Ας πούμε ότι είσαι ο Βασίλης Τοροσίδης. Πολυσύνθετος παιχταράς, ένας από τους καλύτερους της λίγκας, βασικός στην εθνική και στον Ολυμπιακό, ίσως ο μοναδικός Έλληνας της εποχής που έχει ακόμα κάποια περιθώρια για μια δυνατή μεταγραφή στο εξωτερικό. Στην πατρίδα σου δε αγαπάνε τόσο πολύ, πλην των οπαδών της ομάδας σου. Γιατί παθιάζεσαι και γίνεσαι συχνά προκλητικός, τσαμπουκαλεύεσαι, «βουτάς» και είχες κι εκείνη την περίεργη θεία που σε έτρεχε στα μεσημεριανάδικα. Στο ανάδελφο κλίμα πόλωσης που συντηρεί το ελληνικό ποδόσφαιρο, κάποια στιγμή βρήκες μια χείρα κατανόησης και στοργής. Τον διαιτητή Πέτρο Κωνσταντινέα. Να σου κάνει μεν παρατήρηση, αλλά σε μια στιγμή σπάνιας ποδοσφαιρικής ευαισθησίας να σου λέει το ιστορικό «πάμε παιχταρά μου». Να πέσει παρακαλώ το βίντεο…
Κι έρχεσαι χθες στα Πηγάδια που ανδρώθηκες ποδοσφαιρικά. Ο προπονητής σου, για κάποιον ανεξήγητο λόγο, δε σε ξεκινάει βασικό. Και η ομάδα σου στην πρώτη ευκαιρία της Ξάνθης δέχεται γκολ. Μετά σε βάζει αλλαγή. Και ο Θρύλος ζωηρεύει. Και χάνει τα άχαστα, «που να μη γύρναγε ποτέ αυτός ο βραζιλιάνος». Στο ’91 προσπαθείς να βγεις κρυφός σέντερ φορ, μπας και «σώσεις οτιδήποτε αν σώζεται». Πατώντας στην περιοχή, κάποιος Εντιμάρ σε κρατάει από τον ώμο. Εσύ σκέφτεσαι λίγο το «Πλατούν» και πέφτεις σαν τον Τσάρλι Σιν (αυτός δεν ήταν στην αφίσα;). Αλλά, σου έχουν κάνει πέναλτι. Αναμφισβήτητο. Να πέσει κι εδώ το βίντεο παρακαλώ…
Κι αυτός, ο άνθρωπος αυτός, που κάποτε δε δίστασε να ξοδέψει μισή κουβέντα συμπόνοιας, στα δύσκολα σε έχει ξεχάσει/ξεγράψει/βάλε το ξε- και πρόσθεσε ότι θες. Έρχεται και σου δείχνει κίτρινη κάρτα για θέατρο. Δικαιολογημένα διαμαρτύρεσαι, αλλά το πουλάκι έχει πετάξει. Την Τετάρτη ο Παναθηναϊκός θα είναι πιθανότατα στο +5 και πλέον το πρωτάθλημα είναι στα δικά του πόδια. Στο αεροπλάνο της επιστροφής, ίσως σκεφτόσουν τον γοητευτικό μελαχρινό Μεσσήνιο διαιτητή και άκουγες το παρακάτω στο repeat (ναι, είδα Παπακαλιάτη κονσέρβα χθες στο Mega) …
Αυτό το πλατωνικό ποδοσφαιρικό ρομάντσο διηγείται πώς ο Ολυμπιακός φαίνεται να χάνει (αν τελικά χάσει) το πρωτάθλήμα από τον Παναθηναϊκό των «απόρων», των «ανύπαρκτων», των «Αράβων» και των «υπάλληλων». Γιατί δεν προσπάθησε να το πάρει με το καλύτερο ρόστερ που όντως έχει (και φάνηκε περίτρανα στην φανταστική παρουσία του στην Ευρώπη), ούτε με τον καλύτερο προπονητή που πιθανότάτα διαθέτει, ούτε με την πιο καυτή έδρα κ.ο.κ. Προσπάθησε να το κατακτήσει με την κεκτημένη ταχύτητα της επίδειξης δύναμης των «δανεικών», των «πρωτοσέλιδων» κιμπάρικων επμβάσεων του προέδρου Βαγγέλη, ακόμα και με την επιστράτευση του Σάββα Θεοδωρίδη δευτεριάτικα να δίνει σόου για ανάποδα πλάγια άουτ. Στην πορεία αποδεικνύεται ότι αυτό ήταν αυτογκόλ, τουλάχιστον μέχρι τώρα. Όταν, θέλοντας και μη, είσαι στο κέντρο της προσοχής λόγω των καλοκαιρινών «στημένων» καλό είναι να κρατάς και λίγο low profile αντί να αναγκάζεις τους πάντες να αποδεικνύουν ότι δεν είναι ελέφαντες επειδή θεωρητικά ανήκουν στο άρμα επιρροής σου. Καλό είναι να μη βάζεις βούτυρο στο ψωμί ενός αντιπάλου που τα μόνα επικοινωνιακά όπλα που έχει είναι η μίρλα (την οποία θρέφεις) και …ο Τσάκας.
Χθες, ο Δώνης δήλωσε μετά το ΠΑΟ-Ατρόμητος ότι ήταν «ένα ματς υπομονής». Είχε δίκιο, ο Παναθηναϊκός παίζει τόσο άσχημα που χρειάζεται πολλή τέτοια για να βλέπεις τα ματς του. Αλλά μεγαλώνει τη διαφορά, αντι να μένει πίσω. Γιατί ο πρόεδρος Βαγγέλης που άγρια χαράματα διέταξε «αντεπίθεση σε όλα τα μέτωπα», κάνει ότι μπορεί για να μακιγιάρει την υστεροφημία του Σωκράτη Κόκκαλη (που λέει κι ένας γαβροφιλόσοφος φίλος). Είναι ο μόνος που έχει καλό χαρτί στο τραπέζι κι αντί να το κρύβει, κρατάει τα φύλλα του ανοιχτά…
* βλέποντας λίγο αποστασιοποιημένα την Παναθηναϊκοολυμπιακή διένεξη περί διαιτησίας, το tweet του Λάκη Μπέλλου @pamelouketo μοιάζει η μόνη λύση «Να μοιράζονται τα πέναλτι οι ΠΑΕ στην αρχή, όπως μοιράζονται τα τηλεοπτικά δικαιώματα»
10°
