Πολιτικη & Οικονομια

Συγνώμη κύριε, ποιος είστε;

4741-35213.jpg
Δημήτρης Μαστρογιαννίτης
2’ ΔΙΑΒΑΣΜΑ
21890-53178.jpg

Στο Internet κυκλοφορούν διάφοροι «ηλεκτρονικοί σύμβουλοι ψήφου» οι οποίοι, υποτίθεται, σου φανερώνουν το κόμμα, το οποίο σε εκφράζει περισσότερο. Συμπλήρωσα δύο. Το ένα με έβγαλε ΠΑΣΟΚ, το άλλο ΑΝΤΑΡΣΥΑ. (Τραγουδάς ή δεν τραγουδάς Στανίση: «Συγνώμη κύριε, ποιος είστε;») Τρομαγμένος και με τα δύο αποτελέσματα «απαίτησα» να το κάνουν και άλλοι. Σχεδόν όλοι πέρασαν την ίδια σύγχυση με εμένα, ακόμα και αυτοί που έχουν αποφασίσει τι θα ψηφίσουν. Σκέφτηκα πως με αυτά τα αποτελέσματα θα μπορούσα να αμφισβητήσω την όποια επιστημονική τους επάρκεια – δυστυχώς, όμως τα «κουίζ» έπεσαν διάνα για μια φίλη, που ανήκει σε ακραίο αριστερό χώρο. Ίσως, δεν συμπλήρωσε κανένα «ίσως», «δεν ξέρω» όπως δεν «τσέκαρε» καμία απάντηση που δεν υπήρχε στα δύο άκρα των επιλογών. Αυτό το συγκεχυμένο φάσμα των ενδιάμεσων επιλογών είναι ίσως που δημιουργεί, στην πραγματικότητα, τη ρευστότητα που ζούμε.

Αν η καταγραφή αυτής της ρευστότητας μέσω των ιντερνετικών «κουίζ» μπορεί εύκολα να αμφισβητηθεί δεν μπορεί να αμφισβητηθούν οι κουβέντες με φίλους που σε λίγες μέρες θα ψηφίσουν. Τι θα ψηφίσεις Ε.; «Δράση ή ΣΥΡΙΖΑ». «Πως γίνεται να παίζεις μεταξύ των δύο συγκεκριμένων επιλογών;» «Με πείθουν και οι δύο». Τι θα ψηφίσεις Β; «Δημοκρατική Συμμαχία ή Οικολόγους». Τι θα ψηφίσεις Λ.; «Δημιουργία Ξανά ή Δημοκρατική Αριστερά». Τα εγκεφαλικά κύτταρα αρχίζουν να καίγονται. Φίλος με το που άκουσε την Κατσέλη δήλωσε πως θα ψηφίσει ΠΑΣΟΚ. Ο ίδιος με το που άκουσε τον Καμμένο πως θα ψηφίσει ΝΔ. Ποτέ στη ζωή του δεν έχει ψηφίσει κανένα από τα δύο κόμματα. Τηλεφωνώ σε φίλους που ψηφίζουν ΣΥΡΙΖΑ. Δεν έχουν αλλαξοπιστήσει, αλλά όταν πας να μάθεις τους λόγους ανακαλύπτεις πως περιορίζονται σε μια γενική αντιμνημονιακή ρητορία. «Περισσότερες προγραμματικές λεπτομέρειες;», ρωτάς. Δίνονται συγκεχυμένες. Σε παρέα αναρωτιόμαστε αν θα ήταν καλύτερα να είχαμε τη δυνατότητα να ψηφίζαμε μόνο πρόσωπα. Αρχίσαμε να πιάνουμε όσους πέρασαν από κυβερνητικά πόστα. Μεταξύ των προσώπων έπεσε και το όνομα της Διαμαντοπούλου στο Υπουργείο Παιδείας. Στην παρέα και μια καθηγήτρια σε Πανεπιστήμιο. Δείχνει να έχει επιχειρήματα απέναντι σε εμάς που την «υπερασπιζόμασταν», αναμασώντας αυτά που λίγο διαβάσαμε, ακούσαμε, ξέρουμε, αλλά κανείς μας δεν έχει εντρυφήσει. Με κατεβασμένα αυτιά την ακούμε να μας κατηγορεί πως δίνουμε θετική ψήφο επειδή έκανε επικοινωνιακό θόρυβο. «Εσύ δηλαδή, δεν πιστεύεις πως πρέπει να αλλάξει το καθεστώς που επικρατεί στα Πανεπιστήμια;» «Φυσικά». «Και τι πρέπει να γίνει στο δικό σου, για παράδειγμα;» «Να αυξηθεί η οικονομική ενίσχυση και το προσωπικό». Άντε πάλι από την αρχή. Κάτι ανάλογο συνέβη σε κοινή συζήτηση με έναν γιατρό του δημοσίου.

Αυτά που περιγράφω σίγουρα δεν καταγράφουν όλη την πραγματικότητα του εκλογικού σώματος. Νομίζω, όμως πως περιγράφουν μια πλειοψηφία. Σε εποχή που επανήλθε η πολιτική στο προσκήνιο, οι περισσότεροι φαινόμαστε μικρότεροι των περιστάσεων – γιατί αρνούμαι πως η ψήφος τιμωρίας, αν είναι μόνο τέτοια, είναι πολιτική στάση, όπως και πως πρέπει να ψηφίσουμε τα λεγόμενα δύο κόμματα εξουσίας, για να μην έρθει η χώρα σε κατάσταση ακυβερνησίας. Κάτι το απροσδιόριστο των κομματικών προγραμμάτων, κάτι η κούραση, κάτι η ασυνέπεια των λόγων, κάτι η αναποφασιστικότητα, το προσωπικό όφελος, το αβέβαιο για το ποια είναι η πιο ολοκληρωμένη λύση και ποιος μπορεί να την προσφέρει καταλήγουμε πριν τις εκλογές σε φάση σύγχυσης. Θα καταλήξουμε να ψηφίσουμε ένα «μη χείρoν», ένα «υπέρ» ή ένα «αντί». Ένα «εγώ» αντί «εμείς». Και αυτό θα βγάλει τη νέα βουλή. Αχ, βρε Στανίση. Ποιος να ήξερε πως το τραγούδι σου θα γίνει ο νέος εθνικός μας ύμνος;

 

ΕΓΓΡΑΦΕΙΤΕ ΣΤΟ NEWSLETTER ΜΑΣ

Tα καλύτερα άρθρα της ημέρας έρχονται στο mail σου

ΠΡΟΣΦΑΤΑ

ΤΑ ΠΙΟ ΔΗΜΟΦΙΛΗ

ΔΙΑΒΑΖΟΝΤΑΙ ΠΑΝΤΑ

ΔΕΙΤΕ ΕΠΙΣΗΣ

Έχετε δει 20 από 200 άρθρα.