Τι έχετε να πείτε για το αδιέξοδο ενός πολιτικοποιημένου ψηφοφόρου; Έχετε βρεθεί ποτέ σε τέτοια θέση; Είτε ναι, είτε όχι, διαβάστε τη μικρή αυτή ιστορία και σχολιάστε / βρίστε / επικροτήστε / χαμογελάστε / λοιδορήστε ελεύθερα.
Βρισκόμουνα λοιπόν σε διαρκές ψηφοφορικό αδιέξοδο. Ένα μήνα τώρα. Ό,τι διάβαζα μού μεγάλωνε το αδιέξοδο, ό,τι έγραφα το αντανακλούσε. Θεωρούσα (και θεωρώ) ότι είτε με ΝΔ- ΠΑΣΟΚ -πιθανή ΔΗΜΑΡ (αυτό που τελικά βγήκε), είτε με ΣΥΡΙΖΑ - ΔΗΜΑΡ -ανοχή Καμμένου (αυτό που θεωρώ πολύ πιθανό ότι έρχεται) τη χρεοκοπία και το μπάχαλο τα ΄χουμε έτσι κι αλλιώς στην τσέπη. Λίγο πιο νωρίς στη μια περίπτωση, λίγο πιο αργά στην άλλη. Κι ωστόσο ένιωθα τη μικρή μου ψήφο σα μια μεγάλη ευθύνη. Μέχρι τελευταία στιγμή ήμουνα αναποφάσιστος: αν θα πάω καν να ψηφίσω ή όχι, κι αν θα πάω, θα ρίξω άκυρο/λευκό ή θα ψηφίσω κάτι (τι;).
Το κεντρώο κόμμα που θα ήθελα εγώ και για το οποίο έχω καταναλώσει πληκτρολόγηση αναρίθμητων ωρών όχι μόνο δεν υπάρχει, ούτε καν στον ορίζοντα δε φαίνεται. Το Μάη είχα υποστηρίξει τη Δράση. Τώρα, στο συνασπισμό με τη «Δημιουργία ξανά» και με τα παρατράγουδα Βαλιανάτου, την απόκλεια. Με τα εκσυγχρονιστικά μυαλά που κουβαλάω, είχα φυσικά ήδη αποκλείσει ΣΥΡΙΖΑ, ΚΚΕ, ΑΝΕΛ, ΛΑΟΣ, ΧΑ. Επίσης είχα αποκλείσει ΝΔ λόγω Σαμαρά (δε θα ΄λεγα όχι στο Χατζηδάκη ή στη Γιαννάκου) και ΠΑΣΟΚ λόγω Βενιζέλου (δε θα ΄λεγα όχι στους 3 που έμειναν εκτός Βουλής από τη βραχύβια «συμμορία των 4»). Στη συνέχεια απόκλεισα και τους Οικολόγους και τη ΔΗΜΑΡ, γιατί αλληθώριζαν πολύ προς ΣΥΡΙΖΑ μεριά. Το Σάββατο κοιμήθηκα αποφασισμένος να μην πάω καθόλου να ψηφίσω, κάτι που δεν έχω κάνει ποτέ, αλλά ήταν σαφώς μια οδός διαφυγής.
Έφτασε η Κυριακή, πήγε μεσημέρι. Γύρω μου οι φίλοι μου, οι συγγενείς μου, οι πιο δικοί μου άνθρωποι αποφάσιζαν και ψήφιζαν ήδη κάτι, έστω με βαριά καρδιά. Λέω, «ρε γαμώτο, θα πάω να ψηφίσω», θυμήθηκα και τη χούντα, είναι μεγάλη υπόθεση ότι μπορούμε και ψηφίζουμε. Αποφασίζω τελικά να πάω, τηλεφωνώ στη μικρή μου κόρη και την περιμένω, αφού πάμε πάντα και ψηφίζουμε μαζί, στο ίδιο εκλογικό τμήμα, στο δημοτικό σχολείο της οδού Κρυστάλλη, πλατεία Παπαδιαμάντη, Άνω Πατήσια. Έρχεται και ξεκινάμε με τα πόδια. Επηρεασμένος από τη δήλωση Ανδριανόπουλου, ένα άρθρο σ΄ αυτό εδώ το site αλλά και κάνα δυο μέιλ την ίδια την Κυριακή των εκλογών, σκεφτόμουνα σοβαρά να ψηφίσω ΔΗΜΑΡ. Λέω στην κόρη μου, «να παίξουμε στο δρόμο μονά - ζυγά, κι ανάλογα με το αποτέλεσμα, ψηφίζω ή ΔΗΜΑΡ ή λευκό». Μου λέει «ρε μπαμπά, ψήφισε έστω ΔΗΜΑΡ, κρίμα είναι το λευκό» (η ίδια ψηφίζει ΣΥΡΙΖΑ). Ξεχαστήκαμε όμως, δεν παίξαμε.
