Απ' ό,τι φαίνεται το ΠΑΣΟΚ θα αποκτήσει σύντομα νέο αρχηγό. Τις περισσότερες πιθανότητες γι αυτή την επίζηλη θέση συγκεντρώνει ο παλαιοκομματικός δικηγόρος εξ επαρχίας Ευάγγελος Βενιζέλος. Ο Ευάγγελος Βενιζέλος παρ ότι νεότατος για τα ελληνικά πολιτικά δεδομένα (είναι μόλις τέσσερα χρόνια μεγαλύτερός μου) μετράει ήδη αρκετά χρόνια στην πολιτική.
Θυμάμαι για παράδειγμα ότι το μακρινό 1996 είχε υποστηρίξει τον Άκη Τσοχατζόπουλο έναντι του Κώστα Σημίτη. Λίγο αργότερα ως υπουργός πολιτισμού είχε αγοράσει το ξενοδοχείο ΑΚΡΟΠΟΛ από τον «στριμωγμένο» οικονομικά πρόεδρο του Μπάοκ Μπατατούδη γνωστό και ως Μπάτμαν. Ο Ευάγγελος Βενιζέλος έχει επίσης εξαιρετικές σχέσεις με τον μητροπολίτη της εκλογικής του περιφέρειας ο οποίος μιλάει με τα καλύτερα λόγια για το πρόσωπό του. Δεν θέλω να πω ότι όλα αυτά είναι και του θανάτου. Άλλωστε παραδοσιακά έτσι ασκείται η πολιτική στην Ελλάδα και έτσι ενεργεί η μεγάλη πλειονότητα των πολιτικών πλην ελαχίστων εξαιρέσεων. (Θα μου ήταν δύσκολο για παράδειγμα να φανταστώ τον Πάγκαλο να έχει εξαίρετες σχέσεις με τον Παντελεήμονα). Επίσης προς αποφυγή παρεξηγήσεων δεν θεωρώ ότι οι μέχρι τώρα συνυποψήφιοί του είναι κάτι διαφορετικό. Και εδώ κλείνω την αναφορά στον Ευάγγελο Βενιζέλο και περνάω στην απέναντι όχθη δηλαδή στο κόμμα της λαϊκής Δεξιάς.
Η όχι και τόσο νέα ΝΔ έχει και αυτή έναν «φρέσκο» αρχηγό. Μετά τα κεντρώα και αντισυστημικά (π.χ νταβατζήδες) επικοινωνιακά ανοίγματα του Κώστα Καραμανλή η ΝΔ έκανε όπισθεν ολοταχώς και εξέλεξε έναν δεξιό παλαιάς κοπής, αμέμπτου εθνικού και θρησκευτικού φρονήματος και με εμφάνιση -τόσο του ίδιου όσο και αυτών (ωραίες φατσούλες) που τον περιβάλλουν- που παραπέμπει σε απόφοιτο κατηχητικού της δεκαετίας του’50. Ο Αντώνης Σαμαράς (περί αυτού ο λόγος), άλλωτε νέμεσις των σκοπζιανών κομιτατζήδων, πολιορκεί σήμερα τα τείχη της εξουσίας σηκώνοντας το λάβαρο απένατι στην τρόϊκα της Μέρκελ. Να προσθέσω ότι στο χώρο της ΝΔ το κέφι χτυπάει κόκκινο με την προοπτική ανάκτησης της εξουσίας. (Κοινώς έχουν αρχίσει να ράβουν κουστούμια ή για να το θέσω πιό λαϊκά «ρε μαλ.. θα φάμε με χρυσά κουτάλια»).
Εκτός από τα δυο μεγάλα (ο Θεός να τα κάνει) αστικά κόμματα υπάρχει και η καθ ημάς Αριστερά. Το ιστορικό ΚΚΕ – το μόνο σταλινικό κόμμα του Δυτικού κόσμου με κοινοβουλευτική εκπροσώπηση (άλλη μια ελληνική ιδιαιτερότητα)- αποκατέστησε πρόσφατα τον Νίκο Ζαχαριάδη και μιλάει για οπορτουνιστική δεξιά στροφή των σοβιετικών μετά το θάνατο του Στάλιν. Το παρδαλό ξαδερφάκι του δηλαδή ο ΣΥΡΙΖΑ από την άλλη εμπνέεται όλο και περισσότερο από την ασυναρτησία και το γενικό μπάχαλο του Μάη του ΄68.
Αυτή είναι συνοπτικά η πολιτική κατάσταση της χώρας σήμερα. Ίσως αυτός είναι ο λόγος που τώρα τελευταία έχω το περίεργο αίσθημα ότι μέσω μιας χρονομηχανής έχω μεταφερθεί σε παλαιότερες εποχές. Δεν μπορώ να προσδιορίσω σε ποιές ακριβώς αλλά αισθάνομαι μια ατμόσφαιρα με παλιομοδίτικα στοιχεία ατάκτως ερριμμένα. Να, μόλις μου ήρθε τώρα στο μυαλό η παλιομοδίτικη έκφραση-κλισέ «στις δημοκρατίες δεν υπάρχουν αδιέξοδα». Μωρέ υπάρχουν και παραϋπάρχουν.
Σε εποχές κρίσης οι κοινωνίες έχουν δυο επιλογές. Είτε φυγή προς τα εμπρός είτε καταφυγή στις παλιές παραδοσιακές αξίες που προσφέρουν μια ψευδαίσθηση ασφάλειας. Η ελληνική κοινωνία- βαθύτατα συντηρητική- ήταν αναμενόμενο να επιλέξει το δεύτερο. Όπισθεν ολοταχώς λοιπόν.
5°
