Είναι αυτή η Εθνική Ελλάδος;

Να πω ότι μου άρεσε ή ότι μου εμπνέει εμπιστοσύνη η νέα κυβέρνηση, ψέματα θα ’ναι. Έχει κανείς όλη την καλή διάθεση –και κυρίως την ανάγκη– να δει το ποτήρι έστω και λίγο γεμάτο, αλλά δεν τον αφήνουν τα γεγονότα. Φοβάμαι πως τα κριτήρια που επικράτησαν στους μέχρι τώρα χειρισμούς των τριών εταίρων της συγκυβέρνησης αποπνέουν στενοκεφαλιά, τακτικισμό και μικροπολιτική ευθυνοφοβία. Αντί να επικρατήσει η λογική «αυτά τα ακανθώδη προβλήματα έχουμε να αντιμετωπίσουμε, ας δούμε ποιοι είναι οι πιο κατάλληλοι γι’ αυτές τις θέσεις», επικράτησε μάλλον το κριτήριο «σε ποιον έχουμε υποσχεθεί κάτι και το περιμένει ο άνθρωπος;».

Έτσι, σε ό,τι αφορά τη ΝΔ, έγινε επιμελέστατη προσπάθεια να βολευτούν κάπου οι γνωστοί αποτυχημένοι της περιόδου 2004-09 και τα εξαπτέρυγα του Σαμαρισμού. Είναι δυνατόν από τη μια να λες πως είναι ίσως το πιο κρίσιμο κυβερνητικό σχήμα της μεταπολιτευτικής περιόδου, και από την άλλη να αναθέτεις κρίσιμους τομείς της κρατικής μηχανής σε πρόσωπα εγνωσμένης πολιτικής ανεπάρκειας και παλαιοκομματικής νοοτροπίας; Είναι δυνατόν να λες πως, αν θέλουμε να αποφύγουμε έστω και την ύστατη στιγμή τη χρεοκοπία, αυτή η κυβέρνηση θα πρέπει να είναι Εθνική Ελλάδος και αμέσως μετά να κατεβάζεις «ενδεκάδα» με τον Στυλιανίδη και τον Παναγιωτόπουλο, τον Λυκουρέντζο και τον Τζαβάρα;

Αλλά και ο πρόεδρος του ΠΑΣΟΚ φάνηκε, για μία ακόμα φορά, κατώτερος των περιστάσεων. Ούτε καν τους φίλα προσκείμενους σε αυτόν υπουργούς της υπηρεσιακής κυβέρνησης δεν θεώρησε σκόπιμο να στηρίξει. Όχι μόνο οι προτάσεις του περιορίστηκαν σε τρεις-τέσσερις εντελώς άγνωστους ανά το πανελλήνιο προσωπικούς του φίλους, αλλά δέχτηκε και να περάσουν κρίσιμοι τομείς (υγεία, πολιτισμός, εργασιακά) στα χέρια ακατάλληλων ανθρώπων. Προφανώς, ο κ. Βενιζέλος θεωρεί πως έτσι θα αποφύγει τη «φθορά του κυβερνητισμού» – τώρα τον θυμήθηκαν στο ΠΑΣΟΚ τον κυβερνητισμό. Κούνια που τον κούναγε. Το ίδιο περίπου παιχνίδι, του «μετέχω - δεν μετέχω», πήγε να παίξει και ο Σαμαράς με την κυβέρνηση Παπαδήμου και βρέθηκε τον Μάιο με… 18%.

Ομολογώ, όμως, πως και η στάση της ΔΗΜΑΡ δεν με έπεισε. Γιατί, άραγε, ο κ. Κουβέλης έβαλε βέτο για το πού θα πάει ο καλός του φίλος κ. Ρουπακιώτης και όχι για το ποιος θα πάει στο Υπουργείο Υγείας, στο Υπουργείο Εργασίας ή στον Πολιτισμό; Και πώς συμβιβάζεται, άραγε, η αδιαμφισβήτητα εκσυγχρονιστική και μεταρρυθμιστική οπτική των περισσότερων από τους προσκείμενους στη ΔΗΜΑΡ πανεπιστημιακών με την προτίμηση στο πρόσωπο του κ. Παπαθεοδώρου, γνωστού πολέμιου και επίδοξου κατεδαφιστή του νόμου για τα ΑΕΙ, ο οποίος ψηφίστηκε πριν από  ένα μόλις χρόνο και μάλιστα με εντυπωσιακή πλειοψηφία;

Ακόμα και οι διαπραγματεύσεις μεταξύ των τριών κυβερνητικών εταίρων, που κατέληξαν στο γνωστό κείμενο - πλαίσιο συμφωνίας, δείχνουν μάλλον προσανατολισμένες στην ικανοποίηση  του κομματικού ακροατηρίου ενός εκάστου. Μακάρι να αρκούσε «να τα βρουν» ο Λαζαρίδης με τον Σκανδαλίδη και τον Χατζησωκράτη. Όμως, σχεδόν καμιά σημασία δεν έχουν όλα αυτά στο μέτρο που δεν υπάρχουν ενδείξεις πως θα μπορούσαν να τα δεχθούν οι εταίροι και δανειστές μας. Είτε μας αρέσει είτε όχι, και σε αυτή την περίπτωση, όπως άλλωστε συμβαίνει πάντα στις διαπραγματεύσεις, «χρειάζονται δύο για να χορέψεις τανγκό».  

Να θέλει κανείς να δει μια φωτεινή χαραμάδα και να δυσκολεύεται τόσο πολύ, βρε παιδί μου! Καλές είναι οι αποφάσεις της πρόσφατης Συνόδου Κορυφής της ΕΕ (εκεί τουλάχιστον αποφεύχθηκαν τα χειρότερα), αλλά όλα αυτά θα αποδειχθούν παρηγοριά στον άρρωστο, αν στο εσωτερικό της χώρας δεν προωθηθούν οι απαραίτητες διαρθρωτικές αλλαγές και μεταρρυθμίσεις. Όχι μόνο επειδή είναι συμφωνημένες με τους εταίρους μας, αλλά επειδή είναι έτσι ή αλλιώς ζωτικής σημασίας.

Τι να πω;  Μακάρι να διαψευστώ. Πάντως, η συγκεκριμένη κυβέρνηση, με τη συγκεκριμένη σύνθεση και με τη νοοτροπία που φαίνεται να διέπει βασικούς πυλώνες της, δεν μπορώ να πω ότι πείθει για τη δημιουργική της πνοή και το μεταρρυθμιστικό της οίστρο. 

➜ ahpappas@hotmail.com