Η εκλογική αναμέτρηση της 6ης Μαΐου είναι εξαιρετικά κρίσιμη, καθώς είναι η πρώτη μετά την (ουσιαστική) χρεοκοπία του ελληνικού κράτους και συμβαίνει σε μια στιγμή που ούτε η παραμονή της χώρας στο ευρώ έχει τελεσίδικα διασφαλιστεί, ούτε είναι σαφές προς ποια κατεύθυνση πρόκειται να πορευτεί στο επόμενο διάστημα η Ευρώπη.
Ο ελληνικός λαός στη μεγάλη του πλειοψηφία εξακολουθεί να παραμένει ορθολογικά υπέρ της Ευρώπης και του ευρώ. Τα ποσοστά όμως των δύο κυβερνητικών κομμάτων, όπως αυτά εμφανίστηκαν πριν απαγορευτεί η δημοσίευσή τους, από τις πληροφορίες που διαρρέουν έκτοτε αλλά και από προσωπική εμπειρία (είχα την ευκαιρία το τελευταίο εικοσαήμερο να επισκεφθώ 22 νομούς της χώρας και να έρθω σε επαφή με κάθε είδους ανθρώπους σε μικρές και μεγάλες πόλεις και χωριά), δεν φαίνεται να ανακάμπτουν. Υπάρχουν εκατομμύρια πολίτες που είναι τυπικά αναποφάσιστοι και ακόμα περισσότεροι που δηλώνουν κάποιο κόμμα, αλλά δεν έχουν στην πραγματικότητα αποφασίσει.
Το τι θα επιλέξουν θα καθορίσει με πολύ πραγματικό τρόπο τη ζωή όλων στα επόμενα χρόνια. Οι πιθανότητες επιτυχίας της επόμενης κυβέρνησης, όποια κι αν είναι αυτή, είναι σε κάθε περίπτωση αμφίβολες. Το έργο που έχει μπροστά της είναι εξαιρετικά δύσκολο. Η Ελλάδα πρέπει να μετακινήσει ένα σχεδόν εκατομμύριο ανθρώπους από τον υπερτροφικό εσωστρεφή καταναλωτικό τομέα της οικονομίας που ζούσε με δανεικά, στον ατροφικό εξωστρεφή παραγωγικό τομέα. Οι περισσότεροι από αυτούς είναι ήδη άνεργοι.
Για να βρουν δουλειά η χώρα πρέπει να προσελκύσει επενδύσεις σε βαθμό πρωτοφανή για τα δεδομένα της, με τα δημόσια οικονομικά σε κατάσταση χρεοκοπίας, αποκομμένη από τις αγορές χρήματος (τόσο για το δημόσιο, όσο και για τον ιδιωτικό τομέα) και με το κράτος να βρίσκεται στην κατάσταση που όλοι γνωρίζουμε. Οι ελπίδες που προέρχονται από αλλαγή της ευρωπαϊκής πολιτικής είναι μικρές. Ακόμα κι αν οι Ευρωπαίοι προχωρήσουν στην έκδοση ευρωομολόγου αυτό δεν πρόκειται να αφορά την Ελλάδα μέχρι το 2020.
Μπορεί να έχουμε κάποια αξιόλογη βοήθεια στη χρηματοδότηση των ιδιωτικών επενδύσεων (αυτό ήταν το αντικείμενο το σχεδίου 2020 που προετοιμάσαμε ως Δημοκρατική Συμμαχία μαζί με τους Ευρωπαίους Φιλελευθέρους) και μια λίγο μακρύτερη διάρκεια στη δημοσιονομική προσαρμογή, με μια μικρή αναβολή ενός έτους και 1% ή 2% του ΑΕΠ από το 2014 στο 2015. Αλλά ως εκεί. Αυτό είναι ένα πιθανό ευνοϊκό σενάριο που μπορεί κανείς λογικά να προβλέψει.
Με τα δεδομένα αυτά η Δημοκρατική Συμμαχία δίνει στους πολίτες που θεωρούν ότι τα δύο κόμματα δεν έχουν αλλάξει και δεν επιθυμούν να τα ψηφίσουν, αλλά ταυτόχρονα συνειδητοποιούν την έκταση των δυσκολιών και τη σημασία που έχει η παραμονή στην Ευρώπη, μια θετική διέξοδο.
Όποιοι την επιλέξουν δεν θα εξαντλήσουν την ψήφο τους σε διαμαρτυρία (είτε μια πολυτελή διαμαρτυρία κάποιας ελίτ, είτε μια διαμαρτυρία που να αφορά το θυμικό), αλλά θα βοηθήσουν να μπει στη Βουλή ένα κόμμα που είναι με συνέπεια φιλοευρωπαϊκό, που βοηθά στη βελτίωση της εικόνας της Ελλάδας στην Ευρώπη (όπου η Ντόρα Μπακογιάννη εξακολουθεί να είναι ένας από τους λίγους Έλληνες πολιτικούς που διαθέτει ικανό κύρος και αποδοχή) και το οποίο στη σύντομη πορεία του στήριξε με όσες δυνάμεις διέθετε τις μεταρρυθμίσεις.
Η Δημοκρατική Συμμαχία στη Βουλή θα είναι χρήσιμη για τη χώρα, είτε ως υπεύθυνος κυβερνητικός εταίρος είτε ως εναλλακτικός πολιτικός πόλος που θα κάνει αντιπολίτευση, όχι αρνούμενη τα πάντα, αλλά από τη σκοπιά της ανάγκης προώθησης των αλλαγών στο κράτος που όλοι γνωρίζουμε ότι πρέπει επειγόντως να γίνουν.
* Ο Θ.Σ. είναι ευρωβουλευτής και υπεύθυνος του Τομέα Οικονομίας της Δημοκρατικής Συμμαχίας
20°
