Edito 382

Ήταν τότε που αρχίσαμε να συζητάμε για τη μεγάλη έκταση της φοροδιαφυγής. Όταν μάθαμε ότι παρόλο που έχουμε υψηλούς φορολογικούς συντελεστές, το σύνολο των φορολογικών εσόδων είναι πολύ χαμηλότερο από τις άλλες ευρωπαϊκές χώρες. Ότι αν μπορούσαμε να φτάσουμε στον ευρωπαϊκό μέσο όρο δεν θα χρειάζονταν μέτρα λιτότητας κάθε λίγο. Και είχε αρχίσει να εφαρμόζεται το μέτρο των αποδείξεων. Θυμάμαι λοιπόν τότε έναν καλλιτέχνη από αυτούς που κάνουν Τέχνη για τον Λαό, όλα με κεφαλαία, ο οποίος είχε γράψει ένα σπαραχτικό άρθρο για τον μπαρμπα-Μήτσο τον μπογιατζή. Παλιός καπετάνιος του ΕΛΑΣ, ήρωας της αντίστασης, έβαφε τώρα για να ζήσει τους τοίχους του καλλιτέχνη.

Πείτε μου, θρηνούσε ο καλλιτέχνης, πώς θα πάω εγώ τώρα να ζητήσω απόδειξη από τον Ελασίτη; Πώς να ζητήσεις απόδειξη από τον καπετάνιο, δίκιο είχε, θα ’ταν και 90 χρονών ο άνθρωπος ζωή να ’χει, αν τα μετράω σωστά. Κι έτσι δραματικά και σπαραξικάρδια, το πρόβλημα της φοροδιαφυγής, ανεπαισθήτως, μειώθηκε στο πρόσωπο του μπαρμπα-Μήτσου του παλιού Ελασίτη. Ζητάς απόδειξη από τους καπετάνιους της Αντίστασης;

Το καλοκαίρι που μας πέρασε, το εσωτερικό αστείο στη δικιά μου παρέα ήταν ένας συμπαθέστατος, ευτραφέστατος κύριος που εμφανιζόταν κάθε μέρα στις τηλεοράσεις και στις εφημερίδες και κατήγγειλε τους κλέφτες πολιτικούς, την τρόικα και τα Μνημόνια κάτω από τα πανό των αποστράτων στο Σύνταγμα. Αντιστράτηγος εν αποστρατεία, ετών 53. Τι είχε συμβεί σ’ αυτούς τους καλούς ανθρώπους και καλούσαν σε «πλήρη υπηρεσιακή ετοιμότητα για την υπεράσπιση κυριαρχικών δικαιωμάτων ενάντια στην παράδοση άνευ όρων εθνικού εδάφους»; Γιατί είχαν στρατοπεδεύσει τις δυνάμεις τους στο Σύνταγμα και απειλούσαν με κρεμάλες; Είχαν χρεοκοπήσει το ταμείο τους.

Δεν φτάνει που η χώρα μας είναι το ανέκδοτο του ΝΑΤΟ, έχει περισσότερους στρατάρχες από το μεγαλύτερο στρατό του κόσμου, το στρατό των Ηνωμένων Πολιτειών, δεν φτάνει που βγαίνουν στη σύνταξη στις τρυφερές ηλικίες των 40 και 50, έπαιρναν μπόνους βγαίνοντας και προαγωγή έναν δυο βαθμούς. Έτσι με 2.150 αρχηγούς ΓΕΣ, 9.050 αντιστράτηγους, 7.100 υποστράτηγους, σύνολο καμιά 18.000 στρατηγούς, χρεοκόπησε το Μετοχικό Ταμείο Στρατού.

Ο σκληρός πυρήνας του πελατειακού κράτους, καλυμμένος με το προσωπείο του «αντιμνημονιακού αγώνα», λέει ό,τι λέμε όλοι: όχι στην ανεργία, όχι στους νέους φόρους, όχι στις μειώσεις μισθών και συντάξεων. Μόλις όμως έρθει η κουβέντα στον περιορισμό της σπατάλης και της λεηλασίας, υπερασπίζονται αδιάλλακτα τα προνόμιά τους. Το πελατειακό κράτος ξέρει ότι αν δεν γίνουν μεταρρυθμίσεις, αν δεν σταματήσουν τα ελλείμματα, τα μέτρα αναγκαστικά θα συνεχιστούν. Ξέρει ότι τα κέρδη των ευνοημένων ομάδων για τον υπόλοιπο πληθυσμό είναι αδιανόητα. Γι’ αυτό κρύβεται πίσω από την αντίθεση στα μέτρα τα οποία έρχονται ως αποτέλεσμα της δικιάς τους αδιάλλακτης άρνησης να χάσουν το παραμικρό προνόμιο. Εν ονόματι του λαού, υπερασπίζονται προνόμια που πληρώνει ο υπόλοιπος λαός. Όσο μεγαλύτερη η κρυμμένη ιδιοτέλεια και ο κοινωνικός εγωισμός, τόσο πιο φλογερός και επαναστατημένος ο λόγος.

