Η ελευθερία του λόγου και η ανελευθερία των άλλων

Συνέβη και αυτό. Σ’ αυτήν την ωραία χώρα, που αν μη τι άλλο εκεί που φαίνεται πως πάμε να πλήξουμε, βρίσκεται πάντα κάποιος, ο οποίος με την παράστασή του κατορθώνει να μας κάνει να ευθυμήσουμε ή να αγανακτήσουμε ή τουλάχιστον με τον χρωστήρα του χρωματίζει τη σημερινή γκρίζα πραγματικότητα. Πριν λίγες μέρες κάποιοι εισέβαλλαν σε ένα ραδιοφωνικό σταθμό, δήλωσαν αλληλέγγυοι με τους «αγωνιστές του Επαναστατικού Αγώνα» και διάβασαν μια ανακοίνωση υπεράσπισής τους.

Αυτό βεβαίως δεν γίνεται για πρώτη φορά. Μια ακόμη φορά, απ’ όσο θυμάμαι, είχαν καταλάβει τον 9,84 κάποιοι άλλοι ( ή οι ίδιοι;) «επαναστάτες». Η διαφορά όμως βρίσκεται στο ότι ενώ στον 9,84 οι δημοσιογράφοι είχαν καταγγείλει την εισβολή ως βάναυση καταπάτηση κάθε έννοιας ελευθερίας, στην τελευταία περίπτωση ένας «δημοσιογράφος» ανέλαβε την υπεράσπιση των «παιδιών». Μιλώ γι’ έναν «δημοσιογράφο» γιατί φυσικά η πλειοψηφία των δημοσιογράφων του σταθμού υποφέρουν πιο πολύ απ’ όλους, όταν κάποιος καταλύει τις ελευθερίες τους στο όνομα της δικής του αντίληψης για την ελευθερία.

Αυτά λοιπόν «τα παιδιά», που υμνούν την ατομική βία είναι κάποια άτομα τα οποία τους έχει στερήσει αυτή η «τυπική αστική δημοκρατία» το δικαίωμα να κραυγάζουν και να διαδίδουν το φαλαγγίτικο σύνθημα τους «Ζήτω ο Θάνατος». Αυτό το κίβδηλο και «φασιστικό» σύστημα δεν τους επιτρέπει να έχουν δημόσιο λόγο, για να κηρύξουν τις θανατηφόρες «ιδεολογίες» τους, στο όνομα μάλιστα του αναρχισμού, ο οποίος είναι η κατεξοχήν ιδεολογία υπεράσπισης της ατομικής ευθύνης και ελευθερίας. Βρίσκονται λοιπόν, κατά τους διάφορους χαριτόβρυτους δημοσιογράφους, εν δικαίω, όταν καταλαμβάνουν σταθμούς και μεταδίδουν τα μηνύματα τους.

Η οργή όμως του «δημοσιογράφου» ξεχείλισε, όταν τόλμησαν να έρθουν κάποιοι αστυνομικοί να συλλάβουν αυτά τα άτομα που είχαν καταλάβει τον σταθμό. Μα εμείς κτυπιόταν ο «δημοσιογράφος» δεν τους διώξαμε, τους δεχτήκαμε (με ανοικτές αγκάλες για την ακροαματικότητα;), αυτοί καθόλου δεν άσκησαν βία εναντίον μας, γιατί λοιπόν αυτά τα κακά όργανα της τάξης δεν τους αφήνουν να αποχωρήσουν ήσυχα, να πάνε στη δουλειά τους. Ακούστηκε και αυτό πως οι αστυνομικοί δεν άφηναν «τα παιδιά» να πάνε στη δουλειά τους. Αυτό όμως που με «έβγαλε από τα ρούχα μου» ήταν όταν έγινε η συνήθης προσφυγή στην αποδιδόμενη στον Βολταίρο ρήση (δεν υπάρχει σε κανένα από τα βιβλία του, άρθρα ή επιστολές), «διαφωνώ με την άποψή σου, αλλά θα υπερασπιστώ μέχρι τέλους το δικαίωμά σου να τη λες».

Πόσες και πόσες ανοησίες δεν έχουν νομιμοποιηθεί στο όνομα αυτής της φράσης, που αν την είπε ποτέ ο μεγάλος φιλόσοφος θα κοπανούσε το δικό του «Φιλοσοφικό Λεξικό» στο κεφάλι σ’ όσους την επικαλούνται για να νομιμοποιήσουν την τρομοκρατική βία; Κάθε λαϊκισμός καταφεύγει, συνήθως στο μόνο πράγμα που νομίζει πως γνωρίζει από τον Βολταίρο, για να υπερασπίσει το δικαίωμά του να «κοροϊδεύει» και να εξαπατά τους πολίτες. Δεν υπάρχει χειρότερος και ποιο επικίνδυνος λαϊκισμός από εκείνον, ο οποίος στο όνομα της υπεράσπισης της ελευθερίας του λόγου, αναλαμβάνει να καλύψει και να καλυφθεί πίσω απ’ εκείνους που το μόνο που τους ενδιαφέρει είναι η ελευθερία του δικού τους λόγου και η ανελευθερία των άλλων.

Υπάρχουν τέτοια «μικρά» περιστατικά της ζωής αυτής της χώρας, δες και τη στάση Κουλούρη, τα οποία επιβεβαιώνουν πως είναι η μόνη χώρα στην οποία εφαρμόζεται με απόλυτη ακρίβεια η καντιανή προσταγή, «να ενεργείς με τέτοιο τρόπο, ώστε η αρχή που ενυπάρχει στην κάθε πράξη σου, να γίνεται οικουμενικός νόμος». Κάνουν λάθος αυτοί που υποστηρίζουν πως εδώ είναι Ελλάδα και τέτοια πράγματα δεν γίνονται. Γίνονται, μόνο που έχουν αρνητικό πρόσημο. Συμπεριφορές Κουλούρη, χαριτόβρυτοι λαϊκισμοί και άλλα παρόμοια είναι αυτοί οι ακούραστοι φάροι που πάντα φωτίζουν τα πλοία της ανομίας και της περιφρόνησης προς την αυταξία της ανθρώπινης ζωής. Είναι οι φάροι που συνθέτουν εκείνη την ιδεολογία, η οποία εξαρτά την πίστη και τον σεβασμό προς τους νόμους, μόνο αν τους τηρούν όλοι οι άλλοι. Είναι εκείνοι οι φάροι που θεωρούν πως φωτίζουν τα «επαναστατικά φλάμπουρα», ενώ στην ουσία δημιουργώντας συνθήκες ανομίας δίνουν τη δυνατότητα στον κάθε ισχυρό (πολιτικά ή οικονομικά) να κάνει ότι θέλει. Είναι εκείνοι οι φάροι, οι οποίοι έχουν μεγάλοι ευθύνη για το σημερινό ελληνικό ναυάγιο.