Μπορεί οι Έλληνες να μην έχουμε ακόμα και τώρα καταλάβει γιατί και πώς ακριβώς χρεοκοπήσαμε, τι είναι έλλειμμα δημοσιονομικό, τι έλλειμμα εξωτερικού ισοζυγίου, τι είναι έλλειμμα ανταγωνιστικότητας… Σε ποιο ακριβώς σημείο του γκρεμού βρισκόμαστε και πόσο ψηλά είμαστε ακόμα από τον πάτο του βαράθρου. Αφού η ποικιλώνυμη πολιτική, πολιτιστικήκαι δημοσιογραφική ηγεσία δεν κατάφερε να μας οδηγήσει σε ένα συμπέρασμα και σε μια πρόταση/έξοδο διαφυγής. Παρόλα αυτά, η διαίσθησή μας έχει απάντηση σε κάποια ερωτήματα, έτσι και βρεθεί κάποιος να μας τα θέσει. Όπως τα ακόλουθα.
Υπάρχει Έλληνας που δεν πιστεύει (λιγότερο ή περισσότερο και πέρα από την Μνημονιολογία) ότι στη χρεωκοπία μάς έσπρωξε κυρίως το αδηφάγο διεφθαρμένο πελατειακό κράτος;
Υπάρχει Έλληνας που έχει ακούσει την ηγεσία του ΣΥΡΙΖΑ να αναφέρεται ποτέ στην έννοια «πελατειακό κράτος»;
Η απάντηση και στα δύο ερωτήματα είναι ένα σίγουρο ΟΧΙ! Και εδώ ακριβώς έρχεται το τρίτο ερώτημα: Γιατί άραγε; Αφού όλοι βλέπουμε τον καταστροφικό ρόλο του πελατειακού κράτους, γιατί ο Αλέξης Τσίπρας και οι συνεργάτες του ποτέ δεν το βάζουν στο στόχαστρό τους;
Η απάντηση στον κάθε απροκατάληπτο πικραμένο είναι βέβαια ότι ποτέ δεν μιλάς για σχοινί στο σπίτι του κρεμασμένου. Όταν ο Αλέξης Τσίπρας, εκών ή άκων, ανοίγει την χαμογελαστή συμπαθητική πολιτική του αγκαλιά στα τσουρουφλισμένα από την κρίση μπουλούκια των καλομαθημένων πελατών,πού να βρει δυνάμεις ηθικές για να αντέξει και να τους πει την αλήθεια; Γι αυτό προτιμάει τα εύκολα. «Πελάααατες μου, ανοίξαμε και σας περιμένουμε! Δίπλα ακριβώς από το γκρεμισμένο μαγαζί του μακαρίτη του Μπάρμπα Αντρέα, που τόκανε ρημαδιό ο αχαΐρευτος ο γιος του!...». Άλλωστε, από τα χρόνια τα παλιά, όλοι ξέρουν ότι οι πονηριές της μικροπολιτικής μένουν πολύ κοντά με αυτές της μικρομπακαλικής.
Αν θέσετε κι εσείς αυτό το ερώτημα στον Αλέξη,αποκλείεται να σας απαντήσει. Τόσον καιρό όλα του πήγαν βολικά.Κανείς από τους ‘μεγαλοδημοσιογράφους’ δεν σκέφτηκε να τον ρωτήσει τα πιο απλά, που συνιστούν το αβγό του Κολόμβου.
Καμιά σχισμή δεν διευρύνεται χωρίς τον πόθο της διευρύνσεως
‘Όπως εξηγεί και ο εθνικός Εμπειρίκος, μην τα ρίχνουμε όλα στον Αλέξη. Πρέπει και κάποιοι να έχουν πόθο να τον συναντήσουν. Δεν αντλεί το κύρος του από τη σημαία, αλλά από το λαϊκό του έρεισμα. Χρειάζονται δύο για να χορέψεις τάνγκο. Για να υπάρξει λαϊκισμός πρέπει ναυπάρχει κάποιος λαϊκιστής αλλά και κάποιοι λαϊκιζόμενοι, που ευγενώς προσφέρονται να λαϊκιστούν. Για να δούμε ποιοι τώρα μπορεί να είναι αυτοί.
