Ένας «απλός» δάσκαλος

Είμαι ένας απλός δάσκαλος» δήλωσε ο νέος υπουργός Παιδείας και Θρησκευμάτων, σε συνέντευξη που έδωσε λίγες μέρες αφότου ανέλαβε τα καθήκοντά του. Τόσο «απλός» είναι ο κ. Μπαμπινιώτης ώστε, εκτός από «δάσκαλος», τυγχάνει ή έχει διατελέσει επίσης:

- Πρύτανης του Πανεπιστημίου Αθηνών επί σειράν ετών

- Πρόεδρος της Φιλεκπαιδευτικής Εταιρείας, της οποίας διαχειρίζεται τη διόλου ευκαταφρόνητη περιουσία.

- Μέχρι πρόσφατα πρόεδρος του Ιδρύματος Ελληνικού Πολιτισμού, το οποίο, αν και έχει να επιδείξει πενιχρότατο έργο ως προς την προώθηση του ελληνικού πολιτισμού στο εξωτερικό, έχει απασχολήσει επανειλημμένα τα μέσα ενημέρωσης για την ευκολία με την οποία σπαταλούσε χορηγίες και κρατικές επιχορηγήσεις.

- Πολυπράγμων και λίαν επιτυχημένος εκδότης/επιχειρηματίας, του οποίου το «Λεξικό της Νέας Ελληνικής Γλώσσας» θυμίζει ρώσικη κούκλα, αφού από τα σπλάχνα του, από το ίδιο αποθηκευμένο στον υπολογιστή υλικό, έχουν ξεπηδήσει αρκετά ακόμα λεξικά, με διάφορους τίτλους και διά πάσαν χρήση (Για το Γραφείο, Για το Σχολείο, Ετυμολογικό κ.λπ.).

- Επίσης, ο κ. Μπαμπινιώτης έχει διατελέσει κατά καιρούς επικεφαλής ή στέλεχος ποικίλων άλλων ιδρυμάτων, συχνά εκκλησιαστικής ή εθνοπατριωτικής χροιάς.

Να, λοιπόν, που ο «απλός δάσκαλος» όχι μόνο δεν είναι τόσο απλός (και, κυρίως, καθόλου απλοϊκός ή αφελής), αλλά και πολλά άλλα έχει «εις τον νουν πάρεξ ελευθερίαν και γλώσσαν».   

Με τη γνωστή του ευελιξία, ο κ. Μπαμπινιώτης έχει επίσης διατυπώσει κατά καιρούς πολλές και ποικίλες θέσεις για τη γλώσσα. Δεν είναι ούτε εύκολο ούτε του παρόντος να υπενθυμίσει κανείς τους μαιάνδρους που έχουν ακολουθήσει οι απόψεις του. Αλλά και γενικότερα, κατά τη μακρά διαδρομή του στον ευρύτερο δημόσιο βίο, αυτό που διέκρινε τον «απλό δάσκαλο» ήταν η ικανότητά του να προσαρμόζεται, να διαβάζει τα σημεία των καιρών και, γιατί όχι, τη φορά των ανέμων: προς την καθαρεύουσα ή τη δημοτική, προς το πολυτονικό ή το μονοτονικό, αλλά και προς τις εθνοπατριωτικές απόψεις και το νεοβυζαντινισμό ή το δυτικόστροφο εκσυγχρονισμό.

Έτσι, με την ευκαιρία που ο μακαρίτης Χριστόδουλος, ο και «ελληνόψυχος» αποκαλούμενος από ορισμένους, του είχε απονείμει την ανώτατη διάκριση της Εκκλησίας της Ελλάδος, τον Σταυρό του Αγίου Παύλου, ο τότε πρύτανης δήλωνε «είμαι κι εγώ ένα ακόμη πιστό και ενεργό μέλος της Εκκλησίας, δίνοντας από κάθε δημόσιο ή άλλο βήμα την Ομολογία της Πίστεως», προσθέτοντας: «Τα βιώματά μου στην Εκκλησία διαμορφώθηκαν πολύ νωρίς, από τότε που ήμασταν μαθητές του Γυμνασίου και είχαμε την ευκαιρία να φοιτήσουμε στα κατηχητικά σχολεία».

Παράλληλα, ο ίδιος δεν είχε παραλείψει να επισημάνει ότι «η παιδεία μας έχει τεράστια έλλειψη σήμερα: περνάει απ’ τα κλασικά γράμματα στα νέα ελληνικά, ξεχνώντας το Βυζάντιο, τα κείμενα των Ευαγγελίων και των Πατέρων» (να, λοιπόν, που το εντοπίσαμε τι της λείπει της παιδείας μας κι έχει πάρει την κάτω βόλτα!). Τέλος, τι κι αν όλοι, μα όλοι, οι  ιστορικοί έχουν βεβαιώσει, σε ποικίλους τόνους και με ποικίλες ευκαιρίες, ότι «κρυφό σχολειό» δεν υπήρξε ποτέ; Προκειμένου να ευχαριστήσει το ακροατήριό του και να τα ’χει με όλους καλά, ο τότε πρύτανης και νυν υπουργός δεν θα διστάσει να αναφωνήσει: «Τι έκανε το κρυφό σχολειό; Δεν διέσωσε την ιστορία και τη γλώσσα του έθνους μας;».

Στην Ελλάδα, ως γνωστόν, όχι μόνο το λαϊκισμό, αλλά και τους κάθε είδους λαϊκιστές, λίγο πιο λόγιους ή λίγο πιο αγοραίους, (σχεδόν) ουδείς απεχθάνεται. Συχνά, μάλιστα, οι απαραίτητες λαϊκίστικες κορόνες εξασφαλίζουν σταθερό ακροατήριο και σταθερή «πελατεία» – ενίοτε και υπουργικούς θώκους.

Κλείνοντας, ας διακινδυνεύσω και μια πρόβλεψη. Ο κ. Μπαμπινιώτης δεν είναι από αυτούς που ενδιαφέρονται να κάνουν τον υπουργό για δυο-τρεις μήνες. Θα τον βρούμε, λοιπόν, ξανά και ξανά μπροστά μας, με διάφορες ιδιότητες και διάφορες ευκαιρίες.