Πολλοί φίλοι και ψηφοφόροι μεταρρυθμιστικών κομμάτων εξομολογούνται ότι σκέφτονται να ψηφίσουν με βαριά καρδιά τη Νέα Δημοκρατία για να μην επικρατήσει στις εκλογές της Κυριακής ο ΣΥΡΙΖΑ. Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι ο φόβος θολώνει το μυαλό και εμποδίζει τη σκέψη μας με άμεσο κίνδυνο να επιλέξουμε την καταστροφή αντί για τη λύση, το πρόβλημα αντί για τη σωτηρία.
Ας εξετάσουμε τη βασιμότητα του παραπάνω σκεπτικού. Κατ’ αρχάς και για την οικονομία της συζήτησης ας συμφωνήσουμε ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι μια εντελώς εσφαλμένη για τη διακυβέρνηση της χώρας επιλογή που εφόσον κατορθώσει να κυβερνήσει –ως κορμός μιας κυβέρνησης συνεργασίας– θα προκαλέσει την καταστροφή της ελληνικής οικονομίας και την αλλαγή του οικονομικού μας μοντέλου. Στην περίπτωση αυτή ο συνομιλητής μας πιθανολογεί ότι μια κυβέρνηση συνεργασίας με κορμό τη ΝΔ θα μπορούσε να αποφύγει την οικονομική καταστροφή και να επανεκκινήσει την οικονομία. Ας εξετάσουμε τις προοπτικές μιας τέτοιας υπόθεσης: Η Νέα Δημοκρατία επιτυγχάνει να είναι πρώτη στις εκλογές και αμέσως μετά κατορθώνει να σχηματίσει κυβέρνηση στηριζόμενη στο ΠΑΣΟΚ και ενδεχομένως στις έδρες της ΔΗΜΑΡ. Ποιος εχέφρων πολίτης πιστεύει ότι μια τέτοια κυβέρνηση έχει προοπτική τετραετίας και τη δυνατότητα να εφαρμόσει ένα βιώσιμο σχέδιο εξυγίανσης της οικονομίας. Οι κύριοι λόγοι που δεν μπορεί να ισχύσει κάτι τέτοιο είναι οι ακόλουθοι:
[Α.] Ο πρώτος λόγος είναι υποκειμενικός, ο Α. Σαμαράς διεκδικεί μετά μανίας τη θέση του πρωθυπουργού όταν είναι απολύτως βέβαιο ότι δεν διαθέτει πολιτικό κεφάλαιο για να διαπραγματευτεί το σχέδιο εξυγίανσης της ελληνικής οικονομίας με τους πιστωτές της. Ειδικότερα:
[Α.1] Αυτό συμβαίνει διότι ο Α. Σαμαράς επί δεκαέξι μήνες, μέχρι τον Νοέμβριο του 2011, αντιτάχθηκε σθεναρά και υπονόμευσε συστηματικά οποιαδήποτε προσπάθεια εξυγίανσης της ελληνικής οικονομίας. Ο Α. Σαμαράς δεν αντιτάχθηκε μόνο στην επιβολή φόρων και στην άδικη οριζόντια περικοπή μισθών και συντάξεων, κάτι που θα ήταν λογικό και αναμενόμενο από κάποιον μη σοσιαλιστή πολιτικό. Αντιτάχθηκε –επί της αρχής μάλιστα– στο Μνημόνιο, δηλαδή στην προσπάθεια άμεσης και δραστικής μείωσης των ελλειμμάτων του Δημοσίου και στις μεγάλες διαρθρωτικές αλλαγές που αυτό προέβλεπε, κάτι που είναι λογικό και αναμενόμενο από κάποιον σοσιαλιστή πολιτικό.
Συγχρόνως ο Α. Σαμαράς με την καθολική άρνηση που επέδειξε, παρείχε την πολιτική διευκόλυνση στην κυβέρνηση Παπανδρέου να καθορίσει αυτή τον τρόπο μείωσης των ελλειμμάτων του κράτους και συνακόλουθα να επιλέξει την εύκολη λύση της αύξησης των φόρων και όχι της μείωσης των δημοσίων δαπανών. Αυτή η εύκολη και συνάμα ολέθρια για τον τόπο λύση, που κουκούλωνε στην πραγματικότητα για μερικούς μήνες το πρόβλημα χωρίς όμως να αντιμετωπίζει τα αίτια της δημιουργίας του, διευκόλυνε αφάνταστα και τα δύο κόμματα, ΠΑΣΟΚ και ΝΔ, διότι με τον τρόπο αυτό απέφυγαν τη ρήξη με τους στρατούς των αντιδραστικών συνδικάτων, των κλειστών επαγγελμάτων και των βολεμένων συντεχνιών. Ας θυμηθούμε την περίφημη δήλωση του Α. Σαμαρά «Συναίνεση στο λάθος δεν δίνουμε», που συμπυκνώνει την ουσία της πολιτικής της πρώτης αντιπολιτευτικής περιόδου του «αντιμνημονιακού αγώνα» του, η οποία στην πραγματικότητα αποκωδικοποιείται ως «συμφωνούμε στο λάθος και διαφωνούμε στο σωστό». Η «μνημονιομαχία» του ήταν ίσως πιο καταστροφική κι από τη «μακεδονομαχία» του.
