10 Ελληνικοί Μύθοι (Ακόμα)

Δεν χρωστάμε, δεν πουλάμε, δεν πληρώνουμε.

Βλέπω με ευχάριστη έκπληξη τώρα πια και τους εκπροσώπους των αντιμνημονιακών κομμάτων να αναγνωρίζουν τα ελλείμματα και να ψάχνουν τρόπους για να τα καλύψουν. Προτείνουν φόρους φυσικά κι αυτοί, σ’ αυτούς που έχουν εισόδημα 20.000 το χρόνο, εισφορές σε όσους έχουν 50.000, έκτακτες φορολογίες στις επιχειρήσεις. Πού είναι τώρα αυτοί που «δεν χρωστούσαν, δεν πληρώνανε»; Πού είναι όλοι αυτοί που δεν πλήρωναν τα διόδια, τα εισιτήρια στα λεωφορεία και το μετρό; Πού είναι όλοι αυτοί που όταν το κράτος χρεοκοπούσε πρότειναν ως απάντηση να το χρεοκοπήσουμε ακόμα περισσότερο; Πού χάθηκαν εκείνοι οι καλοί άνθρωποι που πρότειναν επιτροπές λογιστικού ελέγχου για να διαγράψουμε το επαχθές χρέος; Που συνέκριναν την ελληνική δημοκρατία με λατινοαμερικάνικες μπανανίες και δεν αναγνώριζαν συμβάσεις μιας χώρας της Ευρωπαϊκής Ένωσης, με κυβερνήσεις που ψήφιζε το 80% του ελληνικού λαού;

Πού είναι όλοι αυτοί που είχαν αναγάγει την τσάμπα μαγκιά του μπαταχτσή σε προοδευτικό δικαίωμα και απαίτηση να πληρώνουν τη ζωή τους οι πολίτες των άλλων χωρών; Άραγε, τώρα που έμαθαν για τις 200.000 μαϊμού συντάξεις και επιδόματα που στοιχίζουν 1 δις το χρόνο, για τον πενταπλασιασμό της φαρμακευτικής δαπάνης, για το διπλασιασμό σε μία δεκαετία του μισθολογικού κόστους του δημοσίου, τον τριπλασιασμό της κρατικής ενίσχυσης στα ασφαλιστικά ταμεία, θέλουν ακόμα επιτροπές ελέγχου; Μήπως τους λέει τίποτα το γεγονός ότι μετά από 4 χρόνια ύφεσης και 2 μνημονίου, ξεκινάμε πάλι απογραφή των συνταξιούχων; Με την ταμπέλα «δεν πληρώνω, δεν πληρώνω», ο ελληνικός παρασιτισμός προσπάθησε κρυμμένος πίσω από προοδευτικές ταμπέλες να βάλει την υπόλοιπη κοινωνία να πληρώσει το λογαριασμό.

Η «εξόντωση της κοινωνίας».

Η κοινωνία μας περνάει δύσκολες ώρες. Πολλοί άνθρωποι έχουν κλείσει τις δουλειές τους, ένα εκατομμύριο συμπολίτες μας είναι άνεργοι. Για στάσου ένα λεπτό, όμως. Για «εξόντωση της κοινωνίας» μιλούσαν και πριν 2 χρόνια. Εξόντωση της κοινωνίας ήταν η περικοπή του επιδόματος έγκαιρης προσέλευσης. Εξόντωση ήταν οι μετατάξεις μέσα στο δημόσιο. Οι άνθρωποι απειλούσαν να πηδήσουν από τα παράθυρα γιατί η αναγκαστική εφεδρεία, που δεν εφαρμόστηκε, τους πρότεινε να κάθονται 2 χρόνια σπίτια τους και να παίρνουν το 70% του μισθού τους μέχρι να βγουν στη σύνταξη.Κάτι δηλαδή που αν το προτείναμε όχι στο 1 εκατομμύριο ανέργους, αλλά και στους εργαζόμενους του ιδιωτικού τομέα, θα το αντιμετώπιζαν ως πρώτο αριθμό του λαχείου. Αυτοί που δημιούργησαν την ατμόσφαιρα της σύγκρουσης, της μιζέριας, της θυματοποίησης, της ακινησίας, αυτοί που δεν άφησαν την κοινωνία να δουλέψει για να ξεπεράσει τα προβλήματά της, ήταν αυτοί που δεν ήθελαν να χάσουν το παραμικρό από την προηγούμενη ζωή τους. Τα πραγματικά θύματα, ο ιδιωτικός τομέας που διαλύθηκε για να μη θιγεί το πελατειακό κράτος, δεν είχε χρόνο για συνθήματα. Δούλευε για να επιβιώσει.

