Ελληνόφρονες και ελληνομέτρες

«Μπορεί οι Ευρωπαίοι να λένε “είμαστε όλοι Έλληνες”, αλλά μάλλον κάποιοι Έλληνες δεν είναι και τόσο Έλληνες: αυτοί που μας κυβερνούν». Τάδε έφη Αλέξης Τσίπρας, κύριος εκφραστής του ρεύματος που εύστοχα έχει αποκληθεί αριστερός (λέμε, τώρα...) κουτσαβακισμός.

Εκεί στον ΣΥΡΙΖΑ, ίσως κάποιοι ελάχιστοι που έχουν θητεύσει και σε άλλα κόμματα εκτός από το ΚΚΕ θα πρέπει να θυμίσουν ορισμένα πράγματα στον αμετροεπή ηγέτη τους. Να του πουν, λόγου χάριν, ότι, με βάση τα ποσοστά των τελευταίων εκλογών, αυτοί που μας κυβερνούν, του αρέσουν δεν του αρέσουν του Τσίπρα, εκπροσωπούν το 80% του εκλογικού σώματος. Γνωρίζω ότι στα παιδιά του Λένιν και του Στάλιν δεν αρέσει το πολίτευμα της κοινοβουλευτικής δημοκρατίας. Ρητά και δεδηλωμένα, προτιμούν τη δικτατορία του προλεταριάτου και ό,τι αυτή συνεπάγεται (μπρρρ…). Ωστόσο, ανεξάρτητα από τα γούστα τους, προς το παρόν αυτό είναι (ευτυχώς) το πολίτευμα της χώρας. Τα εκλογικά αποτελέσματα και η σύνθεση της Βουλής καθορίζουν το ποιος κυβερνά, μόνος ή σε συνεργασία με άλλους, και όχι οι όποιες εκτιμήσεις ή δημοσκοπήσεις για το συσχετισμό δυνάμεων στο εκλογικό σώμα.

Ακόμα και αν εκπροσωπούσαν πολλαπλάσιο ποσοστό από αυτό που σήμερα εκπροσωπούν, ο κ. Τσίπρας και οι άλλοι αυτοαναγορευμένοι λαοπατέρες θα έπρεπε να γυρίζουν πέντε και έξι φορές τη γλώσσα τους πριν αποφανθούν ότι κάποιοι δεν είναι «και τόσο Έλληνες». Άραγε, ποιοι «σιδηροί νόμοι» της ιστορίας εμπιστεύθηκαν στα χέρια του κ. Τσίπρα το ελληνόμετρο; Να, λοιπόν, που η διάκριση των πολιτών σε εθνικόφρονες και μιάσματα, σε γνήσιους Έλληνες και μειοδότες αναβιώνει, αυτή τη φορά ανεστραμμένη. Ελληνόφρονες οι κάθε λογής αντιμνημονιακοί, αντιευρωπαίοι, αντιγερμανοί, «αντιμπεριαλιστές» και γενικώς «αντί», μειωμένου πατριωτισμού όλοι οι υπόλοιποι. «Ρε, πού πάμε;», που έλεγε και ο Αυλωνίτης.

Από τη στιγμή που ο κ. Τσίπρας μοιράζει πιστοποιητικά πατριωτισμού και ελληνοφροσύνης, θα πρέπει γνωρίζει πάντως πως σε αυτό το πεδίο ο ανταγωνισμός είναι, και θα είναι, αρκετά σκληρός. Στο εξής, απ’ ό,τι φαίνεται, θα έχει να δίνει μάχη και με άλλους ασυμβίβαστους εθνοπατριώτες του αντιμνημονιακού/ αντιιμπεριαλιστικού/ αντιευρωπαϊκού/ αντιγερμανικού μπλοκ.

Ένας από αυτούς θα είναι ο Πάνος Καμμένος, που ίδρυσε πρόσφατα κόμμα, με κάτι σαν επίτιμο πρόεδρο την… Παναγία. [Αχ, κύριε Καμμένε μου, πριν νοικιάσετε γραφεία του κόμματος, πάρτε έστω κι ένα μικρό λεξικό της νεοελληνικής γλώσσας, γιατί υπάρχει ένα θεματάκι με τα κείμενά σας (ωφείλουμε όλοι, η Ελλάς δεν πωλήται, μας λυστεύουν!)]. Ένας άλλος ανταγωνιστής θα είναι ο βαθυπασοκικός αρματηλάτης, πρώην υπαρχηγός του Τσοβόλα, Γιάννης Δημαράς, ο οποίος, αφού πρώτα προέτρεψε τους Γερμανούς να μελετήσουν Γκαίτε (αυτός, προφανώς, τον έχει στο μαξιλάρι του), τους υπενθύμισε ότι παραμένουν πάντα «γονιδιακά (…) άγριοι και απολίτιστοι Γότθοι».

Στον ίδιο χώρο, εξάλλου, συνωστίζονται και επιφανείς άνθρωποι των μίντια, όπως ο κ. Αυτιάς, που «ενημερώνει» ότι ο καροτσάκιας (sic) Σόιμπλε είναι ανάπηρος γιατί τον μαχαίρωσε μια φιλενάδα του (τρεις σφαίρες έχει δεχτεί ο Σόιμπλε από τρομοκρατική οργάνωση, μία από τις οποίες τον βρήκε στη σπονδυλική στήλη), ή ο  κ. Τράγκας που καθημερινά αποκαλεί τη Μέρκελ «σκύλα» και άλλα παρεμφερή, χωρίς βέβαια και ο Έλληνας πρωθυπουργός να τυγχάνει καλύτερης μεταχείρισης εκ μέρους του («Παπαδήμιος», «Λουλού», «Τσολάκογλου» κ.ά.). Ενδεικτικό του κλίματος της εποχής, του πώς τα άκρα συναντιόνται σε περιόδους όπως αυτή που ζούμε, είναι ότι την ίδια περίπου γλώσσα χρησιμοποιούν οι Κανελλοπαπαρήγες και οι Καμμενομανώληδες, οι Τραγκοαυτιάδες και οι Λαφαζανοτσιπραίοι.

Σαν πολλοί «αντιιμπεριαλιστές» και πατριωταράδες δεν μαζευτήκαν, ρε παιδιά, στην πιάτσα; Όλοι με το ελληνόμετρο στο χέρι, έτοιμοι να μας εγκαλέσουν για αμφισβητούμενη ή μειωμένη «ελληνοφροσύνη».