Δύο πονεμένες ιστορίες

Οι ιστορίες που θα διηγηθώ πράγματι είναι πονεμένες. Μεταφορικά και κυριολεκτικά. Διότι πρώτον το θέμα στο οποίο αναφέρονται ήδη μετράει ένα χρόνο από τότε που ετέθη για πρώτη φορά, δεύτερον αποδεικνύει την παράνοια της ελληνικής πραγματικότητας και τρίτον κάποιοι εξαιτίας του πόνεσαν κυριολεκτικά. Πριν ένα χρόνο ανακοινώθηκε ότι θα ανοίξουν έστω και καθυστερημένα μία λίστα επαγγελμάτων μεταξύ των οποίων και το επάγγελμα του φαρμακοποιού. Στην εν λόγω απόφαση περιλαμβανόταν και η απελευθέρωση του ωραρίου λειτουργίας των φαρμακείων, ούτως ώστε να μη βιώνουμε την παγκόσμια πρωτοτυπία τα φαρμακεία να ανοίγουν αυστηρά ώρες καταστημάτων, να παραμένουν όλο το Σαββατοκύριακο κλειστά με εξαίρεση μία μικρή λίστα για αυτούς που τολμούσαν να αρρωστήσουν εκτός ωραρίου. Πρόσφατα ο υπουργός Υγείας πρότεινε να δοθεί το «πράσινο φως» σε φαρμακοποιούς που επιθυμούν να λειτουργούν τα φαρμακεία τους και τα απογεύματα Δευτέρας, Τετάρτης καθώς επίσης και το Σάββατο. Στο πλαίσιο αυτό, οι φαρμακοποιοί θα πρέπει να ενημερώνουν τους οικείους συλλόγους τους, έτσι ώστε να συμπεριλαμβάνονται στην σχετική λίστα. Έλα όμως που λογάριαζε χωρίς τον ξενοδόχο και εν προκειμένω, τον συνδικαλιστή. Διότι σε οποιοδήποτε κράτος του κόσμου όταν περνάει ένας νόμος απλά εφαρμόζεται. Χωρίς περιστροφές. Όσο απλό ακούγεται αυτό. Εφαρμόζεται.

ΙΣΤΟΡΙΑ Α: Τόλμησα να αρρωστήσω, λοιπόν, ένα απόγευμα ενώ δεν ήταν ούτε Τρίτη, ούτε Πέμπτη, ούτε Παρασκευή. Σφάλμα ολέθριο. Το επόμενο πρωί πηγαίνω να κάνω προμήθειες φαρμάκων προκειμένου την επόμενη φορά που θα αρρωστήσω εκτός ωραρίου να μην οδηγώ 20 λεπτά στην Κηφισιά για να βρω εφημερεύον. Φτάνοντας, είχα τη φαεινή ιδέα να ρωτήσω τη φαρμακοποιό: «άκουσα ότι σύμφωνα με τον νέο νόμο κάποια φαρμακεία θα μπορούν να ανοίγουν και τα απογεύματα Δευτέρας Τετάρτης και τα πρωινά του Σαββάτου, μήπως θα ανοίγετε να το ξέρω;» «Μα τι λέτε;» μου λέει έκπληκτη. Δεν ισχύει κάτι τέτοιο. «Μα άκουσα…» «Ναι δεν ξέρουμε ακόμα, διότι ο σύλλογος διαφωνεί με αυτή την απόφαση του υπουργείου οπότε ξέρετε… μπλα μπλα μπλα». Άνω τελεία. Μία ερώτηση.

Σε ποιο άλλο κράτος του κόσμου ένας νόμος δεν ισχύει επειδή «δε συμφωνεί» το συνδικαλιστικό σωματείο; Ο Πανελλήνιος Φαρμακευτικός Σύλλογος χαρακτήρισε «αλλοπρόσαλλη» την «ξαφνική» απόφαση του υπουργού Υγείας, ενώ όπως είδα τον πρόεδρο του ΦΣΑ να λέει στο MEGA «Ούτε μία στο εκατομμύριο δε θα περάσει». Ο ΠΦΣ μάλιστα προειδοποιεί ότι «εάν εφαρμοσθεί η Υπουργική απόφαση για ελεύθερο ωράριο λειτουργίας θα προκληθεί ένα τεράστιο αλαλούμ με μοναδικό θύμα τον ασθενή που θα αναζητεί φάρμακο μέσα στο χαοτικό κυβερνητικό δημιούργημα, όπου το κάθε φαρμακείο θα λειτουργεί όποτε θέλει». Ενώ αν ξέρουμε ότι απλά δε θα βρούμε κοντινό φαρμακείο ανοιχτό, θα ξενοιάσουμε. Σωστά;

Παραθέτω απόσπασμα από την εγκύκλιο του Φαρμακευτικού Συλλόγου Αττικής Νοεμβρίου:

Α) Υπενθυμίζουμε ότι η ομόφωνη απόφαση της τελευταίας Γενικής Συνέλευσης στις 03.10.2011, ήταν να μην ακολουθήσουμε κανένα διαφοροποιημένο διευρυμένο ωράριο.

