Βρωμόλογα ελληνικού δημοσίου

Τις θυμάμαι καλά εκείνες τις διαφημίσεις, δέκα χρόνια πριν: «Μετοχές, παράγωγα, επενδύσεις, αυτά είναι για λίγους κι έχουν μεγάλο ρίσκο! Εμείς οι απλοί πολίτες που θέλουμε να εξασφαλίσουμε τα χρήματά μας και να έχουμε εγγυημένη απόδοση, επιλέγουμε ομόλογα ελληνικού δημοσίου!» Κάπως έτσι ήταν το σπηκάζ - και έβλεπες να περπατάει πλήθος λαού, σαν σε παρέλαση – προφανώς έσπευδαν να αγοράσουν τα κελεπούρια ομόλογα, μήπως χάσουν την ευκαιρία.

Το ελληνικό δημόσιο λοιπόν πήρε τις οικονομίες όσων το πίστεψαν και τις έκανε διορισμούς αργόμισθων, σπίτια των Άκηδων, υπερτιμολογήσεις σε καθετήρες και βηματοδότες, μισθάρες σε κομματικά στελέχη, ταξίδια και μίζες στους Φωτόπουλους, ακριβώς όπως ένας «νονός» μοιράζει τα κλοπιμαία με τα μέλη της συμμορίας του. Και πολύ πριν έρθει η ώρα της πληρωμής, ανακοινώνει στα θύματα της απάτης: «Το 70% ξεχάστε το. Το υπόλοιπο 30%, θα το πάρετε, αν το πάρετε, μετά θάνατον!» Πάει και η εξασφάλιση, πάει και η εγγυημένη απόδοση! Ο... κοινωνικά ευαίσθητος Βενιζέλος ψέλλισε δυο λογάκια: «ναι, έχουν δίκιο οι ομολογιούχοι - κάτι πρέπει να κάνουμε...». Φυσικά κανένας δεν τον πίστεψε. Άλλωστε, λίγες μέρες πιο πριν, είχε διαβεβαιώσει ότι οι ιδιώτες ομολογιούχοι θα εξαιρεθούν από το «κούρεμα». Τι συνέπεια να περιμένεις από έναν «επαγγελματία» του είδους, μπροστά στον οποίο το ρεσιτάλ που δίνει ο Ηλιόπουλος στον «Ψευτοθόδωρο» φαίνεται κήρυγμα του κατηχητικού... Όμως κανένας δεν του έκανε μήνυση. Όχι επειδή δεν τον θεωρεί απατεώνα – αντιθέτως, επειδή θεωρεί ότι η συμμορία είναι τόσο δυνατή και τόσο πολυπλόκαμη που ό,τι και να κάνεις χαμένος θα βρεθείς.

Αυτή είναι και η μόνιμη σχέση του Έλληνα με το κράτος. Όπως κάτι πειραματόζωα που έχουν στερηθεί το χάδι της μάνας και τη ζεστασιά της φωλιάς και γίνονται επιθετικά κι ανασφαλή σε όλη τους τη ζωή, έτσι κι ο Έλληνας: το κράτος το αισθάνεται ως απειλή, ως τον ληστή που αντί για καλάσνικωφ κρατάει νομοσχέδια, κι αντί για μπράβους στέλνει το ΣΔΟΕ. Ο Έλληνας αμύνεται ισοβίως με όποιον τρόπο βρει, αλλά το αποτέλεσμα είναι προδιαγεγραμμένο: η διακομματική Μαφία θα πάρει αυτά που θέλει, με το ζόρι. Πλέον, χωρίς καν προσχήματα: τον νόμο για την προεκλογική χρηματοδότηση των, χρεωκοπημένων ήδη, κομμάτων, τον ψήφισε, εν αγαστή συμπνοία με τα «αστικά» κόμματα, και το ΚΚΕ!

Αρκετοί με κατακρίνουν γιατί χαρακτηρίζω την κομματοκρατία ως Μαφία. Ως έναν βαθμό έχουν δίκιο, καθώς υπάρχουν δύο ουσιώδεις διαφορές. Η πρώτη είναι πως το ελληνικό κράτος είναι η μοναδική περίπτωση Μαφίας στην παγκόσμια ιστορία που χρεωκόπησε! Κι αυτό γιατί δεν τήρησε τον κανόνα που όλες οι Μαφίες ακολουθούν: μην πάρεις από το θύμα σου τόσα πολλά που θα το κάνουν να «βάλει λουκέτο». Καλύτερα να το «αρμέγεις» με «ρέγουλα» για να έχει πάντα κάτι να σου δίνει. Οι «δικοί μας», μπλε, πράσινοι και κόκκινοι, όρμησαν με τέτοια λύσσα στο μέλι, που ρήμαξαν και τις κυψέλες! Η δεύτερη διαφορά είναι πως κάθε Μαφία σε προστατεύει από την αντίπαλή της. Ο Βενιζέλος από ποιον σε προστατεύει; Ούτε από τον Σαμαρά, ούτε από τον κλασικό διαρρήκτη, ούτε από το ΔΝΤ!

