Δεν υπάρχει αμφιβολία πως ένας από τους μεγάλους νικητές των εκλογών είναι ο Μιχαλολιάκος. Περίπου 500.000 συμπολίτες μας αποφάσισαν, ελεύθερα και συνειδητά, ότι ο καταλληλότερος πολιτικός σχηματισμός για να τους εκπροσωπήσει στη Βουλή είναι η Χρυσή Αυγή. Ποιος Άγιος Παντελεήμονας και ποια Κυψέλη; Εδώ μιλάμε για πανελλαδικό φαινόμενο, με ισοκατανεμημένη γεωγραφικά ψήφο και με ιδιαίτερη απήχηση στη νεολαία!
Ένας άλλος μεγάλος κερδισμένος των εκλογών είναι ο προγλωσσικός Καμμένος. Μαζί μ’ ένα συνονθύλευμα από πρωταγωνιστές τηλεοπτικών σίριαλ, ξέφτια της TV και πρωτοπαλίκαρα της θλιβερής περιόδου 2004-2009, έπεισε σχεδόν το 11% των συμπολιτών μας ότι αποτελεί τη λύση στα προβλήματά τους!
Ωστόσο, μέγας νικητής των εκλογών είναι ασφαλώς ο ΣΥΡΙΖΑ του Λαφαζάνη και του Ρούντι Ρινάλντι, με επικεφαλής τον Τσίπρα, αυτόν τον Ανδρέα Παπανδρέου του 2012, ο οποίος, λαϊκίζοντας απροκάλυπτα, υποσχόμενος περίπου τα πάντα και παίζοντας το χαρτί του «εθνικά ασυμβίβαστου», προσέλκυσε μεταξύ άλλων και το πιο βαθύ ΠΑΣΟΚ που, περίπου αύτανδρο και «αυτογύναικο», μεταπήδησε στην ανερχόμενη δύναμη της πολιτικής σκηνής.
Όσο για τους χαμένους, άσ’ τα να πάνε. Ο Σαμαράς, αξιοθρήνητη περίπτωση πολιτικού έτσι ή αλλιώς, επιβεβαίωσε πανηγυρικά ότι, και μόνον του να τον βάλεις να τρέξει, θα… χάσει. Σπέρνοντας αντιμνημονιακούς ανέμους επί περίπου δύο χρόνια, έκανε νοικοκύρη τον Καμμένο, πάχυνε τη Χρυσή Αυγή, προκάλεσε εκλογές τη χειρότερη δυνατή στιγμή (για τη χώρα, αλλά και για τον ίδιο). Tragic. Ανεξάρτητα πώς θα εξελιχθούν τα πράγματα, δεν τον βλέπω να μακροημερεύει στην ηγεσία της Νέας Δημοκρατίας.
Όσο για το ΠΑΣΟΚ, πρόκειται για τη νίλα του Δράμαλη. Και άλλοτε, το 1990, το 2004, το 2007, το ΠΑΣΟΚ είχε υποστεί αρκετά βαριές ήττες. Όμως, εδώ μιλάμε για πανωλεθρία: στη Β΄ Πειραιώς από το 44% πηγαίνει στο 8%(!), στην παπανδρεΐκή Αχαΐα στο 15%, στην Κρήτη κάτω από το 20%. Ως πολιτική πρόταση, ως ηγετική ομάδα, ως μηχανισμός, ως πελατειακά δίκτυα, το ΠΑΣΟΚ καλείται να αντιμετωπίσει τη μεγαλύτερη κρίση της ιστορίας του. Αρκεί να σκεφτεί κανείς ότι το ποσοστό του (13,2%) δεν φτάνει καν εκείνο του 1974 (13,6%), τότε που ο Ανδρέας ήταν έτοιμος να φύγει όταν το έμαθε αλλά τον σταμάτησαν την τελευταία στιγμή.
Και όμως, η χώρα –σήμερα περισσότερο από ποτέ, θα έλεγα, αν η φράση δεν είχε «καεί» απ’ την πολλή χρήση– έχει ανάγκη από ένα σύγχρονο και ανανεωμένο σοσιαλδημοκρατικό κόμμα ανοιχτών οριζόντων, ικανό να εκφράσει όχι πια συντεχνίες που δείχνουν να μη θέλουν τίποτε να μάθουν και τίποτε να καταλάβουν για το πώς φτάσαμε έως εδώ, αλλά πραγματικά δημιουργικές δυνάμεις της ελληνικής κοινωνίας. Σε αυτό το εγχείρημα, πάντως, αν ποτέ θελήσει να το αναλάβει, το ΠΑΣΟΚ θα πρέπει να «διαλεχθεί» και με δυνάμεις από τη ΔΗΜΑΡ, η οποία απ’ τη μεριά της καλείται να αποδείξει πως το «είμαστε η αριστερά της ευθύνης» δεν ήταν μόνο ευρηματικό σύνθημα.
Τελευταίο, αλλά ίσως το πιο σημαντικό. Μ’ εκείνη την έρμη τη διακυβέρνηση της χώρας, τι θα γίνει; Εξ όσων γνωρίζω, πάντως, οι εκλογές δεν γίνονται πρωτίστως για να εκτονωνόμαστε, ούτε για να μετράει κάθε κόμμα τον ίσκιο του. Γίνονται για να αποφασίζουμε πώς και από ποιον θα κυβερνηθεί η χώρα. Τι ακριβώς επιδίωκαν κάποιοι που τους είχε πιάσει ο πόνος να «εκφραστεί» το ταχύτερο δυνατόν ο λαός;
Ή, για να το πω κι αλλιώς, έχοντας κατά νου κυρίως τον Σαμαρά: μην προκαλείς ποτέ εκλογές, αν δεν ξέρεις ότι από αυτές μπορεί να προκύψει κάτι θετικό για τη χώρα, ή έστω για το κόμμα σου. Ακόμα και ο Καραμανλής ο Μικρός, το 2009, είχε τους λόγους του: προκάλεσε εκλογές, για να… τις χάσει, ξέροντας πως την Άνοιξη του 2010 δεν θα υπήρχαν χρήματα για να πληρωθούν μισθοί και συντάξεις.
10°
