«Γιατί κοριτσάκι μου; Όλα τα χεις. Την οικογένειά σου, τα νιάτα σου, την καριέρα σου. Τι θέλεις και μπλέκεις με αυτές τις αηδίες;».
Έτσι μου είπε μία κυρία, γειτόνισσα τις προάλλες. Και δεν είναι η μόνη. Ο περισσότερος κόσμος όταν κάποιος σε μία παρέα αναφέρει ότι είμαι υποψήφια βουλευτής, κάπως έτσι αντιδρά. Αρχίζω να πιστεύω πως αν έλεγα ότι σκοπεύω να γίνω καλόγρια ή επαγγελματίας δολοφόνος, θα με κοιτούσαν με λιγότερη έκπληξη.
Όχι, όχι δεν είναι έκπληξη. Τώρα που το ξανασκέφτομαι είναι οίκτος. Κάτι σαν «α το καημένο τι έπαθε…». Τόσο πολύ που αρχικά – το ομολογώ – απαντούσα κάπως απολογητικά. «Ε βρε παιδί μου τι τα θες, έμπλεξα, κακές παρέες, το ένα έφερε το άλλο, δεν βαριέσαι, ξέρεις τώρα…». Μου πήρε καιρό να μπορώ να μπαίνω σε ένα χώρο και να λέω «Γεια σας, είμαι η Μυρσίνη, είμαι καλά και είμαι υποψήφια».
Αλλά αυτό που σου περιγράφω τώρα είναι η καλή εκδοχή. Υπάρχει και η άλλη. Αυτή των φίλων μου. Των πιο δικών μου ρε παιδί μου, των κολλητών μου. Που εδώ και κάνα χρόνο που ασχολούμαι με τη Δημοκρατική Αριστερά με αντιμετωπίζουν σαν να έχω γίνει μέλος κάποιας αίρεσης. - Τι κάνει η Μυρσίνη ρε συ; - Καλά μωρέ, τρέχει και με αυτά τα ΔΗΜΑΡ, ξέρεις. Με κοιτούν σαν εξωγήινη. Κόμμα; Κεντρική Επιτροπή; Συνέδριο; What are you talking about?
Και όμως τώρα εγώ, κοίτα να δεις πείσμα. Έχω φάει από την αρχή αυτό το κόλλημα ότι καλά κάνω και είμαι εκεί. Δεν ήμουν ποτέ μέλος σε κόμμα παλιότερα – να στον σταυρό που σου κάνω. Αλλά όταν δημιουργήθηκε η ΔΗΜΑΡ ξύπνησε ενστικτωδώς μέσα μου ένα περίεργο πράγμα. Στα λέω τώρα στα ίσα, να συνεννοούμαστε. Ντάξει είναι και το άτιμο το dna, δεν το κρύβω. Εκεί μέσα μεγάλωσα. Στο ΚΚΕ εσωτερικού, στον Ρήγα, στα γραφεία, στα συνέδρια, στα φεστιβάλ. Τις φάσεις της παιδικής μου ηλικίας τις πηγαίναμε με τις εκλογές. Τύπου «Το πρώτο της δόντι η Μυρσίνη το βγαλε στις δημοτικές του ’78 που κατεβάζαμε τον Παπαγιάννη στον Χολαργό» ή «Θυμάσαι που χες επιδείξεις στο μπαλέτο τις μέρες που ιδρύαμε την ΕΑΡ κ ήρθε μόνο η γιαγιά γιατί εμείς ήμασταν στο συνέδριο συνέχεια;». Που να στα λέω γενικά, μικρή για να καταλάβεις νόμιζα ότι όλοι οι μπαμπάδες έχουν μούσια και διαβάζουν Αυγή, άσε που θεωρούσα φυσιολογικό να χεις στο πορτ παγκάζ μία ντουντούκα και κάθε λίγο και λιγάκι να βγαίνεις παγανιά με το 2CV στις γειτονιές και να φωνάζεις «Όλοι σήμερα μπλαμπλαμπλα».
