Τον προσεχή Μάιο η Κάρλα Μπρούνι πιθανότατα θα απολέσει τον τίτλο της πρώτης κυρίας και η Άνγκελα Μέρκελ το δεξί της χέρι στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Ο δεύτερος και αποφασιστικός γύρος των προεδρικών εκλογών στη Γαλλία, την πρώτη Κυριακή του Μαΐου, φαίνεται πως θα αλλάξει τα δεδομένα. Οι δημοσκοπήσεις φέρνουν τον Σοσιαλιστή Φρανσουά Ολάντ να επικρατεί του Νικολά Σαρκοζί και την Ευρώπη, μαζί και την Ελλάδα, να αναρωτιούνται πώς ακριβώς θα είναι η επόμενη μέρα.
Οι υποψήφιοι των εκλογών και τα δεδομένα
Ο Νικολά Σαρκοζί, νυν πρόεδρος και επικεφαλής της γαλλικής Δεξιάς, και ο Φρανσουά Ολάντ, αρχηγός του Σοσιαλιστικού Κόμματος, θα είναι αυτοί που θα «προκριθούν» στον δεύτερο γύρο. Υποψήφιοι στον πρώτο γύρο θα είναι επίσης ο Κεντρώος Φρανσουά Μπαϊρού, ο επικεφαλής του αριστερού μετώπου Ζαν-Λικ Μελανσόν (με τον οποίο συμβαίνει η εξής ιδιαιτερότητα: είναι ο πρώτος μη κομμουνιστής που στηρίζει το Κομμουνιστικό Κόμμα Γαλλίας για την προεδρία της χώρας), η Πράσινη Έβα Ζολί, πιθανότατα ο πρώην πρωθυπουργός, Δεξιός και αυτός, Ντομινίκ Ντε Βιλπέν, και η Μαρίν Λεπέν, κόρη του Ζαν-Μαρί Λεπέν, ηγέτιδα του ακροδεξιού Εθνικού Μετώπου.
Στην πρώτη δημοσκόπηση μετά την επίσημη έναρξη της προεκλογικής εκστρατείας (στις 17 & 18/2), για τον πρώτο γύρο καταγράφηκε η εξής πρόθεση ψήφου: Ολάντ 32%, Σαρκοζί 25%, Μαρίν Λεπέν 16%, Μπαϊρού 11%, Μελανσόν 9% και Ζολί 3%. Για τον δεύτερο γύρο, ο Ολάντ έχει ένα καθαρό προβάδισμα έναντι του Σαρκοζί, με 59% έναντι 41%. «Θα είναι ένα αλγεβρικό θαύμα να ανατραπούν αυτά τα δεδομένα και να εκλεγεί ο Σαρκοζί», εκτιμά ο δημοσιογράφος του «Βήματος», και με πολλά χρόνια ζωής στο Παρίσι Γιάννης Ανδρουλιδάκης. «Εκτός της μεγάλης διαφοράς στη δυναμική τους», σημειώνει, «ο Σαρκοζί έχει απογοητεύσει τους πάντες. Υποσχόταν μείωση της ανεργίας και νέες θέσεις απασχόλησης, αλλά δεν έκανε τίποτα. Από την άλλη, κατάφερε να φέρει απέναντί του όλους τους πιθανούς συμμάχους του, όπως τη Λεπέν ή τον Μπαϊρού. Φανταστείτε ότι θα είναι η πρώτη φορά που οι Κεντρώοι δεν θα στηρίξουν τη Δεξιά στον δεύτερο γύρο».
Η περίπτωση Ολάντ
Ο Φρανσουά Ολάντ, πάντως, μάλλον… από σπόντα βρίσκεται να διεκδικεί την προεδρία της Γαλλίας – και πιθανότατα να γίνεται ο επόμενος πρόεδρός της. Εάν ο Ντομινίκ Στρος Καν δεν αντιμετώπιζε τα γνωστά θέματα, που τον έβγαλαν έξω από το πολιτικό σκηνικό, θα ήταν αυτός ο επικεφαλής των Σοσιαλιστών. Ωστόσο, ο Ολάντ έδειξε κάποιες από τις ικανότητές του σε μια πολύ κρίσιμη περίοδο για το κόμμα του, το 2002, όταν ο τότε αρχηγός των Σοσιαλιστών Ζοσπέν δεν κατάφερε να περάσει στον δεύτερο γύρο, αφήνοντας τους Σιράκ και Λεπέν να διεκδικήσουν την προεδρία.
