Τα κουκιά και τα ρεβίθια

Μία ακόμα δημοσκόπηση, που έγινε πρόσφατα από την Public Issue για λογαριασμό της «Καθημερινής», κατέγραψε λίγο-πολύ αναμενόμενα στοιχεία. Εξαίρεση ίσως, η θεματική αύξηση του ποσοστού της Δημοκρατικής  Αριστεράς, η οποία με 13,5%, ξεπερνά όχι μόνο το 10%, αλλά και το ποσοστό του ΚΚΕ (12,5%) και του ΣΥΡΙΖΑ (12%).

Κατά τα άλλα, με αναγωγή πάντα, έχουμε: 30,5% για τη ΝΔ, 14% (!) για το ΠΑΣΟΚ, 5,5% για το ΛΑΟΣ, το οποίο δείχνει να πληρώνει αρκετά ακριβά τη συμμετοχή του στην κυβέρνηση Παπαδήμου, 4% για τους Οικολόγους, 2,5% για τη Δημοκρατική Συμμαχία και 5% για τα υπόλοιπα κόμματα.

Δημοσκόπηση είναι βέβαια, όχι εκλογές. Και, ως γνωστόν, οι δημοσκοπήσεις καταγράφουν απλώς τις τάσεις κατά τη χρονική στιγμή της πραγματοποίησής τους. Λογικά, σε περίπτωση έστω και σχετικά σύντομων εκλογών, θα πρέπει να αναμένονται κάποιες αυξομειώσεις των ποσοστών προς πιο παραδοσιακές (ας τις πούμε έτσι) κατευθύνσεις. Δύσκολο ακούγεται να συγκεντρώσει 14% το ΠΑΣΟΚ και περίπου το ίδιο ποσοστό το κόμμα του Κουβέλη. Αν και, ποτέ δεν ξέρεις. Κυρίως, αν οι του ΠΑΣΟΚ δεν αντιληφθούν –και μάλλον δεν δείχνουν να αντιλαμβάνονται– πως σχεδόν κανένας Έλληνας δεν ενδιαφέρεται πλέον αν ο Λοβέρδος «έχει πάρει κεφάλι», αν ο Βενιζέλος «έχει ανοίξει τα χαρτιά  του» (κάτι λιμά τού έχουν μείνει, άλλωστε), αν ο Χρυσοχοΐδης κάνει αντιμνημονιακές τούμπες ή πού θα ρίξει το βάρος του (sic) ο Σκανδαλίδης. Προς το παρόν, πάντως, η καταβαράθρωση του ΠΑΣΟΚ φαίνεται να επιβεβαιώνεται από μία ακόμα δημοσκόπηση.

Ένα άλλο στοιχείο που εδώ και μήνες επιμένει να βάζει τη σφραγίδα του στις δημοσκοπήσεις είναι ότι… αυτοδυναμία γιοκ. Ή, αλλιώς, δεν βγαίνουν τα κουκιά. Με ποσοστό που τείνει να σταθεροποιηθεί γύρω στο 30%, σε συνδυασμό με το ότι τα κόμματα που θα μπουν στη Βουλή θα είναι πιθανώς επτά ή οκτώ, οι έδρες της ΝΔ, κατά τους ειδικούς πάντοτε, θα είναι 125-135. Ακόμα και αν το ποσοστό της ΝΔ αυξηθεί –κάτι που είναι πιθανό, αν λάβει κανείς υπόψη τον αέρα που της δίνει το ότι προηγείται σταθερά–, από τη στιγμή που τα κόμματα της Βουλής θα είναι επτά ή οκτώ και το ποσοστό εκείνων που θα μείνουν εκτός θα προσεγγίζει το 6% (πόσο πια να πάει;), και πάλι για να υπάρξει αυτοδυναμία θα πρέπει το πρώτο κόμμα να συγκεντρώσει περίπου 38,5%. Χλωμό, πολύ χλωμό. Άσε που, με την πτωτική τάση που παρουσιάζει ο ΛΑΟΣ, ακόμα και μια κυβέρνηση συνεργασίας Σαμαρά-Καρατζαφέρη φαίνεται να συναντά όχι μόνο πολιτικές ή/και προσωπικές δυσκολίες, αλλά και αριθμητικές.

Συμπέρασμα: με εξαίρεση την κομμουνιστική και κομμουνιστογενή αριστερά, που βλέπει τις εκλογές ως χρυσή ευκαιρία να αυξήσει τα ποσοστά της και τις έδρες της (χωρίς, βέβαια, να λερώνει τα χέρια της με «δευτερεύοντα» ζητήματα όπως… η διακυβέρνηση της χώρας), όλοι οι άλλοι που βιάζονται για εκλογές, είτε πολιτικοί είναι αυτοί είτε «παράγοντες» και «κύκλοι», καλό θα ήταν να μας έλεγαν συγχρόνως και ποια ακριβώς κυβερνητική λύση προσδοκούν από αυτές. Εκτός και αν απλώς ανυπομονούν να δουν τους εαυτούς τους ή τους γιους τους (και ο νοών νοείτω) «στα πράγματα».

Οι εκλογές γίνονται για να αποφασίζουν οι πολίτες ποιος θα τους κυβερνήσει, όχι για να μετράνε «κεφάλια» τα κόμματα. Όσο για τα περί έλλειψης νομιμοποίησης της σημερινής κυβέρνησης, με βάση τις τελευταίες εκλογές, του 2009, οι πολιτικές δυνάμεις που στηρίζουν την κυβέρνηση Παπαδήμου εκπροσωπούν περισσότερο από το 80% του εκλογικού σώματος. Και στις δημοκρατίες, για να μην ξεχνιόμαστε, οι εκλογές είναι αυτές που καθορίζουν ποιος κυβερνά, όχι οι δημοσκοπήσεις, όσο χρήσιμες κι αν είναι αυτές.

Κατά τα άλλα, αν η χώρα δεν καταφέρει στους επόμενους μήνες να λύσει στοιχειωδώς τα ακανθώδη (κάτι αγκάθια να, με το συμπάθιο!) προβλήματα που αντιμετωπίζει, τότε φοβάμαι πως σύντομα δεν θα μετράμε κουκιά αλλά θα τρώμε ρεβίθια.

achpappas@hotmail.com