Την περίοδο εκείνη ο Α. Σαμαράς, με το παιδαριώδες επιχείρημα ότι έτσι αποτρέπει την ενίσχυση της αριστεράς, κατορθώνει διά της μιθριδατικής μεθόδου να διοχετεύσει –μέσω της αντιμνημονιακής και αντιευρωπαϊκής ρητορείας του– μικρές αλλά σταθερές και λαμβανόμενες για μεγάλη διάρκεια δόσεις αριστερού δηλητηρίου στις ψυχές των ανύποπτων νεοδημοκρατών (παρθένων οργανισμών σε βαθύτερη αναλυτική διαδικασία και ιδεολογικές αναζητήσεις). Έτσι σταδιακά οι «φτωχοί τω πολιτικώ πνεύματι» νεοδημοκράτες μετετράπησαν σε αριστερούς τουπαμάρος ή σε τρομαγμένους συνωμοσιολάγνους που μαίνονταν κατά των τραπεζιτών και των διεθνών κερδοσκόπων που με τα λεφτά των άλλων –των ευρωπαίων φορολογουμένων κυρίως– μας συντηρούσαν στη ζωή. Δεν είναι τυχαίο ότι στην πρώτη «γυριστή» του αρχηγού οι πιστοί των «Νεφελίμ» προσχώρησαν μαζικά σε περισσότερο αντιπροσωπευτικά σχήματα. Δεν είναι δυνατόν κάποιος λοβοτομημένος να σου λύσει τριτοβάθμιες εξισώσεις.
[Α.2] Στη δεύτερη περίοδο της αρχηγίας Σαμαρά παρατηρείται από τον αρχηγό μια προσεκτική στροφή στον λελογισμένο ορθολογισμό, αλλά… χωρίς ακρότητες. Συνέπραξε μεν στο σχηματισμό της κυβέρνησης Παπαδήμου, όμως το κίνητρό του ήταν πάντοτε η προσωπική πολιτική επιβίωση. Ο βασικός σκοπός του προέδρου της ΝΔ ήταν να αποφύγει να χρεωθεί αυτός και η ανερμάτιστη πολιτική του (δες [Α.1]) την ευθύνη της οικονομικής χρεοκοπίας και η χώρα να οδηγηθεί με κάθε τίμημα σε εκλογές το συντομότερο δυνατό, τις οποίες πίστευε ότι θα κερδίσει εκμεταλλευόμενος τη λαϊκή δυσαρέσκεια – ενώ αδίστακτα δήλωνε πως «αν δεν υπάρξει αυτοδυναμία, κανένα πρόβλημα [sic], είναι αυτονόητο ότι θα πάμε σε εκλογές. Δεν θα μείνουμε ακυβέρνητοι»! Ο Α. Σαμαράς δεν ενδιαφέρθηκε διόλου για το κοινό καλό, για τη σωστή κυβερνητική σύνθεση, για την επιτυχία του έργου της κυβέρνησης Παπαδήμου, για την εφαρμογή των μεταρρυθμίσεων για την αποφυγή της καταστροφής. Κατά παράβαση κάθε συνταγματικής τάξης δημιούργησε μια κυβέρνηση «ειδικού σκοπού» και γενικής ανευθυνότητας που οδήγησε τη χώρα την πιο ακατάλληλη στιγμή σε εκλογές. Έτσι ο Α. Σαμαράς με την απερίσκεπτη και μικροκομματική αυτή τακτική του κατόρθωσε να θέσει σε διακινδύνευση την ισχύ των συμφωνιών της χώρας με τους δανειστές της, αλλά και να οδηγήσει το κόμμα του στην οδυνηρότερη ήττα της ιστορίας του.
