Το περασμένο Σάββατο, εφημερίδα που απηχεί τις απόψεις της σαμαρικής λαϊκής δεξιάς έδινε δώρο στους αναγνώστες της ένα βιβλίο με τίτλο «Έτσι θα βγούμε από την κρίση» και υπότιτλο «Ο Ιησούς και οι άγιοι μιλούν για τους δανειστές, τους τόκους, τις τράπεζες, τη φτώχεια, τους ανάξιους ηγέτες και το κούρεμα του χρέους». Το εξώφυλλο του βιβλίου κοσμούνταν από εικόνες αγίων. Να προσθέσω ότι η ίδια εφημερίδα στην οποία αρθογραφεί τακτικά ο «φίλος του Αντώνη Σαμαρά» ή «συνομιλητής του Αντώνη Σαμαρά» (διαλέξτε όποια από τις δύο θεσμικές ιδιότητες προτιμάτε) Φαήλος Κρανιδιώτης είχε προ ολίγου καιρού τίτλο «Πού πας, ρε Παπαδήμο» (κατά το «Πού πας, ρε Καραμήτρο»). Μάλιστα. So far so good, που λένε οι φίλοι μας οι Άγγλοι.
Την ίδια ημέρα σε εφημερίδα του λεγόμενου κεντρώου χώρου δημοσιευόταν άρθρο του Τάσου Γιαννίτση. Έγραφε ανάμεσα σε άλλα ενδιαφέροντα ο Γιαννίτσης: «Από τη στιγμή μάλιστα που το προοδευτικό, το αριστερό ή το φιλολαϊκό έφτασαν να ταυτίζονται με ακόμη μεγαλύτερα δάνεια, χρέη και εξάρτηση από τις παγκοσμιοποιημένες χρηματοπιστωτικές αγορές, ήταν αναπόφευκτο να δούμε την κατάρρευση του κοινωνικού κράτους και τη διάλυση του κοινωνικού ιστού». Και συνεχίζοντας έκλεινε το άρθρο του ως εξής: «Είναι λάθος ότι στους επόμενους μήνες παίζεται το ευρώ ή η δραχμή. Αυτό που παίζεται είναι αν η χώρα θα μετατραπεί σε βραζιλιάνικη φαβέλα και αν το ελληνικό έθνος θα γίνει ένα κατάπτυστο εξωτικό παράδειγμα με το οποίο θα διασκεδάζει η παγκόσμια ειδησεογραφία και θα χαίρονται οι εχθροί μας. Αυτό το διακύβευμα δεν επιτρέπεται να παιχτεί. Με κάθε μέσο». Ο λόγος που παραθέτω και αντιπαραβάλλω αυτά τα δύο παραδείγματα είναι γιατί δείχνουν πολύ καθαρά τις δύο τάσεις που συγκρούονται αυτή τη στιγμή στην Ελλάδα. Τη φαυλότητα και την οπισθοδρόμηση από τη μια πλευρά και τον εκσυγχρονισμό και την πρόοδο από την άλλη.
Ο λόγος που αναφέρομαι στη σαμαρική λαϊκή Δεξιά και όχι στο ημιθανές ΠΑΣΟΚ είναι γιατί αυτή η παράταξη που προηγείται στις δημοσκοπήσεις με το ιλιγγιώδες ποσοστό του 20% φιλοδοξεί να γίνει η επόμενη κυβέρνηση της χώρας. Επί του πρακτέου τώρα. Μέχρι σήμερα, η θέση Σαμαρά είναι ότι τα μέτρα του μνημονίου δεν αποδίδουν και χρειάζεται αναπτυξιακή πολιτική. Για όσους γνωρίζουν οικονομικά αυτό ακούγεται κάτι σαν καλύτερα πλούσιος και υγιής, παρά φτωχός και ασθενής.
Το κόμμα της λαϊκής Δεξιάς δεν είχε δώσει μέχρι σήμερα μια πειστική εξήγηση για το ποια είναι αυτή η οικονομική πολιτική, δεδομένων των εξωτερικών περιορισμών. Η προσφορά της σαμαρικής εφημερίδας με την αναφορά στον Ιησού και τους αγίους έρχεται τώρα να καλύψει αυτό το κενό. Η λύση, λοιπόν, δεν βρίσκεται στην οικονομική πολιτική, αλλά στη μεταφυσική. Η ασαφής αναπτυξιακή πολιτική της λαϊκής Δεξιάς δεν αφορά οικονομικά μέτρα, αλλά την επίκληση των Θείων. Όχι πλέον Κέινς ή Μίλτον Φρίντμαν, αλλά Πατρίς-Θρησκεία-Οικογένεια. Πιθανώς και επίκληση του Βυζαντίου ή ακόμη και συμμαχία με το «ξανθό γένος» του Πούτιν. Άλλωστε, έτσι δεν μεγαλούργησε ο ελληνισμός;
Δυστυχώς, όμως, τα πράγματα είναι τόσο σοβαρά που δεν προσφέρονται για χιούμορ και καλαμπούρια. Έχω εδώ και καιρό καταλήξει στο συμπέρασμα ότι οι υποτιθέμενες ιδεολογικές διαφορές των κομμάτων στην Ελλάδα (λαϊκή Δεξιά, νεοφιλελευθερισμός, σοσιαλισμός) είναι μια φενάκη. Το πραγματικό διακύβευμα είναι η νομή της πολιτικής και οικονομικής εξουσίας από φαύλους και διεφθαρμένους πολιτικούς και μια μεγάλη τάξη προσοδοθήρων στην οποία εκτός από απατεώνες μεγαλοεπιχειρηματίες συμμετέχουν ως μικρομέτοχοι και μεγάλα τμήματα του πληθυσμού. Αυτό το έκτρωμα που θα ονόμαζα μαφιόζικο Περονισμό ή βαλκανική Κολομβία πνέει σήμερα τα λοίσθια γιατί δεν έχει τροφή, δηλαδή δανεικά λεφτά για να τραφεί. Μπροστά στην επικείμενη καταστροφή το μισό μέρος αυτού του συστήματος που εκφράζεται από το ημιθανές ΠΑΣΟΚ παρουσιάζει συμπεριφορά αποκεφαλισμένου κοτόπουλου και το άλλο μισό που εκφράζεται από τη Δεξιά του Σαμαρά κάνει ένα αταβιστικό σάλτο μορτάλε στις μακρινές του ρίζες. Όχι στην εποχή του Κωνσταντίνου Καραμανλή, αλλά σε μακρινές σκοτεινές εποχές. Για να επαναλάβω τα λόγια του Γιαννίτση: «Αυτό το διακύβευμα δεν επιτρέπεται να αφεθεί να παιχτεί. Με κάθε μέσο». Ακούει κανείς;
