Ο Αλέξης Τσίπρας στη χθεσινή προγραμματική του συνέντευξη έλεγε ταυτοχρόνως, δυο πράγματα εντελώς αντιφατικά μεταξύ τους. Δήλωνε ότι στις 18 δεν θα υπάρχει μνημόνιο. Ότι η διαφορά του Σύριζα με τα άλλα κόμματα είναι ότι αυτοί θα καταργήσουν αμέσως το μνημόνιο, ενώ οι άλλοι θα το διαπραγματευτούν. Αλλά «ολίγον έγκυος» όπως είπε, δεν υπάρχει, το καταστροφικό μνημόνιο δεν υπάρχει, είναι νεκρό.
Την αμέσως επόμενη στιγμή έλεγε, δεν είμαστε εμείς «τσαμπουκάδες», δεν θα κάνουμε μονομερείς ενέργειες, θα προσπαθήσουμε να πείσουμε καλοπροαίρετα τους εταίρους μας για το λάθος τους, θα τους πείσουμε ότι αυτό το μνημόνιο δεν μπορεί να εφαρμοστεί. Θα τους πείσουμε δηλαδή αφού πρώτα το έχουμε καταργήσει. Είναι όπως το σλόγκαν, πρώτα πυροβόλησε και μετά ρώτα τι θέλει.
Γιατί αναγκάζεται ο Σύριζα, ο αρχηγός του, τα στελέχη του στις δημόσιες εμφανίσεις, να ακολουθούν αυτή την σουρεαλιστική τακτική που δεν έχει καμία σχέση με τη λογική; Γιατί ξέρει ότι δεν μπορεί να διαπραγματευτεί με την Ευρωπαϊκή Ένωση. Όχι γιατί δεν μπορεί να διαπραγματευτεί βελτιώσεις στο μνημόνιο. Αλλά γιατί το θέμα δεν είναι ούτε οι μετενέργειες, ούτε οι μειώσεις μισθών και συντάξεων. Είναι οι μεταρρυθμίσεις τις οποίες καθυστερούσε το Πασόκ και η ΝΔ και στις οποίες είναι ριζικά αντίθετος ο Σύριζα.
Δηλαδή, ο Σύριζα δεν θέλει αποκρατικοποιήσεις δημόσιας περιουσίας, είναι αντίθετος με την αξιοποίηση του Ελληνικού. Είναι αντίθετος με τις ιδιωτικοποιήσεις των κρατικών επιχειρήσεων. Θέλει το ακριβώς αντίθετο, να κρατικοποιήσει και τις τράπεζες, να ‘χουμε πολλές χρεοκοπημένες Αγροτικές που δίνουν δάνεια στα κόμματα. Να κρατικοποιήσει τον ΟΤΕ, την Ολυμπιακή, να ξαναγοράσει τις κρατικές εταιρείες που έχουν εισαχθεί στο χρηματιστήριο. Είναι αντίθετος στην κατάργηση και την συγχώνευση άχρηστων οργανισμών και φορέων. Είναι αντίθετος στην κατάργηση χιλιάδων τμημάτων του δημοσίου που έχουν διευθυντές και τμηματάρχες χωρίς υπαλλήλους. Είναι αντίθετος δηλαδή στη μείωση της γραφειοκρατίας, στην μείωση του δημόσιου τομέα. Είναι αντίθετος στο άνοιγμα των επαγγελμάτων και των αγορών. Στην αξιολόγηση των υπαλλήλων. Σε όλα όσα δηλαδή μειώνουν τα ελλείμματα. Η Ευρωπαϊκή Ένωση αυτές τις αλλαγές δεν μπορεί να τις δεχτεί όχι μόνο γιατί αυτά είναι που δημιουργούν τα ελλείμματα, αλλά και γιατί αυτός ο κόσμος του κρατισμού και της γραφειοκρατίας, στον σύγχρονο κόσμο είναι πια παρελθόν. Η εικόνα που έχει ο Σύριζα για την Ελλάδα του 2012 είναι ένα μωσαϊκό διακηρύξεων του Πασόκ του 1981 και φοιτητικών αναμνήσεων από τις αριστερές συνελεύσεις στα πανεπιστήμια της δεκαετίας του ’70.
Γι’ αυτό ακολουθεί η επόμενη αντιφατική δήλωση, το μνημόνιο θα καταργηθεί στις 18 Ιουνίου. Η οποία έχει στόχο να αποκλείσει κάθε περίπτωση συνεννόησης με τα άλλα κόμματα. Κανένα δεν θα συμφωνήσει σε ενέργειες που διακινδυνεύουν να βγάλουν ακαριαία την Ελλάδα από την ευρωζώνη. Ο σουρεαλισμός συνεχίζεται, προτείνει μια αριστερή κυβέρνηση που θα κρατήσει την Ελλάδα στην Ευρώπη και ζητάει συνεργασία από το ΚΚΕ το οποίο έχει στόχο την έξοδο της Ελλάδας από την Ευρώπη. Ο Σύριζα ξέρει ότι δεν μπορεί να διαπραγματευτεί. Γιατί είτε θα κάνει ότι και οι άλλοι, θα διαπραγματευτεί δηλαδή κάποια σημεία του προγράμματος διάσωσης, αυτού όμως του ευρωπαϊκού προγράμματος, οπότε θα διαλυθεί σε ένα μήνα, είτε θα το απορρίψει προβάλλοντας τις δικές του εκτός ευρωπαϊκής λογικής θέσεις, οπότε το πρόγραμμα θα τελειώσει πάραυτα. Τέρμα τα φτηνά χρήματα από τους εταίρους.
Ο Σύριζα οικοδόμησε την μετεξέλιξή του από κόμμα διαμαρτυρίας σε μεγάλο κόμμα, βασισμένος στην προοπτική της αντιπολίτευσης. Προβάλλει την λογική, την διαπραγμάτευση, για να μην φοβίσει τους ψηφοφόρους με το ενδεχόμενο της δραχμής ώστε να το ψηφίσουν, και συγχρόνως επιμένει στην άμεση κατάργηση στις 18 ώστε να μην κινδυνεύει να βρεθεί στη θέση της κυβέρνησης. Αποκλείοντας κάθε συνεργασία. Λέει ότι ακούγεται οικείο, φιλικό, γνωστό, σε μια Ελλάδα που μεγάλωσε στο πελατειακό κράτος της μεταπολίτευσης. Έστω κι αν αυτό, είναι πια αδύνατο παρελθόν. Προσδοκά όμως έτσι, να εισπράξει όλες τις ψήφους διαμαρτυρίας για τον χαμένο παράδεισο που φεύγει απ’ τα χέρια μας. Την ώρα που οι άλλοι θα κάνουν τη δύσκολη και επώδυνη δουλειά.
Θα είχε πραγματικά μεγάλη πλάκα αν οι ψηφοφόροι, αγνοώντας την πραγματικότητα, του έδιναν αυτοδυναμία. Είναι σίγουρο ότι τότε θα κατήγγειλαν τη μεγάλη συνομωσία των «δυνάμεων κατοχής», της «Λέσχης Μπίλντεμπεργκ», των «ισχυρών της γης», που έχει στόχο να εκθέσει το λαϊκό κίνημα...
18°