[Α.3] Από την επομένη των εκλογών της 6ης Μαΐου, οπότε και άρχεται η τρίτη περίοδος αρχηγίας Σαμαρά στη ΝΔ, επισημαίνουμε ότι η οικονομική δραστηριότητα επιβραδύνθηκε σημαντικά εν αναμονή των νέων εκλογών. Λες και ένα αόρατο χέρι πάτησε την παύση στο τηλεχειριστήριο και η εικόνα έχει «παγώσει». Η καθυστέρηση αυτή είναι ιδιαίτερα επιβαρυντική για τα δημοσιονομικά μας ζητήματα. Σαν να μην έφτανε αυτό, ο Α. Σαμαράς έσπευσε στις προγραμματικές του θέσεις για την οικονομία να υποσχεθεί τα πάντα σε όλους (αυξήσεις συντάξεων, μισθών, επιδομάτων ανεργίας κ.ο.κ.). Οι νέες αυτές εξαγγελίες Σαμαρά αποτιμώνται (όλα υπενθυμίζουμε ότι αποτιμώνται) σε μερικά δισεκατομμύρια ευρώ από εκείνα τα οποία ασφαλώς και δεν έχουμε. Ο Α. Σαμαράς πλανάται εάν νομίζει ότι οι υποσχέσεις δεν κοστίζουν τίποτε. Ας ρωτήσει γι’ αυτό τον κ. Παπανδρέου ου ακόμη τον στοιχειώνει η πολιτικάντικη προεκλογική του κορώνα ότι «λεφτά υπάρχουν». Το δυσάρεστο είναι ότι ο Α. Σαμαράς δεν έπαψε ποτέ σε όλη την περίοδο της αρχηγίας του να το πιστεύει ακράδαντα. Για να παραφράσουμε τον Κέυνς, «οι υποσχέσεις έχουν συνέπειες», αποπροσανατολίζουν τον πολίτη, παραποιούν την πραγματικότητα και εμπεδώνουν την απολύτως εσφαλμένη αντίληψη ότι λεφτά υπάρχουν ή ότι λεφτά μπορεί να δημιουργηθούν εκτός του πλαισίου της παραγωγικής οικονομίας και με κάποιον άλλο μαγικό τρόπο, με πολιτικές αποφάσεις και κρατική παρέμβαση.
Τα παραπάνω εξηγούν επαρκώς νομίζουμε το επιχείρημα γιατί ο Α. Σαμαράς υποκειμενικώς δεν έχει το πολιτικό κεφάλαιο να διαπραγματευτεί την εξυγίανση της χώρας με τους πιστωτές της. Ο Α. Σαμαράς έχει νομιμοποιήσει πλήρως με την απερίσκεπτη πολιτική του την αντιμνημονιακή ρητορεία και την πολιτική ατζέντα του αντιπάλου του κι έχει κατασκευάσει ένα κόμμα Φράνκενσταϊν, όπου απουσιάζει πλήρως ο εκσυγχρονιστικός και παιδευτικός λόγος ενός συντηρητικού κόμματος ευρωπαϊκού τύπου και συνυπάρχουν «αρμονικά» ο Κωστής Χατζηδάκης με τον Παναγιώτη Ψωμιάδη και η Ντόρα Μπακογιάννη με το Χρύσανθο Λαζαρίδη!
[Β.] Σε συνδυασμό με τα παραπάνω ο Α. Σαμαράς αδυνατεί και αντικειμενικώς να διασώσει τη χώρα. Εάν η ΝΔ είναι πρώτο κόμμα θα αποτελέσει τον κορμό μιας ασθενούς κυβέρνησης συνεργασίας (με ΠΑΣΟΚ και ίσως ΔΗΜΑΡ), η οποία απέναντί της θα βρει μια πανίσχυρη αντιπολίτευση της αριστεράς που θα έχει την απόλυτη υποστήριξη των αντιδραστικών συνδικάτων του Δημοσίου και των ΔΕΚΟ και όλων των αντιδραστικών δυνάμεων της ελληνικής κοινωνίας. Οι μεγάλες μεταρρυθμίσεις και αλλαγές που χρειάζεται ο τόπος προϋποθέτουν χαλύβδινη αποφασιστικότητα και πολιτικούς πεποιθήσεων που να αγνοούν το πολιτικό κόστος και να αψηφούν τον κίνδυνο της μη επανεκλογής τους. Η θέληση και η αποφασιστικότητα μιας τέτοιας κυβέρνησης μπροστά στις χιλιάδες παρανοϊκές διαδηλώσεις και στα εξωφρενικά συντεχνιακά αιτήματα θα συγκρίνεται με το Lurpak Soft ή με τη γενναία αντίδραση του Προκόπη Παυλόπουλου στους κουκουλοφόρους του Δεκεμβρίου 2008. Με μια πανικόβλητη και αδύναμη κυβέρνηση και την ίδια στιγμή τον Α. Τσίπρα στη θέση του εν αναμονή πρωθυπουργού, ποιος λογικός επενδυτής θα δαπανήσει έστω και ένα ευρώ στην ελληνική οικονομία; Το πιθανότερο είναι να δούμε αποχώρηση των ελληνικών και ξένων επιχειρήσεων που έχουν τη δυνατότητα να αναζητήσουν έναν καλύτερο επιχειρηματικό προορισμό και μαζική εξαγωγή των ελληνικών και ξένων κεφαλαίων που έχουν παραμείνει μέχρι σήμερα στη χώρα.