Β) Κάποιοι από τους συναδέλφους δήλωσαν, σε τηλεφωνική επικοινωνία με τον πρόεδρο του Συλλόγου, ότι προτίθενται να ανακαλέσουν τις αιτήσεις τους. Τα ονόματα θα ανακοινωθούν στο

επόμενο τεύχος

Γ) Εντύπωση και απορία προκάλεσε η ενέργεια του Φαρμακευτικού Συλλόγου Πειραιά να αγνοήσει την ομόφωνη απόφαση της κοινής Γενικής Συνέλευσης (Αττικής και Πειραιά) της 3ης Οκτωβρίου 2011 για τη διατήρηση του υφιστάμενου ωραρίου. Χωρίς καμία προηγούμενη συνεννόηση προχώρησε μόνος του σε νέα Γενική Συνέλευση και όρισε ωράριο υποχρεωτικής λειτουργίας των φαρμακείων του κατά 25% το Σάββατο και αύξηση των διημερεύσεων τις Δευτέρες και τις Τετάρτες. Προς τι οι κοινές προσπάθειες όταν «πριν αλέκτωρ λαλήσει» για ακόμα μία

φορά παίρνονται άλλες αποφάσεις από τα συμφωνηθέντα

ΙΣΤΟΡΙΑ Β: Πάσχα 2011. Μεγάλη Παρασκευή απόγευμα, κέντρο της Αθήνας. Εφημερεύοντα φαρμακεία: στη Σταδίου, στην Πατρειάρχου Ιωακείμ, στη Διδότου και τη Σόλωνος. Τόσες ήταν οι επιλογές για κάποιον που ήθελε στις 17.00 το απόγευμα (δηλαδή όχι στις 00.00 το Μεγάλο Σάββατο, αλλά Παρασκευή 17.00 το απόγευμα στο κέντρο της Αθήνας) να προμηθευτεί ένα φάρμακο. 17.00 ακριβώς βρίσκομαι έξω από φαρμακείο της Σταδίου το οποίο εφημέρευε. Φευ, 17.05, 17.10, 17.20 ουδείς έκανε τον κόπο να εμφανιστεί. Έξω από το ίδιο το φαρμακείο ο πίνακας υποδείκνυε ότι το δικό του φαρμακείο εφημέρευε και ο φαρμακοποιός πουθενά. Εντωμεταξύ, ο κόσμος που είχε μαζευτεί και περίμενε συμπεριλαμβανομένων όσων ήρθαν και έφυγαν έφτανε τουλάχιστον τα 20 άτομα. Οι αντιδράσεις ήταν ποικίλες. Άλλοι έβριζαν τον κλάδο που «δε κοιτάνε να κάνουν σωστά τη δουλειά τους, το άνοιγμα τους μάρανε», άλλοι που στωικά ανέμεναν, άλλοι που έφευγαν κουνώντας το χέρι υποτιμητικά με το γνωστό βλέμμα «Ελλάδα είναι τι περιμένεις».

Κάποιοι πιο ενημερωμένοι αποφάσισαν να καλέσουν περιπολικό για να καταγράψει το περιστατικό και να γίνει καταγγελία όπερ και εγένετο. 17.30 ακριβώς το περιπολικό στάθμευε έξω από το φαρμακείο και δύο αστυνομικοί βεβαίωναν και κατέγραφαν την καταγγελία εν μέσω αγανακτισμένων φωνών. «Και τι πρέπει να κάνουμε τώρα για να υπάρξουν κυρώσεις;» «Πρέπει να πάτε στη ΓΑΔΑ στον τέταρτο στο τμήμα αντιγράφων και να κάνετε αίτηση για να πάρετε αντίγραφο της καταγγελίας, σε 10 εργάσιμες περίπου -ξέρετε τώρα με τις αργίες καθυστερούν- θα την παραλάβετε και από εκεί και πέρα κάντε την ότι θέλετε. Θέλετε να κάνετε μήνυση; Θέλετε να κάνετε καταγγελία στον Φαρμακευτικό σύλλογο;» «Συγγνώμη, αφού βεβαιώσατε ότι το φαρμακείο ήταν κλειστό, δεν υπάρχει αυτόματη διαδικασία;» Μα τι αφελής ερώτηση! Φυσικά και όχι! Αν δε βιώσει ο πολίτης τι σημαίνει γραφειοκρατία δεν έχει πλάκα. Και εκεί βρίσκεται και η ουσία της υπόθεσης: Ανομία υπάρχει, γιατί υπάρχει ατιμωρησία. Και όσο θα χρειάζονται 10 εργάσιμες ημέρες, αιτήσεις, πρωτόκολλα κλπ κλπ η ανομία θα βασιλεύει. Διότι προφανώς θα πρέπει να έχεις πολύ ελεύθερο χρόνο για να φας μία ολόκληρη μέρα για να ασχοληθείς να τιμωρηθεί κάποιος που βεβαιωμένα από την αστυνομία δεν έκανε τη δουλειά του. Για την ιστορία, 17.40 που έφυγα αναζητώντας άλλη (μακρινή φυσικά λύση) το φαρμακείο ήταν ακόμα κλειστό. Μπορεί να άνοιξε 17.42’, αυτό δεν το ξέρω. Αυτό που ξέρω όμως είναι ότι το φαρμακείο δεν είναι κατάστημα ρούχων. Κάποιος μπορούσε να είχε χάσει τη ζωή του. Όχι σε 40’, αλλά σε 2’! Και εν κατακλείδι. OΚ Ελλάδα είναι. OΚ αν δε συμφωνούν οι συνδικαλιστές φτάσαμε να μην εφαρμόζονται οι νόμοι. Αλλά να συμφωνήσουμε να κάνουμε τη δουλειά μας σωστά; Τουλάχιστον αυτό;