Λίγες ώρες πριν πραγματοποιηθεί και στις Βρυξέλλες η πορεία αλληλεγγύης προς την Ελλάδα, μια Ισπανίδα φίλη μου έστειλε μήνυμα στο κινητό για να κατέβω μαζί τους, προτίμησα να κάτσω σπίτι. Υποθέτω ότι αν ήμουν ξένος μπορεί και να συμμετείχα, η ευαισθητοποίηση για όλους εκείνους που δεν ζουν μια κατάσταση εκ των έσω πολλές φορές είναι μεγαλύτερη, η άποψη τους δεν διαμορφώνεται από τη καθημερινότητα αλλά από τη μιντιακή πραγματικότητα και πάντα εκ του ασφαλούς. Φυσικά σε καμία περίπτωση δεν τους ψέγω, όπως είπα στη θέση τους θα έκανα και’ γω το ίδιο. Το έχω κάνει άλλωστε και στο παρελθόν για λογαριασμό τρίτων.
Ό,τι με κράτησε μέσα ήταν περισσότερο η μελαγχολία της πραγματικότητας, είναι όλα αυτά που εκείνοι δεν γνωρίζουν, είναι ότι την ίδια στιγμή που εκείνοι στέκονταν στο δρόμο με πλακάτ και πανό, στην «τιμώμενη» χώρα δεν διαφαίνεται η ελάχιστη ένδειξη ότι κάτι μπορεί να αλλάξει, ότι εν πάση περιπτώσει μπορεί να υπάρξει ένα ρεαλιστικό πλάνο ή μια ριζοσπαστική συλλογική πρωτοβουλία ώστε να μπορέσει πάρει την τύχη της πίσω στα χέρια της.
Δεν θέλω να προσφύγω σε εύκολους αφορισμούς, δεν με νοιάζει αν τα φάγαμε μαζί ή όχι, δεν με ενδιαφέρει αν τα κονδύλια και οι επιχορηγήσεις που έρεαν αφειδώς πριν από μερικά χρόνια γίνονταν γαρδένιες στα μπουζούκια, η γενιά της εικονικής ευημερίας είναι καμένη έτσι κι αλλιώς και αυτή που έρχεται δεν θα γευτεί ούτε στο ελάχιστο τα «προνόμια» της. Θα μεγαλώσει με μισθούς Πορτογαλίας (στην καλύτερη) ή Βουλγαρίας.
Δεν έχει νόημα να τα βάλεις τώρα με τον πνιγμένο, δεν χρειάζεται να στηλιτεύσεις τη νοοτροπία του, αν υπάρχει κάτι θετικό είναι ότι αυτή ίσως αλλάξει στα χρόνια των ισχνών αγελάδων, προς το καλύτερο. Αυτό που προσωπικά με μελαγχολεί περισσότερο είναι ο ζόφος στο πολιτικό σκηνικό, είναι ότι στην πιο δύσκολη καμπή της μεταπολιτευτικής ιστορίας μας αυτοί που καλούνται να διαχειριστούν την κατάσταση είναι μια χούφτα θλιβεροί πολιτικάντηδες εγκλωβισμένοι στους μικροκομματισμούς και τον φτηνό πολιτικό εγωισμό τους. Είναι αυτοί που ακόμα και αν ξέρουν ότι το καράβι θα βουλιάξει θέλουν πάση θυσία να γίνουν καπετάνιοι τη στιγμή της βύθισης του. Είναι αυτοί που ότι τους περισσεύει σε τυχοδιωκτισμό τους λείπει σε προσωπικότητα, σε πυγμή, σε διορατικότητα, σε ρεαλισμό, σε ικανότητα. Ακόμα χειρότερα, είναι αυτοί που η λαϊκή βούληση- ναρκωμένη από το λήθαργο, εξουθενωμένη από τις συνθήκες, απεγνωσμένη από το αδιέξοδο- θα τους φέρει στην εξουσία και το κοινοβούλιο στις επόμενες εκλογές οπερέτα. Έχοντας χάσει την οποιαδήποτε υποψία ελπίδας προ πολλού.
Είναι αυτοί εξαιτίας των οποίων προσωπικά δεν μπορώ να δω κανένα φως στο τούνελ, κι αν χτες κάποιοι διαδήλωσαν σε ξένες χώρες για τη δικιά μου το έκαναν αγνοώντας τις παθογένειες της ή μην αφήνοντας τον ανθρωπισμό τους να τις διακρίνει- όπως είπα και στην αρχή είναι πολύ πιο εύκολο να διαδηλώνεις εκ του ασφαλούς έστω κι αν στο πίσω μέρος του κεφαλιού σου γνωρίζεις ότι μπορεί μια μέρα και συ να βρεθείς στην ίδια θέση. Σε κάθε περίπτωση, πολύ φοβάμαι ότι θα τους απογοητεύσουμε, το καράβι έχει ήδη πάρει κλίση…
19°
