Η παρέα των βιοτεχνών της δεκαετίας του ’70, που οδηγούσε τις πανάκριβες «μερσεντέ» και εξέφραζε με κάθε ευκαιρία τη δυσφορία της για τους άθλιους ελληνικούς δρόμους –χωρίς φυσικά να έχει πληρώσει ποτέ ούτε το ένα δέκατο από τους φόρους που θα έπρεπε– αρκούσε μέχρι πριν από μερικά χρόνια για να περιγράψει το ελληνικό φαινόμενο της φοροδιαφυγής.
Η γενικευμένη όμως (οικονομική) ανομία και διαφθορά των τελευταίων χρόνων έχουν καταστήσει το ζήτημα ακόμα πιο πολύπλοκο: μεγάλη μερίδα Ελλήνων, βλέποντας το «μεγάλο φαγοπότι» που στήθηκε παντού, από την υπερτιμολόγηση της κάθε είδους νοσοκομειακής προμήθειας και τα φακελάκια ως την αισχροκέρδεια σε καθημερινά είδη και από τη δυνατότητα προσώπων (που δεν άξιζαν ούτε το ένα δέκατο) να αμειφθούν με υπερβολικές αμοιβές (πάνω και από τις αποδοχές του Ομπάμα ή του νέου Προέδρου της Ε.Ε.!) ως τα σκάνδαλα και την καταλήστευση των (δημοσίων) ταμείων, αισθάνονται πλέον τελείως απενοχοποιημένοι και δηλώνουν «ευθαρσώς» ότι θα «τρώνε και θα κρύβουν ό,τι μπορούν» από το «ληστρικό κράτος».
Μόνο που σε μια οργανωμένη κοινωνία που θέλει να λέγεται ευνομούμενη και σύγχρονη, δικαιολογίες του στιλ «μα κι ο άλλος πέρασε το φανάρι με κόκκινο» δεν ευσταθούν. Είναι σαφές πια ότι τα σοβαρά μας εθνικά ζητήματα έχουν να κάνουν με τα δημοσιονομικά και το έλλειμμα (και με μια σειρά άλλα θέματα που συνδέονται με αυτά, όπως οι στρεβλώσεις, η ατιμωρησία και η διαφθορά) – και όχι με όσα ονομάζονται «εθνικά θέματα» και στα οποία επενδύουν διάφοροι «πατριώτες», πολιτικοί και μη, επιχειρώντας να φέρουν την ατζέντα στο πεδίο της καθυστέρησης.
H προσπάθεια της κυβέρνησης να αντιμετωπίσει το ζήτημα με τα υπάρχοντα εργαλεία δείχνει ξεπερασμένη και ανεπαρκής. Είναι προφανές οτι η φορολογική δήλωση δεν αρκεί, παρά μόνον ως αφετηρία για μια άλλου είδους μέθοδο που θα αποκαταστήσει τη φορολογική και κοινωνική δικαιοσύνη. Αλλιώς, το βάρος πέφτει (για ακόμη μια φορά) στους μισθωτούς και συνταξιούχους που δεν μπορούν να αποκρύψουν τίποτα. Επιπλέον, κινδυνεύει να γίνει «προνομιακός στόχος» η μεσαία τάξη εντίμων επαγγελματιών, επιστημόνων και επιχειρηματιών, που δηλώνουν όλα τα εισοδήματα και την ακίνητη περιουσία τους – και τώρα καλούνται να πληρώσουν έκτακτες και μη εισφορές και τέλη παντός είδους, χωρίς να είναι «εισοδηματίες» που «τους τρέχουν από τα μπατζάκια», ειδικά σε περίοδο κρίσης.
Αντιθέτως, τα συνήθη λαμόγια και αεριτζήδες παραμένουν ανενόχλητοι – και κακομαθημένοι. Είναι αδιανόητο να μην υπάρχουν τεκμήρια για τα ιατρεία(ανάλογα με την περιοχή) και να δηλώνονται 800 ευρώ το μήνα εισόδημα στο Κολωνάκι (!), όταν το νοίκι από μόνο του είναι πανάκριβο και τα «εκατοπενηντάρια» τσεπώνονται με ρυθμούς πολυβόλου κάθε απόγευμα. Είναι αδιανόητο, όσες δυνατότητες και να προσφέρει η παγκοσμιοποίηση, να μη φορολογούνται οι (παράνομες και πολεοδομικά) βίλες των χιλίων τετραγωνικών στη Μύκονο – η οικοδομική άδεια σε κάποιο όνομα βγήκε και όχι σε off shore. Είναι αδιανόητο να υπάρχουν (και στην επαρχία) σκανδαλώδη εισοδήματα από διάφορες εποχικές «μπίζνες» και κρυφές δραστηριότητες, με προκλητικά σπίτια και αυτοκίνητα στην κατοχή «αγροτών» και άλλων ...φτωχών. Ειδικά εκεί που όλοι γνωρίζονται μεταξύ τους.
Αυτά όμως προϋποθέτουν πολιτική βούληση με σοβαρούς μηχανισμούς ελέγχου και όχι «νταβατζιλίκια» από το ίδιο το κράτος, που έφτασε να αποστείλει τις κατάπτυστες «περαιώσεις», ακόμα και για τα ακίνητα (με τη δικαιολογία ότι κάποιοι δεν δηλώνουν τις σωστές αντικειμενικές αξίες – τώρα ευτυχώς καταργεί την «αυτοπεραίωση»). Προϋποθέτει την κατάργηση, με αυστηρές μεθόδους, της ίδιας της «αρπακτικότητας» του κράτους, που επιτρέπει ο εκτελωνισμός μερικών cd από τις ΗΠΑ, αξίας 100 ευρώ, να χρεώνεται με άλλα 200...
Στη χώρα λοιπόν όπου εξακολουθούν να κυκλοφορούν μισό εκατομμύριο ανασφάλιστα αυτοκίνητα και υπάρχουν άτεκνοι που δηλώνουν στη φορολογική τους δήλωση 5 παιδιά (!), ο τρόπος με τον οποίο ελέγχεται η συνέπεια του καθενός πρέπει να αλλάξει ριζικά. Ουδείς βαυκαλίζεται ότι μπορούμε να αποκτήσουμε την άτεγκτη αποτελεσματικότητα ενός αμερικανικού IRS, αλλά τουλάχιστον να υπάρχει πλήρης μηχανογράφηση, δυνατότητες διασταύρωσης και αποτελεσματική (και δίκαιη) πολιτική απόδοσης ευθυνών.
«Η κυβέρνηση θα προσκρούσει στους ίδιους τους εφοριακούς» έλεγε πρόσφατα έμπειρος πολιτικός. Διότι όλα αυτά προϋποθέτουν εμπειρία, αλλά και τον περιορισμό της ταρίφας των «μερικών χιλιάρικων» ανά υπόθεση – «αφού δώσουμε και λίγα στο κράτος». Και την τοποθέτηση προσώπων επικεφαλής που δεν θα αγοράζουν τη διεύθυνση μιας «καλής» ΔΟΥ για ένα ή ενάμισι εκατομύριο ευρώ...
4°
