαινετικών σχολίων για τα επιτεύγματα και την εθνοπερήφανη αποφασιστικότητα της (νέας;) εξουσίας, αποτελεί κρούσμα η αιτιολογία του οποίου απαιτεί εμπεριστατωμένη επιστημονική μελέτη. Ζητείται άλλωστε να ερμηνευτούν περιστατικά που σε άλλες εποχές θα προκαλούσαν ρίγη θρησκευτικού δέους ή ακόμα και θρησκευτικούς πολέμους. Πώς άραγε οι τυφλοί πολέμιοι του μνημονίου, που «κατατρόπωναν» με καγχασμούς και λοιδορίες την τρόικα για τη «λάθος συνταγή», είδαν ξαφνικά το φως τους και ανακάλυψαν πολύ όψιμα τη σοφία της; Τι συνέβη και οι Σαβοναρόλες που αναθεμάτιζαν τον κάθε είδους λαϊκισμό, ανακάλυψαν το πνεύμα της κατανόησης, της αγάπης και της συγχώρεσης, αντίστοιχο μ’ εκείνο που επέτρεπε σε πάπες παλαιοτέρων εποχών να συγχωρούν εγγράφως αμαρτίες; Ποιες νέες φιλοσοφικές ενατενίσεις ή και κίνητρα οδήγησαν στη νέα πολιτική ορθοδοξία κατά την οποία το προεκλογικό ψέμα, όσο χονδροειδές κι αν είναι, δεν συγχωρείται απλώς (αφού «ο λαός θέλει να του λες ψέματα») αλλά κι επιβραβεύεται δημοσιογραφικώς, αν μετεκλογικώς (εξ ανάγκης) ο κάθε «Τζουμπές» παριστάνει ότι ανακάλυψε τον δρόμο της αρετής;

Κάποιοι κακεντρεχείς ισχυρίζονται ότι η επιστημονική εξήγηση του φαινομένου μπορεί να γίνει με τα εργαλεία της εφαρμοσμένης οικονομικής επιστήμης. Ότι δηλαδή η επιδημία εξουσιολειχίας που μας βρήκε οφείλεται στην ιδιοτελή προσπάθεια των ενδιαφερομένων για διάφορες δουλειές και τις οίδε ποίες τακτοποιήσεις, ώστε να αποσπασθούν από τη νέα εξουσία τα προφανώς υπεσχημένα ή/και ποθούμενα, προτού η λήψη των μέτρων –με τις αναπόφευκτες πολιτικές και οικονομικές συνέπειές τους– καταστήσει ανέφικτες τις σχετικές διευθετήσεις. Άλλοι, καλόπιστα επιδιώκουν να στηρίξουν την κυβέρνηση κάνοντας την καρδιά τους πέτρα (μαζί και μέρος της φαιάς ουσίας τους), για λόγους εθνικού συμφέροντος. Πώς όμως το «εθνικό συμφέρον» είναι δυνατόν να εξυπηρετείται από την μετεκλογική εξύμνηση της προεκλογικής εξαπάτησης και την ευλογία τής σχεδόν πλήρους απραξίας, αυτό είναι πρόβλημα επιστημονικώς δυσεπίλυτο, που εμείς τουλάχιστον δεν μπορούμε ούτε καν να ερμηνεύσουμε. Γι’ αυτό και θα περιοριστούμε στο ταπεινότερο έργο, των προτάσεων θεραπείας των συμπτωμάτων της εξουσιολειχίας, προτείνοντας γιατροσόφια και βότανα που προέρχονται από τη σοφία, αλλά και τις ιατρικές και πολιτικές παραδόσεις του λαού μας.

Έχουμε λοιπόν και λέμε:

● Διόγκωση και πλατυσμός του οργάνου που χρησιμοποιείται για την εξουσιολειχία; Πιθανό αίτιο αλλεργική αντίδραση ή εξασθένιση του ανοσοποιητικού της συνειδήσεως του ασθενούς (σπανιότατο σύμπτωμα). Πιθανό αίτιο επιδείνωσης αποτελεί το φαινόμενο ότι στα διαλείμματα της ομαδικής εξουσιολειχίας οι διάκονοι και λειτουργοί των ΜΜΕ αλληλολείχονται. Στην βοτανοθεραπεία συνίσταται αφέψημα τσουκνίδας (Urtica dioica) ή κουφοξυλιάς (Sambucusnigra). Εναλλακτική θεραπεία (συνίσταται κυρίως στην ομοιοπαθητική), μια θέση συμβασιούχου στη «μαρτυρική» ΕΡΤ, από αυτές που έσπευσε να ευλογήσει η νέα εξουσία – αντί της συγχώνευσης όλων των κρατικών καναλιών σε ένα και της απόλυσης όσων παρασιτούν σ’ αυτά.

