Όσοι έχουν μάθει χαρτιά σε καφενείο γνωρίζουν καλά ότι η πόκα είναι για αγόρια και η πρέφα για άνδρες. Η πόκα είναι παιχνίδι. Η πρέφα είναι παίγνιο, κάτι πολύ πιο σοβαρό. Η διαφορά είναι εμφανής και στα ήθη τους. Η πόκα απαιτεί ουίσκι, τσιγάρα και τόσο δράμα, όσο χρειάζεται για να γελοιοποιηθείς όταν σπρώχνεις με θεατρικό τρόπο τις μάρκες σου στο κέντρο του τραπεζιού. Η πρέφα θέλει μόνο ένα λουκούμι, άντε και καφέ. Θέλει μυαλό καθαρό, να τρέχει με ρυθμό σκακιστή, να πατάει σε κανόνες και να γνωρίζει πότε οφείλει να τους αγνοήσει. Πόκα θα μάθεις. Στην πρέφα είσαι σοφός όταν καταλαβαίνεις ότι ο διπλανός σου παίζει καλύτερα από σένα. Που λέτε, θα ήθελα να σας πω για το ΠΑΣΟΚ χρησιμοποιώντας ορολογία πρέφας. Για παρτίδες που πρέπει να παιχτούν, για συσχετισμούς μεταξύ των παικτών και για φύλλο που κάθεται περίεργα. Δεν θα καταλαβαίνατε τίποτα. Δεν θα καταλάβαιναν ούτε στο ΠΑΣΟΚ. Εκεί παραδοσιακά παίζουν πόκα. Υπάρχουν ολόκληροι αστικοί μύθοι για παρέες πολιτικών και δημοσιογράφων με ολονυχτίες πάνω από πράσινη τσόχα. Εντελώς ερασιτέχνες οι περισσότεροι, στις παρυφές του αλκοολισμού και, το χειρότερο, με χρήματα που δεν τα θεωρούσες και απολύτως δικά τους. Μιλάμε για γραφικές περιπτώσεις που θα σας βοηθήσουν να δείτε και από μία άλλη πλευρά τους λόγους για τους οποίους αυτή η χώρα έμεινε ταπί και διόλου ψύχραιμη. Η ηγεσία της παίζει πόκα. Και νομίζει πως παίζει κάποιο σοβαρό παιχνίδι. Εκ των πραγμάτων η ορολογία της πόκας ή του πόκερ ενσωματώθηκε στον πολιτικό λόγο του συρμού. H πολιτική αντιπαράθεση ισούται πάντα με «σκληρό πόκερ» χωρίς κανένας να εξηγεί τι ακριβώς σημαίνει αυτό – για το πόκερ, όχι για την πολιτική. Επίσης υπάρχουν πάντα άσοι κρυμμένοι στο μανίκι. Σε οποιοδήποτε τραπέζι θα έτρωγες ξύλο ως απατεώνας, στην πολιτική σκηνή θεωρείσαι ευφυής. Και στο τέλος κάποιος ανοίγει τα χαρτιά του. Βαρετό, όσο και η παρέα γύρω από την τσόχα.
Αυτές τις μέρες, όποια εφημερίδα κι αν σηκώσετε, θα πέσουν από μέσα τα τραπουλόχαρτα με τα στελέχη του ΠΑΣΟΚ. Η Διαμαντοπούλου έχει απεικονιστεί τόσες φορές ως ντάμα, που με το κατάλληλο φόρεμα θα κάνει σουξέ στα καφενεία του κάμπου. Αυτό που δεν καταλαβαίνει κανένας τους είναι ότι παίζουν χαρτιά χωρίς μάρκες, με την τσόχα να έχει τραβηχτεί και το τραπέζι να διαλύεται. Βάλτε στην άκρη την τράπουλα και προσέξτε τους. Εντάξει, πόλεμος είναι, θα σκίσουν τις σάρκες τους και θα γεμίσουν με αίμα τα σαγόνια τους – ας πούμε ότι είναι και θεμιτό, δεν εκλέγουν δα και ηγούμενο. Εκτός των άλλων γίνονται και απείρως διασκεδαστικοί, εκστομίζουν απίστευτες κουβέντες, εξελίσσουν την πολιτική σε stand up comedy. Φαντάσου, ας πούμε, την Άννα να αναπτύσσει δημοσίως, στην περιφέρεια, την πρότασή της για το ΠΑΣΟΚ plus. Όχι μόνο θα νομίζουν πως πρόκειται για γιαούρτι, αλλά θα τρέξουν και να το προμηθευτούν. Ο Βενιζέλος, εντάξει, μπορεί να εμφανιστεί σε λαϊκό κοινό μόνο μέσω Youtube. Ο Λοβέρδος παίζει τον αστό με λαϊκές ευαισθησίες, ο Ραγκούσης βρίσκει συμπάθειες μόνο στην τύχη, ενώ κάπου ανάμεσά μας κυκλοφορεί εκείνο το 1% που θέλει πρόεδρο τον Παπουτσή. Α, είναι και ο Χρυσοχοΐδης... Όλοι τους είναι διαφορετικοί, όλοι λένε εντελώς διαφορετικά πράγματα. Τι τους ενώνει; Η παρουσία τους σε μια σφαίρα εκτός τόπου και χρόνου. Η λογική τους έρχεται από προηγούμενη δεκαετία και είναι, κατά βάση, βλακώδης. Ισχυρίζονται ότι είναι οι ηθοποιοί που μπορούν να αποδώσουν καλύτερα το έργο, όταν ήδη το ακροατήριο δυσφορεί με το σενάριο. Επικρίνουν αυτόν που στήριξαν αν και παρέμειναν με συνέπεια μαζί του στο τραπέζι, έγιναν τμήματα και πρόσωπο του προβλήματος που υπόσχονται να λύσουν. Όμως ακόμα και αν η κοινωνία δεν αποστρέφει το βλέμμα από τους ίδιους, απεχθάνεται αυτό που εκφράζουν. Ασφαλώς ένας θα επικρατήσει. Θα συσπειρώσει γύρω του απελπισία, όχι προοπτική. Αν ήμουν Κουβέλης θα χαμογελούσα και θα φώναζα τον Ψαριανό για μια ξερή.
11°
