Το διευρυμένο μέτωπο της Αντιμεταρρύθμισης

Στις μυστικοσυνελεύσεις των κομματικών επιτελείων ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ, φθίνοντος του μηνός Μαΐου, καταστρώθηκαν διεξοδικά οι πολιτικές στρατηγικές ενόψει των επερχόμενων εκλογών. Οι καιροί ου μενετοί, και οι εποχές των στασιαστικών μεγαλοστομιών έχουν περάσει ανεπιστρεπτί για αμφότερους τους ηγέτες. Προτεραιότητα δόθηκε αφενός στην πάση θυσία παραμονή της χώρας μέσα στην ευρωζώνη, και αφετέρου στην υστερόπρωτη αναδιαπραγμάτευση (ή και τη «βελούδινη» αναίρεση) του Μνημονίου, καθώς το μελάνι των υπογραφών του καλά-καλά δεν έχει στεγνώσει.

Μέσα σε ένα δυσμενέστατο διεθνές κλίμα όπως είναι το σημερινό, οι δύο παραπάνω στόχοι μπορούν εύκολα να αλληλοαναιρεθούν: με την Ευρώπη να ετοιμάζεται για την επερχόμενη Ισπανική κατάρρευση, με τα κεφάλαια των μηχανισμών στήριξης να έχουν σχεδόν εξαντληθεί, με τις επίσημες τοποθετήσεις των αρμοδίων να αποκλείουν κάθε παρέκκλιση από τις αναληφθείσες δεσμεύσεις της χώρας μας, ποιος μπορεί να εγγυηθεί ότι οι Ευρωπαίοι θα δεχτούν τα αιτήματα της ελληνικής πλευράς; Σ’ αυτό το ερώτημα αμφότεροι οι υποψήφιοι κυβερνήτες μας δεν έχουν να αντιτάξουν κάτι χειροπιαστό. Το σημαντικό στην πολιτική όμως είναι να μην ποντάρεις τη μοίρα ενός έθνους σε αβέβαιες ζαριές. Αλλιώς λέγεσαι ανεύθυνος τζογαδόρος, όχι σοβαρός πολιτικός.

Η αλήθεια είναι ότι την ουτοπική ανευθυνότητα της αριστεράς, λίγο-πολύ, τη γνωρίζουμε εξ όψεως: αστόχαστη αποκοτιά, ασύδοτη αλαζονεία, χρεοκοπημένα και συχνά ιδεοληπτικά οράματα που περιφέρονται στο διαδίκτυο και τις οθόνες των τηλεοράσεών μας. Την ανευθυνότητα όμως της ΝΔ την έχουμε νιώσει στο πετσί μας, για χρόνια. Από το 2008, έτος ορόσημο για την παγκόσμια κρίση, μέχρι σήμερα, ΝΔ και ΠΑΣΟΚ κυβέρνησαν ή συγκυβέρνησαν για περίπου τεσσεράμισι χρόνια. Μεταξύ 31.12.2007 και 31.12.2011 αύξησαν το δημόσιο χρέος της χώρας κατά 128 δισ. ευρώ. Η ΝΔ, ειδικότερα, «κατόρθωσε» να εκτροχιάσει τον προϋπολογισμό του 2009 κατά 40%, χτίζοντας ένα κράτος-τέρας που καταβρόχθισε το 65% του τότε ΑΕΠ μας. Έτσι άνοιξε διάπλατα ο δρόμος προς τη de facto χρεοκοπία του 2010. Η ηγεσία της ΝΔ προσωπικά πρώτα κατήγγειλε και καταψήφισε το Μνημόνιο 1, κατόπιν δέχθηκε να τηρήσει τις μνημονιακές δεσμεύσεις συμμετέχοντας στην κυβέρνηση συνεργασίας, και εν τέλει υπερψήφισε το Μνημόνιο 2. Σήμερα λοιπόν έρχεται να υποσχεθεί «επαναδιαπραγμάτευση» και χαλάρωση των όρων του Μνημονίου που η ίδια συνυπέγραψε τον Φεβρουάριο! Αυτή η αδόκητη και ύποπτη μεταστροφή συνοδεύεται από την αναπόφευκτη προεκλογική παροχολογία των κομμάτων-εξουσίας. Με δεδομένο όμως ότι τα κρατικά ταμεία έχουν προ καιρού αδειάσει, η ΝΔ διαβαίνει οριστικά τον Ρουβίκωνα του τοξικού λαϊκισμού, επαφιέμενη πια στα ταμεία των υπολοίπων χωρών της ευρωζώνης και τις «αναπτυξιακές επιδοτήσεις» που πιθανολογεί πως θα μας παρέχουν.

