Γκρίζα η ώρα, γκρίζα η χώρα

Οι απανταχού αναλύσεις των διεθνών ΜΜΕ το δείχνουν με νούμερα, με φωτογραφίες, με απλές ιδέες. Έτσι, η Διεθνής Κοινή Γνώμη πλέον το έχει χωνέψει: η Ελλάδα καταρρέει. Η δε εικόνα δεν αλλάζει από τις κατηγορηματικές δηλώσεις των στελεχών της Διεθνούς Κοινότητας, που προσπαθούν να διαψεύσουν τα περί «GREXIT» και να ανασχέσουν τα σενάρια του πανικού. Και πώς να αλλάξει,όταν λένε ότι δεν πρόκειται να αφήσουν την Ελλάδα να «πέσει», υπό την αίρεση όμως ότι και αυτή θα υλοποιήσει τις υπεσχημένες δεσμεύσεις της; Αφού βλέπουν καθαρά ότι οι Έλληνες βρισκόμαστε υπό την σταθερή επιρροή των τσιπρίστας (και των λοιπών χρεωκοπίστας) και ότι έτσι μένουμε αναπόδραστα εγκλωβισμένοι στο αυτοκτονικό σενάριο της μονομερούς ακύρωσης των δεσμεύσεων. Συνεπώς, μόνο αισιόδοξοι δεν μπορούν να είναι για ελόγου μας.

Φυσικά και για ελόγου τους, στο βαθμό που, λίγο ή πολύ, η πτώση μας κι εκείνους θα τους πονέσει. Ιδίως τώρα που ο σαλταρισμένος Σαμψών ζώστηκε με τρινιτροτολουόλες και πυροκροτητές και κραυγάζει: «αν μου πάρετε τα κεκτημένα, που με τόσους έντιμους αγώνες έχω κατσικώσει, βάζω φωτιά στο Κούγκι και αποθανέτω η ψυχή μου μετά των αλλοφύλων!»… Έτσι ο πλανήτης έχει μπει σε σύγκρυο, μα οι γιατροί το φάρμακο δεν ημπορούν να βρούνε. Οπότε, αργά ή γρήγορα, όταν κριθεί κατάλληλη η στιγμή και ώριμος ο καρκινικός όγκος, η κατάσταση των πραγμάτων θα οδηγηθεί προς σταδιακή απομόνωση, αποσύνδεση από το σύστημα και αφαίρεσή του με νυστέρι.

Οι «ξένοι» κατανοούν καλύτερα από μας τα χάλια μας, όσο και αν θεωρούν αδιανόητο τον τόσο αυτοκαταστροφικό μας λαϊκισμό. Ο προτεσταντισμός τους τούς έχει διαφυλάξει από τις μπανανιακές διαστροφές, που ταλανίζουν τα νεοελληνικά βαλκανικά μπουλούκια. Σε αυτή την κατανόηση τούς βοήθησε εσχάτως και ο υποκειμενικός παράγοντας που λέγεται Αλέξης Τσίπρας. Η μεθυσμένη αυθάδης ευρωπαϊκή του τουρνέ ήταν κατατοπιστική και προκάλεσε συνειρμούς για το ποιόν των θαυμαστών του, που έδωσαν στον Τσίπρα ρόλο κι έφτυσε τον κόσμο όλο. Κατανοούν οι «ξένοι» αυτό που δεν μπορούμε εμείς: ο βλαχοδημαρχέ φοβικός συμπλεγματικός τσαμπουκάς του φουσκωμένου μικρού παγωνιού, προς τους ξένους ηγέτες, δεν φέρνει αποτελέσματα. Ενώ οι καθησυχαστικές διευκρινίσεις «και καταγγελία του Μνημονίου και μέσα στο ευρώ» έχουν πρακτική αξία απολύτως μηδενική…

Είπε ο Γιωργάκης «Λεφτά υπάρχουν!» και καλώς έγινε το σώσε. Γιατί άραγε δεν έγινε το έλα να δεις και με το «Ατού (διαπραγματευτικά) υπάρχουν!», που είπε αρχικά ο Σαμαράς Ένα (ο «Κάτω το Μνημόνιο») και που έπαψε να το λέει ο Σαμαράς Δύο (ο «Επαναδιαπραγμάτευση του Μνημονίου»), όταν μύρισε πρωθυπουργία; Και γιατί τώρα δεν γίνεται το έλα να δεις, τώρα δηλαδή που παρέλαβε από τον Σαμαρά Τρία (τον «προσκυνημένο») ο Τσίπρας το «Ατού υπάρχουν!» και του βγάζει τα μάτια;

