Στ' άρματα, στ' άρματα

Και είπαν οι Έλληνες στο Πασόκ, «κι έτσι ξαφνικά όπως θα μπαίνει η άνοιξη, μια και καλή θα σε ξεγράψω». Κι απόμεινε μόνος ο Μπένυ, ο Σκανδαλίδης γράφει ποιήματα, ο Χυτήρης γράφει ποιήματα, και θα ρωτήσω, αυτοί οι υπέροχοι σύντροφοι με τα ποιήματα πώς ανέχτηκαν αυτού του μουνιού το πανηγύρι που έγινε το Πασόκ; Πώς ανέχτηκαν να γίνουν τα περιπετειώδη νιάτα τους μια σιχαμένη σκατοσαλάτα διαπλοκής; Κι ακόμα, παιδιά που εκτιμώ σαν τον Πέτρο Ευθυμίου και την αγαπητή μου Τόνια Αντωνίου, σόρι κιόλας, ανθρώπους που τυχαίνει να τους ξέρω, να έχω μιλήσει, συμφάγει, ταξιδέψει, ορκιστεί σε μύχια, πώς συμβαίνει κανείς να μην έχει σηκώσει το χέρι να ρίξει μια μπούφλα σ’ αυτή την εσχάτη προδοσία, κι αυτός ο λαός μας, τι εύπιστος ξανά και ξανά, πώς βολεύτηκε όλος μας ο πνευματικός κόσμος σ’ αυτή την ψευδή συνθήκη και το βούλωσε, πώς, Θεέ μου.

Δεν ήταν μόνο τα συμφέροντα, αγάπες μου, κι αυτό με ταράζει πιο πολύ, ήταν το χρυσό ψαλίδι μιας χοντροκομμένης μικροαστικής κατάθλιψης που ήθελε να κάνει το νεόκοπο στιλάκι πηδάμε και την ξανθιά την αεροσυνοδό και μετά την πετάμε απ’ το καράβι, αγαπώ Δήμητρα. Και κάτω τα κωλόχερά σας από τη Δήμητρα, τα κατάφερε να αντέξει να ζει ανάμεσά μας, που τη γλείφατε όλοι όσο ζούσε ο μακαρίτης, σας έχω δει αυτοπροσώπως, γαϊδούρια ξεσαμάρωτα. Από τα χρόνια που γέμιζε η Μελίνα τα θέατρα, τις Επιδαύρους, τα δάση της Σαλονίκης, μα η Μελίνα ήταν η Μελίνα και τη σκοτώσανε, ούτε το Δήμο δεν της δώσανε που στο κάτω-κάτω της γραφής τόσα σιχάματα πέρασαν απ’ αυτόν το Δήμο της Αθήνας, τη Μελίνα βρήκανε να τσακίσουνε. Ας τα πούμε σήμερα, μετά την παλιγγενεσία.

Πώς έγινε και γίναν όλα αυτό το πηχτό, σκοτεινό, διαπλεκόμενο, βουβό τέρας. Αυτή η κουτσουλιά του Σημίτη, αυτό το ελεεινό τίποτα, που τώρα μάταια ο ευφυής Βενιζέλος προσπαθεί να αναστήσει από τις στάχτες, με κόπο πολύ να ξανανιώσουμε τι, κυρ-Βαγγέλη μου, που χρόνια πολλά κιόλας, γιατί κάθεστε εκεί μέσα; Ταλαντούχος άνθρωπος, περνάνε και τα χρόνια, κάντε κάτι, κλείστε το, φτιάχτε κάτι καινούργιο, πιο πολλές πιθανότητες έχετε από το να βάζετε ενέσεις φορμόλης σε μια πεθαμένη ιδέα, σ’ ένα τρισάθλιο πια είκασμα μιας σοσιαλιστικής ελπίδας που έγινε πι-ες-άι, δουνουτού, σι-ντι-ες, πού τα ξέραμε εμείς αυτά, κυρ-Βενιζέλο μου;

Μια σκατοδεξιά είχαμε που σάπιζε τον κόσμο στις εξορίες, που φοβόσουνα να πάρεις «Αυγή» και «Ριζοσπάστη», που δεν έβρισκες δουλειά και που αν δεν ερχόταν η μαύρη χούντα, όσοι τη ζήσαμε την ξέρουμε, για να μαθαίνουν κι οι νεότεροι, και τον παππού Καραμανλή στη μαύρη κατάρα θα τον είχαμε στείλει, μην κοιτάς που καταξιώθηκε, Θεός σχωρέσ’ τον, ο καραβλάχος από τη μεταχουντική καριέρα που άλλαξε το ρουν, τα ’λεγε και μισά, ταυτίστηκε ο Έλλην βλάχος με τα κουστουμάκια, και που είχε κλασμένο και το παλάτι κι έδιωξε τσι βασιλιάδες και έφερε τις δημοκρατίες μόνες τους και μάλιστα νέες… μαύρη νεότης. Παρτσακλά και κομμώσεις Άγγελος. 

Παρ’ όλα αυτά και ο βασιλεύς έρχεται και βλέπει πριβέ τη Λάσκαρη, αν θες να ξέρεις, και έχει και λεφτά ο μεγαλειότατος, γιατί πού τα ’χε βρει κι αυτός, τα ’χε η προγιαγιά του, μάλιστα τα είχε, θυμάστε που διεκδίκησε και το Τατόι. Αλήθεια, τι απέγινε το Τατόι; Θυμάστε που τα είχε με την Αλίκη και το διέλυσε εν μια νυκτί η μαμά του η Φρειδερίκω; Εγώ, σόρι κιόλας, είχα ρωτήσει Αλίκη, όχι μου ’χε πει, δεν είχε γίνει το σεξάκι, αλλά είχαν βρεθεί κάνα δυο φορές στη Δούκισσα της Πλακεντίας πριβεεεέ. Τέλος πάντων.