Αν θυμηθείς, δεν υπήρχε κανένα μέτρο που να συνάντησε ευνοϊκή υποδοχή. Ακόμα και με το νόμο των πιθανοτήτων, σε κάτι θα συμφωνούσαμε απ’ όσα λένε οι Ευρωπαίοι εταίροι μας. Να μπουν ταμειακές μηχανές στα βενζινάδικα, στα ταξί; Μα μπορούν να αναλάβουν το κόστος της ταμειακής οι άνθρωποι σε εποχή τέτοιας κρίσης; Να μπουν τεκμήρια, γιατί το 83% των μη μισθωτών και συνταξιούχων δηλώνει εισόδημα κάτω από 10.000 ευρώ; Η μεσαία τάξη οδηγείται στη «φτωχοποίηση». Να φορολογηθεί η εκκλησιαστική περιουσία; Πρέπει να προσέχουμε, γιατί η περιουσία της εκκλησίας είναι «sui generis». Να πουλήσουμε κανένα ακίνητο του Δημοσίου από αυτά που καταπατούνται κάθε μέρα; Όχι στο ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας. Να ανοίξουν τα κλειστά επαγγέλματα για να δουλέψει ο κόσμος; Η τρόικα θέλει εταιρείες φορτηγών από τις Βρυξέλλες, εταιρείες ταξί πολυεθνικές, αλυσίδες φαρμακείων από το Ισραήλ, για να εξαφανίσουν τους μικροεπαγγελματίες. Να κάνουμε επιτροπή για να ερευνήσει τις μαϊμού αναπηρικές συντάξεις που είναι τριπλάσιες από το κανονικό, λες και είμαστε το Αφγανιστάν μετά τον εμφύλιο;

Ο αληθινός στόχος είναι οι ανάπηροι, έτσι εννοούν τον εξορθολογισμό οι υπηρέτες του καπιταλισμού. Να καταπολεμήσουμε την αυθαίρετη δόμηση; Η θέσπιση ορίου πάνω από τα 4 στρέμματα πλήττει τους μικροϊδιοκτήτες γης και ανοίγει το δρόμο για τις μεγάλες επιχειρηματικές δραστηριότητες. Να μειωθούν οι εξοπλισμοί που μετατρέπουν το δημόσιο πλούτο σε μίζες; Οι άλλες χώρες δεν αντιμετωπίζουν casus belli, θα πουν οι δεξιοί αντιμνημονιακοί. Ανησυχούμε για την εκχώρηση κυριαρχικών δικαιωμάτων, δεν μπορούν να αφεθούν τα κυριαρχικά δικαιώματα στην κρίση του δικαστηρίου της Χάγης, θα πουν σεμνά οι αριστεροί, αφήνοντας τους συνειρμούς να δουλέψουν: Αν απορρίπτουμε την πολιτική των διεθνών οργανισμών, μένει μόνο η πολιτική των όπλων.

Η φαρμακευτική δαπάνη ήταν 2,6 δις το 2000, έφτασε στα 8,5 δις το 2009. Η φαρμακευτική δαπάνη των δημόσιων ταμείων, από 880 εκ. το 2000 έφτασε τα 5,3 δις το 2009. Υπερσυνταγογράφηση, ακριβά φάρμακα, υψηλό ποσοστό κέρδους, μίζες δημιούργησαν μια μαύρη τρύπα που ξεπέρασε και αυτή των εξοπλισμών, 3,5 δις το χρόνο υπολογίζεται η σπατάλη. Για να έχουμε μια τάξη μεγέθους, οι μειώσεις στις συντάξεις απέφεραν 1,8 δις. Θα μειώσουμε αυτή την πηγή σπατάλης; Σε λίγους μήνες θα λέμε πάλι ότι τα ταμεία είναι στο κόκκινο, ότι χρειάζονται και νέες μειώσεις των συντάξεων. Το «αντιμνημονιακό μέτωπο» θα είναι στο πλευρό των συνταξιούχων, θα καταγγέλλει τη νέα «εξόντωση της κοινωνίας». Θα τους πιστεύετε;

Νομίζω ότι δεν μπορούμε να προχωρήσουμε σ’ αυτή τη χώρα, αν δεν αποκαλύψουμε καθαρά και οριστικά το ρόλο της εναλλακτικής εκδοχής του πελατειακού κράτους, της πιο σκληρής, αυτής που κρύβεται πίσω από την αντιμνημονιακή ρητορεία. Που ιδιοποιείται το δημόσιο πλούτο στο όνομα του δημόσιου συμφέροντος. Τον τελευταίο καιρό βλέπω όχι μόνο πολιτικούς απατεώνες και κόμματα, αλλά και ανθρώπους που εκτιμώ, να αναλώνονται στην παραπειστική συζήτηση: Μήπως πρέπει να αναδείξουμε κατά κύριο λόγο τις ευθύνες της συντηρητικής Ευρώπης; Μήπως το πρόβλημα του ευρώ είναι δομικό; Μήπως απέναντι στον εθνολαϊκισμό του παρασιτισμού έχουμε έναν άλλο λαϊκισμό του ευρωπαϊσμού, τον μεταρρυθμίσεων; Ναι, αυτό μας έφαγε σ’ αυτή τη χώρα, η μεγάλη δόση μεταρρυθμιστικού ζήλου. Σε εφημερίδες, τηλεοπτικά παράθυρα, κόμματα, πανεπιστήμια, μας έπνιξε η μεταρρύθμιση, δεν την αντέχουμε άλλο.

Μετά από 2,5 χρόνια παραπλάνησης και προσποιήσεων δεν είναι η ώρα πια να βγάλουν όλοι τις μάσκες; Να πάψουν να κρύβονται πίσω από μνήμονια και αντιμνημόνια; Και όλοι, κόμματα, πολιτικοί, ο καθένας μόνος του στο δημόσιο διάλογο, να παίρνει θέση απλά και ξάστερα για κάθε πρόβλημα που αντιμετωπίζει η ελληνική κοινωνία; Εντελώς συγκεκριμένα, χωρίς ταμπέλες; Θα δείτε πως αμέσως θα ξεχωρίσουν οι προοδευτικές φωνές απ’ όσους προσπαθούν με κάθε τρόπο να διατηρήσουν στη ζωή ένα άδικο και χρεοκοπημένο μοντέλο.