Όπως θα έπρεπε να ξέρουμε από την Ιστορία, πάντα εμείς οι αμνήμονες Έλληνες τα καταφέρνουμε, τότε και μόνο τότε, όταν τα πάμε καλά με τους ισχυρούς της Διεθνούς Κοινότητας. Και πάντα τα κάνουμε μπιπ κάθε φορά, που πάμε γυμνοί στα αγκάθια, ολομόναχοι εναντίον όλων, κατά το Δόγμα «όλοι τρελοί εκτός από μένα» (1897, 1920-22, 1974 κλπ). Τώρα, λοιπόν, μυρίζει η επόμενη φορά… Και αυτή η εξάρτηση από τους ισχυρούς κυριαρχεί σταθερά, από το Ναβαρίνο έως τώρα. Αφού, λόγω των διχασμών ανάμεσα σε ξελιγωμένους εξουσιαστές, πίσω από τους οποίους πάντα όλοι μας στοιχιζόμαστε, ουδέποτε μπορούσαμε, ούτε και θέλαμε φαίνεται, να γίνουμε μια ισχυρή χώρα. Εξαίρεση ήταν κάποιες καλές αναλαμπές, αλλά χωρίς συνέχεια. Γιατί ερχόταν γρήγορα ο λαϊκισμός και τις έσβηνε με τις κραυγές των σκοταδιστών μουεζίνηδων, τους οποίους εμείς οι ίδιοι οι μαραζιάρηδες ενισχύουμε και μας αξίζουν. Δηλαδή, πάντα τις κρίσεις τις φέρνει ο λαϊκισμός. Και όταν πάλι ο λαϊκισμός κληθεί να τις θεραπεύσει, τότε οι κρίσεις γίνονται εθνικές τραγωδίες.

Δίνουν συνεχώς μια ακόμα ευκαιρία οι «ξένοι», έδωσαν ήδη πολλές, ίσως δώσουν και άλλες, μόνο που κάθε επόμενη έχει ολοένα και μικρότερη εμβέλεια. Βλέπουν ότι εδώ τα μπουλούκια τσιρίζουν: «Κάτω τα μέτρα λιτότητας», αλλά μόνο για το ξεκάρφωμα. Αφού το κοκό, το μεγάλο ζήτημα, είναι άλλο,είναι το ανείπωτο: «Κάτω τα χέρια από το πελατειακό κράτος!!!». Βλέπουν ότι τα μπουλούκια δεν θέλουν να παραδεχτούν το αυτονόητο, ότι οι Έλληνες δεν ζούμε τώρα με λιγότερα, απλώς ζούσαμε πριν με περισσότερα. Και μόνο αν το καταλάβουμε αυτό θα απεμπλακούμε από το υφεσιακό σπιράλ της λιτότητας…

