Ο Αλέξης είναι παντού. Δεν μπορεί να τον βλέπω μόνο εγώ, ο παροξυσμός είναι κοινό μας κτήμα. Σχηματίζεται στις οθόνες των τηλεοράσεων, όπως η Παναγιά του Καμμένου στα παρμπρίζ των οπαδών του. Είναι παντού, σαν γκόμενα σε τραγούδι του Πάριου. Βρίσκεται ταυτοχρόνως σε όλα τα τηλεοπτικά πάνελ. Την ίδια στιγμή είναι στην Αθήνα και στο Παρίσι – αν πάει και στα Τρίκαλα θα είναι σαν τον Σαράφη. Έχει τρυπήσει τα μυαλά μας, αποτελεί το πολιτικό μας Jumbo. Στις στάσεις των λεωφορείων δανείζει το κεφάλι του στον Πανταζή. Στην τηλεόραση είναι αυτός που κάνει την καλή αγορά κινητού, οδηγεί το ωραίο αυτοκίνητο και πάει διακοπές με την ωραιότερη γυναίκα. Όλες οι διαφημίσεις δείχνουν τον Αλέξη ή τη ζωή με τον Αλέξη. Έγινε σύνθημα στα γήπεδα. Υπάρχουν αγόρια που φορούν ακόμα μπουφάν για να έχουν στο πέτο την κονκάρδα με το πρόσωπό του. Κορίτσια τον ζωγράφισαν σε χακί σχολικές τσάντες. Είναι επάνω σε όλα τα t-shirts, μέσα σε όλες τις συζητήσεις και κάτω από όποια πέτρα και αν σηκώσεις. Ζει μέσα σε όνειρα επαναστατών, σε φαντασιώσεις φρικιών και σε εφιάλτες χρηματιστών. Και εμείς ζούμε πάλι την εφηβεία του, τα πρώτα του χρόνια στο συνδικαλισμό, το δυναμισμό του Κνίτη, την έπαρση του φοιτητή.
Ο Αλέξης είναι παντού. Στα tweets που πετούν γύρω σου σαν ανοιξιάτικο χνούδι. Στα posts στο Facebook. Τον έχεις wallpaper. Σε ευρηματικά ή χυδαία βίντεο στο Youtube, σε chain mails, σε τίτλους και πρωτοσέλιδα, σε σκίτσα και φωτογραφίες, σε πόστερ και σε γκράφιτι, πάνω σε ποτήρια και mousepads, σε καπελάκια, αναπτήρες, αυτοκόλλητα στο πίσω τζάμι. Είναι πάνω στο ευρώ, σε όλα τα νομίσματα. Είναι στην πολιτική αυτό που ήταν κάποτε ο Πλιάτσικας στη μουσική. Αν πας τώρα μπροστά στον καθρέφτη και σηκώσεις την μπλούζα σου, θα δεις τον Αλέξη να σχηματίζεται επάνω στο στήθος σου. Και αν δεν τον βλέπεις εσύ, δεν πειράζει. Τον βλέπω εγώ.
Έχω κουραστεί να διαβάζω για τον Αλέξη. Για την ακρίβεια το έχω σιχαθεί. Δεν με ενοχλεί το πρόσωπο, αποστρέφομαι πλέον τις αναφορές προς αυτό. Είναι overdose, ψάχνω σανίδια και καρφιά να καρφώσω πόρτες, παράθυρα, ακόμα και τα αυτιά μου. Αυτό δεν είναι πολιτική, δεν έχει να κάνει με την επικοινωνία. Είναι διαστροφή. Είτε τον αποθεώνεις, είτε τον δαιμονοποιείς, στο τέλος τον μεταχειρίζεσαι μάλλον φθηνά, λες και έχεις μπροστά σου έναν πρωταγωνιστή ριάλιτι. Θα μου πείτε ότι αυτό το κάνουν πρωτίστως οι ξένοι, τα καθίκια με τα λεφτά στο χέρι και την αγωνία στην καρδιά. Λογικό. Βλέπουν ένα νεαρό αριστερό πολιτικό να μεταμορφώνεται σε ίσκιο που μεγαλώνει και απλώνεται πάνω από την Ευρώπη, κάνοντας τις αγορές να σιωπούν και τους ανθρώπους να φωνάζουν. Ασφαλώς και δεν είναι έτσι, αλλά ποιος είναι τόσο ηλίθιος ώστε να το περιγράψει αλλιώς; Πριν από μερικά χρόνια, εφημερίδες όπως η «Wall Street Journal» θα δημοσίευαν κάτι σχετικό με τύπους σαν τον Τσίπρα μόνο αν επρόκειτο να ανακοινώσουν τη σύλληψή τους, μήπως και ηρεμήσουν οι αγορές. Τώρα ο Αλέξης δίνει συνέντευξη. Και ναι, η «Αυγή» μπορεί να προσθέσει οικονομικό ένθετο, για να ξέρουν και οι αγορές προς τα πού πάει το πράγμα.
Μέχρι να τελειώσουν οι εκλογές θα υπάρξουν άνθρωποι απολύτως βέβαιοι ότι ο Τσίπρας είναι ο Αντίχριστος – αν μη τι άλλο δεν ορκίστηκε στη Βουλή. Ομοίως υπάρχουν χιλιάδες άλλοι που βλέπουν στο πρόσωπό του κάτι από Ομπάμα στο πιο λευκό του, προσαρμοσμένο, βέβαια, στα βαλκανικά μας πρότυπα. Εσύ μπορεί να αισθάνθηκες άσχημα με το θράσος του Αλέξη να μιλήσει αγγλικά για καμάκι στο CNN. Είναι, όμως, πολλοί περισσότεροι εκείνοι που αναθάρρησαν. Δεν ξέρω πόσο θα διαρκέσει, αλλά επικοινωνιακά έχει περισσότερο ενδιαφέρον ακόμα και από τις εκλογές. Άσε που στο τέλος η αντιπαράθεση μπορεί να μην έχει να κάνει με το ευρώ, αλλά με τον Τσίπρα. Κατά μία εκδοχή, όσο πιο αριστερά πηγαίνει ο Αλέξης τόσο πιο έντονα χρώματα θα αποκτά το αμερικανικό του όνειρο. Ο Κνίτης που φόβισε την Ευρώπη.
16°