Είναι ένα κόλπο για να μας αγοράσουν φτηνά.

Περίεργο κόλπο. Πότε θα το εφαρμόσουν; Η αξία του Χρηματιστηρίου Αθηνών, οι μεγαλύτερες επιχειρήσεις, συμπεριλαμβανομένων και των κρατικών κολοσσών ΟΠΑΠ, ΔΕΗ, ΕΥΔΑΠ, ΟΤΕ, Πετρέλαια, Εθνική, όλη η ελληνική οικονομία δηλαδή, αποτιμάται σήμερα 19,5 δις. Για να έχουμε μια τάξη μεγέθους, τα Zara, τα ρούχα, έχουν χρηματιστηριακή αξία 90 δις. Μια μεσαία πολυεθνική μπορεί να αγοράσει την Ελλάδα για πλάκα. Αλλά δεν το κάνει. Αντίθετα. Φεύγει η Singapore Airlines, η Ryanair, έφυγαν τα Aldi, η Fnac, η Saturn, οι εταιρείες καυσίμων. Παρά τους ελληνικούς μύθους, κανείς δεν αγοράζει σε μια αποτυχημένη χώρα. Κανείς δεν επενδύει σε μια χώρα διαφθοράς, διαπλοκής, χαμηλής παραγωγικότητας και κομματικών «διοδίων».

Δανείζονται με 1% και μας δανείζουν με 5%.

Οι τράπεζες, οι τοκογλύφοι. Ναι, ήταν τόσο μεγάλη η εκμετάλλευση ώστε έχασαν τα μισά λεφτά τους και χρεοκόπησαν. Τώρα δεν μας δανείζουν οι τράπεζες, μας δανείζουν οι πολίτες των άλλων κρατών. Και το επιτόκιο έχει φτάσει σχεδόν στο 2%. Όσοι τα λένε αυτά, μπερδεύουν το επιτόκιο της διατραπεζικής με το επιτόκιο για ομόλογα 15 και 20 χρόνων. Κι εμείς το ίδιο δεν κάνουμε; Όταν «δανείζουμε» τις τράπεζες με ένα απλό λογαριασμό, έχουμε 1% επιτόκιο, αν τις δανείσουμε με τρίμηνη προθεσμία ζητάμε 5%. Αν επρόκειτο για ένα χρεοκοπημένο κράτος πόσο θα ζητούσαμε; Το αληθινό ζήτημα είναι ότι στον πραγματικό κόσμο, στην αγορά, δεν θα μας δάνειζαν ούτε με 30%. Και το ακόμα μεγαλύτερο πρόβλημα είναι ότι, πριν την κρίση, όταν μας δάνειζαν με «γερμανικό» χαμηλό επιτόκιο, εμείς πάλι ελλείμματα είχαμε ενώ αυτοί οργάνωναν την ανάπτυξή τους. Τώρα δανειζόμαστε φτηνά, ενώ χώρες που μας δανείζουν, όπως η Ισπανία και η Ιταλία, δανείζονται με 6%. Και πάλι γκρινιάζουμε.

Το μνημόνιο έφερε τη λιτότητα.

Ύφεση είχαμε 2 χρόνια και, πριν ξεκινήσει το μνημόνιο. Δεν υπάρχει μνημόνιο, υπάρχει έλλειμμα. Και δεν υπάρχουν πια δανεικά για να το καλύψουν. Συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο. Το μνημόνιο, δηλαδή η δανειακή σύμβαση, μας προφυλάσσει. Χωρίς αυτή, η λιτότητα θα ήταν διπλάσια. Από 10,4 το πρωτογενές μας έλλειμμα πήγε στο 5%. Αλλιώς, χωρίς δανεικά, θα έπρεπε να είχε μηδενιστεί. Όσοι καταγγέλλουν, ακυρώνουν, περήφανα διαγράφουν και θριαμβευτικά αποχωρούν από τα μνημόνια που θα «τα κάνουν παρελθόν», λησμονούν να πουν ότι η επόμενη μέρα θα είναι τέτοια που τα προηγούμενα χρόνια θα μας φαίνονται παράδεισος. Ένα δις δόση καθυστέρησε να εκταμιευτεί τον Μάιο και τα νοσοκομεία είναι στα πρόθυρα κραχ, οι άνθρωποι δεν μπορούν να πάρουν τα φάρμακά τους.