Φτάνουμε στο εκλογικό τμήμα, καμιά ουρά στο Φ-Ω (όπως πάντα), μπαίνουμε αμέσως, παίρνουμε ψηφοδέλτια και βρισκόμαστε, ως συνήθως, στα γνωστά διπλανά παραβάν. Λέω μέσα μου, «μονά ζυγά δεν παίξαμε, ο Κουβέλης θα στηρίξει σίγουρα ΣΥΡΙΖΑ, δε θέλω να έχω ευθύνη για ό,τι και να γίνει, λευκό λοιπόν» (κάτι που δεν είχα ξανακάνει ποτέ σε βουλευτικές εκλογές, μόνο σε β΄ γύρο δημοτικών). Ψάχνω το λευκό στα ψηφοδέλτια: περνάω ΚΚΕ, περνάω «Κοινωνία», περνάω Καμμένο, περνάω ΛΑΟΣ, περνάω ΜΛ ΚΚΕ ΜΛ, περνάω ΝΔ, περνάω κάποια «Εθνική ελπίδα», περνάω «Δεν πληρώνω» και βλέπω ένα ψηφοδέλτιο μ΄ ένα τριφύλλι. Διαβάζω, «Παναθηναϊκό Κίνημα», ένα μόνο όνομα στο ψηφοδέλτιο, μια γυναίκα. Δεν έχω ιδέα τι είναι, μου θυμίζει όμως Αθήνα, είμαι και Παναθηναϊκός.
«Κοίτα», λέω στην κόρη μου, και σηκώνω το ψηφοδέλτιο πάνω απ΄ το παραβάν να το δει (ευτυχώς, δε με είδε η δικαστικός). Είναι ψηλή κι αυτή, το βλέπει, βλέπω τα μάτια της να χαμογελάνε (μόνο το πάνω μισό του προσώπου έβλεπα) είναι και Παναθηναϊκός (όπως κι ο Τσίπρας, κι η Παπαρήγα κι ο Καραμανλής και η Κανέλλη και πιθανώς και άλλοι πολιτικοί- αλλά αυτό είναι άσχετο). Χαμογελάει η κόρη μου, δε φαντάζεται να ψηφίσω αυτό το πράγμα, εμένα όμως μ΄ αρέσει η ιδέα, καλύτερη από το λευκό φαίνεται, το βάζω στο φάκελο χωρίς δεύτερη σκέψη και ψηφίζω ακριβώς «αυτό το πράγμα», που το βρήκα στη σειρά πριν από το λευκό.
Τη Δευτέρα μου λένε ότι «αυτό το πράγμα» ήταν όντως κίνηση Παναθηναϊκών για το γήπεδό τους (μας) και πήρε, ούτε λίγο ούτε πολύ, 12.500 ψήφους, 0,2%. Για μένα όμως υπήρξε μια κάποια διέξοδος το μεσημέρι, την ορισμένη εκείνη στιγμή που δεν υπήρχε ψηφοδέλτιο να με αντιπροσωπεύει. Και γι΄ αυτό, παρόλο που άκουσα τα σχολιανά μου από τον περίγυρό μου, παρόλο που τώρα, δημοσιοποιώντας την περίπτωση θ΄ακούσω πολύ περισσότερα, δε μετανιώνω. Νομίζω ότι η άρνηση να πάρεις θέση σε κάποιες περιπτώσεις επιβάλλεται- κι εγώ ένιωσα ότι ήταν μια τέτοια περίπτωση. Και νομίζω ότι τελικά, όταν κανείς είναι ελεύθερος, ψηφίζει ό,τι τον αντιπροσωπεύει περισσότερο τη συγκεκριμένη στιγμή, έστω κι αν στην περίπτωσή μου η τύχη έπαιξε το ρόλο της. Τι σκατά δημοσιογράφος και τι σκατά Παναθηναϊκός είμαι που δεν ήξερα για το τριφυλλοφόρο ψηφοδέλτιο; (Δε λέω «συνδυασμό», γιατί ήταν μονοπρόσωπο, σα μονοπρόσωπη ΕΠΕ).
Εξάλλου, όπως έλεγε και η κ. Παπαρήγα το Μάη, μπορώ να «διορθώσω την ψήφο» μου στις επόμενες εκλογές (όχι με τον τρόπο που δεν την διόρθωσαν οι δικοί της ψηφοφόροι, ρίχνοντάς την από το 8% στο 4,5%). Το πότε και το σε τι συνθήκες θα γίνουν, βέβαια, οι επόμενες εκλογές, ανήκει στις «τραγικέ ιστορίε», που θα έγραφε και ο Μποστ.
17°