Η ιδεολογία του ΣΥΡΙΖΑ είναι «κάτω το μνημόνιο». Το ΚΚΕ καλύπτει επαρκώς τον Μαρξισμό Λενινισμό. Εξίσου επαρκώς σούμπιτη η Ευρωπαϊκή Ανανεωτική Αριστερά του ΣΥΝ και του πάλαι ποτέ ΚΚΕ εσωτερικού και της ΕΑΡ, δηλαδή του πνεύματος του Λεωνίδα Κύρκου, βρίσκεται πλέον κυρίως στη ΔΗΜΑΡ. Οπότε δεν περισσεύειένα ιδεολόγημα που θα θέλξει κάποιο άλλο κομμάτι της καλούμενης παραδοσιακής Αριστεράς. Έτσι ο αβανταδόρικος λαϊκισμός «κάτω το Μνημόνιο», κάνει ακριβώς την ίδια δουλειά που έκανε το ΠΑΣΟΚ του Αντρέα όταν πέταγε την επικοινωνιακή βόμβα «κάτω η Δεξιά». Μια φλου πολιτική δήλωση καθίσταται συνεκτικό ιδεολόγημα, που συγκολλάει μαζικάτα πλήθη μέσα στο μαγνητικό πεδίο ισχυρών λαϊκιστικών πόλων. Τότε λοιπόν ήρθε το ΑΝΤΙΔΕΞΙΟ παραλήρημα, χωρίς ιδεολογικό ούτε καν πολιτικό περιεχόμενο.
Τώρα παρομοίως, ήρθε το χωρίς περιεχόμενο ΑΝΤΙΜΝΗΜΟΝΙΑΚΟ παραλήρημα, που αγνοεί επιδεικτικά το δόγμα του κοινού νου ότι δεν ζούμε τώρα με λιγότερα, αλλά πριν ζούσαμε με περισσότερα, ενώ η εξομάλυνση δεν πρέπει να γίνει απότομα. Και τώρα που ήρθε η ώρα της ‘διόρθωσης’, για την οποία φταίνε οι Άλλοι, οι κακοί, εμείς είμαστε αρνητικοί και περιμένουμε να έρθει κάποιος να μας σώσει. Και εδώ, να τον πετιέται ο καλός λαϊκιστής, βγάζει τη βουβουζέλα του και σου φωνάζει «μην φοβάσαι, είμαστε το Ιππικό και ερχόμαστε να σε σώσουμε». Κλασικά πράματα.
Και επειδή οι παραδοσιακοί αριστεροί έχουν συνωθηθεί εκ των πραγμάτων στα άλλα δύο κόμματα, ποιοι είναι όλοι αυτοί οι πολλοί νέοι θαμώνες του ΣΥΡΙΖΑ; Δεν είναι ‘αγωνιστές της ριζοσπαστικής Αριστεράς’, είναι κυρίως οι ‘αγωνιστές’ του πελατειακού κράτους. Είναι εκείνοι που φώναζαν μόλις ούτε τρία χρόνια πριν «Σήκω Αντρέα για να δεις το Παιδί της Αλλαγής!» και «Αντρέα ζεις, εσύ μας οδηγείς!»… Είναι όσοι δραπέτευσαν από τον παλιό δικομματισμό και τώρα μια φωνή τους λέει πως αλλού είναι η πορτοκαλιά που βγάζει πορτοκάλια: η αντιμνημονιακή ομολογία πίστεως. Με αυτήν φεύγει «ο φόβος» ότι τα παραπανίσια θα τα χάσουμε οριστικά και έρχεται «η ελπίδα» ότι ο Αλέξης είναι δικό μας παιδί και θα μας τα δώσει πίσω, θα μας γυρίσει πίσω στο 2009, μόνο με μια μαγική καταγγελία… Το πού θα τα βρει για να μας τα δώσει πίσω βέβαια είναι ένα άλλο ζήτημα, που άπτεται της γνωστής συνήθους εθνικής ευήθειας, η οποία γεννάει και τα εθνικά στουκαρίσματα.