Δεν κάνουμε καλή διαπραγμάτευση.

Ναι, θα έρθουν τώρα οι καλύτεροι διαπραγματευτές. Δυστυχώς, συνέβη το αντίθετο. Το πολιτικό σύστημα διαπραγματεύτηκε και μάλιστα πολύ καλά. Για να διατηρήσει το ξοφλημένο σύστημα στη ζωή. Κάθε 3 μήνες το μνημόνιο άλλαζε. Όλοι το ξέρουμε. Νόμοι ψηφίζονται, δεν εφαρμόζονται. Λαμβάνονται μέτρα, δεν αποδίδουν, αλλάζουν, παίρνουν άλλα, καινούργιοι νόμοι, άλλες φορολογικές ρυθμίσεις, εξαιρέσεις στο ασφαλιστικό, 3 νόμοι για τα κλειστά επαγγέλματα κανείς δεν εφαρμόστηκε, άλλοι τόσοι για τις κρουαζιέρες. Το μνημόνιο είναι η μεγάλη απάτη του ελληνικού πολιτικού συστήματος. Μια προπαγανδιστική κατασκευή. Υπάρχει μόνο έλλειμμα. Που για να το αντιμετωπίσουμε χρειαζόμαστε αύξηση εσόδων και μείωση εξόδων. Δυσάρεστα πράγματα, δηλαδή. Που κανείς δεν θέλει να τα πει και πολύ περισσότερο να τα κάνει.

Οι Ευρωπαίοι έλεγαν μείωση δαπανών, έκοβαν μόνο τους μισθούς. Πάταξη της φοροδιαφυγής, έβαζαν φόρους. Διαρθρωτικές αλλαγές, δεν προχωρούσε καμία. Δεν χρειάζεται να ακυρώσει κάποιος το μνημόνιο. Ούτε καν να το διαπραγματευτεί. Ας το έχει back up. Ας προχωρήσουμε παράλληλα εμείς με άλλους τρόπους τη μείωση των δαπανών και την αύξηση των εσόδων. Ας μειώσουμε εμείς με άλλο τρόπο τα ελλείμματα. Ας επιτύχουμε αλλιώς την επανεκκίνηση της οικονομίας. Τι μας εμπόδιζε 2 χρόνια; Το αντιμνημονιακό μέτωπο, όλη η συνθηματολογία για αλλαγή του μνημονίου, κρύβει την άρνηση να αλλάξει το σύστημα, να αλλάξει η χώρα. Αρνούνται την αλλαγή του οικονομικού μοντέλου και κρύβονται πίσω από την αλλαγή του μνημονίου.

Γι’ αυτό οι αντιμνημονιακές και οι μνημονιακές δυνάμεις δεν είναι πειστικές στη μεταξύ τους αντιπαράθεση. Αυτά που ΝΔ και Πασόκ δεν έκαναν προσπαθώντας να τρενάρουν τις μεταρρυθμίσεις, έρχεται τώρα ο Σύριζα ευθαρσώς να δηλώσει ότι ούτε τα συζητάει. Το αντιμνημονιακό μέτωπο κάνει ρελάνς οπισθοδρόμησης στην ακινησία των άλλων. Έτσι δημιουργούν πλαστές αντιθέσεις, μνημόνιο-αντιμνημόνιο, αριστεροί-δεξιοί, προδότες-πατριώτες, τα πάντα εκτός από μεταρρυθμιστές-αντιμεταρρυθμιστές. Αυτό όμως είναι το μόνο δίλημμα που αυτή τη στιγμή ξεκαθαρίζει τα πράγματα.