Στην πραγματικότητα, οι ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ, παρ’ όλες τις φλυαρίες και τα παχιά λόγια των εκπροσώπων τους, αρνούνται ηθελημένα να αντιμετωπίσουν το προφανές: Ότι η χώρα μας στο εγγύς μέλλον θα αναγκαστεί να επιβιώσει μόνο με ίδια έσοδα και τα συμφωνημένα κεφάλαια των δανειακών συμβάσεων. Μέχρι να ωριμάσει (αν ωριμάσει) κάποιο πανευρωπαϊκό consensus αναπτυξιακής στρατηγικής για την περιφέρεια, είμαστε εκ των πραγμάτων υποχρεωμένοι να σχεδιάσουμε την πολιτική μας σε ένα δημοσιονομικά ασφυκτικό περιβάλλον.

Τούτη η συνειδητοποίηση συνιστά την καθοριστική αφετηρία για την οικοδόμηση μιας συγκροτημένης πρότασης εξόδου από την κρίση. Το αμέσως επόμενο βήμα θα ήταν να συμπεράνουμε πως ο μέγας ασθενής, το Δημόσιο, οφείλει να αναδιαρθρωθεί άμεσα. Και αναδιάρθρωση σημαίνει περικοπή κάθε περιττού και ανώφελου, ανακατανομή ή απομάκρυνση του προσωπικού, διατήρηση κάποιων θεμελιωδών λειτουργιών και «σβήσιμο» των υπολοίπων μέχρι νεωτέρας. Η μεθοδολογία διεκπεραίωσης ενός τέτοιου εθνικού σχεδίου σωτηρίας συμπυκνώνεται στην απόπειρα συντήρησης των βασικών υπηρεσιών του κράτους (ασφάλεια, παιδεία, υγεία κ.λπ.) με την ταυτόχρονη κατάργηση ή εκποίηση όσων τμημάτων της διοίκησης δεν εξυπηρετούν τους πιο πάνω στόχους. Ένα χρεοκοπημένο Δημόσιο χρειάζεται κρατική τηλεόραση και ραδιοφωνία; Ελλειμματικές και ζημιογόνες ΔΕΚΟ; Μια λεγεώνα οργανισμών και επιτροπών, κληρονομιά των κυβερνήσεων Καραμανλή και Παπανδρέου; 750.000 δημοσίους υπαλλήλους; O βαθμός και η ένταση συρρίκνωσης του Δημοσίου θα αντικατοπτριστεί άμεσα στην αντίστοιχη μείωση των ρυθμών αύξησης του χρέους και των φόρων. Και αφού φόροι και χρέος είναι τα κύρια εμπόδια της ανάπτυξης, από τη μείωση του κράτους εξαρτάται σε τελική ανάλυση η επιβίωση της ελληνικής οικονομίας.

Ματαίως θα αναζητήσετε παρόμοιες διαπιστώσεις στα προγράμματα ΝΔ και ΣΥΡΙΖΑ. Το πολιτικό τους κεφάλαιο εξαντλήθηκε στην αφόρητη παροχολογία, στον ανεξάντλητο λαϊκισμό, στην ελαφρόμυαλη οικοδόμηση πολιτικής πάνω σε εκτιμήσεις και εικασίες για την «καλοσύνη», την «ανοχή» ή τον «φόβο» των ξένων. Όταν αύριο, ως κυβέρνηση, κληθούν τελεσιγραφικά να εφαρμόσουν τα συμπεφωνημένα, το ίδιο το σύστημα που εκτρέφουν και η δίκαιη αγανάκτηση του πλανηθέντος λαού θα τους εμποδίσει. Μια κυβέρνηση που στηρίζεται σε ψέματα θα καταρρεύσει σαν χάρτινος πύργος την κρίσιμη στιγμή, οδηγώντας τη χώρα μας εκτός ευρωζώνης, μετατρέποντάς την σε κράτος-παρία. Και τότε λίγη σημασία θα έχει αν ο αντιμεταρρυθμιστικός λαϊκισμός που μας καταδίκασε ήταν αριστεράς ή δεξιάς κοπής. Μοναδική ελπίδα πια είναι η κοινοβουλευτική παρουσία ενός ισχυρού μεταρρυθμιστικού πόλου που θα πιέσει με κάθε μέσο για την πραγμάτωση των αναγκαίων μεταρρυθμίσεων. Το διακύβευμα είναι ιστορικό και θεμελιώδες.

* Ο Χάρης Πεϊτσίνης είναι δικηγόρος, υποψήφιος βουλευτής Επικρατείας του Συνασπισμού Δημιουργία ξανά.