Είπε ξεκάθαρα και ο Ντανιέλ Κον Μπεντίτ (που πάντα χτυπά τη Μέρκελ και υποστηρίζει τα «ελληνικά αιτήματα», όταν δεν «ξεφεύγουν»): «λένε ψέματα», υπονοώντας τον Αλέξη Τσίπρα. Όχι για τα «1300 ευρώ κατώτατο μισθό» που τάχα λένε οι τσιπρίστας. Ούτε για το προγραμματικό αλαλούμ, άλλα είπα, άλλα λέω, άλλα λέμε, γεια χαρά… Αλλά, για την «καταγγελία του Μνημονίου, η οποία οδηγεί εκτός ευρώ». Κάτι που εκτός από τον (ανώδυνο) Αλαβάνο και ο Γιάνης Βαρουφάκης έχει τονίσει,σκληρά, αν και παράδοξα, για τους αλαζόνες Συριζαίους που κάνουν τον γερμανό. Δηλαδή, ακόμα και αυτός ο θερμός εκλογικός υποστηρικτής του Τσίπρα και μέγας ήρως της αγανακτισμένης πλατείας αδειάζει το βασικό δόγμα «και καταγγελία και ευρώ» (‘Protagon’, «Προαπαιτούμενα ελπίδας», 10/05/2012)... Και φυσικά υπονόησε ο Κον Μπεντίτ κυρίως ότι είναι ΤΟ απόλυτο ψέμα, πως όταν έρθει ο νέος Κλέων στην εξουσία, θα γυρίσει μαγικά τη σελίδα, θα ξυπνήσουμε από το κακό όνειρο και θα προσγειωθούμε ξανά στο 2009. Δηλαδή ακριβώς στο πριν να αρχίσει «η καταστροφή που έφερε το Μνημόνιο». Και αυτό επειδή το βιοτικό επίπεδο, που είχαμε κλέψει από τη γυάλα στο πάνω ντουλάπι του ευρωπαϊκού μπουφέ, υποχωρεί, γιατί δεν στηρίζεται πια από την πραγματικότητα. Τη γυάλα θα μας την κρύψουν τώρα τόσο ψηλά, όσο να μην τη φτάνουμε. Και θα μπορούμε να την ξαναφτάσουμε, μόνο όταν ψηλώσουμε με πραγματικούς παραγωγικούς όρους, εφόσον εμείς το θελήσουμε…

Όταν, στο «Κάτω το μνημόνιο που μας έφερε στον πάτο», κάποιοι αντιτείνουν: «Είναι ο γκρεμός, ηλίθιε!», εννοούν ότι το (έστω βλακώδες, αλλά διαρκώς βελτιώσιμο) Μνημόνιο είναι το δάχτυλο που δείχνει τον γκρεμό κάτω από τα πόδια μας. Αλλά ο οχλοπολτός καγχάζει και αντί να δει το σκοτεινό κενό που χάσκει κατάντη, απλώς βλέπει το δάχτυλο. Ενώ το γουρλωμένο μάτι του φωτίζεται, γιατί τον πνίγει το δίκιο και φωνάζει «φτάνει πια με τις κινδυνολογίες και τις προπαγάνδες».

Σε αυτό το αμέριμνο πνεύμα, προχτές στο ‘Βήμα’ ο συμπαθής σε όλους Θοδωρής Αθερίδης έδωσε το αρχαίο μέτρο του ‘ιδιωτεύειν’ στη σημερινή Ελλάδα, που αυτή ακριβώς άλλωστε τρομοκρατεί και κινδυνολογεί με τη «λογική» της: «…Αν θέλεις ευρώ, θα παίξεις το παιγνίδι αυτών που σε δανείζουν… …Ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι σοβαρός…(αλλά) …θα τον ψηφίσω, να του μεγαλώσω το ποσοστό, να βγει να κυβερνήσει, να τα κάνει χάλια…».

Κάτι άλλο;;; Πόσοι ανάμεσά μας χτενίζονται, ενώ ο κόσμος χάνεται; Πείτε την αλήθεια! Δεν έχει ο καθένας μας ένα λεβέντη γείτονα, στη διπλανή πόρτα, που λέει και κάνει ακριβώς τα ίδια με τον Αθερίδη;

Τέτοιες ώρες, είναι κρίσιμο να ακούσουμε και την Πολιτική μας Ιστορία, που δείχνει πόσο «χαλαρά» ξεκινούν οι εθνικές τραγωδίες. Ας παραδεχτούμε ότι το «να τα κάνει χάλια» και τα «ωραία μπάχαλα» δεν είναι ένα στατικό, αλλά ένα επικίνδυνο δυναμικό παιγνίδι με τη φωτιά. Δεν πρέπει να αντιμετωπίζεται με χαβαλέ ο τρομοκρατημένος οχλοπολτός, γιατί μπορεί να γίνει χιονοστιβάδα, από αυτές που οδηγούν στις συνήθεις ανθρωπιστικές καταστροφές.

Και η «προπαγάνδα» συνεχίζεται από τους «κινδυνολόγους», που μουρμουρίζουν ότι η Ελλάδα καταρρέει.

Γκρίζα η ώρα, γκρίζα η χώρα*…

*στίχος από το ποίημα «Τοπίο» του Μήτσου Παπανικολάου (1900 – 1943)