Επειδή ακόμα απ’ το μυαλό δεν ξεκολλάνε οι αλευρόκολλες από τις αφίσες της ενωμένης της αριστεράς που κόλλησα ως έφηβος, άμα παντρευτείς και κάνεις παιδιά κι αποκτήσεις υποχρεώσεις… και το βουλώνεις… και τα παίρνεις κάτω από το τραπέζι και κανείς δεν σε παίρνει χαμπάρι κι όλοι αναρωτιούνται πού τα βρήκες κι έκανες το τρίπατο με την υποσκάφη τη θερμαινόμενη την πισινόγκα κι ο άλλος που έχει τον ίδιο με σένα μισθό ξεσκίστηκε στα γαμωδάνεια και ακόμα τα πλερώνει και μπορεί και να μην τα ξοφλήσει και ποτέ έτσι που καταντήσαμε.

Μπορεί αυτή η ευρωπαϊκή ένωση που χτίστηκε με πολύ κόπο και πολύ ανοιχτές ακόμα πληγές από τα μίση του δευτέρου παγκοσμίου, χάρη σ’ ανοιχτά μυαλά, που το παλέψανε, να έγινε αυτή η καρμανιόλα της Ευρώπης; Και δω που τα λέμε, από τα κατά συρροήν ιδρύματα μόνο το Νιάρχος έχει ακόμα πρωτοβουλία ανύψωσης του αισθήματος και να χρηματοδοτεί τη Λυρική στο Δέλτα. Είχα την τύχη να μελετήσω το σχεδιασμό. Αλλάζει η ζωή της πόλης μετά απ’ αυτό, αλλά πού είναι τα παιδιά που θα τη γεμίσουν, οι καλλιτέχνες μας οι καινούργιοι, όλοι ξενιτεύονται, ποιος θα τα αγκαλιάσει τα ταλέντα σ’ αυτό το κακό χωριό, ουρά τα ταξί, πολλά, πάρα πολλά, πιο πολλά απ’ όσο χρειάζονται, χωρίς δουλειά, πολλά απ’ αυτά είναι… παρατημένα χωράφια.

Κι όμως εφαρμόζονται καινούργιες καλλιέργειες, τρεις φορές δίνει πια το χωραφάκι το χρόνο και δεν είναι τίποτα ένα απογευματάκι να καρφώσεις τα ξυλαράκια για τις ντοματιές, εδώ το κάνει η μάνα μου μ’ ένα αλβανάκι παρέα, που ογδοντάρισε, εξαγοράστηκε η ζωή μας μ’ ένα σκατοκινητό και μερικές πλαστικές πιστωτικές που ξεχρεώνει η μια την άλλη, έως πότε. Έχεις ρούχα για δεκαοχτώ σεζόν, μουλάρα, κι ακόμα λιγουρεύεσαι τα Μολ. Τα ’πα δεν τα ’πα, αγρόν ηγόρασες, μάλλον αγρόν πούλησες κι έμεινες με το ξεδοντιασμένο ρετιρέ να σου παγώνει ο κώλος, γιαποβλαχάρα, με κουρεμένο μισθουλάκο. Όμως μετά από μια δυνατή μου βόλτα στη λοιπή Ελλάδα, σας φέρνω τα νέα, η νέα γενιά Ελλήνων που είναι ευτυχής στα χωριά και κρατάει τις ονομαστικές γιορτές, έχει να περάσει και δεν θα μασήσει.

Τιμωρήθηκε το Πασόκ την Κυριακή 19 Μαρτίου, κύριε Βενιζέλο, μου το ’παν και οι μάγισσες και οι χαρτορίχτρες, δεν σας συμπαθώ αλλά μιλάτε ελληνικά και ξέρετε τους συγγραφείς μας κι αυτό σάς το εκτιμώ, άστε το σαπιοκάραβο να βουλιάξει, φτιάχτε κάτι καινούργιο, ίσως εδώ που τα λέμε και πιο δεξιούλι να σας εκφράζει και αφήστε ήσυχη την αριστερά να παίξει τον ανάπηρο ρόλο της, κομματιασμένη κι αυτή από την πολλή μαλακία, που κάνει κακό.   

Ρίχτε μια νέα σχεδία στο νερό, πιο πολλοί θα σας πιστέψουν, ακούστε το φτωχό μουζικάντη που αντέχει αυτά τα πρωινά να βλέπει την Ελλάδα του πίσω από τους λόφους με τα σκουπίδια που άφησε το κόμμα σας κι οι εκσυγχρονιστές που μισούν κάθε τι ελληνικό, μην το υπερασπίζεστε άλλο, έτσι κι αλλιώς τα καταφέρατε στην πολύ δύσκολη, σας το δίνω αυτό, μην το χαρίσετε στο Πασόκ, δεν θα σας το αναγνωρίσει, είναι αχάριστο και ανθελληνικό και βαθιά πωρωμένο από τη χυδαιότητα που το μαστίζει, κι ο κόσμος πια το ξέρει και το λέει, μούχλιασε η Ιπποκράτους… 

Καλημέρα σας και καλή βδομάδα.