Τότε, αποχωρώντας ο Ζοσπέν, και ευρισκόμενος στη θέση του Γενικού Γραμματέα του κόμματος ο Ολάντ, αν και έχοντας περισσότερο γραφειοκρατικό ρόλο μέχρι τότε, κατάφερε να «κρατήσει» τους Σοσιαλιστές, στην πιο δύσκολη συγκυρία γι’ αυτούς των (αρκετών) τελευταίων ετών. Είναι, όμως, αυτό που λέμε χαρισματικός, ένας ηγέτης; «Δεν έχει δείξει κάτι τέτοιο» λέει η Ελένη Τσερεζόλε, υπεύθυνη του Διεθνούς Ρεπορτάζ της εφημερίδας «Αυγή». «Είναι πολύ νωθρός, πολύ χαμηλών τόνων, πολύ “στρογγυλός”, καθώς ενδιαφέρεται να μη στενοχωρήσει τον έναν ή τον άλλον. Και βέβαια, δεν θυμίζει σε τίποτα τον Φρανσουά Μιτεράν».
Ολάντ εναντίον Μέρκελ και υπέρ Ελλάδας (:)
Ο Ολάντ έχει εκφράσει την πρόθεσή του να επαναδιαπραγματευτεί τη νέα ευρωπαϊκή συνθήκη δημοσιονομικής πειθαρχίας, σε περίπτωση που εκλεγεί, σημειώνοντας ότι: «Εφόσον απουσιάζουν η διάσταση της ανάπτυξης, της στήριξης της δραστηριότητας και της απασχόλησης και ο αποτελεσματικός συντονισμός των οικονομικών πολιτικών, δεν μπορούμε να δεχτούμε αυτή τη Συνθήκη ως έχει». Παράλληλα, έχει χαρακτηρίσει «εκκαθάριση σταλινικού τύπου» το πρόγραμμα λιτότητας που έχει επιβληθεί στην Ελλάδα, ζητώντας αναπτυξιακά μέτρα για την αντιμετώπιση της κρίσης.
Όμως, πόσο προεκλογικού χαρακτήρα είναι αυτές οι θέσεις και τι μπορεί να περιμένει η Ελλάδα εάν τελικά εκλεγεί ο Ολάντ; «Επί της ουσίας ο Ολάντ δεν πιστεύει πως η γερμανική γραμμή μπορεί να ευνοήσει τη γαλλική οικονομία. Εάν τώρα κάποιος εκτιμά πως η γερμανική γραμμή δεν μπορεί να ευνοήσει ούτε την Ελλάδα, θα βρει μια θετική αντιστοίχιση στις εξελίξεις» λέει ο Γιάννης Ανδρουλιδάκης, ο οποίος δεν αποκλείει και την τάση συγκρότησης ενός πόλου με τις μεσογειακές χώρες, «παρότι Ιταλία, Ισπανία και Πορτογαλία έχουν δεξιές κυβερνήσεις», στην περίπτωση που ο Ολάντ, ως πρόεδρος, επιμείνει στην αντίθεσή του με τις πολιτικές σκληρής λιτότητας.
Θετικό πρόσημο για την Ελλάδα, στην περίπτωση εκλογής του Ολάντ, βάζει και η Ελένη Τσερεζόλε. «Είναι τόσο κατηγορηματικός ο τρόπος με τον οποίο ζητεί επαναδιαπραγμάτευση της συνθήκης δημοσιονομικής πειθαρχίας, που τάσσεται υπέρ της αλλαγής του ρόλου της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και της έκδοσης ευρωομολόγου, που μια απότομη αλλαγή σε αυτές τις θέσεις θα έφερνε ένα σημαντικό πλήγμα στην εικόνα και την αξιοπιστία του» λέει.
Σε κάθε περίπτωση ο Ολάντ, εάν εκλεγεί, δεν θα φέρει πίσω μισθούς και συντάξεις, ούτε στην Ελλάδα, ούτε στις άλλες χώρες που αντιμετωπίζουν παρόμοια προβλήματα. Θα δημιουργήσει όμως ρωγμές στον γαλλογερμανικό άξονα και αλλαγές στην πολιτική γεωγραφία της Ευρώπης. Απομένει να δούμε προς όφελος ποιών.