Μην στα πολυλογώ, εκεί στην ανανεωτική αριστερά μεγάλωσα, άρα που ήθελες να με δεις; Στη ΔΗΜΑΡ εμφανίστηκα από την πρώτη στιγμή. Και όταν πήγα στο συνέδριο κάνοντας κοπάνα από τη δουλειά, μόνη, μουδιασμένη με έναν καφέ στο χέρι, άρχισα να ακούω και να γνωρίζω ανθρώπους που μιλούσαμε την ίδια γλώσσα. Έπαθα αυτό που λες «Ρε συ, δεν είμαι ντιπ τρελή, εδώ αυτά τα λένε κι άλλοι!». Όταν έχεις φτάσει στο σημείο να μιλάς πολιτικά μόνο με λίγους φίλους μετρημένους στα δάχτυλα, αυτό που είδα στο συνέδριο ήταν σαν να ανακαλύπτω έναν νέο πλανήτη. Κάπως έτσι εκλέχτηκα στην Κεντρική Επιτροπή.
Αυτά με λίγα λόγια να σου απαντήσω στο «Γιατί με τη ΔΗΜΑΡ;». Τώρα γιατί αποφάσισα να είμαι υποψήφια αν με ρωτάς, γιατί ρε φίλε βαρέθηκα να ακούω τους μεγάλους να λένε «άντε να δούμε νέα πρόσωπα επιτέλους, ανανέωση στο πολιτικό σκηνικό» και τα ρέστα. Βέβαια αυτοί οι μεγάλοι είναι οι ίδιοι που τώρα με κοιτούν με ύφος περίλυπο λες και έχω πέσει στα βαριά ναρκωτικά. Είναι και κάτι άλλο όμως και θα στο πω ευθέως και αμέσως. Δεν μπορώ να σκέφτομαι ότι η κόρη μου δεν θέλω να μεγαλώσει εδώ. Ότι η μόνη σωτηρία είναι να την κάνουμε για άλλες πολιτείες. Και θα μου πεις τώρα «Εσύ θα αλλάξεις τον κόσμο;». Όχι ρε φίλε, να τον αλλάξουν αυτοί που διαβάζουν εφημερίδες και βρίζουν και βλέπουν ειδήσεις και μουντζώνουν. Αν γουστάρεις και εσύ, ναι, έλα να τον αλλάξουμε μαζί. Ε καλά όχι και όλο τον κόσμο. Ότι μπορούμε θα κάνουμε. Θα κουνήσουμε λίγο τα έπιπλα, θα πάρουμε τις χοντρές τις σκόνες πάνω, θα αερίσουμε λίγο τα μαξιλάρια, ξέρεις. Αλλά – πρόσεξε! – ότι είναι να κάνουμε θα το κάνουμε κοινοβουλευτικά. Εγώ αν θέλεις αγανάκτηση, αυγά, γιαούρτια και μπάχαλα δεν ψήνομαι με την καμία. Αυτά κάντα μόνος σου, αν και θα σου πρότεινα να μην τα κάνεις καθόλου. Εγώ, ξέρεις έχω αυτήν την αρρωστημένη εμμονή να πιστεύω ακόμα φανατικά στην δημοκρατία, στη Βουλή, στον κοινοβουλευτισμό. Με αυτά τα κόμματα; Ε ρε παιδί μου αυτά έχουμε, φτιάξε εσύ ένα άλλο να μαζευτούμε εκεί.
Πάμε τώρα που είπα κόμματα, στο προκείμενο. Δημοκρατική Αριστερά. Τι λέει αυτή η ΔΗΜΑΡ; Άλλα λέτε τη μία μου λένε και άλλα την άλλη. Είστε αριστεροί και παίρνετε ΠΑΣΟΚους. Θέλετε Ευρώπη αλλά δεν ψηφίζετε το μνημόνιο. Τι μας σούρνουν και εμάς όμως ε; Ήρεμα, κάτσε, δώσε προσοχή, πάρε χαρτί και στυλό και άκου, θα στα εξηγήσω όλα. Όπως μπορώ δηλαδή. Εδώ ναι, ευκαιρία είναι τώρα που σε βρήκα να σε ψήσω, να μάθεις και τίποτα.
Πάμε από τα βασικά. Τι λέει η ΔΗΜΑΡ, όχι γενικά, αλλά εδώ στα φλέγοντα, την κρίση, την οικονομία, το μνημόνιο. Θα στα πω με δικά μου λόγια, όπως τα νιώθω εγώ, και ελπίζω να μην με κόψουνε μετά. Η ΔΗΜΑΡ λοιπόν λέει ότι το δίλημμα Μνημόνιο Vs Αντιμνημόνιο είναι μία μούφα και μισή. Ναι καταψηφίσαμε το μνημόνιο, το μεσοπρόθεσμο και την δανειακή σύμβαση. Δεν τα διαπραγματευτήκαμε κιόλας. Γιατί έγινε διαπραγμάτευση και έγιναν και επιλογές. Αυτός ο μύθος ότι η Μέρκελ κόπτεται για τον μισθό τον δικό μου, τη σύνταξη του άλλου κλπ πρέπει επιτέλους να καταρριφθεί.
