Η επέτειος της 25ης Μαρτίου: μια παλιά συνταγή σε νέα χρήση

Μεγάλωσα σε μία εποχή που το ζητούμενο ήταν να μην γίνονται παρελάσεις. Η απαξίωση των συμβόλων της εξουσίας περνούσε μέσα από τη μη συμμετοχή.

Σήμερα, η επαναστατική γυμναστική περιλαμβάνει ανοιχτές παλάμες, γιαούρτια και μερικά ζαρζαβατικά απέναντι σε σύμβολα που έχουν προ καιρού καταρρεύσει στη συνείδηση των Ελλήνων. Έτσι, στα «προσεχώς» η φετινή 25η Μαρτίου αναμένεται να αποτελέσει ένα σύγχρονο πεδίο αντιπαράθεσης, ένα είδος πανελλαδικής λαϊκής συνέλευσης όπου δια βοής θα εκφραστεί ο λαός και θα επιβληθεί η Δημοκρατία.

Ποιών η Δημοκρατία;

Την ώρα που οι εθνικοπατριωτικές κορώνες συναντιούνται με τις εθνικοσοσιαλιστικές ιδεοληψίες, την ώρα που το δικαίωμα για διαμαρτυρία συναντιέται με τη διατήρηση προνομίων και κεκτημένων, πρέπει να αναρωτηθούμε ειλικρινά για το σκηνοθέτη και τα κίνητρά του.

Είναι η αγανάκτηση επί δικαίων και αδίκων; Είναι η μετάθεση της ευθύνης στην αυλή του γείτονα; Είναι η ισχυρή αστυνόμευση που θα δικαιώσει το ιπτάμενο ζαρζαβατικό; Ή μήπως είναι η ανάγκη για νέους ήρωες σε μία νέα εποχή;

Όπως και να έχει, ένα είναι σίγουρο. Η εθνική επέτειος είναι ο συμβολισμός της ενδυνάμωσης, της συνεκτικότητας των Ελλήνων απέναντι σ’ αυτό που ορίζεται κάθε φορά ως εθνικό συμφέρον, ως συλλογικό καλό. Πριν, λοιπόν, βρούμε ήρωες και αντιήρωες ας βρούμε αυτή τη κοινή συνισταμένη.

Η αλήθεια είναι ότι βρισκόμαστε προ των επιλογών που θα καθορίσουν μία ολόκληρη φάση της σύγχρονης Ελλάδας, με τα πολιτικά κόμματα και το πολιτικό προσωπικό της χώρας να έχει τεράστια ευθύνη για τις βασικές παραμέτρους αυτών των επιλογών. Όλοι ξέρουμε με τι πρέπει να αναμετρηθούμε για να αφήσουμε πίσω μας την Ελλάδα και τη νοοτροπία που μας πληγώνει, αλλά είμαστε εγκλωβισμένοι σε αντιλήψεις, νοοτροπίες και πρόσωπα που εκφράζουν την λάθος στάση στα πράγματα. Και ενώ το «νέο» ακόμη δεν έχει γεννηθεί, το «παλιό» παίζει τα ρέστα του.

Υπό αυτή την έννοια, είναι σχεδόν νομοτελειακό να υπάρχουν εκδηλώσεις απαξίωσης εναντίον των συμβόλων της εξουσίας. Η αναταραχή που προηγείται της γέννησης του καινούργιου μπορεί να θεωρηθεί απόδειξη της μεταβατικής εποχής. Αλλά αυτό δεν μπορεί να είναι αρκετό. Γιατί πολύ απλά δεν σου λύνει τα προβλήματα. Εκτός και αν η στόχευσή σου είναι να γίνεις χαλίφης στη θέση του χαλίφη.

Αυτό που χρειαζόμαστε είναι μια επανάσταση που δεν απαιτεί, αλλά δημιουργεί τον κόσμο που θέλει μέσα στον κόσμο που θέλει να ξεπεράσει. Είναι στο χέρι μας να αποφασίσουμε αν θα βρούμε νέα ορόσημα ή αν θα δημιουργήσουμε μαύρες τρύπες. Η περίοδος που ακολουθεί είναι μία καλή ευκαιρία για όλους και για όλα.

*Ο Θανάσης Οικονόμου είναι βουλευτής του ΠΑΣΟΚ στο Νομό Ιωαννίνων