Και σ’ αυτό δεν χωράει καμία διαπραγμάτευση. Ο κόσμος τους, ο κρατισμός, οι επιδοτήσεις, το κράτος-επιχειρηματίας, οι παροχές, οι αργομισθίες, το γραφειοκρατικό δημόσιο, τα κλειστά επαγγέλματα, η κρατικοδίαιτη επιχειρηματικότητα, έχει τελειώσει για την Ευρώπη. Οι μεταπολεμικές κλειστές οικονομίες είναι πια παρελθόν. Αυτό είναι και το πραγματικό πρόβλημα. Όχι οι μετενέργειες, ούτε οι κατώτεροι μισθοί. Αυτά κερδίζονται και χάνονται κάθε εποχή, είναι η δουλειά, η παραγωγή, η ανάπτυξη κάθε περιόδου που τα καθορίζει. Το άλλο, όμως, είναι καθοριστικό. Το μοντέλο που δυσκολεύονται να αφήσουν πίσω τους ΝΔ και Πασόκ, και θέλει να επαναφέρει ακόμα ισχυρότερο ο Σύριζα, έχει τελειώσει στο σύγχρονο κόσμο.

Δεν υπάρχει τρόπος να μας βγάλουν από το ευρώ.

Μήπως υπάρχει τρόπος να τους αναγκάσουμε να μας δανείζουν αέναα χωρίς να εξοφλούμε τα δανεικά; Απίστευτοι νομικοί των τηλεοπτικών παραθύρων και ανεπάγγελτοι πολιτικοί του κομματικού σωλήνα επικαλούνται νομικούς λόγους για να εξηγήσουν ότι δεν προβλέπεται έξοδος χώρας από το ευρώ. Αν δεν είναι ηλίθιοι, είναι απατεώνες. Τη στιγμή που η ροή χρήματος από τα ευρωπαϊκά ταμεία σταματήσει, η χώρα θα είναι υποχρεωμένη να τυπώσει χρήμα για να συνεχίσει στοιχειωδώς να λειτουργεί. Η στιγμή αυτή δεν είναι μακριά. Ο περισσότερος κόσμος, βλέποντας την αδιανόητη ανευθυνότητα του πολιτικού συστήματος, την έχει προεξοφλήσει. Αυτοί που θα οδηγήσουν τη χώρα στη δραχμή θα είναι οι υπεύθυνοι μιας εθνικής ήττας που δεν μπορούμε καν να φανταστούμε τώρα τις επιπτώσεις της.

Αυτοί που διαπαιδαγώγησαν την κοινωνία στην εθελοτυφλία, που ακόμη και σήμερα αντί για σκληρές αλήθειες υπόσχονται παροχές και επιστροφή με μαγικό τρόπο στην προηγούμενη ζωή χωρίς τα δανεικά όμως, δεν θα ξέρουν πού να κρυφτούν. Γι’ αυτό οι τσάμπα μάγκες της προηγούμενης περιόδου, οι «αριστεροί» των τηλεοπτικών παραθύρων, οι «πατριώτες» που βρίσκουν κάθε βράδυ πετρέλαιο στο Αιγαίο, θα αρνηθούν να κυβερνήσουν με κάθε δικαιολογία.

Η «δίκαιη οργή».

Έχετε προσέξει ένα παράδοξο; Τρεις μήνες τώρα προεκλογική περίοδος, έχουν σχεδόν εξαφανιστεί τα επεισόδια και οι προπηλακισμοί εναντίον πολιτικών, κανείς δεν διαδηλώνει στη Βουλή, κανείς δεν ανεβάζει βιντεάκια στο ίντερνετ με γιαούρτια και μπουκάλια και συνθήματα. Είναι λιγότερη η ύφεση, η ανεργία; Μεγαλύτερη είναι. Τώρα όμως κεφαλαιοποιείται η «δικαιολογημένη οργή» σε ψήφους. Τόσο αυθόρμητη ήταν.