Η υπόθεση είναι απλή. Είχαμε ένα κράτος κουκουρούκου, κανείς δεν έκανε τον λογαριασμό και παραγγέλναμε συνέχεια. Δανειζόμασταν από παντού για να υπάρχουμε. Τα ξέρεις αυτά τι να λέμε τώρα, δεν έβγαινε το μαγαζί. Φούσκωνε, φούσκωνε ο λογαριασμός ώσπου μπαμ μας έσκασε η φούσκα στα χέρια. Όχι στα δικά μας, στου Παπανδρέου για να λέμε την αλήθεια. Φωνάξαμε κάτι ειδικούς, κάτι τεχνοκράτες με μπλοκάκια σαν την εκπομπή αυτή που πάει ο κατακαημένος που έχει 8 δάνεια και 32 πιστωτικές τίγκα και φωνάζει εκείνον τον περίεργο που του κάνει πράξεις σε έναν πίνακα και του λέει «θα κόψεις αυτό, θα πληρώσεις εκείνο, φίλε δεν βγαίνεις αλλιώς». Ε σκέψου τώρα ότι εμάς δεν μας έκαναν μόνο πράξεις, μας έδωσαν και λεφτά. Μπικικίκια πως το λένε. Ήρθαν λοιπόν οι λεγόμενοι «δανειστές» και για να κλείσει το deal πρότειναν να υπογράψουμε ένα μνημόνιο.
Η ΔΗΜΑΡ τι λέει μέχρι εδώ; Ναι, λέει υπάρχει χρέος (όχι να το λέμε γιατί κάτι άλλα φιλαράκια εκεί παραδίπλα αριστερά φωνάζουν δεν χρωστάμε, δεν πληρώνουμε και τέτοια). Ναι, λέει, το μνημόνιο προέβλεπε μεταρρυθμίσεις που έπρεπε να έχουμε εφαρμόσει μόνοι μας εδώ και δεκαετίες. Ναι, λέει, έχουμε υποχρεώσεις απέναντι στους δανειστές μας (όχι να φύγουν νύχτα με ελικόπτερο, η χούντα της τρόικας, πάρτε το μνημόνιο και φύγετε από δω που φωνάζουν κάτι «ούστηδες» - από το «ουστ», ξέρεις). Και λέει και κάτι άλλο: Ναι το μνημόνιο, η δανειακή και κάθε άλλη συμφωνία που υπογράφει η χώρα αποτελεί δεσμευτικό πλαίσιο, το κράτος έχει συνέχεια μάγκες όχι ότι να ‘ναι, φεύγει ο Παπανδρέου και θα το πάρει σπίτι του δώρο.
Είναι καλό το μνημόνιο; Μας δουλεύεις τώρα; Εδώ οι ΠΑΣΟΚοι που το ψήφισαν και το έφεραν ευαγγελιζόμενοι την σωτηρία της χώρας, το αδειάζουν ένας ένας. Ο ίδιος ο Σημίτης το έχει καταγγείλει ως αδιέξοδο. Γιατί; Γιατί έγινε ελλιπής και λάθος διαπραγμάτευση. Τα ψέματα αλλού. Τα μέτρα δεν είναι επιβολή κάποιων ξένων, είναι επιλογή κάποιων δικών μας. Επιλογή των δύο κυβερνήσεων, αυτών που έκαναν τον Γιούνκερ να πει ότι δεν έχει δει δύο κυβερνήσεις πιο απρόθυμες να διαπραγματευτούν. Να σε πιάνουν τα γέλια δηλαδή. Και όση διαπραγμάτευση με ιδρώτα έγινε, έγινε για να γλιτώσουμε τι; Μην τυχόν και οι ένστολοι μπουν στο ενιαίο μισθολόγιο. Για κάποιο παράδοξο, ανεξήγητο για μένα λόγο, οι πολιτικοί θεώρησαν πιο αναίμακτο να επιβάλουν οριζόντια μέτρα εισπρακτικού χαρακτήρα και περικοπές από το να χτυπηθούν με τους πελάτες τους, με μικρές προνομιούχες ομάδες πληθυσμού. Θεώρησαν πιο αναίμακτο να κόψουν τους μισθούς μας από το να φορολογήσουν την Εκκλησία πχ. Αλλά μιλάμε και για όργιο ανικανότητας σε κάποια πράγματα. Μιλάμε ότι έκαναν 2μιση χρόνια να εντοπίσουν τους νεκρούς που λαμβάνουν σύνταξη, τους δήθεν ανάπηρους που παίρνουν πλαστά επιδόματα κλπ. Παλεύουν τάχα μου τόσο καιρό να βρουν τρόπο να φορολογήσουν τις καταθέσεις στο εξωτερικό, στο μεταξύ οι άλλοι τα πάνε τα λεφτά και τα φέρνουν στις Ελβετίες και στις οφ σορ, κανείς δεν τους ενοχλεί. Ο άλλος τα φόρτωσε στο αμάξι χαλαρός και τα πήγε ταξιδάκι αναψυχής τα λεφτά του να τα κρύψει αλλού.
