Την περασμένη Παρασκευή μετά από προεκλογική συγκέντρωση της Χρυσής Αυγής μια ομάδα μοτοσικλετιστών υπό τη διακριτική παρακολούθηση της ομάδας ΔΙΑΣ έκαναν μια δροσερή καλοκαιρινή τσάρκα κατεβαίνοντας την Πειραιώς. Εντελώς τυχαία την ίδια ώρα στη συμβολή Πειραιώς και Θράκης, αλλοδαπός χτυπήθηκε στο κεφάλι από «ομάδα αγνώστων που εισέβαλλαν σε ψητοπωλείο». Την είδηση μετέδωσαν όλα τα mainstream media, αγνοώντας επιδεικτικά το πρώτο σκέλος της. Τη μηχανοκίνητη πορεία. Και δίνοντας έμφαση στο - μπριφαριστό από την αστυνομία - «ομάδα αγνώστων». Προφανώς, κανένας δημοσιογράφος δεν μπορεί να κάνει τον εισαγγελέα και να απαγγέλλει κατηγορίες χωρίς αποδείξεις, αλλά προφανέστατα επίσης δεν μπορεί να αγνοεί τη συνολική εικόνα και τους αυτόπτες μάρτυρες στη «συσκευασία» της είδησης. Ειδικά, μάλιστα όταν μερικές ώρες αργότερα προσήχθησαν στη ΓΑΔΑ 6 άτομα, ανάμεσα στα οποία και η κόρη του γενικού γραμματέα της Χρυσής Αυγής Νίκου Μιχαλολιάκου. Ήταν η τέταρτη συνεχόμενη νύχτα ανάλογων επεισοδίων με επιδρομές σε διάφορες γειτονιές της Αθήνας για τις οποίες πληροφορηθήκαμε σχεδόν αποκλειστικά από τα ιντερνετικά ενημερωτικά (και συχνά υπέρ το δέον στρατευμένα) αντανακλαστικά.
Το γράφω γιατί με αφορμή το σημερινό σόου Κασιδιάρη ξανακάνουμε τη συζήτηση περί χειρισμού της Χρυσής Αυγής από τα μέσα και κυρίως τα κανάλια. Το 7% και οι 21 βουλευτές που αποκόμισε η ΧΑ από τις εκλογές της 6ης Μαϊου έγινε δεκτό με βαθύ προβληματισμό, πελώρια ανησυχία και απερίφραστες καταδίκες του «εγέρθητι» από πολιτικούς, παρουσιαστές και γενικότερα εκπροσώπους διαφορετικών κομματιών του κοινωνικού ιστού. Θα περίμενε κανείς, στο «και πέντε» αφού δεν υπήρξε «πρόληψη», να ενεργοποιηθεί ένα πλέγμα «καταστολής» του φαινομένου με βάση την αντίληψη του κινδύνου που συνεπάγονται όχι μόνο οι ιδέες αλλά κυρίως η δράση τους. Να πιεστούν ασφυκτικά ούτως ώστε να κινηθούν εντός νόμου και κοινοβουλευτικού πολιτισμού. Θα έγραφα να εφαρμοστεί ένας ιδιότυπος «αποκλεισμός», αλλά δυστυχώς θα με προλάβουν αυτοί που κόπτονται για τα δικαιώματα προβολής μιας ημιπαράνομης συμμορίας υποδίκων που σοβαρά ευρωπαϊκά κράτη πιθανότατα θα είχαν θέσει εκτός νόμου.
Αντί γι’ αυτό, ένα μήνα μετά το δυσάρεστο αποτέλεσμα της κάλπης κι εν μέσω διερευνητικής ασυνεννοησίας/ ανώφελης προεκλογικής αντιπαράθεσης: έχουμε πιει καφέ από την κούπα τους, τους φωνάξαμε στο στούντιο «για να γνωριστούμε», τους περάσαμε κι ένα χέρι «lifestyle της διπλανής πόρτας» όπως έκανε ο Θέμος στην ανεκδιήγητη εκπομπή με τον Καιάδα ή τους χτυπήσαμε σε εξώφυλλα με τίτλους όπως «η άγνωστη κόρη του Μιχαλολιάκου». Και πολύ φοβάμαι ότι το σημερινό μπορεί να δημιουργήσει κι ένα δεδικασμένο τζέρτζελου που θα τους κάνει ακόμα πιο ευπρόσδεκτους σε τηλεοπτικές αρένες. Δεν έχω κανένα λόγο να αμφιβάλλω για την ειλικρίνεια της τοποθέτησης του πρωινού παρουσιαστή Γιώργου Παπαδάκη «δε θα ξανακαλέσω ποτέ στην εκπομπή μου εκπρόσωπο της ΧΑ», αλλά όλοι μας νομιμοποιούμαστε να πιστεύουμε ότι υπήρξαν πολλοί που μύχια ζήλεψαν τις live σφαλιάρες που έγιναν παγκόσμιο trending topic.
Τα περιστατικά δεν είναι λίγα, οι τύποι λοιπόν δεν είναι ούτε γραφικοί ούτε ακίνδυνοι. Και προφανώς δεν έχουν και πολύ σχέση με την υπόλοιπη ανερχόμενη ευρωπαϊκή ακροδεξιά. Γι’ αυτό και στις δημοσκοπήσεις το ποσοστό τους σχεδόν μειώθηκε στο μισό, είναι πολλοί αυτοί που συνειδητοποίησαν τη χαβαλετζίδικη κουταμάρα της ψήφου τους. Μετά και το σημερινό κρούσμα (που μπορεί να είναι τηλεοπτικό, αλλά δεν είναι το χειρότερο) είναι ολοφάνεροι οι δύο δρόμοι.
Ο ένας είναι απλός (αλλά μοιάζει τώρα ουτοπικός) – τους απομονώνουμε. Στ' αλήθεια, όχι στα λόγια. Με υπεύθυνη πολιτική στάση που δεν της τρέχουν τα σάλια για τα ζαλισμένα ψηφαλάκια τους, με σοβαρή δημοσιογραφική έρευνα που αναδεικνύει το βίο τους. Ο άλλος είναι στο όνομα μιας τραμπολίνο δημοκρατικότητας να τους βάζουμε στην ανόητη ζυγαριά των συμψηφισμών, όπως βλέπω να γίνεται από το πρωί. Να ταυτίζουμε δηλαδή το σημερινό περιστατικό π.χ. με τις επιθέσεις σε βουλευτές ή τα γιαούρτια στον Νταλάρα. Τσουβαλιάζοντας στο ίδιο καλάθι τον ανώνυμο (συζητήσιμα) «αγανακτισμένο» χουλιγκάνο που προκύπτει από τον όχλο με τον χουλιγκάνο που έχει ονοματεπώνυμο, είναι εκλεγμένος από το λαό και χθες αναβλήθηκε η δίκη του για «συνέργεια σε ληστεία κι επικίνδυνη σωματική βλάβη, οπλοφορία και οπλοχρησία». Να αγνοούμε ότι η ΧΑ δεν είναι μόνο άλλο ένα δείγμα της βίαιης ρότας που έχει πάρει η κοινωνία αλλά μια οργάνωση που τρομοκρατεί από το 1993 πανεπιστήμια, συγκεκριμένες κοινωνικές ομάδες και πολιτικές εκδηλώσεις. Γιατί, ξέρετε, η σφαλιάρα πονάει το ίδιο είτε τη ρίχνεις με 0,5% είτε με 21 έδρες. Πόσω μάλλον η μαχαιριά…
10°
