Το ποικιλόχρουν ακροδεξιό φαινόμενο

Ένα φάντασμα πλανιέται πάνω από την Ελλάδα. Είναι το φάντασμα του ακροδεξιού φαινομένου. Σε αντίθεση με το 1848 (οπότε ‘το φάντασμα του κομμουνισμού πλανιόταν στην Ευρώπη’ μάλλον ως ευχή του Μαρξ, παρά ως πραγματικότητα), σήμερα αυτό το φάντασμα είναι πλειοψηφικό φαινόμενο.

Το ακροδεξιό φαινόμενο, άλλοτε είναι χαλαρό και άλλοτε έντονο και φουντωμένο. Χαλαρό είναι όταν η λαϊκιστική μήτρα που το γεννά δεν περιέχει παράλληλα και φαινόμενα βίας. Έντονο γίνεται μόνο όταν απασφαλίζεται εντός του μια φούντωση, μια φλόγα τραμπουκισμού, όπως καλή ώρα εδώ και κάνα χρόνο, που βγήκαν οι σκελετοί από τις σκονισμένες ντουλάπες. Και άρχισαν δειλά δειλά οι κουβέντες περί Δημοκρατίας της Βαϊμάρης (της Μεσοπολεμικής Γερμανίας που έφερε τον Χίτλερ και τα παρεπόμενα)…

Στη χούντα ακροδεξιό φαινόμενο ήταν η απόλυτη σιωπηρή και αδιαμαρτύρητη αποδοχή της στυγνής δικτατορίας. Ήταν η φοβική κοινωνία μας, που ουδέποτε αντιστάθηκε (ελάχιστες εκατοντάδες εξαιρέθηκαν τιμητικά…) και επί εφτά χρόνια, κρυμμένη κάτω από τους καναπέδες, παρακολουθούσε στην TVτον ‘Άγνωστο Πόλεμο’.

Με την πτώση της χούντας έρχεται ο Αντρέας: «αυτό δεν ήταν Μεταπολίτευση, αλλά μια απλή Αλλαγή Νατοϊκής Φρουράς» και έγινε το θαύμα. Ξαφνικά ορδές εκατομμυρίων αντιστασιακών βγήκαν στους δρόμους και διαδήλωναν την οργή τους «Δώστε τη Χούντα στο λαό». Το τραίνο του νέου ριζοσπαστικοποιημένου λαϊκισμού είχε ξεκινήσει, πρώτα στα πανεπιστήμια και μετά σιγά σιγά και στην υπόλοιπη κοινωνία. Το πρόσωπο του Μεγάλου Τοτέμ με τις φαβορίτες και το ζιβάγκο, προβεβλημένο πάνω στον πράσινο οδοντωτό ήλιο, τους μάγευε όλους. Τώρα με ένα τσαφ!, ο νονός Αντρέας τους σκυμμένους της χούντας θα τους βάφτιζε «αγωνιστές» της Δημοκρατίας.

Εκεί, λοιπόν, που ‘συναγωνιστής’ έμπαινες και ‘σύντροφος’ έβγαινες στα αμφιθέατρα,πρωτογίνηκε το περίεργο. Διάφορα στελέχη της νεογέννητης τότε ΠΑΣΠ, μόλις αποκτούσαν ισχυρά ηγετικά χαρακτηριστικά γρήγορα διαγράφονταν (φεύγοντας για άλλες οργανώσεις) και ερχόντουσαν νέα στελέχη χωρίς ηγετική στόφα. Εν τούτοις, η ολοένα και πιο αποδυναμωμένη σε στελεχιακό επίπεδο ΠΑΣΠ (παρόμοια συνέβαιναν και στο ΠΑΣΟΚ), παρά την σκληρή κριτική των άλλων για το χαμηλής ποιότητας πολιτικό μαγαζί, αποκτούσε συνεχώς μεγαλύτερη εκλογική ισχύ, ώσπου σε μηδενικό πολιτικό χρόνο έγινε πρώτη δύναμη, πολύ πριν το ΠΑΣΟΚ πάρει την εξουσία το 1981. Τότε, μάλιστα είχε πρωτακουστεί και κάποιος Άκης Τσοχατζόπουλος, πρωταγωνιστής σε εκείνο το διαρκές πογκρόμ, που ψέλλιζε με μια οξεία βραχνή φωνή: «έπρεπε να διαγράψουμε κάποια στελέχη, γιατί είχε επικρατήσει η ομαδοποίηση και ο ελιτισμός»…Ας κρατήσουμε εδώ το ότι όταν ο φουντωμένος λαϊκισμός δέχεται επιθέσεις σκληρής κριτικής, την αγνοεί, θεριεύει και γιγαντώνεται, όπως τώρα, καλή ώρα… Τότε η μαγική επικοινωνιακά αποδιοπομπαία λέξη του Λαϊκισμού ήταν «ΔΕΞΙΑ», τώρα είναι «ΜΝΗΜΟΝΙΟ».

