Η μεγάλη παρεξήγηση

Τι να ‘ναι άραγε αυτό που κάνει τον αντιπαθή στους Έλληνες ΦίλιπΡέσλερ να μας επικρίνει δριμύτατα;Γιατί κινείται στο ίδιο «ανθελληνικό» κλίμα με την ΆνγκελαΜέρκελ και τον Βόλφγκανγκ Σώυμπλε, οι οποίοι επί τούτου δέχονται σκληρή κριτική από τους γερμανούς σοσιαλιστές, αλλά και τον ΚονΜπεντίτ;

Τι να ‘ναι αυτό ακριβώς που ωθεί την Τρόικα να μας κάνει καψόνια του στυλ «εμείς θα ξαναέρθουμε τον Σεπτέμβριο, με την αξιολόγηση των όσων θα δούμε τώρα»; Αφήνοντας να εννοηθεί μάλιστα ότι νέα λεφτά ας περιμένουμε από τον Οκτώβριο, όταν όλοι ξέρουμε ότι η Ελλάδα στεγνώνει από χαρτί στις 20 Αυγούστου;

Και από την άλλη πλευρά, πάντα εκτός Ελλάδας, τι είναι εκείνο που κάνει τους NewYorkTimes να μιλούν αρνητικά για την ευρωπαϊκή ακαμψία στο ελληνικό ζήτημα και να επικαλούνται τη δήλωση Παναγιώτη Ρουμελιώτη «στο Δ.Ν.Τ. ξέραμε ότι το πρόγραμμα είναι υπερβολικό και θα αποτύχει…»;

Στο ίδιο κλίμα, γιατί η Wall Street Journal διευρύνει τη συζήτηση για ένα νέο κούρεμα του ελληνικού χρέους; Πέρα από τον ιδιωτικό τομέα που περατώθηκε (PrivateSectorInvolvement, PSI,) τώρα και στα ντεπό της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας, φωλιάζουνελληνικά ομόλογα από χρήμα κρατικό των ευρωπαίων φορολογουμένων. Και αυτά να κουρευτούν, θέλει η W.S.J.Και γιατί βγάζει στη φόρα πληροφορίες για διαφωνίες μεταξύ Δ.Ν.Τ. και Ε.Κ.Τ. περί αυτό το θέμα; Γιατί το Δ.Ν.Τ. λέει «η οικονομική κρίση εγείρει ερωτήματα για τη βιωσιμότητα της ευρωζώνης, όπου πρέπει άμεσα να γίνει τραπεζική ένωση και η Ε.Κ.Τ. πρέπει να χορηγήσει ρευστότητα στην οικονομία»;…

Μην ξεχνάμε ότι αυτό το χορό τον άνοιξε το Πάσχα ο Πωλ Κρούγκμαν που πλέον μιλάει για την ‘οικονομική αυτοκτονία της Ευρώπης’. ΚαπάκιήρθεκαιοEconomistμιλώνταςγια«Modell Deutschland uberalles».Μετά και άλλοι, τώρα και ο Σόρος, με πολύ απλά και καθαρά λόγια του κοινού νου, κατά την ομιλία του σε διεθνές οικονομικό συνέδριο στο Τρέντο της Ιταλίας, όπως μας αποκάλυψε τις προάλλες με σχόλιό του ένας από τους συγκροτημένους αναγνώστες μας (περισσότερα εδώ)

Αν, λοιπόν, όλοι αυτοί διαπληκτίζονται μεταξύ τους γύρω από το ελληνικό ζήτημα, ποιος από όλους έχει το δίκιο; Και πώς εδώ στον τόπο μας εκπροσωπείται αυτό το δίκιο;

Ε, το λοιπόν, μάλλον το δίκιο το έχουν από μισό. Γιατί οι δεύτεροι, σε επίπεδο ιδεών, λογικής, αλλά και Ιστορίας, δεν βγάζουν από το κάδρο της εστίασής τους αυτό που έβλεπε και ο Ρούζβελτ με το Νιού Ντηλ. Και θεωρούν ότι αντικειμενικά χρειάζεται ρευστότητα για να βάλεις μπροστά μια μηχανή που δεν δουλεύει καλά, μόνο που τους διαφεύγει ότι υποκειμενικά η ελληνική περίπτωση είναι λίγο ιδιαίτερη…

Αντίστοιχα ανεπαρκής είναι η ανάγνωση του θέματος από τους εκπροσώπους της γερμανικής κοπής, που σου λένε, όχι, πρώτα συμμαζεύεις ένα χρεωμένο νοικοκυριό και μετά του δίνεις ρευστότητα για να πάρει μπροστά. Το λένε αυτό χωρίς επιχειρήματα;Όχι! Προτάσσουν το εντυπωσιακό παράδειγμα της Γερμανίας, που με λιτότητα ανέκτησε τη ξεχειλωμένη της ανταγωνιστικότητα επί Σρέντερ, με το ξεκίνημα του Ευρώ, παίζοντας τώρα με υπερδυναμικά χαρακτηριστικά…Καλά, εντάξει, η σκληροτράχηλη γερμανική μηχανή μπορεί να τα κατάφερε, αντιλέγουν οι αγγλοσάξονες, αλλά από τους χαλαρών ηθών Έλληνες μην περιμένετε τέτοια δυνατά αποτελέσματα. Δώστε τους τώρα ρευστότητα να ανακάμψουν!

