Εδώ μειώθηκε ο κατώτατος μισθός και η ανεργία μεγάλωσε.
Βασικά, να ’χουν την υγειά τους οι άνθρωποι. Μόνο που πια η κατάσταση έχει γίνει κλαυσίγελως. Ακόμα και συμβολικά, η χώρα είναι άρρωστη, κλινήρης, δεν μπορεί να αντιδράσει. Ο πρωθυπουργός δεν μπορεί να πάει στις Βρυξέλλες, τον υπουργό αντικαταστάτη του δεν τον δέχονται γιατί εκεί πηγαίνουν αρχηγοί κρατών μόνο. Δεν το ήξεραν. Θα πάει ο σεβάσμιος Πρόεδρος της Δημοκρατίας. Για να τους πει τις ηρωικές αναμνήσεις του από τον πόλεμο. Εντωμεταξύ ψάχνουμε για άλλον υπουργό Οικονομικών και άλλον Ναυτιλίας. Μετά από 6 μήνες προεκλογική περίοδο, δύο εκλογές, διερευνητικές εντολές, η χώρα δεν μπορεί να φτιάξει μια κυβέρνηση. Γιατί το πρόβλημα δεν είναι ότι αρρώστησαν. Είναι ότι και πριν αυτή η κυβέρνηση δεν είναι ούτε εθνικής σωτηρίας, ούτε εθνικής ενότητας, ούτε εθνική Ελλάδος. Με δυο λόγια, δεν είναι η κυβέρνηση που θα κάνει τη δουλειά που πρέπει. Και αυτό το κατάλαβαν όλοι αμέσως.
Ακόμα κι αυτοί που απαρτίζουν αυτό το χαμηλού επιπέδου πολιτικό σύστημα, δεν είναι τόσο ανόητοι να πιστεύουν ότι αυτή η κυβέρνηση είναι οι άνθρωποι που μπορούν να αλλάξουν τις παρωχημένες δομές, να αντιμετωπίσουν τα χρόνια προβλήματα, να σώσουν τη χώρα. Όταν σχηματίζουν μια κυβέρνηση σαν κι αυτή που είδαμε πριν λίγες μέρες, στην ουσία κάνουν μια παραδοχή, μια δήλωση προς όλους τους ενδιαφερόμενους: Τίποτα δεν μπορεί και δεν θέλουμε να αλλάξει.
Για κάποιο λόγο, το πολιτικό σύστημα εκτιμά ότι η αλλαγή κλίματος στην Ευρώπη και η όξυνση της κρίσης που μεταφέρεται από χώρα σε χώρα, το ευνοεί. Μια γενικότερη αλλαγή στην ευρωπαϊκή πολιτική θα χαλαρώσει τους ρυθμούς μείωσης των ελλειμμάτων, θα τυπώσει χρήμα, θα προσφέρει χρονικά περιθώρια. Ελπίζοντας σ’ αυτή την αλλαγή, έκαναν μια κυβέρνηση που θα «διαπραγματευτεί τα μνημόνια», όπως απαιτεί η κυρίαρχη απαίτηση, και θα επιστρέψει με λίγες χάντρες για να καθησυχάσει τους ιθαγενείς. Κατώτατους μισθούς, εργασιακές συμβάσεις και άλλα τέτοια που ακούγονται ωραία, αλλά είναι ανέφικτα αν δεν προχωρήσουν οι μεταρρυθμίσεις. Κι έτσι θα καθυστερήσει κι άλλο τις δομικές αλλαγές.
Η προσπάθεια όχι μόνο είναι μάταιη, αλλά όπως κάθε καθυστέρηση θα επιδεινώσει ακόμα περισσότερο την κατάσταση. Πιο χαλαροί ρυθμοί δημοσιονομικής προσαρμογής από την Ευρώπη είναι ευπρόσδεκτοι. Αλλά το πρόβλημα παραμένει, τις αλλαγές εμείς θα τις κάνουμε. Όσο τις καθυστερούμε δεν είναι καλύτερα, είναι χειρότερα. Το φθινόπωρο θα έρθει η κατάρρευση.
Αν οι Ευρωπαίοι πολιτικοί έμοιαζαν με τους δικούς μας ή, έστω, αν είχαν χιούμορ, θα έλεγαν βάλτε ό,τι κατώτατο μισθό θέλετε. Ό,τι αυξήσεις επιθυμείτε. Γιατί 1.300 και 1.400, που λένε οι «φίλοι του λαού»; Γιατί τόσο ολιγαρκείς; Ακόμα παραπάνω. Και η ανεργία θα πήγαινε στο 50%. Εδώ μειώθηκε ο κατώτατος μισθός και η ανεργία μεγάλωσε. Στην πραγματικότητα, όλη αυτή η συζήτηση είναι ακόμα μία κοροϊδία. Δυστυχώς οι νόμοι «δεν κόβουν τους μισθούς», όπως λένε οι λαϊκοί ηγέτες της Αριστεράς και στριφογυρίζει ο Μαρξ στον τάφο του.
Η πραγματικότητα τους κόβει. 1,8 - 2 εκατομμύρια ήταν οι μισθωτοί στον ιδιωτικό τομέα. Οι 700.000 προστέθηκαν στους ανέργους, 1,12 έφτασαν. Άλλοι 500.000 εργαζόμενοι έχουν να πληρωθούν 4, 5 και 6 μήνες. Και οι υπόλοιποι, όσοι έχουν απομείνει, έχουν μειώσει τους μισθούς τους ήδη αρκετές φορές. Συζητάνε δηλαδή για μισθούς που δεν έχει κανείς να τους πληρώσει. 260.000 επιχειρήσεις έχουν κλείσει στην 3ετία, άλλες 65.000 περιμένουν ότι θα βάλουν λουκέτο μέχρι το τέλος του χρόνου. Στο τέλος του 2012, αν δεν έχουμε κάνει κάτι, ο ένας στους δύο θα είναι άνεργος.
