Ένα zapping στα κανάλια το βράδυ της περασμένης Δευτέρας ήταν αρκετό: Τα πολιτικά κόμματα και οι εκπρόσωποί τους- τουλάχιστον η μεγάλη πλειοψηφία- μιλούν ήδη φωναχτά για τις επόμενες εκλογές! Κι αυτό μετά από δύο ψυχοφθόρες εκλογικές αναμετρήσεις...
Δεν πάει να βουλιάζει η χώρα από την ακυβερνησία, δεν πάνε να λένε οι εταίροι μας- κατά πολλούς οι “κατοχικές δυνάμεις”- να φτιάξουμε μια κυβέρνηση της προκοπής ώστε να διαχειριστεί τουλάχιστον τα στοιχειώδη... Εμείς εκεί, ψάχνουμε ήδη με το φανάρι το πότε θα γίνουν οι επόμενες εκλογές στη χώρα. Έχουμε μετατρέψει τις βαλβίδες εκτάκτου ανάγκης που ορίζει το Σύνταγμα σε κανόνα της πολιτικής ζωής και την συνταγματική ομαλότητα σε εξαίρεση.
Θέλετε αποδείξεις; Στη ΝΔ, που ήρθε πρώτη, ελάχιστοι είναι αυτοί που πιστεύουν ότι όταν ο αρχηγός τους μιλάει για κυβέρνηση μακράς πνοής, εννοεί κάτι που θα επιβιώσει πέραν των ευρωεκλογών, δηλαδή θα βγει η τετραετία. Άλλωστε σε δύο χρόνια από τώρα θα έχουμε την εκλογή Προέδρου της Δημοκρατίας. Εκεί χρειάζονται 180 βουλευτές για την ανάδειξη νέου Προέδρου και θυμίζουμε πως σήμερα- όχι τότε- το σύνολο των βουλευτών της ΝΔ, του ΠΑΣΟΚ και της ΔΗΜΑΡ είναι 179. Κι αν δεν γίνει ατύχημα τότε, υπάρχουν και οι δημοτικές και περιφερειακές εκλογές, που μπορεί να εκδηλωθεί η δυσαρμονία λαού-κυβέρνησης οπότε το αίτημα για εκλογές αναμένεται μετά βεβαιότητας ότι θα τεθεί ξανά.
Αν μιλήσετε με στελέχη του ΣΥΡΙΖΑ από την άλλη θα διαπιστώσετε πως οι εκτιμήσεις τους είναι ότι οι εκλογές θα γίνουν πολύ νωρίτερα- κάποιοι μάλιστα αναμένουν την κατάρρευση του κυβερνητικού σχήματος μέσα στους προσεχείς μήνες. Μάλιστα η “αυθόρμητη” συγκέντρωση της περασμένης Κυριακής στην Αθήνα ερμηνεύτηκε από αρκετούς ως η πρώτη...προεκλογική συγκέντρωση για τις κάλπες που δεν αργούν.
Η χώρα βυθίζεται στην ύφεση. Λεφτά δεν υπάρχουν. Η ανεργία δεν ελέγχεται. Οι επενδύσεις είναι ασύμβατες με το status της χώρας. Το κράτος ανταποκρίνεται με τρομερή δυσκολία στις βασικές του υποχρεώσεις. Η ενίσχυση της “Χρυσής Αυγής” θυμίζει κάτι από Δημοκρατία της Βαϊμάρης. Στην Ευρώπη το επόμενο δεκαήμερο κρίνονται πολλά για την τύχη της χώρας και η ανάγκη να μην εκπροσωπούμαστε πλέον με πρωθυπουργούς σε ομηρία και υπηρεσιακούς υπουργούς είναι επιτακτική. Η δουλειά που απαιτείται για να καλύψουμε το χαμένο έδαφος είναι τεράστια. Ήδη πολλοί προεξοφλούν ότι δεν θα αποφύγουμε το “συμβάν”, έτσι όπως πορευόμαστε, ακόμα και εντός ευρωζώνης.
Κι εμείς, ψάχνουμε στο ημερολόγιο για το πότε θα ξαναγίνουν εκλογές! Δεν μπορεί, κάποιες ερμηνείες κοινωνικής ψυχολογίας πρέπει να υπάρχουν για το απίστευτο εκλογικό σύνδρομο που καταδυναστεύει τη χώρα. Κατά την άποψή μου, αυτό που συμβαίνει είναι ότι η μεγάλη πλειοψηφία του πολιτικού φάσματος αρνείται να αποδεχτεί τη σκληρή πραγματικότητα-και πολύ περισσότερο να μιλήσει με τη γλώσσα της αλήθειας στους πολίτες. Η ανεπάρκεια και η ευθυνοφοβία εμφανίζονται σε όλο τους το μεγαλείο. Τα κόμματα ζουν το μύθο τους και εμείς το δράμα μας. Εδώ κρύβεται η πηγή της παρατεταμένης πολιτικής αστάθειας, που σε αυτή τη φάση ορίζεται ως η αδυναμία αναχαίτισης των κρισιακών φαινομένων με δραστικά μεταρρυθμιστικά μέτρα.
Δημοκρατία δεν είναι όμως μόνο η προσέλευση στην κάλπη από το πρωί μέχρι το βράδυ της Κυριακής. Είναι μια ύψιστη στιγμή αλλά, δημοκρατία υπάρχει και την επομένη των εκλογών. Κυρίως συνεπάγεται και υποχρεώσεις- όχι μόνο δικαιώματα. Συμβιβασμούς και υποχωρήσεις- όχι μόνο “ανένδοτους” και ανέξοδους λαϊκισμούς. Συνεπάγεται αποδοχή των κανόνων της πλειοψηφίας. Σε δύσκολους καιρούς, θα έπρεπε να σημαίνει και στοιχειώδης συναίσθηση ευθύνης, συναίνεση στα θεμελιώδη από όλους. Αλλά όταν ο ένας σου λέει ακύρωση του μνημονίου εδώ και τώρα και οι άλλοι αμύνονται με μαξιμαλιστικές υποσχέσεις για επαναδιαπραγμάτευση των πάντων, η σύγκρουση με χίλια σε τοίχο από γρανίτη είναι προδιαγεγραμμένη. Και λίγο πριν από τη μοιραία σύγκρουση, μηχανοδηγοί, θερμαστές και ελεγκτές τρέχουν στα βαγόνια και αντί να προειδοποιήσουν τους επιβάτες να προφυλαχτούν, τους φωνάζουν, “η αμαξοστοιχία χρειάζεται επειγόντως εκλογές”. Κραχ!
19°