Ήρθε λοιπόν η «Αλλαγή», ήρθε ο Κουτσόγιωργας να φέρει τον εκδημοκρατισμό της διαφθοράς, ήρθε και ο λαϊκισμός στην εξουσία… Και όταν το σκάνδαλο Κοσκωτά ξεχείλισε το ποτήρι, τότε άρχισε ο Μεγάλος να χτυπάει στο θυμικό του οχλοπολτού για να διασωθεί. Εκλογές 18/06/1989. «Στου λαού την καρδιά δεν χωράει η δεξιά», φώναζε ο άρρωστος Αντρέας στην Καβάλα, πάνω από λαοθάλασσες παραληρούσες… «Εγώ τα δέχομαι τα ούου!», παρομοίως στην Κοζάνη, μέσα σε εκείνο το γυάλινο κουβούκλιο, για να μην τον χτυπήσει η ψυχρούλα… «Υπάρχουν δημοκρατικά ΜΜΕ και ξέρετε ποια είναι (συγκρότημα Κουρή)..» έλεγε στην Πάτρα…

Διαρκώς η επικοινωνιακή κυριαρχία του Παπανδρεϊσμού κατάφερνε να αλλοιώνει τα πάντα και να τα ξανασερβίρει αλλιώς. Τι ήταν συντήρηση και τι πρόοδος, σε κάθε εφαρμογή αυτού του διπόλου επί της καθημερινότητας, έφερνε λαμπρά αποτελέσματα, όπως και σήμερα καλή ώρα. Έχει περάσει απαρατήρητο ας πούμε το τι ήταν ουσιωδώς το ‘βρόμικο ‘89’. Όλοι, ακόμα και οι πρωταγωνιστές των γεγονότων, πιστεύουν και δέχονται σήμερα ότι ήταν μια ‘προδοσία’ της Αριστεράς κατά του Αντρέα. Κανενός δεν του πέρασε από το μυαλό όμως ότι ήταν απλώς μια προσωρινή συμμαχία μεταξύ της Δεξιάς και της Αριστεράς, απλώς και μόνο για να απομονωθεί το ξεσαλωμένο ακροδεξιό φαινόμενο του Αυριανοτομπρισμού, που είχε λερώσει το δημόσιο βίο. Και απλώς αστόχησε αυτή η συμμαχία, γιατί, αντί να κινηθεί στο αυταπόδεικτο πολιτικό επίπεδο, προχώρησε και στο αναπόδεικτο ποινικό επίπεδο, προσβλέποντας στο να δει τον Μεγάλο πίσω από της φυλακής τα σίδερα…

Η πόλωση τότε είχε ψιλοξεφύγει (πράσινα και γαλάζια καφενεία). Αργότερα, επί Μητσοτάκη, έδρασαν και οι ‘Κολλάδες’, που ασκούσαν βία κατά συναδέλφων τους λεωφορειούχων. Τότε είχαμε και τη δολοφονία του Τεμπονέρα από τον Καλαμπόκα.Αυτή θα μπορούσε κάλλιστα να είχε συμβεί και αντιστρόφως, μέσα σε εκείνη την πολωτική καρικατούρα ταξικής πάλης, που καθοδηγούσε ο Παπανδρεϊσμός, έχοντας χάσει το χιούμορ του εν όψει του Ειδικού Δικαστηρίου… Τότε ήταν και που είχε πει στα ίσια ο Αντρέας «εάν καταδικαστώ, τότε ο δημοκρατικός λαός θα βγει στους δρόμους». Όχι τυχαία άλλωστε κάποιοι έλεγαν ότι οικορυβαντιούσες γριές έξω από τον Άρειο Πάγο επηρέασαν εκείνο το ‘ισορροπημένο’«7-6», που τον αθώωσε (18/01/1992)… Ώσπου, λίγο αργότερα βρήκε ο ‘δικαιωμένος’ Αντρέας την καλύτερη αφορμή για να βάλει τρικλοποδιά στον Μητσοτάκη, χρησιμοποιώντας ως μοχλό τον μακεδονομάχο Σαμαράκαι να ξαναγίνει χαλίφης: το τέλειο αναπάντεχο δώρο που του χάρισε η συγκυρία, το Μακεδονικό…

Έτσι βγήκαν τα εκατομμύρια λεφούσια στους δρόμους και φώναζαν «Τσεκούρι και φωτιά στα Σκοπιανά σκυλιά» και μέσα σε ένα χρόνο ο Αντρέας, ισχυρός το πνεύμα, αν και ασθενής την σάρκα, ξαναπήγε Μαξίμου…

Πάντοτε σε όλες αυτές τις μικρές ιστορίες λαϊκισμού, το χαλαρό και όχι έντονο ακροδεξιό φαινόμενο, κατάφερνε ο Αντρέας να το κρατήσει μακριά από τους βαρείς τραμπουκισμούς και τα παρατεταμένα φαινόμενα βίας. Το γιατί ας μην είναι της παρούσης.