● Φλεγμονές στην στοματική κοιλότητα, όπου βρίσκεται το όργανο που χρησιμοποιείται κατά την εξουσιολειχία; Πιθανό αίτιο η μετάδοση ιών ή βακτηρίων εξουσιολαγνείας. Παραδοσιακή θεραπεία με διάλυμα σόδας και αλατιού σε χλιαρό νερό, ή σε χλιαρό χαμομήλι. Μετά ξεπλύνετε με σκέτο νερό. Εναλλακτικά μπορεί να χορηγηθεί εκπομπή ή site από τον ΟΠΑΠ, μέχρι αυτός να αποκρατικοποιηθεί.

● Άγχος και αϋπνίες λόγω κόπωσης από την συνεχή χρήση του οργάνου; Αφέψημα από αποξηραμένο βασιλικό ή βαλεριάνα ή μαντζουράνα. Η εναλλακτική πολιτική ιατρική προτείνει θεραπεία με διαφημιστικές καταχωρίσεις από το Ευρωπαϊκό Ταμείο Περιφερειακής Ανάπτυξης (ΕΣΠΑ).

● Απώλεια συνείδησης του ρόλου κάποιου διακόνου της εφημεριδοσύνης δεν έχει αναφερθεί. (Πώς να απολεσθεί κάτι που δεν υπάρχει!). Ως εκ τούτου, η απαγορευμένη λέξη αγγελιόσημο δεν μνημονεύεται από κανέναν – γιατί κάτι τέτοιο θα ισοδυναμούσε με επαγγελματική αυτοκτονία και αναζήτηση κάποιας όχι κακόφημης εργασίας εκείθεν της εξουσίας. Από τη Γένεση άλλωστε γνωρίζουμε ότι τα απαγορευμένα φυτά βγάζουν απαγορευμένους καρπούς. Δείτε το φίδι πώς σέρνεται ακόμη, εκεί που πρώτα πήγαινε όρθιο και καμαρωτό…

Αν πάλι δεν υποφέρετε από εξουσιολειχία αλλά από τις επιπτώσεις της κακής διακυβέρνησης την οποία στηρίζουν (χρόνια τώρα), τα πάσης φύσεως διαπλεκόμενα και διεμπλεκόμενα συμφέροντα, τότε φοβούμεθα ότι οι παραδοσιακές αυτές μέθοδοι και η σοφία των βοτάνων και των πολιτικών μαντζουνίων δεν θα σας βοηθήσει. Μόνη δραστική θεραπεία εδώ είναι ενεργητικές μέθοδοι αντίστασης στην κακή διακυβέρνηση και τους πιστούς της υπηρέτες/αφέντες. Αυτές απαιτούν την πολιτική αφύπνιση και την καθημερινή έμπρακτη αποδοκιμασία εκ μέρους των πολιτών αυτού του κράτους και των Μέσων «Ενημέρωσης». Είναι ένα ζήτημα που θα μας απασχολήσει ασφαλώς και στα επόμενα τεύχη μας. Διότι δεν εννοούμε να «βάλουμε μυαλό» και να ενταχθούμε σ’ αυτό το σύστημα – «το δε σώφρον του ανάνδρου πρόσχημα». Χωρίς περιστροφές εκφράζουμε τις προθέσεις μας: επιδιώκουμε την εξάρθρωση και ανατροπή του. Κι αυτό μπορεί να συμβεί υπό τις παρούσες περιστάσεις, καθώς, όπως θα ’λεγε κι ο Καρυωτάκης: «Είναι κάτι φριχτές ανταποδόσεις. / Είναι στον ουρανό μια σιδερένια, / μια μεγάλη πυγμή, που δε συντρίβει, / μα τιμωρεί κι αδιάκοπα πιέζει».

— The Athens Review of Books