Παρ’ όλα αυτά όταν οι διαπλεκόμενοι δημοσιογράφοι μαθαίνουν ότι ιδρύθηκε ένα κόμμα – όσο κι αν αυτή η λέξη μάς προκαλεί στομαχικές διαταραχές – από ανθρώπους της παραγωγικής οικονομίας χωρίς κομματικό και πολιτικό παρελθόν, έχουν έτοιμο το θέσφατο: «παρθενογέννεση στην πολιτική δεν υπάρχει!» Και ποιος σας είπε, αγαπητά τσιράκια της παρασιτοκρατίας, ότι το γόνιμο σπέρμα για την ανανέωση της πολιτικής ζωής βρίσκεται στους στείρους, εδώ και χρόνια, κομματικούς αδένες; Ποια ήταν η τελευταία φορά που οι υπερτροφικοί και άφυλοι ιδεολογικά, σαν ευνούχοι, κομματικοί σχηματισμοί «γέννησαν» κάτι το υγιές; Εδώ και 38 χρόνια μάς έχουν ταράξει στις τερατογεννέσεις, σαν του ΕΣΥ, ή στα «ανεμογκάστρια» σαν το Κτηματολόγιο ή, ακόμα περισσότερο, σαν την «επανίδρυση του κράτους!»

Ευτυχώς που δεν έχουμε ούτε ίχνος από το DNA τους! Υπάρχουν πολλοί νεόκοποι «επαναστάτες» - μέχρι χθες πειθήνια κομματικά ανδρείκελα - για να δώσουν παράταση ζωής στα εκφυλισμένα γονίδια του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ. Και βρίσκουν, δυστυχώς, πελατεία – ο απελπισμένος πιάνεται από όποιο σκοινί και να βρει μπροστά του, ακόμα και... καμένο.

Όμως το ωάριο της νέας πολιτικής θα προκύψει μόνο αν ξανασυναντηθούν σε μια σχέση αμοιβαίας εμπστοσύνης ο Πολίτης και η Πολιτεία. Θα συμβεί αυτό με τους υπάρχοντες σχηματισμούς; Ποτέ! Η εμπιστοσύνη χτίζεται - και το πρώτο βήμα οφείλει να το κάνει ο ισχυρός. Ένα κράτος δόλιο, ανήθικο, ληστρικό, δεν υπάρχει περίπτωση να αλλάξει φυσιογνωμία, όσο οι άνθρωποι που τη διαμόρφωσαν εξακολουθούν να βρίσκονται στο πολιτικό προσκήνιο. Η μόνη ελπίδα είναι να τους στείλουμε εκεί που τους αξίζει: στο σπίτι τους, τους αφελείς ή τους απλώς ανίκανους, καί στη φυλακή τα μέλη των οργανωμένων συμμοριών. Αν λοιπόν μέχρι τώρα ψηφίζατε βρίζοντας, ή κάνατε το δεύτερο χωρίς το πρώτο, σκεφτείτε το ξανά: ο σκοπός αυτών των εκλογών δεν είναι μόνο να πέσουν τα spreads – αλλά να ξαναβρούν τα ομόλογα την ετυμολογική τους σημασία: να γίνουν «λόγος ομού» αυτό που λένε από κοινού, αυτό που καταλαβαίνουν με τον ίδιο τρόπο, Πολιτεία και Πολίτης.

Και κάθε πράξη ανάμεσά τους να είναι ομο-λογία να είναι συμφωνία, δηλαδή κοινή φωνή. Αρκετή βρωμιά ζήσαμε, αρκετά βρωμόλογα είπαμε κι ακούσαμε. Αρκετά αντέξαμε να βλέπουμε τη σημερινή Ελλάδα να εμπλουτίζει τις γλώσσες του κόσμου όχι με όρους φιλοσοφίας και επιστήμης αλλά με τον ορισμό της κρατικής απάτης: Greek Statistics – να η συνεισφορά του Βενιζέλου, του Σαμαρά και της παρέας τους στον διεθνή πολιτισμό. Διεθνή, πια, «βρωμόλογα», με την εγγύηση του ελληνικού Δημοσίου.

 *Ο Θάνος Τζήμερος είναι πρόεδρος της πολιτικής κίνησης «Δημιουργία ξανά». Την Κυριακή 22 Απριλίου θα μιλήσει στις 11:00 στον κινηματογράφο Πτι Παλαί, Ριζάρη & Βασ. Γεωργίου Β'

Φωτο: Άγγελος Μπαρμπαλιός