Εν τω μεταξύ ένας άλλος λαϊκιστής ηγέτης εμφανίστηκε λίγα χρόνια αργότερα, με ισχυρό έργο και αποκορύφωμα τον Πόλεμο των Ταυτοτήτων. Και εδώ το ακροδεξιό φαινόμενοτου Μακαριστού κλιμακώθηκε, αλλά χωρίς να περάσει στον αστερισμό της βίας. Ας κρατήσουμε μόνο ότι το κλίμα κρατήθηκε εντός ισορροπίας και παρέμεινε έτσι έως το 2008.

Το 1992-93 ήταν 95% «Ούτε Μακεδονία, ούτε παράγωγα!», τώρα είναι 95% «Εεέ, Οοό, πάρτε το Μνημόνιο και φύγετε από δώ!». Με τη διαφορά ότι τότε η δομή και το εποικοδόμημα του πελατειακού κράτους ουδόλως θίχτηκε. Ενώ τώρα ήρθε η ώρα της αλήθειας για το πελατειακό κράτος της παλαιοδεξιάς, που το πήρε ο Αντρέας και το έκανε πύραυλο… Και μετά άρχισαν οι δυσκολίες της ΟΝΕ, αλλά πάλι κάτι τσιμπούσε, ώσπου ο (δηλωμένος θαυμαστής του Αντρέα) Κωστάκης το φούσκωνε όσο δεν πήγαινε άλλο, στο τέλος κάτι ψέλλισε υποκριτικά για συμμάζεμα, αν και ως το ‘παρά ένα’ εξακολουθούσε να το μπουκώνει με πελάτες. Ώσπου ήρθε και ο χαρούμενος Γιωργάκης και σαστισμένος μπροστά στο θεόρατο παγόβουνο «την πούλεψε και ο Δεμερτζής, που θα ‘φερνε το τέλος», όπως λέει και ο Βαμβακάρης για τα παρόμοια (1933-36) ‘βαϊμαρικά’ χρόνια του ακροδεξιού φαινομένου, που έφερε τον Ιωάννη Μεταξά...

Το κουτί της Πανδώρας ανοιγόκλεισε λίγο στα ‘Δεκεμβριανά’ του 2008 και τουρλάνοιξε πέρσι με το Έπος της Αγανάκτησης. Ήταν τότε που οι πελάτες εξοργίστηκαν,γιατί ξάφνου κατάλαβαν ότι από κάτω τους δεν υπήρχε πάτος να πατήσουν, ενώ ούτε λεφτά υπήρχαν. Έτσι βρήκαν μπροστά τους τον Γιωργάκη και τον άρχισαν στα χαστούκια.

Τότε άρχισε το κανονικό σκληρό ακροδεξιό φαινόμενο, με μίσος,αλλά πλέον και με βία, το Τρελοκομείο της Αυτοδικίας. Ματωμένος Κωστής Χατζηδάκης, Δολοφονίες ΜΑΡΦΙΝ, Κερατέα, «δεν πληρώνω», σφαλιάρες σε όσους ήθελαν να πληρώσουν στα διόδια, «η σημασία της ανυπακοής ως υπέρτατης πολιτικής πράξης»(καλό, ε;;;) και η συνεπαγόμενη αυτομάτως κατάργηση του κοινοβουλευτισμού, «να καεί, να καεί, το μπιμπελό η Βουλή», «να περικυκλώσουμε τη Βουλή, ώστε δια της βίας να μην αφήσουμε τους βουλευτές να ψηφίσουν, αφού θέλουν να ψηφίσουν κάτι που δεν μας αρέσει», ο τραμπουκάςτου ΠΑΜΕ στα λιμάνια, οι ταξιτζήδες (Αντώνης Σαμαράς στο μπαλκόνι: «Από δω ο φίλος μου ο ΘύμιοςΛυμπερόπουλος»), οι φορτηγατζήδες και άλλες λεβεντοβουβαλέ δυνάμεις βεβηλώνοντας ελληνικές σημαίες.Νάτο το ακραίο, απεχθές,ποικιλώνυμο, σύνθετο ακροδεξιό φαινόμενο…

Άλλοι λένε πως το γέννησε το Μνημόνιο. Άλλοι πάλι θυμούνται ότι εν τη γενέσει του σημαντικές ηγετικές πολιτικές και πολιτιστικές δυνάμεις τού χάιδευαν τα αυτιά και απασφάλισαν την χειροβομβίδα.

Αυτοί άνοιξαν το κουτί της Πανδώρας, αυτοί και γεύονται τώρα τους δηλητηριασμένους καρπούς του ακροδεξιού φαινομένου. Το οποίο κατοχυρώνει τη φάση της ποσοτικής συσσώρευσης και πορεύεται ταχέως στην ολοκλήρωση και του ποιοτικού άλματος, ώστε να λάβουνε τα όνειρα εκδίκηση…

Και κάποιοι αυτό το καρακατσουλιό το λένε «Αριστερό». Εσείς;