Τελειώνει εδώ η μεγάλη παρεξήγηση; Όχι, η μικρή μας ιστορία έχει και συνέχεια. Γιατί αυτή η ίδια αντιπαράθεση συνεχίζεται και εντός της χώρας μας, μέσα από άλλους λαβυρίνθους, αποτυπώνοντας άλλες αδιανόητες για τους κουτόφραγκους πραγματικότητες.

Ας δούμε, λοιπόν, πώς τα διαβάζουν όλα αυτά στην Ελλάδατης καθ’ ημάς Ανατολής, που δεν έσωσε να δει το φως του Διαφωτισμού και που άγεται και φέρεται ως άθυρμα στα χέρια των δημαγωγών. Που το μισό της είναι, τον Αριστοτέλη, το Δυτικό Πνεύμα που αυτή δημιούργησε, τώρα το έχει κάνει εμετό και το έχει εκχωρήσει στους κουτόφραγκους να το ‘χουν να το χαίρονται. Κάπως έτσι άραγε δεν έχουν βρει οι Βρετανοί τη δικαιολογία: «εφόσον οι Έλληνες δεν έχουν τη δυνατότητα να σώσουν τα ελγίνεια μάρμαρα, όπως δεν μπορούν να σώσουν τον Παρθενώνα από τη μόλυνση, γι αυτό τα κρατάμε εδώ στο Λονδίνο, για λόγους ασφαλείας»;…

Αυτή η Ελλάδα, λοιπόν, τα έχει κάνει μπιπ και έτσι εδώ τα πράγματα διατρέχουν άλλες τροχιές, που είναι παντελώς ασύμβατες με την ανωτέρω διεθνή συζήτηση. Δηλαδή, είναι βέβαιο ότι η Μέρκελ οδηγεί τον πλανήτη σε αδιέξοδο, που ίσως σύντομα να είναι και ανεπίστροφο. Όμως, κάπου στο βάθος, στην ελληνική της κριτική έχει δίκιο: οι Έλληνες δεν έχουν κάνει το παραμικρό βήμα από τότε που αποκαλύφθηκε η κρίση χρέους τους… Μπορεί δε αυτό να είναι κακό για τους εταίρους τους, αλλά κακό κυρίως είναι για τους ίδιους τους Έλληνες, που κάθονται πάνω στο ποδήλατο χωρίς να κάνουν πετάλι, άρα θα πέσουν μαζί με το ποδήλατο… Αλλά εκεί, οι Έλληνες, μακάριοι, σου λένε «καλύτερα να πέσουμε», κάτι που ο Αριστοτελισμός των ευρωπαίων δεν μπορεί να το κατανοήσει… Και έτσι βαθαίνει η κρίση…

Επί πλέον, ένας γνώστης του ελληνικού χάους δικαίως θα σας πει: «όσα κουρέματα και αν γίνουν ακόμα, όσα καθολικά σβησίματα κάθε παλιού χρέους και αν προσφερθούν στην Ελλάδα, μόνη της χωρίς βοήθεια πάλι δεν θα μπορεί να ζήσει. Γιατί το σοβιπελατειακό της κράτος, που είναι βαθειά αγκυρωμένο μέσα στην κοινωνία, παρασύροντάς την τώρα στους πάτους των γκρεμών, καταναλώνει περισσότερο πλούτο από όσον δημιουργεί ο ιδιωτικός τομέας, ο αποκλειστικός δημιουργός πλούτου στον τόπο. Από την φορολόγηση αυτού του πλούτου περιμένει να ζήσει, αλλά ούτε φορολογικό μηχανισμό έχει πια, τον παλιό τον διεφθαρμένο τον έχει ξεχαρβαλώσει εντελώς, χωρίς να πειραχτεί δραματικά η διαφθορά του. Ούτε όμως συναινεί αυτό το κράτος στο να μειωθεί ο λειτουργικός και οικονομικός όγκος της βλακείας και της διαφθοράς του, αντιθέτως καταγγέλλει τη ‘νεοφιλελεύθερη λαίλαπα’των δανειστών.