Για όλους αυτούς τους λόγους θεωρούμε ότι η ψήφος στη Νέα Δημοκρατία του Α. Σαμαρά είναι χαμένη ψήφος. Θα οδηγήσει με μαθηματική βεβαιότητα πολύ σύντομα τη χώρα στην αγκαλιά του Α. Τσίπρα υπό δυσμενέστερους όρους και προϋποθέσεις για τον τόπο. Αν ο Α. Σαμαράς κυβερνήσει τον Ιούνιο, πολύ φοβούμαι ότι ο Α. Τσίπρας θα κυβερνήσει αυτοδύναμος και πανίσχυρος το αργότερο μέχρι το Νοέμβριο. Και τότε τη χρεοκοπία –που θα έχει επέλθει– θα έχει χρεωθεί το σύνολο του αστικού πολιτικού κόσμου, ενώ η αριστερά, που είναι συνυπεύθυνη για την οικονομική κατάρρευση της χώρας και ο κύριος ιδεολογικός απολογητής του μεγάλου, σπάταλου και αδηφάγου κράτους, θα είναι η μόνη απενοχοποιημένη δύναμη του πολιτικού φάσματος.
Αν είναι λοιπόν ο Α. Τσίπρας να κυβερνήσει, αυτό θα πρέπει να γίνει τώρα και η χρεοκοπία της χώρας να επισυμβεί με αυτόν στο τιμόνι της εξουσίας. Αυτό θα ήταν και το πιο δίκαιο, δεδομένου ότι η αριστερά κυβέρνησε για δεκαετίες έξυπνα και πονηρά, χωρίς να φαίνεται και χωρίς να την μαρτυρά κανείς. Μόνο σ’ αυτή την περίπτωση θα ξεμπερδέψουμε με την παράφρονα αριστερά και την επί δεκαετίες ιδεολογική κηδεμονία της στην ελληνική κοινωνία.
Και μια επισήμανση που αφορά τη Δημιουργία Ξανά. Σε κάθε περίπτωση είτε κερδίσει ο Α. Σαμαράς είτε ο Α. Τσίπρας, η είσοδος της Δημιουργίας Ξανά στη Βουλή είναι κέρδος για τη χώρα. Με τη ΝΔ πρώτη θα ζητήσουμε το σχηματισμό κυβέρνησης που θα απαρτίζεται από πρόσωπα αποφασισμένα να προωθήσουν τις μεταρρυθμίσεις χωρίς να νοιάζονται για το πολιτικό κόστος και το προσωπικό τους πολιτικό μέλλον. Επιπλέον η Δημιουργία Ξανά για τη συμμετοχή της στην κυβέρνηση θα αξιώσει να μην είναι πρωθυπουργός ο Α. Σαμαράς και η θητεία της κυβέρνησης –εφόσον διαθέτει τη δεδηλωμένη εμπιστοσύνη της Βουλής– να ολοκληρωθεί με τη λήξη της θητείας της Βουλής σύμφωνα με τη συνταγματική επιταγή.
Εάν τώρα ο ΣΥΡΙΖΑ πρωτεύσει και επιτύχει να κυβερνήσει, η παρουσία μας στη Βουλή, αφενός αυξάνει το όριο για την επίτευξη αυτοδυναμίας από το πρώτο κόμμα και αφετέρου δημιουργεί τις προϋποθέσεις για τη δημιουργία ενός σοβαρού μεταρρυθμιστικού αντιπολιτευτικού μετώπου που αμέσως μετά την κατάρρευση της βραχύβιας κυβέρνησης Τσίπρα θα αναλάβει τις τύχες της χώρας και την ευθύνη της διάσωσης και ανοικοδόμησής της.
Εν κατακλείδι, η νίκη Σαμαρά οδηγεί στην οικονομική καταστροφή της χώρας, στην κυριαρχία της ανεδαφικής αριστεράς και στην καταστροφή των θεσμών του αστικού κράτους, ενώ η νίκη Τσίπρα επιφέρει μεν αναπόφευκτα την οικονομική καταστροφή, όπως και η περίπτωση Σαμαρά, αλλά ουδέν κακόν αμιγές καλού, εξασφαλίζει τουλάχιστον πολύ σύντομα την ολοκληρωτική πολιτική και ιδεολογική περιθωριοποίηση της παρανοϊκής αριστεράς, την επικράτηση των μεταρρυθμιστικών φιλοευρωπαϊκών δυνάμεων και την οριστική συνταξιοδότηση του Α. Σαμαρά.
* Ο Τάσος Αβραντίνης είναι μέλος της Διοικούσας Επιτροπής της Δράσης και υποψήφιος βουλευτής του συνασπισμού Δημιουργία Ξανά στην περιφέρεια Αττική
