Η παρακάτω επιστολή του προέδρου του φαρμακευτικού Συλλόγου Πειραιά Κωνσταντίνου Κούβαρη δημοσιεύτηκε στην ιστοσελίδα του συλλόγου. (Οι υπογραμμίσεις δικές μας)
Το ελληνικό φαρμακείο βρίσκεται υπό διωγμό. Δυστυχώς, το συνδικαλιστικό κίνημα υπό τις παρούσες δραματικές συνθήκες βρίσκεται σε διαλογισμό, ασχολούμενο με την τακτική του αγώνα, τις κοινωνικές συμμαχίες, τη μορφή των κινητοποιήσεων, τις οικονομικές μελέτες, τις τεχνοκρατικές λύσεις, νομίζοντας ότι υπάρχει η πολυτέλεια του χρόνου για όλα αυτά. Εξακολουθούμε να είμαστε συνομιλητές ενός αδίστακτου και αφερέγγυου υπουργού, που επανειλημμένως μας έχει κοροϊδέψει. Διαπραγματευόμαστε δηλαδή με αυτόν ο οποίος μεθοδεύει την εξαφάνισή μας, βάζοντάς μας να νομιμοποιήσουμε τις όποιες δυσβάστακτες μελλοντικές αποφάσεις του, και μας αποτρέπει μέσω του διαλόγου από μαζικές κινητοποιήσεις που θα έδιναν λύση σε όλα τα προβλήματα. Συνάδελφοι , αυτές τις δύσκολες ώρες έχοντας στα χέρια μας ακόμα το φάρμακο, είμαστε σε θέση να επιβάλλουμε και να επιλύσουμε το σύνολο των προβλημάτων, αρκεί να αποφασίσουμε να το στερήσουμε από τον Έλληνα ασφαλισμένο. Οι τύψεις και οι αναστολές δεν μας ταιριάζουν. Στηρίξαμε το ασφαλιστικό σύστημα όλα αυτά τα χρόνια, αλλά σήμερα που στην υγεία κυβερνούν συμφέροντα , πρέπει να αγωνιστούμε για να προστατεύσουμε τις ζωές μας, τις οικογένειές μας και τους εργαζόμενους στον κλάδο μας. Συνάδελφοι, ο καθένας προσωπικά ας αναλογιστεί μέσα από τις δυσκολίες του πώς θα συμμετέχει . Η ενότητα του κλάδου γίνεται επιζήμια όταν υπάρχει αδιαφορία και έλλειψη αλληλεγγύης. Αγωνίσου σήμερα για το φαρμακείο σου, ακόμα κι αν πιστεύεις ότι μπορείς να επιβιώσεις οικονομικά στο αύριο. Χωρίς αγώνα απλώς δεν γνωρίζεις το δικό σου τέλος.
Ακολουθεί μια εύστοχη απάντηση από το blog «Το ελληνάκι»:
Αξιότιμε κ. Κούβαρη
Δεν σας γνωρίζω προσωπικά. Έτυχε απλά και έπεσα πάνω σε μία ανοιχτή επιστολή σας στον Φαρμακευτικό Σύλλογο Πειραιά και για την ακρίβεια σε μία συγκεκριμένη φράση. Ανάμεσα σε όλα τα άλλα, γράφετε αυτολεξεί: «Συνάδελφοι , αυτές τις δύσκολες ώρες έχοντας στα χέρια μας ακόμα το φάρμακο, είμαστε σε θέση να επιβάλλουμε και να επιλύσουμε το σύνολο των προβλημάτων, αρκεί να αποφασίσουμε να το στερήσουμε από τον Έλληνα ασφαλισμένο».
Θα ήθελα αρχικά να σας συγχαρώ για την εντιμότητα και την ειλικρίνειά σας. Παρά τα όσα αγωνιστικά και ανούσια κλισέ προλογίζετε, οφείλω να αναγνωρίσω την ειλικρίνεια στο σκεπτικό και τις προθέσεις σας.
Στη συνέχεια όμως, θα ήθελα να σας μουντζώσω, αλλά με μία ξεχωριστή μούντζα. Αυτή την τιμητική που δεν δίνω σε όποιον και όποιον, αλλά σε αυτόν που μπορεί και με τόση ευκολία και ειλικρίνεια, να ξεγυμνώνει τον πραγματικό Ελληναρά που κρύβει μέσα του. Τέτοιου είδους μούντζες, έχουν μεγάλη σημασία για μένα κυρίως γιατί στρέφονται σε πρόσωπα έξω από τα γνωστά πλαίσια αντίστοιχων στόχων. Το να μουντζώσεις έναν πολιτικό, έναν δημοσιογράφο, ή ένα μεγάλο λαμόγιο, δεν έχει πλέον και τόσο μεγάλη αξία. Έχει κορεστεί και σίγουρα δεν δημιουργεί κάτι νέο. Το να μουντζώνεις όμως τον «άνθρωπο της διπλανής πόρτας», τον τυχαίο πολίτη αυτής της χώρας που συμμετείχε μέχρι πρόσφατα στο τσιμπούσι και τον ελιτισμό που απολαμβάνει ένα κλειστό επάγγελμα, και εν πάσει περιπτώσει κατέχει επάξια ένα μικρό μεριδιάκι ευθύνης στην κρίση, έχει άλλη ευχαρίστηση. Πόσο μάλλον όταν αυτός ο άνθρωπος πουλάει ψόφια ιδεολογία και συναδελφικότητα με τους γνωστούς αριστερίστικους θούριους που έχουμε σιχαθεί όλοι μας.
Μην δείτε αυτό το κείμενο επιθετικά. Δείτε το τιμητικά. Δεν συνηθίζω να λασπολογώ ή να κατακρίνω ανθρώπους προσωπικά με τόση ευκολία. Στο πρόσωπό σας, όμως, εκπροσωπείτε μία μεγάλη μερίδα της κοινωνίας μας που έμαθε να ελίσσεται ανάμεσα σε κομματικές φωλίτσες, που κοίταζε πάντα την πάρτη του και που όταν απειλούνταν τα προσωπικά του κεκτημένα, έβρισκε τον τρόπο να τα ανάγει σε συλλογικά. Ελληναράδες σαν του λόγου σας έχουν «αγανακτήσει», έχουν εκβιάσει, έχουν μουντζώσει και έχουν λυσσάξει γενικότερα στα πλαίσια της ξύλινης ιδεολογίας που, όπως προείπα, δεν αφορά πλέον κανέναν.
Δεν γνωρίζω πόση αξιοπρέπεια σάς έχει μείνει για να έχετε ακόμα αναρτημένη την ανοιχτή σας επιστολή στην ιστοσελίδα του Φαρμακευτικού Συλλόγου Πειραιά, αλλά επειδή κατ’ εμέ, επιστολές που εκθέτουν τέτοιες ιδέες, πρέπει να μένουν κάπου αλώβητες για να τις κρίνει ο καθένας όπως νομίζει, σας κάνω την τιμή να την αναδημοσιεύσω εδώ. Θεωρείστε το ως χάρη εκ μέρους μου, ώστε να περάσει λιγότερο απαρατήρητη από όσο πέρασε μέσα στις μέρες των γιορτών. Ευτυχώς για εσάς, σε αυτή τη χώρα, τέτοιες δηλώσεις και τέτοιες στάσεις δεν αφορούν την Δικαιοσύνη και γενικότερα το Κράτος. Δυστυχώς, αφορούν όλους εμάς τους υπόλοιπους που πρέπει να ανεχτούμε ότι γράφετε δημοσίως.
12°
