Working class hero

Είπα μια και έχουμε φτάσει στα μέσα του προηγούμενου αιώνα, να ακούμε τουλάχιστον ένα καλύτερο τραγούδι του ίδιου. Δεν μπορώ να πιστέψω αυτό που βλέπουν τα μάτια μας μια βδομάδα τώρα. Ο ένας λέει ποιήματα του Καβάφη και στίχους των Beatles, ο άλλος διαπραγματεύεται σκληρά μόνος του – «εγώ» έχω εθνικό καθήκον – για τις επικουρικές συντάξεις και ο τρίτος για τις κύριες.

Όσο κι αν μιλάμε και ξέρουμε για την ανεπάρκεια του πολιτικού προσωπικού, αυτή η αξιοθρήνητη παράσταση ανεβασμένη αποκλειστικά για τα ελληνικά τηλεοπτικά κανάλια, δεν έχει ξαναγίνει. Τόσα χρόνια έχουν οδηγήσει μια ολόκληρη κοινωνία στη βαθιά απελπισία, έχουν στείλει ένα εκατομμύριο ανθρώπους στην ανεργία και θέλουν να μας πείσουν ότι δίνουν επικές μάχες για 300 εκατομμύρια, για μια μείωση 15% στις επικουρικές συντάξεις.

Και μόνο που πιστεύουν ότι μπορούν ακόμα, με τη βοήθεια των αντίστοιχης ποιότητας μέσων ενημέρωσης, να κοροϊδεύουν την κοινή γνώμη, δείχνει πόσο βαθιά νυχτωμένοι είναι. Η Ντόρα που ξέρει από προϋπολογισμούς, ήταν η μόνη προς τιμή της που είπε μια σωστή κουβέντα: είναι ντροπή τους, που μας λένε ότι 50 υπουργοί δεν μπορούν από αλλού να κόψουν 300 εκατομμύρια.

Διαχειρίζονται κάθε χρόνο δεκάδες δισεκατομμύρια σε μια απίθανων διαστάσεων επιχείρηση σπατάλης και λεηλασίας, και διανοούνται πως μπορούν να μας πείσουν ότι δίνουν ηρωικές μάχες για τους συνταξιούχους. Γιατί δεν πουλάνε τα γυμναστήρια που έχουν στήσει στη Βουλή και στα κόμματά τους για να γυμνάζονται; Γιατί δεν παίρνουν μισό υποβρύχιο λιγότερο απ’ αυτά που γέρνουν; Γιατί δεν επιστρέφουν τα 250 εκατομμύρια κομματικά-θαλασσοδάνεια που έχουν πάρει από τις κρατικές τράπεζες; Γιατί δεν πουλάνε ένα ακίνητο από εκείνα τα πολλά του Βατοπεδίου που προθυμότατα τότε τα χάριζαν σε κυπριακές off-shore και τώρα αρνούνται να πουλήσουν έστω και ένα οικόπεδο για να μην χάσουν οι συνταξιούχοι τις συντάξεις τους; Γιατί δεν κόβουν την δικιά τους βουλευτική σύνταξη και να παίρνουν μόνο τη μια την επαγγελματική τους ο καθένας ανάλογα με το επάγγελμά τους;

Αν νομίζουν ότι ο δικός τους λαϊκισμός περνάει ακόμα στον κόσμο, είναι γελασμένοι. Ο λαϊκισμός είναι αδυσώπητος και ευτυχώς ενίοτε στρέφεται εναντίον των εμπνευστών του. Ποιος θα μιλήσει στον λαό για δίκαιες και αναγκαίες θυσίες; Αυτοί που ο καθένας τους δηλώνει από 40 ακίνητα στην εφορία;

Όταν ρώτησαν τον Σόιμπλε για τους άλλους που παίζουν το ίδιο παιχνίδι λαϊκισμού, τις «μάχες εναντίον των ξένων εκβιαστών» και καίνε γερμανικές σημαίες στο Σύνταγμα, απάντησε: Εσείς σε ποιους πιστεύετε ότι έχουν περισσότερο εμπιστοσύνη οι έλληνες, σε μας ή στους δικούς τους πολιτικούς; Η Ευρωπαϊκή Ένωση αρχίζει να καταλαβαίνει το μεγάλο πρόβλημα. Είναι πρώτη φορά που τα Μέσα ενημέρωσης όλου του πλανήτη εστιάζουν πραγματικά στην εστία του προβλήματος και όχι στον ελληνικό λαό. Η ανεπάρκεια των ελληνικών πολιτικών κομμάτων, γράφει η «Φρανκφούρτερ Αλγεμάινε Τσάιτουνγκ», δεν περιγράφεται πια με λόγια.

Βαδίζουμε στον τρίτο χρόνο δημοσιονομικής προσαρμογής, χωρίς αποτελέσματα. Παρουσιάζουν την ήττα μας ως αναπόφευκτη. Πρέπει να περιορίσουν τις δαπάνες τους – τις δικές τους δαπάνες – το κόστος του κομματικού και γραφειοκρατικού συστήματος. Και αρνούνται να κάνουν το παραμικρό, στέλνοντας συνέχεια το λογαριασμό στα θύματα. Και από πάνω, παριστάνουν τους ηρωικούς διαπραγματευτές που υπερασπίζονται τη σύνταξη του φτωχού λαού.

Η εξαπάτηση δεν περνάει πια σε κανέναν. Θα καταρρεύσουν με κρότο. Και οι λίγοι που είχαν ακόμα μερικές αμφιβολίες, μετά από αυτή την παράσταση, το ξέρουν: Η σωτηρία της χώρας δεν είναι εφικτή χωρίς την ανανέωση του πολιτικού συστήματος.