Χθες το βράδυ αρνιόμουν να ανοίξω τηλεόραση. Ανταποκριτές-φίλοι μου τηλεφωνούσαν: «Καίγεται το Αττικόν», «Πήγαν να κάψουν το Δημαρχείο». «Καλά δεν βλέπεις; Αναίσθητος είσαι;» Δεν ξέρω τι στο διάολο είμαι ή έγινα. Ένας αναίσθητος; Ένας τρομαγμένος; Ένας παρατημένος; Αντιστάθηκα, και την άνοιξα μόνο την ώρα της ψηφοφορίας – με πήγε μέχρι αργά.
Σήμερα έκανα μερικές παρακάμψεις στη διαδρομή μου από το σπίτι προς το γραφείο. Σκέφτηκα να απαθανατίσω τους βανδαλισμούς για το site. Αφήνω στην άκρη τις σκέψεις που γεννούν οι καταστροφές. Τους λόγους και τις αιτίες. Τα ποσοστά της επαναστατικότητας ή της… προβοκάτσιας. Τον τρόπο που χειρίστηκε η τηλεόραση τις εικόνες. Το αν οι βάνδαλοι κοιμήθηκαν ήσυχοι χθες το βράδυ. Μένω σ’ αυτά που άκουγα από όσους βρέθηκαν σήμερα επί τόπου, μετά τη χθεσινή… ενημέρωση. Οι περισσότεροι ήταν εξοπλισμένοι με φωτογραφικές μηχανές. Άλλοι χρησιμοποιούσαν τα κινητά τους. «Μαλάκα, είμαι στο Αττικόν. Ροντέο γίναμε, μεγάλη πλάκα!» φίλος σε φίλο του από κινητό. «Δεν αργώ, παραγγείλετε. Φωτογραφίζω τις καταστροφές για να σας δείξω», κυρία σε φίλη της από κινητό. «Α, ρε τζαμάς είναι η δουλειά του μέλλοντος!» νεαρός δίνει μαθήματα επαγγελματικού προσανατολισμού στον εαυτό του. Ένας, εμφανώς συνταξιούχος, διαπληκτιζόταν με πυροσβέστη γιατί ήθελε να τραβήξει φωτογραφίες μέσα στην καταστραμμένη στοά - κι αυτός θα ήθελε να δείξει τις φωτογραφίες στα εγγόνια ή στους φίλους του.
Μπορεί να πρόκειται για μεμονωμένες περιπτώσεις-αντιδράσεις. Δεν ήταν όμως λίγες και δεν μπορείς να τις παρακάμψεις. Η εικόνα της βανδαλισμένης πόλης αντί να προκαλεί αισθήματα οργής ή αγανάκτησης προκαλεί απλά τηλεοπτική περιέργεια. Μοιάζει για πολλούς συμπολίτες μας να έχει γίνει συνήθεια. Κάποιος μπορεί να πει πως πρόκειται για εκδηλώσεις αμηχανίας σε κάτι που σε προσπερνάει, σε κάτι που σου υπενθυμίζει πόσο ευάλωτος είσαι. Πάλι όμως πρέπει να βρω δικαιολογίες; Πάλι όμως πρέπει να βρω κομψές λέξεις προκειμένου να καλύψω την απέχθειά μου, να μην μαρτυρήσω πως ένιωσα μίσος για την κυρία που θα συνοδέψει το καφέ της με τέτοιες εικόνες;
Όχι, φίλε μου. Δεν γίναμε Ροντέο. Μεσαίωνας γίναμε, κι έχουμε όλα τα χαρακτηριστικά του όχλου που συνωστίζονταν μπροστά στο ικρίωμα για να χειροκροτήσουν τα κομμένα κεφάλια στην γκιλοτίνα του δημίου. «Κάποιοι, παρά την περιρρέουσα εθνική εξαθλίωση είχαν προσπαθήσει να διατηρήσουν κάποιους τρόπους συμπεριφοράς που κάθε μέρα έμοιαζαν όλο και περισσότερο απαρχαιωμένου παρελθόντος…» θυμάμαι μια παράγραφο τώρα, από το βιβλίο του Λεονάρντο Παδούρα «Χαμένοι στην ομίχλη» (εκδ. Καστανιώτης), που περιγράφει την Κούβα σε μια από τις χειρότερες στιγμές της. Ναι, εκεί, φτάσαμε. Ο σεβασμός και η θλίψη μπροστά στην καταστροφή να θεωρούνται απαρχαιωμένες αντιδράσεις και τα καλαμπουράκια αλά twitter, με τη δικαιολογία πως είμαστε αριστοφανικός λαός, αναπόφευκτη αντίδραση των καιρών!
Υ.Γ. Με τους περισσότερους σηματοδότες κατεστραμμένους, άρα για κάθε πεζό αλλά και για τα αυτοκίνητα ήταν μια περιπέτεια να διασχίσουν κάθετα τους δρόμους, ένας τροχονόμος έγραφε ένα αυτοκίνητο γιατί κυκλοφορούσε παρανόμως στο δακτύλιο. Μια πράξη που θεωρώ σωστή - η Πολιτεία πρέπει να συνεχίζει τη δουλειά της απρόσκοπτα, σε όποιες συνθήκες. Μόνο που η Πολιτεία είχε ξεχάσει να βάλει και τροχονόμους σε όλα τα καταστραμμένα φανάρια για να διευκολύνει τους πολίτες της… (Είμαι άρρωστος που σ’ αυτήν την… πράξη είδα τη λογική εφαρμογής του «Μνημονίου 1», λογική που μας οδήγησε στο «Μνημόνιο 2»;)
28°