Ο ιδιωτικός τομέας κατέρρευσε. Αυτή ήταν η βασική επιλογή του πολιτικού συστήματος. Κυβέρνηση, αντιπολίτευση και μέσα ενημέρωσης προστάτευσαν το πελατειακό κράτος. Ο ελληνικός παρασιτισμός, συμφέροντα οχυρωμένα μέσα και στις παρυφές του κράτους, υπερασπίστηκαν με αδιαλλαξία τα προνόμια και τα έσοδά τους. Η λεηλασία του κράτους στο όνομα του λαού συνεχίζεται πάντα. Και ο λογαριασμός μεταφέρθηκε να τον πληρώσει η υπόλοιπη κοινωνία. Η αντίθεση, Έλληνες εναντίον Ευρώπης, «λαός» εναντίον Μέρκελ, εφευρέθηκε για να κρύψει την πραγματική αντίθεση: αυτούς που δεν ήθελαν να χάσουν τίποτα απ’ όσα κέρδιζαν στο παρελθόν και αυτούς που τα έχασαν όλα.
Οι επιχειρήσεις κλείνουν, τα μαγαζιά βάζουν λουκέτο, οι άνθρωποι μένουν άνεργοι, γιατί τα ευνοημένα στρώματα αρνούνται λυσσαλέα να χάσουν το παραμικρό. Και αφού το κατάφεραν, οι θύτες θρηνούν τώρα μαζί με τα θύματα και καταγγέλλουν τους ξένους και τα μνημόνια.
Αν πεις σε έναν Ευρωπαίο για τα μνημόνια, θα σε κοιτάξει με απορία. Και με κάποια καχυποψία. Γιατί δεν μπορεί να πιστέψει ότι δεν ξέρεις. Άρα έχεις συμφέρον να προσποιείσαι ότι δεν καταλαβαίνεις. Και θα σου πει μερικές περίεργες λέξεις. Άγνωστες λέξεις. Ας πούμε, σαν κι αυτές: Ηλεκτρονική παρακολούθηση εκτέλεσης προϋπολογισμού. Κεντρικό πληροφοριακό σύστημα για νοσοκομεία. Ηλεκτρονική συνταγογράφηση. Σύστημα ηλεκτρονικών προμηθειών. Εκκαθάριση μητρώου ασφαλισμένων. Εθνικό Ληξιαρχείο. Διασύνδεση των 4 μητρώων του πολίτη, ΑΦΜ, ΑΜΚΑ, Αριθμό Δημοτολογίου, Αστ. Ταυτότητα. Ηλεκτρονική πολεοδομία. Δημόσιο περιουσιολόγιο. Κτηματολόγιο. Ενιαία Αρχή πληρωμών. Ηλεκτρονικό πόθεν έσχες. Απογραφή νοσοκομειακών αποθηκών. Αξιολόγηση Δημόσιου Τομέα. Πόσες είναι αυτές οι περίεργες άγνωστες λέξεις; 15; Θα συνεχίσει έτσι μέχρι τις 70 περίπου. Αυτές τις άγνωστες λέξεις τα κόμματα που υποσχέθηκαν τα πάντα στις πρόσφατες εκλογές, λησμόνησαν να τις υποσχεθούν. Τα μέσα ενημέρωσης που καταγγέλλουν κάθε βράδυ στις 8 την αποτυχία του ανάλγητου Μνημονίου δεν τις αναφέρουν. Απεργίες δεν γίνονται ποτέ για αυτές.
Αυτά όμως είναι τα μέτρα που μειώνουν τη γραφειοκρατία, που αντιμετωπίζουν τη διαφθορά, που καταπολεμούν τη διαπλοκή, που μάχονται τη λεηλασία και τη σπατάλη. Αυτά είναι που μειώνουν τα ελλείμματα. Απέκρουσαν την εφαρμογή τους, έκαναν απεργίες, απείλησαν τους Επιθεωρητές Δημόσιας Διοίκησης, έκαψαν εφορίες και τελωνεία, έκαναν σαμποτάζ στα ηλεκτρονικά συστήματα, έβαλαν στο πρόγραμμα 1,5 εκατομμύριο πλαστές συνταγές, έδιωξαν τους Γάλλους εμπειρογνώμονες, δήλωσαν περήφανα και «αριστερά» δεν χρειαζόμαστε ξένους φωστήρες, ξέρουμε εμείς. Και αφού δεν αλλάζει τίποτα, πληρώνει τώρα η κοινωνία το βαρύ φόρο. Τίποτα δεν θ’ αλλάξει αν δεν αποκαλυφθεί το παιχνίδι αυτό, αν η Ελλάδα της καθυστέρησης και της συναλλαγής εξακολουθεί ακόμα να εξαπατά τα θύματά της.
Δυστυχώς, δεν φαίνεται τίποτα ελπιδοφόρο στον ορίζοντα. Ασθενής κυβέρνηση άρρωστης χώρας. Η μόνη ειλικρινής δήλωση αυτών των ημερών ήταν του υφυπουργού Αθλητισμού: ο ΟΠΑΠ πρέπει να μείνει κρατικός γιατί είναι η αγελάδα που βγάζει γάλα, πολύ γάλα. Γι’ αυτό γίνονται εκλογές σ’ αυτή τη χώρα. Για ν’ αλλάξει ο ταμίας στον ΟΠΑΠ.
14°