Easycomeeasygo. Τοεύκολο χρήμα εύκολα σπαταλιέται. Έτσι γίνεται και με το πολιτικό κεφάλαιο, που φέρνει η αυθάδης αλαζονεία. Μπορεί κάποια στιγμή να δημιουργηθεί μια δυνατή φουσκοθαλασσιά, να πετάξεις τη σανίδα σου στο πρανές της και να σε πάρει στο σερφάρισμα πολύ πρίμα. Θέλει προσοχή όμως μη σου τύχει στους δύσκολους καιρούς κανένα τσουνάμι, ειδικά όταν παρασύρεις από πίσω σου και πολλούς άλλους.
Δύο και δύο μας κάνει πέντε!
Σύμπασα η κοινωνία μας μαζί με την ηγεσία της, με τα μυαλά καμένα από τον πολύ λαϊκισμό, με καμένη και την πολιτική της διεύθυνση, εσχάτως επιδίδεται σε ένα σύγχρονο πανεθνικό χορό του Ζαλόγγου. Η μόνη διαφορά με τον πραγματικό είναι ότι τότε το χορό τον έσερναν πρώτες οι αρχόντισσες και ακολουθούσε το πόπολο, ενώ τώρα το πολιτικό («αντισυστημικό» βεβαίως βεβαίως) σύστημα (της Δραχμής) έχει καθίσει ‘διακριτικά’ στο τέλος και έδωσε προτεραιότητα στο πόπολο να σύρει εκείνο το χορό… Και βέβαια αισθάνεται η κοινωνία μας ότι την πνίγει το δίκιο.Αδυνατεί να καταλάβει γιατί οι ξένοι -είτε οι κακοί (Μέρκελ κλπ) είτε οι καλοί (Ομπάμα, Ολλάντ)- όλοι της μιλάνε για ελλείμματα και μεταρρυθμίσεις. Αισθάνεται κάτι σαν «όλοι τρελοί εκτός από μένα», ή κάτι σαν το ανέκδοτο με τον οδηγό που μπήκε στο αντίθετο ρεύμα και ακούει στο ράδιο για ένα τρελό που οδηγεί στο λάθος ρεύμα και μονολογεί «Έναν; Εγώ βλέπω εκατοντάδες!»…
Και τώρα, όπως και πάντα, όταν ο λαϊκισμός χτυπάει κόκκινα, οι ξένοι φίλοι που έστεκαν στο πλάι μας, περνάνε απέναντί μας, γιατίτους είναι ακατανόητος ο παραλογισμός μας. Έρχεται τότε η ώρα της συνωμοσιολογίας που ψάχνει για σχέδια των ξένων που θέλουν να μας κλέψουν τον πλούτο με βρόμικα μέσα, ψεκασμούς, βασκανίες, βουντού κλπ. Είναι η ώρα που κολλάμε και δεν βλέπουμε ότι οι ξένοι μόνο συμφέρον από μας έχουν την επιτυχία και την ευημερία μας, γιατί από αυτήν και μόνο αντλούν και το δικό τους μέρισμα… Ενώ από την αποτυχία μας τρώνε ζημίες, μπελάδες, στρεσσαρίσματα, όπως και τώρα, καλή ώρα. Όπως και όταν είχαμε μακεδονιστεί προ εικοσαετίας.
