Η συμφωνία των δύο μεγαλυτέρων κομμάτων για την συγκρότηση κυβέρνησης συνεργασίας αποτελεί, σε κάθε περίπτωση, σημείο καμπής για το ελληνικό πολιτικό σύστημα. Δυστυχώς όμως η κυβέρνηση αυτή δεν είναι προϊόν πολιτικού σχεδιασμού, αλλά διαδοχικών πολιτικών "ατυχημάτων" (για να χρησιμοποιήσω τη λέξη και κυριολεκτικά και ως ευφημισμό). Τα "ατυχήματα" ξεκίνησαν εδώ και πολλά χρόνια και περιλαμβάνουν τον εκτροχιασμό των δημοσίων οικονομικών (ήδη από το 2008 όταν το πραγματικό έλλειμμα, όπως μάθαμε πολύ αργότερα, ήταν στο εκρηκτικό 10%), τις ανέφικτες και παραπλανητικές υποσχέσεις ("λεφτά υπάρχουν", "αντιμνημονιακή πολιτική", "μηδενισμός ελλείμματος χωρίς επιπλέον θυσίες" κ.λπ.), τις διαδοχικές καθυστερήσεις λήψης αποφάσεων, την λογική της υπερφορολόγησης αντί για την περικοπή των δημοσίων δαπανών, την αποτυχία της συναίνεσης την περασμένη άνοιξη, την ενθάρρυνση της κοινωνικής βίας και την απώλεια του κοινωνικού ελέγχου και το σούπερ "ατύχημα" του δημοψηφίσματος, που λειτούργησε ως καταλύτης στην Ευρώπη.
Τα κόμματα προσέρχονται λοιπόν στην κυβέρνηση αυτή χωρίς πολιτικό σχεδιασμό. Συνέβη το τελείως αντίθετο. Επί πολύ καιρό τα δύο κόμματα απέφευγαν την πραγματικότητα και αυτή ήρθε και τους έσπασε την πόρτα του σπιτιού τους. Τώρα πρέπει να συνειδητοποιήσουν ότι ο προηγούμενος πολιτικός και εκλογικός σχεδιασμός τους, δεν μπορεί να μεταφερθεί στον καινούριο κόσμο της κυβέρνησης συνεργασίας. Κύριος στόχος και σκοπός της κυβέρνησης δεν μπορεί να είναι να κάνει εκλογές. Σκοπός της είναι πρώτα να σώσει τη χώρα από τον άμεσο κίνδυνο στον οποίο βρίσκεται και μετά να κάνει εκλογές. Η λογική της μείωσης του πολιτικού κόστους, της ψήφισης των νομοσχεδίων α λα καρτ, η λογική της κυβέρνησης δηλαδή περιορισμένης ευθύνης δεν μπορεί να λειτουργήσει.
Αν και οι λογικοί άνθρωποι το αντιλαμβάνονται είναι χρήσιμο να αναλύσουμε το γιατί;
Κατ' αρχήν πρέπει η Ευρώπη και το ΔΝΤ να πεισθούν ότι η κυβέρνηση θα είναι όντως αποτελεσματική και υπάρχει ουσιαστική δέσμευση εφαρμογής των μέτρων. Ο κ. Ρεν το είπε με μεγάλη σαφήνεια. Υπάρχει διάρρηξη της εμπιστοσύνης, η οποία πρέπει να αποκατασταθεί. Οποιαδήποτε προσπάθεια προσχηματικής συμμετοχής και κυβέρνησης περιορισμένων αρμοδιοτήτων δεν πρόκειται να γίνει αποδεκτή. Αν επανέλθει η λογική αυτή, θα επανέλθει και το δίλημμα ευρώ η δραχμή. Και θα είναι αμείλικτο.
Η κυβέρνηση που θα αναδειχθεί θα πρέπει να εκπληρώνει τους όρους που έχουν συμφωνηθεί ήδη από τις δύο πλευρές. Αποκρατικοποιήσεις, συλλογή φόρων και καταπολέμηση φοροδιαφυγής, προώθηση διαρθρωτικών αλλαγών, εργασιακή εφεδρεία, πρέπει να προχωρήσουν. Όρος άλλωστε της συνέχισης της χρηματοδότησης με βάση τις αποφάσεις της 26ης Οκτωβρίου είναι η πλήρης και αδιάλειπτη εφαρμογή του υφιστάμενου προγράμματος.
Πρέπει επίσης να προχωρήσει και η συζήτηση και ψήφιση του νέου προϋπολογισμού, τόσο κατά το Σύνταγμα όσο και για να εκταμιευτεί η έκτη δόση.
Εντός του χρόνου ζωής που κατ' αρχήν έχουν συμφωνήσει τα δυο κόμματα υπάρχουν επίσης, με βάση τις αποφάσεις της 26ης Οκτωβρίου, δύο καίριες συμφωνίες. Η δανειακή σύμβαση και το πολυετές πρόγραμμα βοήθειας του ΔΝΤ και της ΕΕ. Για την ακρίβεια οι αποφάσεις του Συμβουλίου προβλέπουν ρητώς ότι οι σχετικές αποφάσεις θα πρέπει να έχουν ολοκληρωθεί μέχρι το τέλος του 2011. Οι συμφωνίες αυτές -που θα περιλαμβάνουν προφανώς και όλα τα μέτρα εφαρμογής διότι έτσι είναι τα προγράμματα αυτά- πρέπει να ψηφιστούν από όλα τα κόμματα που έχουν εγκρίνει τις προγραμματικές της δηλώσεις.
Μια κυβέρνηση που έχει αυτές τις καίριες ευθύνες, που θα καθορίσουν την πορεία της χώρας για μια τουλάχιστον δεκαετία, δεν μπορεί συνεπώς να είναι κυβέρνηση περιορισμένης ευθύνης. Ούτε είναι δυνατόν να δουλέψει όταν στη διάρκειά της συνεχίζεται η προσχηματική και καταστροφική κομματική αντιπαράθεση των κυβερνητικών εταίρων, σε προεκλογικό μάλιστα σκηνικό. Πρόκειται για ολέθριο σενάριο για τη χώρα. Τα κόμματα αναγκάστηκαν λόγω των διαδοχικών λαθών τους να καταλήξουν σε μια κυβέρνηση συνεργασίας. Τουλάχιστον ας την κάνουν σωστά. Ας κάνουν κάτι επιτέλους σωστά.
