Πήραμε μια ανάσα

Σε όσους με ρωτούσαν «τι βλέπω» για τις εκλογές, απαντούσα ότι είχα την ελπίδα πως το εκλογικό σώμα θα λειτουργούσε λίγο διαφορετικά αυτή τη φορά. Με άλλα λόγια, αφού στις 6 Μαΐου εκτονώθηκε, εκφράζοντας οργή, θυμό, αγανάκτηση, τσαντίλα, δυσφορία ή ό,τι άλλο θέλετε, τώρα θα σκεφτόταν: «Εντάξει. Τους μουντζώσαμε, τους αποδοκιμάσαμε, τους στείλαμε το μήνυμα, αλλά για να δούμε και τι θα γίνει μ’ εκείνη την έρμη τη διακυβέρνηση της χώρας». Ευτυχώς, αυτό το κριτήριο λειτούργησε εν πολλοίς, εξού και το αποτέλεσμα που όλοι γνωρίζουμε, και που αν μη τι άλλο δείχνει (το κείμενο γράφεται αργά το βράδυ της Δευτέρας) να μπορεί να δώσει, επιτέλους, κυβέρνηση.

Μη φανταστείτε κάτι εντυπωσιακό ή θεαματικό. Σε μια χώρα όπου εδώ και μήνες σχεδόν τίποτα δεν λειτουργεί, όπου το κράτος είναι ξεχαρβαλωμένο και η κοινωνία σε πλήρη σύγχυση και αποδιάρθρωση, ακόμα και μια κυβέρνηση «εθνικής ανάγκης» μπορεί να αποδειχθεί θετική εξέλιξη προς την κατεύθυνση του να αποφύγουμε τουλάχιστον τα χειρότερα. Γιατί, ναι, υπάρχουν και χειρότερα από αυτά που ήδη ζούμε.

Δεν είναι τυχαίο ότι ακόμα και ο Κώστας Σημίτης, πολιτικός που, ως γνωστόν, μιλούσε πάντα όταν αισθανόταν ότι όφειλε να μιλήσει και ότι είχε κάτι να πει, έσπευσε, την επομένη κιόλας των εκλογών, να δηλώσει: «Τα κόμματα που υποστήριξαν στις εκλογές την ευρωπαϊκή προοπτική της χώρας (ΝΔ, ΠΑΣΟΚ, ΔΗΜΑΡ) έχουν στην υπάρχουσα συγκυρία την υποχρέωση να συνεργαστούν. Διαφορετικά θα οδηγήσουν την Ελλάδα στην έξοδο από την ευρωζώνη και στη δραχμή. Έχουν επίσης χρέος να διαμορφώσουν μια σταθερή και αποτελεσματική κυβέρνηση. Η αντιμετώπιση της κρίσης είναι υπόθεση πολιτικού σχεδιασμού, σοβαρής διαπραγμάτευσης και δημιουργίας κλίματος εμπιστοσύνης. Δεν επιτυγχάνεται με πολιτικαντισμούς. Προσπάθειες ενός κόμματος να κυριαρχήσει επί των άλλων θα δείξουν έλλειψη υπευθυνότητας. Λύσεις μέσω ψήφου ανοχής ή τακτικών απουσίας από τη Βουλή αποτελούν υπεκφυγές. Χρειάζεται θάρρος και όχι φόβος, ουσιαστική συνεννόηση και όχι προσποίηση».

Κατά τα άλλα, κρίνοντας το εκλογικό αποτέλεσμα, θα έλεγε κανείς ότι  οι βασικοί πρωταγωνιστές της πολιτικής σκηνής είναι, λιγότερο ή περισσότερο, ευχαριστημένοι.

Η ΝΔ δεν μπορεί παρά να αισθάνεται ικανοποίηση, αφού παρέμεινε πρώτη δύναμη, κατάφερε να συσπειρώσει και να συμμαζέψει τον ευρύτερο χώρο της κεντροδεξιάς, και βέβαια θα έχει τον πρώτο λόγο σε ό,τι αφορά το σχηματισμό της νέας κυβέρνησης.

Ο ΣΥΡΙΖΑ είδε το ποσοστό του να εκτοξεύεται στο 27% και επιπλέον απέφυγε τον «κίνδυνο» να πρέπει να κυβερνήσει (άσ’ τους να λένε, η καρδούλα τους το ξέρει), οπότε θα έχανε ταχύτατα το «φιλολαϊκό» προφίλ του, ανέξοδα και εν πολλοίς ανεύθυνα φιλοτεχνημένο. Κατά τα άλλα, ένα κόμμα που στελεχώνεται, μεταξύ άλλων, από τον Γιώργο Πάντζα και τον Στάθη Παναγούλη και υποστηρίζεται από την «Αυριανή» είναι προφανές πως  μόνο ελπίδα για μια νέα (sic) Ελλάδα δεν μπορεί να αποτελεί, όντας ήδη φιλόξενη αγκαλιά για όσους υπήρξαν οι κατ’ εξοχήν εκφραστές του πιο βαθιού και ολέθριου για τη χώρα λαϊκισμού.

Το ΠΑΣΟΚ, πάλι, κατάφερε να σταθεί όρθιο, και μάλιστα να παίζει ρόλο ρυθμιστή στις πολιτικές ισορροπίες και εξελίξεις. Κατά τα άλλα, αν δεν αλλάξει ριζικά, το κόμμα της οδού Ιπποκράτους δεν έχει πολλά ψωμιά ακόμα. Ωστόσο, στο χώρο της κεντροαριστεράς και της σοσιαλδημοκρατίας, της μεταρρυθμιστικής και φιλοευρωπαϊκής αριστεράς, το ΠΑΣΟΚ δεν θα είναι πια μόνο του. Η ΔΗΜΑΡ, στο μέτρο που θα αποδειχθεί πράγματι «υπεύθυνη αριστερά», θα έχει πολλά να πει και να συνεισφέρει. Σε αυτά, όμως, θα επανέλθω. Προς το παρόν:  Ναι, πήραμε μια ανάσα.