Όπου αυτοί οι δανειστές έρχονται και του προτείνουν να φτιάξει ένα ισχυρό στρατηγικό κράτος, καθοδηγητή μιας νέας εποχής παραγωγής πλούτου και ευημερίας, από την οποία και αυτοί και εμείς θα βγούμε κερδισμένοι. Αλλά άντε να το πιστέψει ο καχύποπτος καμένος τσιφτετέλληνας ότι είναι δυνατόν και Αυτός να ωφελείται από κάτι και ο Άλλος. Ή Αυτός θα ωφελείται ή ο Άλλος!... Άρα, εξ ορισμού, η λογική «ό, τι μου προτείνει ο Άλλος είναι για το καλό μου» είναι πολύ αριστοτελική για την καθ’ ημάς Ανατολή, οπότε κατ’ ευθείαν στα μπάζα… Εμείς τα μάθαμε αλλιώς τα κουμάντα από τους δικούς μας μουεζίνηδες…

Προχτές με αφορμή την κουβέντα για αποκρατικοποιήσεις, συγχωνεύσεις και λουκέτα στους ανύπαρκτους οργανισμούς, ο Πρόεδρος της ΑΔΕΔΥ Κώστας Τσικρικάς δήλωσε: «Δεν αντέχει το Δημόσιο περαιτέρω συρρίκνωση!». Ε, βέβαια, έτσι μιλάς όταν σε πνίγει το δίκιο, ποιητά μου… Η φούσκα του Δημοσίου, που μας εξοντώνει τώρα όλους με την εξωγήινη υπερδιόγκωσή της, που ουδέποτε στα χρονικά κανείς διανοήθηκε να την συρρικνώσει, «δεν αντέχει περαιτέρω συρρίκνωση», ενώ ακόμα και τώρα, κάτω από τροϊκανές μύτες όλο και συνεχίζει να ψιλοδιογκώνεται…

Αυτή είναι η πλευρά που διαφεύγει από τους δυτικούς αναλυτές, πολιτικούς, οικονομολόγους, διανοούμενους, επιτείνοντας τη σύγχυση και την παρεξήγηση… Γιατί όλοι αυτοί είναι απλώς δυτικοί και θεωρούν ότι και οι Έλληνες, ως πατέρες του δυτικού πνεύματος, θα έχουν ένα ορθολογικό σύστημα για να αναλύουν τη ζωή τους και ένα ένστικτο αυτοσυντήρησης για να προφυλάσσουν την τύχη τους.

Δεν μπορούν να πιστέψουν τις μαρτυρίες των τροϊκανών υπαλλήλων, που έρχονται εδώ για να καταγράψουν τις αλλαγές που ΔΕΝ ΓΙΝΕΤΑΙ ΝΑ ΓΙΝΟΥΝ, ενώ πρέπει βασικά για το καλό μας να γίνουν… Και επειδή αυτές οι αλλαγές δεν γίνονται, αρχίζει η παπαρολογία περί ισοδυνάμων αλλαγών (τις οποίες επινοούμε για να διασώζουμε το σοβιπελατειακό κράτος), οι οποίες είναι τα οριζόντια χαράτσια…

Έτσι, όπως είπε προχτές και ο κ. Τσίπρας: «Ο στόχος της Τρόϊκας και των μνημονιακών κομμάτων επιτεύχθηκε: τώρα η Ελλάδα είναι σε χειρότερη κατάσταση από τότε που επιβλήθηκε το Μνημόνιο!»…

Οι συνωμότες λοιπόν πέτυχαν τον στόχο τους, αυτή είναι η κλασική ακροδεξιά φοβική ανάλυση, αυτή και θριαμβεύει στην πατρίδα του Αριστοτέλη…

Αυτή η σύνθετη εμπλοκή έχει διαφύγει από τους αντι-νεοφιλελεύθερους αναλυτές, όπως ο Τζωρτζ Σόρος, τον οποίο φυσικά η καμένη υπανάπτυκτη ‘αριστερή’ διανόησή μας τον θεωρεί ούλτρα νεοφιλελεύθερο (και χιλιάδες λέσχες Bilderberg και χιλιάδες ψεκασμοί)…

Γι αυτό δεν μπορεί ο Σόρος να καταλάβει ότι ΑΝ ΔΕΝ ΠΕΤΥΧΕΙ Η ΕΛΛΑΔΑ ΣΤΟΙΧΕΙΩΔΕΣ ΝΟΙΚΟΚΥΡΕΜΑ, ΟΣΗΝ ΡΕΥΣΤΟΤΗΤΑ ΚΑΙ ΑΝ ΤΗΣ ΡΙΞΕΙΣ, Η ΜΑΥΡΗ ΤΡΥΠΑ/ΜΑΡΜΑΓΚΑ ΘΑ ΤΗΝ ΚΑΝΕΙ ΚΑΠΝΟ…

Και πρώτη αρχή για ένα τέτοιο νοικοκύρεμα δεν θα είναι άλλη από το να συναινέσουν έμπρακτα όλες οι πολιτικές δυνάμεις ΤΟΥ Συστήματος, του κυρίου Τσίπρακανοναρχούντος, να πάψουν να τσιρίζουν: «Κάτω τα χέρια από το πελατειακό κράτος!»…

Η κατανόηση, εντός και εκτός ελληνικών ορίων, αυτής της μεγάλης παρεξήγησης είναι το κλειδί της πόρτας, που οδηγεί έξω από το μεγάλο αμνήμον αδιέξοδο…