Κα(η)μένη Αθήνα

Κέντρο Αθήνας, σκηνές κόλασης, κτήρια που έτσι επειδή κάποιοι το ήθελαν παραδόθηκαν στις φλόγες.

Βρισκόμουν στην συγκέντρωση από νωρίς. Άνθρωποι οργισμένοι, θυμωμένοι, αποφασισμένοι. Το πλήθος είχε δυναμική, πάλευαν για το δίκιο. Ναι δεν μπορούν να ζήσουν με 400 ευρώ. Κανείς δεν μπορεί να ζήσει με 400 ευρώ αυτήν την στιγμή στην Ελλάδα.

Για τον ίδιο λόγο βρισκόμουν και εγώ κάτω, δεν μπορώ να ζήσω με 400 ευρώ.

Αντίθετα όμως με τους άλλους δεν θέλω να μην αλλάξει κάτι, θέλω να αλλάξουν όλα. Με ντροπιάζει σαν Έλληνα, σαν πολίτη, αυτή η εικόνα τις χώρας αυτή η εικόνα που με εκπροσωπεί. Θέλω να παίρνω 3000 ευρώ. Τα αξίζω; Μπορεί αυτό το κράτος να μου τα δίνει; Όχι δεν μπορεί γιατί μέχρι και για να γράψω με ένα μολύβι αναγκάζομαι να κάνω εισαγωγή. Θα παίρνω λοιπόν 400 άρα τι θέλω αφού το κράτος δεν μπορεί να δώσει 3000;

Μείωση θέλω, μείωση τιμών ώστε να μπορώ να αγοράσω κατ’ αρχήν τα βασικά για να ζήσω, να μπορώ να ζεσταθώ, να μπορώ να πάρω φάρμακα, να μπορώ να ζω αξιοπρεπώς με τα 400 που αποφάσισαν πως πρέπει να παίρνουμε. Αυτό θέλω από αυτούς που κυβερνάν, θέλω ανάπτυξη ώστε κάποτε να πάρουμε μπροστά, να ξεκινήσουμε να παράγουμε.

Τίποτα, το πολιτικό σύστημα ζει σε έναν άλλο κόσμο που εμείς δεν έχουμε καμία σχέση και γι’ αυτόν τον λόγο έβλεπες θυμό στα μάτια όλων. Όμως άλλο θυμός και άλλο καίω την Αθήνα.

Κανείς από αυτούς που ήταν κάτω δεν ήθελε να καεί η Αθήνα.

Ποιοι το ήθελαν; Ποιοι την έκαψαν;

Δεν ξέρω.

Μπορώ να υποθέσω;

Όχι.

Μπορώ όμως να ακούσω και να σκεφτώ.

Προβοκάτσια είπαν κάποιοι, οργανωμένες ομάδες είπαν άλλοι, παρακράτος έσπευσαν να δηλώσουν. Γνωστοί άγνωστοι που κάθε φορά που γίνεται μια μεγάλη συγκέντρωση στην Αθήνα είναι εκεί για να κάνουν τα ίδια, πάντα με το ίδιο σχέδιο.

Μπαχαλάκηδες τους είπαν κάποτε. Δεν είναι. Ο μπαχαλάκιας σαν λέξη έχει μια δόση κωμωδίας μέσα της. Όμως τα χθεσινά δεν ήταν κωμωδία. Ήταν πολύ σοβαρά.

Ότι και να ειπώθηκε γι’ αυτούς ήταν αλήθεια. Και είναι αλήθεια γιατί για ακόμα μια φορά δεν τους συνέλαβε κανείς, η αστυνομία ήταν θεατής, οι υποχρεώσεις της τελειώνουν όταν ρίξουν εκατοντάδες χημικά και καθαρίσουν την Αμαλίας. Μετά κάψτε παιδιά άνετα.

Γιατί; Απλά γιατί όλοι επωφελήθηκαν από αυτήν την εικόνα με τα δεκάδες καμένα κτήρια, τις κατεστραμμένες επιχειρήσεις και μιας πρωτεύουσας ενός κράτους που μας παρουσιάζει με τον χειρότερο τρόπο τις αδυναμίες του, τις εμμονές του, την αναποτελεσματικότητα του.

Που δείχνει μια απίστευτη ανοχή προς τέτοιες καταστάσεις αλλά αντίθετα επιδεικνύει σιδερένια πυγμή για την εξαθλίωση των εργαζομένων, των άνεργων, των οικογενειών.

Περπατώντας χθες το βράδυ ανάμεσα στα καμένα, ανάμεσα στις σειρήνες τις πυροσβεστικής, στα ΜΑΤ, στους διαδηλωτές που είχαν πνίγει από δακρυγόνα και καπνούς, σε ομάδες που έκαιγαν και λεηλατούσαν σκεφτόμουνα ποιος είναι ακριβώς ο λόγος που δεν γίνονται οι μεταρρυθμίσεις. Απλά γιατί βολεύουν.

Άλλαξα λοιπόν, θέλω μεταρρυθμίσεις, θέλω να αλλάξουν όλα, θέλω να αλλάξει αυτό το πολιτικό σύστημα που με προσβάλει, που με υποτιμά, που από την μια οργίζεται για τα πάντα αλλά από την άλλη δεν θέλει να αλλάξει τίποτα. Τίποτα, θέλει να μείνουν όλα ίδια με δανεικά λεφτά. Θέλω να αλλάξει και ο κόσμος νοοτροπία, την νοοτροπία πως όλοι για κάποιο άγνωστο λόγο του χρωστάνε. Όχι κανείς δεν μας χρωστάει, εμείς χρωστάμε στον εαυτό μας, να γίνουμε πιο παραγωγικοί, να γίνουμε πιο υπεύθυνοι, να βλέπουμε το στραβό και να το κάνουμε πέρα και όχι να προσπαθούμε να επωφεληθούμε και να βολευτούμε.

Δεν μου αρέσει να βλέπω την χώρα μου έτσι, δεν μου αρέσει να βλέπω την Αθήνα έτσι. Δεν θέλω να πιστέψω πως καταντήσαμε έτσι. Αν είναι να αλλάξει κάτι ας αλλάξουμε εμείς, ας αλλάξουμε αυτούς που μας πληγώνουν, ας γίνουμε καλύτεροι.