Για να τελειώνουμε λοιπόν και να ξεκαθαρίζουμε. Τα μέτρα που τρώμε στη μάπα εγώ και εσύ είναι τα μέτρα που επέλεξαν, που άντεξαν να πάρουν οι πολιτικοί μας. Το ΔΝΤ, η τρόικα και όλοι αυτοί οι ξένοι κακοί άνθρωποι που έρχονται να μας κατασπαράξουν δίνουν εναλλακτικές. Και εμείς παίρνουμε την κουρτίνα με το Ζονγκ – το θυμάσαι το τηλεπαιχνίδι εκείνο; Ο Τόμσεν ο ίδιος (πόσο πιο ξεκάθαρα να το πει ο άνθρωπος;) λέει ότι οι οριζόντιες μειώσεις μισθών δεν είναι η σωστή λύση αλλά πρέπει να αυξήσουμε την παραγωγικότητα ώστε να μπορεί να υποστηρίζει τους υπάρχοντες μισθούς. Πάρτε τα από αλλού, σου λέει, βρείτε τρόπους. Αν δεν το κάνετε, ε τότε ναι θα κόψετε κι άλλο τους μισθούς. Και οι δικοί μας πάλι το Ζονγκ διαλέγουνε, πάμε για νέα μέτρα τώρα τον Ιούνιο δηλαδή όπως ξέρεις.
Η Δημοκρατική Αριστερά λοιπόν λέει το απλό. Παιδιά, η διαπραγμάτευση που κάναμε ήταν της πλάκας. Ζητάτε κάθε λίγο και λιγάκι να μειώσει ο Έλληνας το επίπεδο της ζωής του και του αυξάνετε και τις υποχρεώσεις του. Δεν κάνετε τίποτα να προστατέψετε τις ευάλωτες ομάδες, τους άνεργους και τους άπορους και δημιουργείτε εκτός από καταστροφικές καταστάσεις και φοβερή ανασφάλεια. Δεν ξέρει ο άλλος σήμερα που μιλάμε Απρίλιος του 2012 αν σε έξι μήνες θα έχει τον ίδιο μισθό (αν έχει δουλειά κιόλας εδώ που τα λέμε) και πόσα θα πρέπει να πληρώσει για τον κάθε φόρο που σας κατεβαίνει στο κεφάλι. Κανείς δεν μπορεί να επιβιώσει, κανείς δεν μπορεί να έχει έναν στοιχειώδη προγραμματισμό. Δημιουργήσατε παραπάνω από 1 εκ ανέργους για τους οποίους δεν κάνετε τίποτα, η αγορά νεκρώνει και εσείς την κοιτάτε σαν χάνοι, η ανάπτυξη έχει γίνει μακρινό όνειρο, η νέα γενιά παίρνει το δισάκι της και φεύγει και οι παπούδες μας, οι άνθρωποι που έχουν δουλέψει τόσες δεκαετίες, παίρνουν συντάξεις – χαρτζιλίκι.
