Citizen

Ένας απλός πολίτης παρατηρεί έκπληκτος την πολιτική ζωή. Και προσπαθεί να το φιλοσοφήσει...

Ο γνωστός αγροτοσυνδικαλιστής, ο Τζένγκις Χαν των τρακτέρ Θανάσης Κοκκινούλης εκτιμά πως ο ηττημένος από τη μάχη της Νέας Δημοκρατίας καλό θα ήταν να περάσει το υπόλοιπο της ζωής του σε κάποιο μοναστήρι. Η ιδέα δεν είναι και τόσο πρωτότυπη. Εθεωρείτο εξαιρετικά λειτουργική στους βυζαντινούς χρόνους. Αν ο πολιτικός σου αντίπαλος κέρδιζε το θρόνο, εσύ έπαιρνες τα μάτια σου στο χέρι (κυριολεκτικώς, σου τα έβγαζαν) και στην καλύτερη περίπτωση θα πέθαινες τυφλός και γέρος στο κρεβάτι ενός μοναστηριού. Κανένας δεν θέλει να φανταστεί την Ντόρα σε μοναστήρι. Διότι αργά ή γρήγορα σε όλα τα εικονίσματα που απεικονίζουν την Παναγία βρεφοκρατούσα, η Μεγαλόχαρη θα αντικατασταθεί από μια άλλη γυναικεία μορφή – είναι τόσο απλό.

Μα είναι βέβαιο ότι θα χάσει η Ντόρα; Όχι. Αλλά αυτό πιστεύουν οι εταιρείες στοιχημάτων, εκεί θα έβαζαν τα λεφτά τους και οι εταιρείες δημοσκοπήσεων. Πιθανότατα το αποτέλεσμα θα είναι οριακό και ίσως κριθεί στην τελευταία χούφτα λάσπης που θα πέσει αυτές τις μέρες.

Τι θέλω να πω; Πολλά, αλλά θα περιοριστώ μόνο σε ένα. Είναι τουλάχιστον φαιδρό και υποκριτικό να ισχυρίζονται –και οι δύο πόλοι– ότι αυτή η μάχη έχει να κάνει με ιδέες. Αν υπάρχει έστω και ένας από σας που το πιστεύει, ας μου στείλει ένα email για να περπατήσουμε μαζί την Κυριακή στους λαβύρινθους της φιλελεύθερης οικονομικής σκέψης.

Προσέξτε τι συμβαίνει. Ας πιάσουμε τον Σαμαρά, που λερώνει και λιγότερο. Υποτίθεται πως δημιούργησε ένα ιδεολογικό πλαίσιο με πυλώνες τις αρχές του Κωνσταντίνου Καραμανλή και του Ευάγγελου Αβέρωφ. Σας ξαναρωτώ. Υπάρχει ανάμεσά μας άνθρωπος ιδεολογικά προσηλωμένος στις αρχές του Καραμανλή και του Αβέρωφ; Δεν νομίζω, εκτός και αν διαβάζει το παρόν μέσα σε κάσα, προστατευμένος από τον ήλιο. Ομοίως είναι ελάχιστοι οι άνθρωποι που θα σπεύσουν στην κάλπη για να ψηφίσουν Ντόρα σκεπτόμενοι την ιδεολογική διεύρυνση της παράταξης με ανοίγματα προς το κέντρο.

Σε τελική ανάλυση, αν όντως χρειάζονται έναν δεξιό με καλό πρόσωπο προς το κέντρο, ας καλέσουν τον Σημίτη. Ζούμε στην εποχή όπου οι ιδεολογίες είναι πρόσχημα, έχουν ισοπεδωθεί εδώ και καιρό από την ιστορική συνέχεια, τις αποτελειώνουν οι προσωπικές φιλοδοξίες. Πού χωράει η σύγχρονη σκέψη σε ένα κόμμα όπως η Νέα Δημοκρατία από το οποίο κανείς δεν περιμένει γόνιμη και ουσιαστική παραγωγή ιδεολογίας; Ο Σαμαράς θα ψηφιστεί κυρίως από όσους σιχαίνονται την οικογένεια. Και η Ντόρα από όσους βλέπουν στο πρόσωπό της το συντομότερο δρόμο προς την εξουσία και τα λάφυρά της.

Είναι reality. Ψηφίζεις αυτόν που θέλεις να παραμείνει στο παιχνίδι. Το πρόβλημα είναι ότι στη ΝΔ θα παραμείνουν και οι δύο.

«Ανιδιοτέλεια».

Πείτε τη λέξη με προφορά Άρη Σπηλιωτόπουλου. Ελάτε, μπορείτε, θα διασκεδάσουν και οι φίλοι σας. Δοκιμάστε το με τη γνήσια προφορά της πατρινής ντοπιολαλιάς που, ευτυχώς, δεν έμεινε έξω από τα πολυτελή διαμερίσματα του Κολωνακίου. Ανιδιοτέλεια. Βλέπω τον Άρη στην τηλεόραση και αναρωτιέμαι αν έχουν δίκιο τα ιστολόγια που ισχυρίζονται ότι ο πολιτικός άνδρας καλύπτει τους γκρίζους κροτάφους με επίστρωση μαύρης βαφής. Ο Άρης δεν είναι πια νεαρός. Του κερατά, είναι πλέον στα 43 του. Αν θέλει να κυκλοφορεί ως ο Δάκης ή ο Πασχάλης της πολιτικής ζωής, είναι δικαίωμά του. Αλλά νέος δεν είναι. Ακόμα και αν εισπράξει όλα τα ομόλογα που αγόρασε, θα είναι κοντά στα εξήντα όταν θα διεκδικεί την πρωθυπουργία. Δηλώνει ότι είναι ανιδιοτελής όταν ακολουθεί την Ντόρα. Ναι, καλά. Θυμίζει εκείνους τους νεαρούς που παντρεύονται ηλικιωμένες κυρίες προκειμένου, όταν επέλθει το μοιραίο, να κάτσουν περιχαρείς μπροστά στο συμβολαιογράφο. Αν η Ντόρα πάει σπίτι της, ο Άρης κληρονομεί το χώρο της. Αν μείνει στο κόμμα, τότε ο Άρης μπορεί να περιμένει. Πόσο; Όσο χρειαστεί. Λογικά η σειρά του θα έρθει μετά από δέκα, το πολύ δεκαπέντε χρόνια. Θα πλησιάζει τα εξήντα, θα είναι όσο ο Παπανδρέου σήμερα. Αν βάφει και το μαλλί θα δείχνει μικρότερος. Μέχρι τότε μπορεί να γεύεται τη ζωή και τη γενναιοδωρία της.

kostas@giannakidis.com