Όπως και κάθε φορά που η λογική, το μόνο εργαλείο επικοινωνίας και δημιουργίας και φυσικά διόρθωσης ‘λαθών’, εκδιώκεται από τους ξελιγωμένους εξουσιαστές, που για να κάνουν τη δουλειά τους χαϊδεύουν καμένα μυαλά. Και οδηγούν τους λαούς τους στα αδιέξοδα. Και φυσικά δεν υπάρχει καλύτερη ευκαιρία, για να κρύψουμε τα ελλείμματά μας, από την κλιμάκωση της Ευρωπαϊκής Κρίσης, που επί τούτου σχεδόν εκλιπαρούμε. Και τότε πάλι θα ξορκίζουμε τον άτιμο τον Χατζηπετρή που φταίει για όλα. Και θα κάνουμε πως δεν καταλαβαίνουμε γιατί μια χρεωκοπούσαμπανανίαεντός χρόνου μηδενικού βυθίζεται σε τριακονταετές σπιράλ εξαθλίωσης, ενώ μιαχρεωκοπούσα δημοκρατία μέσα σε τρία χρονάκια είναι όρθια και πανίσχυρη…
Το χειρότερο, που θα συμβεί πιθανότατα και σύντομα μετά τις εκλογές, είναι η συνήθης μοίρα της Μπανανίας, όπου ο λαϊκισμός είναι πάντα αήττητος. Όταν συμβεί το ‘ό μη γένοιτο’, το Μεγάλο Κακό, που πλέον έχει δρομολογηθεί σχεδόν ανεξάρτητα από το αποτέλεσμα της κάλπης (η γενική διάλυση είναι ορατή και δύσκολα αναστρέψιμη), ο λαϊκισμός πάλι καβάλα θα βγει. «Είδατε που σας τα λέγαμε για το Μνημόνιο;», θα ακούγεται ανάμεσα σε βουβουζέλες. Και αυτή τη φορά πάλι νικητής θα είναι το ποδόσφαιρο. Και το παρδαλό κατσίκι, που έλεγε ο «προδότης» πρώην πρασινοφρουρός ΣυριζαίοςΝίκος Χανιάς ότι θα γελάσει με τις συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ, που «μια ώρα κυβέρνησής του θα είναι καταστροφική για τη χώρα», τελικά μάλλον θα κλάψει γοερά.
Μπαίνουμε στο «πέντε αιώνες δύσης εθνικής θα ζήσεις από δω και μπρος» του ποιητή, όπως μας θύμισε τις προάλλες ένας αναγνώστης;…
Σημείωση: Και ο Σαμαράς Ι (καλοκαίρι 2010) υπέκυψε στις χάρες του λαϊκισμού και αρχικά είπε ανεπιφύλακτα «Κάτω το Μνημόνιο», αλλά κάποιοι του είπαν να προσέχει και έτσι ο Σαμαράς ΙΙ (καλοκαίρι 2011) το γύρισε ελαφρώς στο «Αναδιαπραγμάτευση των όρων του Μνημονίου», για να είναι εφικτή η επικοινωνία του με τις ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, αλλά και «Συναίνεση στο λάθος δεν θα δώσουμε!». Μετά από τρεις μήνες, ο Σαμαράς ΙΙ έλεγε (Πρώτο Θέμα, 9/10/2011) ότι «Κούρεμα έως 30% θα είναι ανεκτό, ενώ άνω των 50% θα είναι καταστροφικό. Ο Σαμαράς ΙΙΙ, όμως, που υπερφήφισε το Μνημόνιο 2, για να δικαιολογήσει την ‘κωλοτούμπα’ προς την λογική, δήλωσε «τώρα είχαμε κάποιον σοβαρό λόγο να υπερψηφίσουμε: ένα ευεργετικό κούρεμα άνω των 50%». Και λίγο αργότερα ο προεκλογικός Τσίπρας δήλωσε «Συναίνεση στο λάθος δεν θα δώσουμε!».
20°