Όποιος πιστεύει ότι με τα μέτρα που λαμβάνονται η χώρα θα βγει από την ύφεση, να σηκώσει το χέρι και να ρθει να μου το πει. Όποιος πιστεύει ότι η μείωση του μισθού του βοηθά τη χώρα να βγει από την κρίση, επίσης. Οδηγούμαστε σε αδιέξοδο, οι αγγλόφωνοι το λένε καλύτερα: dead end, πεθαμένο τέλος.
Και τώρα το κρίσιμο ερώτημα: Μπορεί να αλλάξει αυτό; Ναι μπορεί. Θα μου επιτρέψετε να είμαι αισιόδοξη. Αν δεν ήμουν δεν θα ήμουν στη ΔΗΜΑΡ. Αν δεν ήμουν θα χα ακολουθήσει τον δρόμο που χάραξαν πρώτες οι Σουλιώτισσες και θα χα πέσει από κάνα γκρεμό. Μπορούν να αλλάξουν τα πράγματα. Στη Γαλλία σε λίγες μέρες αναμένεται να εκλεγεί νέος πρόεδρος ο σοσιαλιστής Φρανσουά Ολάντ. Στην Ευρώπη, οι συσχετισμοί δείχνουν να αλλάζουν. Το σκληρό μοντέλο των συντηρητικών κυβερνήσεων έχει δείξει την παταγώδη αποτυχία του και δεν πείθει πια κανέναν. Ο ίδιος ο Ολάντ, ο Σβόμποντα (πρόεδρος των Σοσιαλιστών στο Ευρωκοινοβούλιο), ο Γκάμπριελ του γερμανικού SPD και πολλοί άλλοι αμφισβητούν ανοιχτά το Σύμφωνο Σταθερότητας και φυσικά την συνταγή που εφαρμόστηκε στην Ελλάδα. Νέοι συσχετισμοί στην Ευρώπη και νέοι συσχετισμοί στην Ελλάδα θα επιτρέψουν μία σταδιακή απαγκίστρωση από τους «κακούς» όρους του μνημονίου. Αυτό πρεσβεύει και η Δημοκρατική Αριστερά.
Πως θα το κάνει; Θα το κάνει καταρχήν με τη δική σου ψήφο. Όσο πιο ενισχυμένη είναι η Δημοκρατική Αριστερά, τόσο πιο δυνατή θα είναι και αυτή η φωνή. Μία φωνή αισιόδοξη, μία φωνή ανάμεσα στο «ναι σε όλα» και στο «όχι σε όλα». Μία φωνή που λέει ναι στην Ευρώπη αλλά όχι στην παθητική αποδοχή όλων των μέτρων που σκοτώνουν την κοινωνία κάθε μέρα και περισσότερο.
Ξέρω τι θα με ρωτήσεις τώρα, αν υπάρχουν τρόποι. Αν σου πω τώρα εγώ «λεφτά υπάρχουν» θα με πεις τρελή. Αλλά υπάρχουν και ξοδεύονται χωρίς λογική και μέτρο όταν από μένα και σένα ζητούν και το τελευταίο σεντ για την ενίσχυση του δημοσίου κουμπαρά. Ποιος άγγιξε τόσα χρόνια τις στρατιωτικές δαπάνες; Ποιος άγγιξε την Εκκλησία; Ποιος έκανε μία σοβαρή προσπάθεια αξιοποίησης της δημόσιας περιουσίας; Ποιος επιχείρησε μία ουσιαστική αναδιάρθρωση του κράτους; Μιλάμε ότι διάβαζα τις προάλλες ότι τα 15 υπουργεία μας στεγάζονται σε 604 κτήρια.
Αν διαβάζεις απλώς τα editorial του Γεωργελέ τα ξέρεις και εσύ αυτά που δεν κάνανε τόσο καιρό. Θα ξέρεις άρα και ότι σήμερα αυτοί οι ίδιοι που δεν τα κάνανε αποκηρύσσουν τους εαυτούς τους, φωνάζουν απεταξάμην στα κανάλια και – το χειρότερο; - ζητούν ξανά την ψήφο μας και μάλιστα θέλουν, λέει, και αυτοδυναμία!
Συγγνώμη που ακούγομαι αφελής αλλά, ένα ερώτημα και κλείνω. Αν είχαν τις λύσεις οι μάγκες τις μαγικές, τόσα χρόνια γιατί περίμεναν και δεν τις εφάρμοζαν; Μας τις κρατούσαν για έκπληξη να μας τις αποκαλύψουν στις 7 Μαΐου;