Τώρα δεν σπάμε μάρμαρα, δεν καίμε. Ψηφίζουμε. Όμως η βία όταν απελευθερώνεται στους δρόμους, μένει. Και την κληρονομούν οι νεοναζί, οι οποίοι ξαφνικά δεν είναι πια τα «παιδιά στην πάνω πλατεία» αλλά το απεχθές «αυγό του φιδιού» που μας απειλεί. Τώρα ξαφνικά τα «αντισυστημικά» φαινόμενα σε απειλούν όταν γίνεσαι κόμμα εξουσίας. Η νομιμοποίηση της πολιτικής βίας, η ρητορική του μίσους για προδότες, δοσίλογους, δυνάμεις κατοχής, εξυπηρέτησαν τις κομματικές ιδιοτέλειες. Ο στόχος επετεύχθη. Τώρα όλοι προσπαθούν να τα διαγράψουν από τη μνήμη, όμως ο πολιτικός πρωτογονισμός που, ψυχρά, υπολογιστικά, με συνταγές τεχνικών της εξουσίας, απελευθερώθηκε αυτά τα 2 χρόνια, τώρα δεν μαζεύεται. Και θα τον πληρώσει ακριβά η κοινωνία μας. Άμα συμβεί το απευκταίο ατύχημα, η χρεοκοπία, θα ξέρουμε για ποιους λειτούργησε, ποιοι θα κληρονομήσουν αυτή την τυχοδιωκτική στρατηγική της έντασης που εφαρμόστηκε αυτά τα χρόνια.

Όμως το μνημόνιο φέρνει ύφεση.

Είναι η μισή αλήθεια. Καμία χώρα δεν διαλύεται άμα χάσει 15% του ΑΕΠ της, κανένα νοικοκυριό δεν εξοντώνεται αν χάσει 15-20% των αποδοχών του. Δουλεύει και το ξανακερδίζει. Το πρόβλημά μας δεν είναι η κρίση, αλλά ο τρόπος που διαχειριστήκαμε την κρίση. Οι μειώσεις ήταν επακόλουθο της πραγματικότητας. Η παρατεταμένη, ύφεση, όμως είναι αποτέλεσμα της λάθος διαχείρισης. Δεν κάναμε τις αλλαγές που η υπόλοιπη Ευρώπη, ο κόσμος όλος μάς συνιστούσε, αρνηθήκαμε τις μεταρρυθμίσεις και αντί γι’ αυτό παραλύσαμε ως χώρα, σταμάτησαν τα πάντα να δουλεύουν.

Η ύφεση είναι αποτέλεσμα της διάλυσης του κράτους, της αποδιοργάνωσης του κρατικού μηχανισμού, πράγμα που κάνει τη διαβίωση ακόμα πιο δραματική. Είναι αποτέλεσμα της πολιτικής αστάθειας, 80 δις καταθέσεων έχουν φύγει έξω από πολίτες που βλέπουν ότι το πολιτικό σύστημα μας οδηγεί στην άβυσσο. Είναι αποτέλεσμα της αυτοκαταστροφικής τακτικής, της υπονόμευσης του τουρισμού, της εξόντωσης της εμπορικής ζωής της πόλης. Είναι αποτέλεσμα των καταστροφικών επιλογών, να εξοντωθεί ο ιδιωτικός τομέας για να μη θιγούν οι γραφειοκρατικές δομές, να εξαφανιστούν οι δημόσιες επενδύσεις για να μη μειωθούν τα ελλείμματα των ΔΕΚΟ.

Οι «δεν με νοιάζει».

Είναι πολλοί άνθρωποι που λένε, εδώ που φτάσαμε τι άλλο να πάθουμε; Ας χρεοκοπήσουμε μια ώρα αρχύτερα. Έτσι κι αλλιώς, εγώ δεν έχω δουλειά. Τι με νοιάζει η χώρα, αν εγώ ήδη χρεοκόπησα; Περάσαμε πολλές δεκαετίες ανέμελης ζωής και τώρα δεν μπορούμε καν να κάνουμε τις συγκρίσεις, να αντιληφθούμε τι σημαίνει χρεοκοπία μιας χώρας. Στις σημερινές συνθήκες του κόσμου, η έξοδος από το ευρώ θα μετατρέψει την Ελλάδα σε «αποτυχημένο» κράτος της αφρικανικής ηπείρου. Ό,τι ζούμε τώρα θα μας φαίνεται μια παλιά καλή ανάμνηση. Μαυραγορίτες, ολιγάρχες και συμμορίες θα είναι η κοινωνική μας ζωή. Αυτοί ξέρουν πολύ καλά γιατί «δεν τους νοιάζει». Έστω και στο χείλος του γκρεμού πρέπει όλοι να βρούμε το κουράγιο και την ψυχραιμία να αντισταθούμε στη μοιρολατρία και τη θυματοποίηση, δεν πρέπει να αφήσουμε τις δυνάμεις της δραχμής να νικήσουν.