Αλαζονεία

Ο Βαγγέλης Βενιζέλος δήλωσε από το Παρίσι ότι εκπροσωπεί τον ελληνικό λαό. Δεν είναι αλήθεια. Αν και υπηρεσιακή, υπάρχει πάντως αυτή τη στιγμή μια νόμιμη κυβέρνηση που κανονικά εκπροσωπεί τον ελληνικό λαό. Σύμφωνα άλλωστε με μια πρόσφατη έρευνα της METRON ANALYSIS, οι περισσότεροι ψηφοφόροι που ψήφισαν το ΠΑΣΟΚ, ανήκουν στις ηλικιακές κατηγορίες 55-64 και 65+, είναι συνταξιούχοι και αγρότες κατά σχετική πλειοψηφία, αλλά με αρκετή διαφορά από τις υπόλοιπες ηλικιακές και επαγγελματικές κατηγορίες. Αυτόν τον λαό εκπροσωπεί κυρίως ο κ. Βενιζέλος, συν ένα μικρό ποσοστό από τους υπόλοιπους.

Ο Καρατζαφέρης μας απεκάλυψε πως «δεν είναι ο κ. Σαμαράς ο άνθρωπος που συνέλαβε την ιδέα να καταστρέψει το ΛΑΟΣ. Ο ΛΑΟΣ δεν θα καταστραφεί. Είχα τις πληροφορίες μου ότι αυτό είναι έργο των πρεσβειών στην Αθήνα (Αμερικής και Ισραήλ) που έβαλαν τον κ. Σαμαρά να το διαπράξει, γιατί ενοχλούντο με την πολιτική μου για άνοιγμα προς τη Ρωσία». Είναι λογικό: οι μυστικές υπηρεσίες των ΗΠΑ και του Ισραήλ κατάλαβαν (έστω και αργά) ότι ο αρχηγός του ΛΑΟΣ απειλεί τα σχέδια τους τόσο στην Ανατολική Ευρώπη, όσο και στην παγκόσμια γεωστρατηγική σκακιέρα. Η οδηγία από τις κεντρικές υπηρεσίες των ΗΠΑ προς την αμερικάνικη πρεσβεία της Αθήνας, ήταν σαφής: destroy Yiorgos Karatzaferis at any cost.

Ο Αλέξης Τσίπρας δήλωσε ότι η δυναμική του ΣΥΡΙΖΑ θα αλλάξει τα δεδομένα στην Ευρώπη, ενώ αποκάλεσε και τον Ολάντ “Ολαντρέου”. Όλα αυτά, τη στιγμή που η χώρα έχει ανάγκη από συμμαχίες στην Ευρώπη - και ειδικά από την κρίσιμη γαλλική υποστήριξη. Η γοητεία του Αλέξη εδώ δεν έπιασε. Και είναι φυσικό. Ο Ολάντ δεν είναι η Λούκα Κατσέλη: θα χρειαστεί λίγη περισσότερη προσπάθεια από τον Αλέξη.

Ο Πάνος Καμμένος, στη συνάντηση των αρχηγών, πρότεινε τον εαυτό του για πρωθυπουργό προκειμένου να στηρίξουν όλες οι πολιτικές δυνάμεις το πρόγραμμα των Ανεξάρτητων Ελλήνων, στηριζόμενος σε ένα επίσης αστρονομικό ποσοστό της τάξης του 10,6%. Μετά, διέψευσε με περισσή υπεροψία και τον Πρόεδρο της Δημοκρατίας για το non paper.

Ο Σαμαράς έσυρε τη χώρα σε εκλογές και το μόνο που δεχόταν για τον εαυτό του ήταν η αυτοδυναμία. Βολεύτηκε στο 18,8% και πάλι καλά να λέει.

Ο Μιχαλολιάκος, διά του πρωτοπαλίκαρού του, απαίτησε να σταθούν σούζα οι δημοσιογράφοι ενώπιον του. Αλλά εδώ δε χρειάζεται να πούμε πολλά. Η αλαζονεία είναι στο DNA του φασισμού. Σε μικρότερο βαθμό και του σταλινισμού, που θεωρεί ότι το Κόμμα πρέπει και μπορεί να καθοδηγεί τις μάζες.

Αλαζονεία. Υπάρχουν επιτεύγματα να την στηρίζουν, για εκείνους που κυβέρνησαν; Υπάρχει έργο να τη δικαιολογεί, για αυτούς που ακόμα δεν έχουν κυβερνήσει; Από πού προκύπτει, αλήθεια;

Οι περισσότεροι πολιτικοί μας δεν έχουν καταλάβει ποια είναι η θέση τους. Η ρευστότητα του πολιτικού σκηνικού ανεβοκατεβάζει τα ποσοστά ραγδαία από δημοσκόπηση σε δημοσκόπηση και από εκλογική αναμέτρηση σε εκλογική αναμέτρηση. Τώρα που η πολιτική κατάσταση έγινε κρίσιμη και το πελατειακό κράτος καταρρέει, η ψήφος δε μπορεί να θεωρείται δεδομένη. Κόμματα σβήνονται από τον πολιτικό χάρτη από τη μια μέρα στην άλλη, αλλά μόλις κάποιος προσεγγίσει το 8% νομίζει ότι όλος ο κόσμος περιστρέφεται γύρω του. Και ύστερα, τη στιγμή της πτώσης, αναζητά την ολική επαναφορά μέσω της επανένταξης σε μεγαλύτερο κόμμα ή ψάχνει για τα αίτια της παρακμής του σε ξένες μυστικές υπηρεσίες και σε μεταφυσικά αίτια, χωρίς ποτέ να ξεχνά την αλαζονεία του. Είναι και αυτή η εικόνα μιας κοινωνίας που αρέσκεται στη μαγκιά και στο λαϊκισμό και που ποτέ δε συμπάθησε τον ήπιο λόγο.

Οι περισσότεροι πολιτικοί μας δεν έχουν καταλάβει ποιος είναι ο ρόλος τους. Εκπροσωπούν ένα μικρό τμήμα των πολιτών. Αποστολή τους είναι, έστω και με αυτές τις μικρές δυνάμεις που διαθέτουν, να υπερασπιστούν το εθνικό συμφέρον και όχι να αναπαράγουν την κλασική εικόνα του βλαχοδήμαρχου, που μόλις έκατσε στην καρέκλα του κοινοτικού γραφείου αρχίζει να φέρεται λες και κάθισε στο Οβάλ Γραφείο. Έχουν καταλάβει σε τι κατάσταση βρισκόμαστε; Η χώρα πεθαίνει και οι πολίτες περιμένουν από την πολιτική ηγεσία, έστω και την ύστατη ώρα, να κάνει τη δουλειά της, αντί να χαριεντίζεται σαν τον πρώιμο Μαυρογιαλούρο μπροστά στον καθρέπτη του πολιτικού ναρκισσισμού. Αλίμονο…