Ήταν μια σκηνή πριν λίγες βδομάδες που έδινε σε εικόνα το μέγεθος του προβλήματος. Πρωθυπουργός και αρχηγός της αξιωματικής αντιπολίτευσης στην είσοδο του Μαξίμου, ο ένας αμήχανος, ο άλλος να χτυπάει νευρικά τα χαρτιά του, δυο μουτρωμένα παιδιά που δεν τους βγαίνουν τα κόλπα και παίζουν στο φακό τους ρόλους των μεγάλων. Συναίνεση, υπευθυνότητα, αντίσταση, αδιαλλαξία.
Έχει φτάσει η κατάσταση στο απροχώρητο, η χώρα πτωχεύει και όλα τα κόμματα δεν κάνουν καμία κίνηση, δεν μπορούν να βρουν καμία λύση διεξόδου. Όλες τους οι κινήσεις – άσχετα με τι επιχειρήματα τις περιβάλλουν – έχουν μόνο έναν στόχο, την διάσωση των κομματικών μαγαζιών.
Δημοψηφίσματα και εκλογές δεν έχουν πραγματική χρησιμότητα αυτή τη στιγμή. Το πραγματικό πρόβλημα, η επιχείρηση διάσωσης της χώρας μέσα από μια ευρωπαϊκή λύση, δεν εξυπηρετείται με εκλογές. Στις εκλογές θα πάνε τα κόμματα με τις θέσεις της προηγούμενης περιόδου. Θα πάει δηλαδή ο Σαμαράς που δεν θα ψήφιζε τα μνημόνια και τη συμφωνία για το «κούρεμα», που θεωρούσε τις λύσεις αυτές λύσεις υποτέλειας, που υποσχόταν βολικούς τρόπους χωρίς θυσίες ώστε μαγικά να φτάσουμε στην ανάπτυξη. Και αν εκλεγεί θα αντιμετωπίσει μια πραγματικότητα που θα είναι ακριβώς αντίθετη με όσα υποσχόταν. Θα ξαναπαίξουμε το έργο δηλαδή από την αρχή με ακόμα μικρότερη διάρκεια και πιθανό μέλλον την πτώχευση και τη δραχμή.
Είναι όλα αυτά γνωστά, γι’ αυτό επικρατεί τέτοια αμηχανία και στη Ν.Δ. Όμως οι εκλογές προτείνονται από όλους γιατί όλοι αυτή τη στιγμή σκέφτονται την κομματική επιβίωση. Οι βουλευτές του ΠΑΣΟΚ θέλουν να απαλλαγούν από το εξοντωτικό έργο της διακυβέρνησης που τους έχει διαλύσει ως κόμμα, ο Σαμαράς θέλει να γίνει πρωθυπουργός και τα μικρά κόμματα βλέπουν τη χρυσή ευκαιρία να μεγαλώσουν τα ποσοστά τους και να μπουν όλα στη Βουλή. Στην πραγματικότητα το μόνο που απασχολεί όλους είναι η ευκαιρία να μοιραστούν τις ψήφους που υπό κανονικές συνθήκες παίρνει το ΠΑΣΟΚ. Και όπως έχει δείξει το παρελθόν, η συμμαχία Δεξιάς-Αριστεράς με αυτό τον στόχο, ήταν πάντα στρατηγική επιδίωξη.
Οι εκλογές μ’ αυτές τις συνθήκες, θα είναι στο ολέθριο κλίμα, που χαρακτήριζε την προηγούμενη περίοδο και όχι την καινούργια, αυτήν της συνειδητοποίησης και της ωριμότητας, του «τέρμα τα ψέμματα». Θα γίνουν με «αγανακτισμένους», συνθήματα για προδότες, για κρεμάλες, για ηρωικά Όχι. Και σε λίγους μήνες θα καταλήξουμε πάλι στην ίδια κατάσταση, ακόμα χειρότερη, με υπουργούς απλώς τον Λυκουρέτζο, τον Μαρκόπουλο, τον Μιχελάκη, στη θέση του Λοβέρδου, της Διαμαντοπούλου, του Ραγκούση.
Η μόνη σοβαρή λύση είναι να δώσει διέξοδο αυτή η Βουλή. Να συναισθανθεί την κατάσταση και να κηρύξει εθνική συνεννόηση και συστράτευση με ένα μόνο στόχο: Την μείωση των ελλειμμάτων, την προώθηση των μεταρρυθμίσεων, την συνεννόηση και συνεργασία με τους Ευρωπαίους συμμάχους μας. Μόνο μια κυβέρνηση εθνικής ανάγκης που θα βάλει μέσα όλες τις πολιτικές δυνάμεις που πιστεύουν σ’ αυτό το στόχο, έχει ελπίδα να οδηγήσει τη χώρα με τις λιγότερες εντάσεις. Με υπουργούς από τα κόμματα, από πολιτικούς εξοστρακισμένους γιατί έλεγαν αλήθειες, από προσωπικότητες που υπάρχουν και μπορούν να βοηθήσουν. Και με την υποστήριξη όλων. Μέχρι να μπουν τα πράγματα σε μια τροχιά. Μια κυβέρνηση δηλαδή σωτηρίας και όχι για λίγο χρόνο όπως κάποιοι προτείνουν.
Αυτή θα ήταν μια άμεση λύση που θα ησύχαζε τα πνεύματα, θα μείωνε τις εντάσεις, θα αποτελούσε ένα νέο πείραμα που θα είχε χρόνο ανοχής, δεν θα φοβόταν το πολιτικό κόστος γιατί θα μοιραζόταν. Αντίθετα, όλοι ζητάνε εκλογές. Για να μετρήσουν ψήφους και να κατοχυρώσουν θέσεις. Και να ξαναρχίσουν όλα ίδια με άλλα πρόσωπα, γαλάζια αντί πράσινα. Το πολιτικό σύστημα δεν διακινδυνεύει ούτε τώρα λύσεις που ανακατώνουν το παγιωμένο κομματικό παιχνίδι. Προτιμάει κομματικές καταμετρήσεις βάσει της προηγούμενης περιόδου, της περιόδου της υποκρισίας και της ανευθυνότητας. Τα αποτελέσματα θα είναι ανάλογα και αδιέξοδα και πάλι.
17°
